Zondag stonden we weer vol spanning op Sammelplatz. Nadat Gernot zijn dagelijkse bijna onverstaanbare in het plat Pinzgaurische praatje half tegen ons, half tegen de omliggende bergen had gehouden, kregen we de groepsindeling te horen en ik stond deze week weer op de reservelijst. Uiteindelijk moest ik bij de allerkleinsten in Kinderland helpen bij Astrid en Dorina. Er waren deze week twintig ukkies, in de leeftijdscategorie van 3 tot 5jaar, die voor

het eerst op ski's en skischoenen stonden.

Het leuke deze ochtend was dat er een aantal kindjes en ouders naar me toe kwamen die me nog herkenden van vorig jaar en sommige, buitenlandse kindjes!, wisten zelfs m'n naam nog (ik daarentegen die van hen vaak niet meer..)

Na de lessen nog een paar keer de Maiskogel geskied met een aantal collega's. Omdat we nu langer onderweg zijn van huis naar kantoor of Sammelplatz en vice versa blijven we vaak op of rond (lees: après-skibar) de pistes hangen voordat we op rapport naar kantoor gaan. Hier moeten we, nog steeds elke dag, tussen 16.00 en 16.30 uur melden uit hoeveel je groep bestaat, wat je die dag gedaan hebt en waar je geweest bent.

Net als de voorgaande avond kwam er ook deze avond iemand het huis binnen lopen. Alleen Lee had 's middags iets over hem gehoord en dit bleek onze nieuwe collega, snowboardleraar, te zijn. Een jongen dus: David, Oostenrijker. Het probleem was nu: wij bezetten de vier persoonskamer met de drie dames en de drie persoonskamer voor de mannen was inmiddels ook al vol bezet. De makkelijkste oplossing was natuurlijk om van kamer te wisselen.. maarrr, we hadden in de voorgaande dagen één en ander in de wandelgangen opgevangen over dat we zaterdag voor 9.00u uit het appartement moeten voor een week. Deze Lucky bastard sliep daarom voor een week bij ons op de kamer..

Inmiddels hadden we ook redelijk officieel, voor de maatstaven van hier, te horen gekregen dat we inderdaad naar een ander onderkomen gaan. Hoe, wat en waar was in elk verhaal weer anders. Ja, communicatie laat hier soms nog een beetje te wensen over òf het is gewoon anders dan hoe wij, Nederlanders, het gewend zijn..

Ik zat nog in dubio of ik voor deze paar weken uit m'n koffer zou gaan leven, maar had er toch maar voor gekozen om een stukje kast en de paar vierkante meters incl. m'n bed in de slaapkamer in te richten.. Mogen we dus alles weer inpakken en verhuizen. Maar we zien de voordelen van het verhuizen ook in: sinds de eersten hier zaten, begin van het seizoen, vanaf half december dus, is alleen de keuken één keer 'grondig' schoongemaakt en dat was dus vorige week door Lee en mij.. En dan zal ik nu de details van dat schoonmaken geven: dit was zonder bleek, ander schoonmaakmiddel, dweil of stofzuiger. Dit was met veger en blik en na lang zoeken een bezem. Wij gaan er vanuit dat ze het appartement zaterdag eerst écht grondig gaan reinigen, voordat er anderen inkomen en hopelijk doen ze dit nog eens voordat wij weer terugkeren!

Maandag heb ik Dorina en Astrid weer geholpen.

In de loop van de ochtend ontstond er een duidelijk niveau- en leeftijdsverschil in de groep. Dorina nam hierna de zes kleinsten onder haar hoede. Astrid en ik hielden daardoor veertien over. Waar het de ochtend nog ontzettend goed ging, waren ze 's middags (stront)vervelend. Ze bleven maar jammeren en janken. Ik was continu bezig de kinderen oprapen, helpen, toespreken en corrigeren. De kinderen kwamen uit Duitsland, Engeland, Nederland en Polen. Dus het is naast veertien namen zo snel mogelijk uit je hoofd weten, ook weten in welke taal je tegen ze moet praten. Kreeg daar 's middags nog wel een compliment over van een moeder: op dat moment stond er een Nederlands, Duits en Engels jongetje bij me en in één adem had ik ze in de drie verschillende talen gezegd dat ze de ski's weer aan moesten trekken en waar ze daarna heen moesten gaan en ondertussen was ik zelf bezig een vierde kindje te helpen met haar ski's aantrekken.

Je komt in zulke weken oren en ogen te kort! Want je moet naast al het bovenstaande de kinderen ook nog bij elkaar houden, snotneuzen afvegen, handschoenen opnieuw en opnieuw en opnieuw aantrekken, regelmatig met ze naar de wc. Tijdens het middageten jassen, helmen, sjaals, mutsen en wanten (helpen) uittrekken, het eten snijden, in de gaten houden dat ze niet (te veel) knoeien, hun glas drinken niet omgooien of een voedselgevecht beginnen, ondertussen wil je zelf ook nog wat eten, daarna met de hele karavaan naar de wc en als laatst moet je er weer voor zorgen dat iedereen de goeie jas, helm etc. aantrekt. En uiteindelijk komen ze hier om te leren skiën!

Na Kinderland hebben opgeruimd met een paar collega's Maiskogel één keer afgeknald. Bij jullie was het koud, maar ook hier zet de koude door. Overdag was het deze week vaak rond de -15! En ook vandaag was zo'n koude dag en na zo'n dagje kinderen heb je het ook wel gehad. Daarna weer naar rapport en met Pavel en Joost meegereden om grote boodschappen te doen in Zell. Snel een pizza gegeten met de huisgenoten, omgekleed en naar de Show gegaan.

Dinsdagochtend bestond de training uit formatie-skiën en net als vorige week ging ook deze training goed.

's Ochtends de laatste dag in Kinderland. Inmiddels blijven de meesten redelijk stabiel op de ski's staan en kunnen ze op commando stoppen. Tijd voor de volgende stap: Lechnerberg.

Met kinderen is het zo: Je doet een oefening, de eerste drie keer vallen ze, langzaamaan gaat het beter en hebben ze het door, je maakt het weer een stapje moeilijker en je begint weer vooraan en zo gaat het de hele week door. Het is dus twee stapjes vooruit en weer één terug.

Woensdag weer naar de Lechnerberg. Inmiddels had Dorina hulp gekregen van Marly en waren ook zij met de groep op de Lechnerberg. Van Gernot moesten we, met name onze groep weer splitsen. Astrid en ik hielden de acht betere en aan het eind van de dag is het gelukt om iedereen, zelf in de sleeplift, naar de top van de Lechnerberg te krijgen en natuurlijk weer heelhuids beneden.

's Middags nog maar eens navraag gedaan over de verhuisplannen. Wij hadden (onder andere) gehoord dat iedereen ergens anders ondergebracht zou worden, maar het blijkt dat we allemaal naar: Landhaus gaan en dan komt er nog weer iemand bij, Miriam. De anderen kennen haar al, omdat ze hier ook met kerst en Oud&Nieuw was. Ook hadden wij gehoord dat het voor één week was, maar nu had Burgi het ineens over twee weken of misschien langer.. Ook zei ze nog even tussen neus en lippen door dat ze hoopte dat de verwarming er weer gemaakt was. Hierdoor nog niet veel wijzer geworden en het enige wat we konden doen was afwachten..

's Avonds heb ik het nieuws gevolgd via BVN en door heit en mem op de hoogte gesteld over het wel en wee in Fryslân: Yes!! geen Elfstedentocht. Zó jammer dat hij (eerst) niet doorgaat :P Ik was denk ik één van de weinigen die blij was met deze uitkomst.

Na ons 'restjesdiner', pasta met een saus met alles wat we nog in huis hadden, hebben we de woonkamer omgetoverd tot bioscoopzaal en hebben we film gekeken inclusief popcorn!!

Donderdag weer de hele dag op de Lechnerberg doorgebracht. In de loop van de morgen hadden de kinderen de SkiRace, welke altijd erg spannend voor ze is. Omdat Astrid moest helpen met het tijdmeten heb ik een groot deel van de dag de groep alleen gedaan.

Na de les meteen naar huis gegaan: omgekleed, naar rapport, prijsuitreiking bij Pavillon en daarna hebben we met een groep collega's bij Paletti gegeten. Rond 22.00 uur weer naar Pavillon gegaan voor de grote apres-ski party. Hier was het erg druk, veel bezopen luidruchtige Nederlanders en een erg dronken Duitser, welke afgevoerd is met de ambulance, maar verder was het wel gezellig. We hebben zelfs een potje spijkerslaan gedaan en met vier slagen zat mijn spijker, als eerste, in het blok hout.

Met een kindergroep mag je, je vrijdag weer melden op Sammelplatz. Voor een week kinderlessen boek je zes dagen, waarvan de zesde dag optioneel is. Ook deze dag was het de vraag wie en hoeveel er zouden komen. Van onze groep waren dat er uiteindelijk maar vier, dus Astrid was zo aardig om de kinderen vandaag mee te nemen, zodat ik vrij was. Dus binnen een uur was ik weer thuis. Daar heb ik eerst al het Elfsteden-nieuws teruggekeken op internet en 's middags met een groepje collega's nog even naar de Maiskogel geweest, off-piste en lekker vrijblijvend skiën met warme choco na. Lekker uitgebreid gedoucht en begonnen met inpakken voor de grote verhuizing..