Na een overheerlijk uitgebreid ontbijt zijn we zaterdagochtend richting Schiphol vertrokken. Tot mijn grote verassing stonden Pim, Tjits en Mika in de kamer toen ik met al mijn spullen (backpack en dagrugzak..) beneden kwam. Na uitgebreid en emotioneel afscheid te hebben genomen van hen reden we met heit, mem, Johannes, Mariska, Cezanne en Freddy naar Amsterdam. Hoe dichter het vliegveld naderde des te meer begon het te kriebelen in mijn buik. Tante Marieke was ook nog naar het vliegveld gekomen en met z’n allen hebben we, nadat ik mijn bagage had ingecheckt, nog wat gedronken en toen was het echt tijd om afscheid te nemen..

De vlucht is prima verlopen. Ik had beide keren een plaats bij het raam en heb me de 1e vlucht vermaakt met 2 films, muziek luisteren, spelletjes doen en eten! Na zes en een half uur kwam ik middernacht op Dubai aan en moest daar 4,5uur wachten. Ik heb me eerst even lekker opgefrist en omgekleed. (Ik hoefde me niet druk te maken om mijn bagage, die werd in een keer doorgestuurd, toch maak je bij elke overstap een schietgebedje dat jou bagage ook mee komt!!) Het was heel erg druk dus heb me verder vermaakt met mensen kijken en gelukkig had ik (soms, even)wifi verbinding, zo kon ik nog even contact hebben met het thuisfront.

De 2e vlucht was ik van plan slapend door te brengen, dit is maar minimaal gelukt. Maar gelukkig was ook hier weer veel aanwezig om de tijd te doden. Op Delhi Airport aangekomen zie ik een mannetje in het midden van de aankomsthal allerlei bestemmingen om te roepen, omdat ik ook mijn bestemming: Kathmandu voorbij hoor komen meld ik me netjes bij de man en laat mijn ticket zien, maar volgens dit meneertje moet ik verder doorlopen naar Arrivals. Hier moet je je paspoort en visum laten zien en die laatste heb ik niet omdat ik op doorreis ben en het vliegveld niet ga verlaten. Vond het ook al een beetje vreemd, maar oke.. De man achter de desbetreffende balie stuurt me terug en zegt dat ik maar even moet wachten. Lekker duidelijk.. Dus ik sla zijn mening in de wind en probeer het een paar balies verderop, deze man stuurt me naar een van de eerste balies en het meneertje daar verteld me eindelijk dat ik verkeerd ben en stuurt me terug naar boven. Daar weer 3x mn verhaal moeten uitleggen en als ik dan eindelijk weer bij een balie sta en voor de 4e x mijn verhaal uitleg, komt er ineens een meneer naar me toe met een papiertje, waarop mijn naam en gegevens staan. Had ik me dus wel moeten melden bij het eerste mannetje. Gelukkig had ik tijd, ik moest hier 3uur wachten. Vervolgens komen er nog een aantal mannetjes bij, waarna (zonder enige communicate) 1 mn paspoort meeneemt, de 2e mn ticket en de 3e het papiertje met mn gegevens. En ze gaan allemaal een andere kant op.. Voor 10 minuten heb ik als levend standbeeld gefungeerd, want even rustig gaan zitten was wel het laatste waar ik aandacht, ondankds de vermoeidheid die nu toch wel toesloeg. Uiteindelijk komt er 1 mannetje terug met alles EN een boerdingpas. Eind goed, al goed!

In de vertrekhal heb ik een paar hazeslaapjes kunnen maken. Inmiddels had ik het al best wel gehad maar het einde was inzicht! Nog 1 vlucht te gaan.. En wat voor een.. Hij duurde ongeveer 1,5uur. Het opstarten heb ik niet eens meer meegemaakt, toen lag ik al(weer) diep in coma. Na een wederom pittige maaltijd, werd meteen de landing voorbereid en deze ging gepaard met behoorlijke turbulentie. Niet echt een goede combinatie.. Na 15min. Heen en weer geschud te zijn, werd de landing ingezet. Gedurende die landing werden we nog steeds van links naar rechts geschud, wat las resultaat had dat een meneer achter mij zijn maaltijd(en) terug in een papieren zakje heeft gestopt. En na hem volgenden er nog 2 (actie/reactie?) Daardoor moest ook ik even mijn best doen om alles binnen te houden.

Op Kathmandu Airport (29?c)stapten we op de landingsbaan uit en werden we opgehaald met een bus. In de aankomsthal een papiertje invullen, foto inleveren, betalen en vervolgens krijg je (als je het goed doet) een sticker en stempel (visum ;D) Daarna mocht ik overal doorlopen, geen douane en fouilleren! Bij de bagageband aangekomen lag mijn backpack al klaar naast de band.

Tot zover alles prima!

Er zou iemand van VSN, de organisatie waarvoor ik hier werk, me opwachten. Er zou.. Want er stond dus niemand van VSN. Meteen komen er allerlei mannen op me af of ik een taxi nodig heb of een hotel.. Nee ik zoek iemand die me komt ophalen.. Gelukkig had ik de gegevens van de organisatie bij me en een Nepalees nummer. Meteen overhandigd iemand zijn mobiel, zodat ik de persoon kon bellen. Ik kreeg een meneer aan de lijn en die beloofde over 20min. bij de airport te zijn.. Best wel even eng om daar blindelings op te vertrouwen. En daar sta je dan temidden van allerlei onbekende kerels die je van alles in hun beste engels vragen en nadat je geantwoord hebt, onderling in het Nepali verder te praten en af en toe beginnen te lachen.. En je staat op ‘weet ik veel wie te wachten’. Na ruim 10min. wordt er iemand van de mannen gebeld (overigens niet dezelfde waarvan ik de telefoon geleend had, die was nergens meer te bekennen) en krijg ik het mobiel tje in mn handen geduwd: for you! “Hello, are you at airport?” “yes..” (maar dat had ik al gezegd toch..) en het antwoord luidde: “over 20min ben ik er”. Uuhm ja dat zei je net ook al.. Maar ik verroer me niet en ben zeer benieuwd hoe dit afloopt. Na 10min. kwam er een meneer aan lopen die redelijk goed engels sprak en voor VSN werkt! Gelukkig!

In z’n auto gestapt, die 3x zo groot is als mijn backpack en met max. 30 km. p/u nr zijn huis, in PepsiColaTown, gereden. Korte samenvatting van deze 1e ontmoeting met het verkeer: je komt oren en ogen te kort. En gelukkig ook maar!! En ik ben er nog niet helemaal uit of het beter is hier langzaam of juist volgas te rijden... ;)

Deze meneer, Sughanda, is een van de contactpersonen hier en tijdens mijn eerste 4dagen verblijf in Kathmandu verblijf ik bij hem en zijn vrouw. Ze hebben 2dochters maar die studeren in Amerika en Engeland. Ze hebben een hulpje in huis (soort van butler) wat hier heel normaal is. Ze is 16, maar lijkt ietsje (zo’n 6jr) jonger.

Na een kopje thee en een informeel praatje met Sughanda ben ik mijn backpack gaan uitpakken en de boel gaan verkennen.

Het huis bestaat uit 3 verdiepingen: de 1e is niet meer als alleen maar bergruimte voor schoenen en slippers, de 2e is de woonkamer, keuken en 2 slaapkamers voor vrijwilligers en op de 3e verdieping zijn nog eens 2 slaapkamers, waarvan ik er in een verblijf. Er is een gemeenschappelijke ruimte voor de vrijwilligers, een douche/toilet en de huis-tempel (daarover later meer..) Vanuit de gemeenschappelijke ruimte kun je naar het terras annex “tuin” annex “wasruimte” en hier kun je nog met een trap naar het dakterras.

Mijn kamer is ruim en ik heb een normaal bed, waar ik net in pas (erg leuk om dat ook eens mee te maken!) De deur moet ik met veel geweld openmaken (hij klemt een beetje..) en het slot heeft ook weer een eigen gebruiksaanwijzing. De elektriciteit en het licht werken niet op mijn kamer, ook heeft het gastgezin geen internet en de geiser was stuk dus geen warm water om te douchen. Uberhaupt was er vaak geen stroom in huis: powercuts. ’s Avonds werkt de elektriciteit via een accu, we zitten echt niet altijd in het donker.. De 1e wijze les is hierbij al wel geleerd: Als je iets wilt en je hebt de mogelijkheden ervoor, doe het dan ook (ook al is het nog niet heel erg nodig..) Voor het te laat is.. Alleen al met stroom dus, al is er een stopcontact, dat betekend nog niet dat dat er ook uit komt.

Bij alles moest ik vragen hoe het werkt of hoe het hoort, je wilt ook niks verkeerd doen en ze daardoor beledigen.. Daarom was het wel handig dat op de kamer naast mij May, uit New York, verblijft. Zij is hier al ruim 2 maand en kon mij een beetje opweg helpen.

Tijd voor een douche!! Koude (erg verfrissende) douche.. Waarna de “butler” het eten klaar had staan. Rijst met allerlei andere (scherpe) goedjes, tijdens het eten viel de stroom nog eens uit, dus ‘diner in the dark’ kan ik ook van mn wishlist afstrepen.

Daarna opgemaakt voor de eerste nacht. De straathonden, die zich overdag redelijk rustig houden, transformeren ’s avonds in verschrikkelijke moordlustige weerwolven en het is een geblaf van jewelste en je laat het wel uit je hoofd om dan nog de straat op te gaan. (Heit en mem, geloof me, wat we thuis horen dat is hier helemaal helemaal niks bij!) Wat ik verder tijdens een gemiddelde avond hoor: Pratende mensen, jankende kinderen, roggellen (en spugen is hier heel normaal. En ja, ook voor vrouwen..) toeterende auto's en brommers en vliegtuigen (het vliegveld zit op steenworp afstand van pepsicola)

Owh, ik vergeet helemaal te vertellen over de wc :D We hebben een westerse wc, zo een die er net zo uit ziet als thuis, maar deze spoelt niet door. je mag er zelf een emmer water achteraan gooien. En toiletpapier mag je niet achter je behoefte aan gooien, maar gooi je in het afvalbakje! Probeer dat maar eens na 25 jaar af te leren, is niet makkelijk ;)

Maar geen internet dus. Wat niet heel vaak gebeurde hier, als ik ze mag geloven, maar vanaf de dag dat ik gearriveerd ben is het internet hier een beetje in de hobbel. Ik had puur mazzel dat ik na 2dagen hiet en mem een berichtje kon sturen dat ik nog in leven was. Op het moment dat ik op send had gedrukt viel de stroom weer uit.. Normaliter is er op het VSN kantoor ook internet, maar ze waren vergeten de rekening te betalen!

Een beetje laat, want ik zit inmiddels in Pokhara en het internetbereik is hier stukken beter (gelukkig)!! Ik zal zo snel mogelijk mijn verhalen over de dagen in Kathmandu met jullie delen.. Dit waren de eerste indrukken om alvast een beetje een beeld te kunnen vormen..