Om 5uur had ik de wekker gezet om nog de laatste dingetjes in te kunnen pakken. Om 6uur werd ik door Sughanda en zijn vrouw naar de bus gebracht die mij naar Pokhara ging brengen. De bus, een touringcar (luxer als de gemiddelde busjes hier, maar natuurlijk niet zo luxe als wij die kennen) vertrok om 7uur. Tijdens de reis heb ik voornamelijk geslapen. Ik voelde me gelukkig al weer iets beter, maar kon merken dat mijn energielevel nog niet erg hoog was en ook mijn darmen waren nog een beetje overstuur. Tussen mijn slaapjes door kon ik een glimp van het mooie berglandschap meekrijgen, maar omdat ik aan het middenpad zat, kon ik het niet heel goed zien. Na een aantal tussenstops kwam ik 8uren later in Pokhara aan. Pokhara ligt 200km ten noordwesten van Kathmandu.
Hier stond zoals beloofd wèl iemand om me te wachten. Toch hier ook een maar!! Want deze meneer was niet met de auto, maar op de motor!! Met mijn backpack achterop, mijn dagrugzak op de borst en daartussen ook nog zijn rugzak kon ik me nog net aan hem vasthouden. En dat was ook zeker nodig, want de wegen bestaan hier grotendeels uit stenen, grind en zand en drempels kennen ze hier ook!! Erg grappig vond ik het detail dat hij zijn helm opzette en dat ik maar gewoon achterop moest stappen. Ach ja, ik had ook genoeg airbag om me heen!! Gelukkig duurde dit tochtje niet heel lang...
Ik verblijf hier in Lakeside, het toeristische gedeelte van Pokhara, bij het Phewa meer.

Het project heet FosterFoundationNepal (www.foster-foundation-nepal.org) en bestaat nog maar sinds drie jaar en is opgezet door DB, de vader van de familie. Verder bestaat de familie uit moeder Rheka, 2 eigen dochters en een zoon (17, 15 en 12jr). Ze hebben 9 kinderen (3 jongens en 6 meisjes, in de leeftijd van 5 t/m 11 jaar) in huis genomen. Deze zijn wees- of straatkinderen of hadden alleen nog een moeder die niet (meer) voor ze kan zorgen.
Na een kleine introductie door DB heb ik mijn spullen op mn kamer gedropt en heb mezelf rondgeleid door het huis.

'Het huis' bestaat uit de benedenverdieping van een huis dat 3 verdiepingen telt. FFN huurt het van de mensen die boven wonen. Aan een lange gang van nog geen 2 meter breed liggen aan weerszijde kamertjes van hooguit 3mx3m. Eerst het kantoor, daar tegenover woon/slaapkamer van de ouders en daarnaast de keuken. Aan de andere kant de slaapkamer voor de jongens en een slaapkamer voor de meisjes. In elke slaapkamer staan 3 stapelbedden, de meisjes delen deze dus met zn 8en! Ik heb hier dus echt een luxe: met 9m2 in mn eentje mag ik niet klagen, maar ik blijf tenslotte een Nederlander... Het bed bestaat uit een matras van nog geen 5cm... dat worden harde nachten!! Tegenover mijn kamer is de douche (met altijd warm water!!) en de wc: 'het gat'. Buiten is een kleine speelplaats, de 'wasruimte' en een gebouwtje welke als studeerruimte gebruikt wordt. Verder beschikken ze over internet en heb ik Wifi bereik (mits er stroom is)!
Met Chhitij, hun eigen zoon, ben ik nog maar even naar de dokter geweest, omdat mijn maag toch nog erg onrustig was. Deze stelt een aantal vragen, meet de bloeddruk en drukt hier en daar in de maag/darmstreek. Hierna kwam hij met de conclusie dat ik een bepaalde darmbacterie heb (welke precies is me even ontgaan) en vervolgens geeft hij me een antibiotica mee. Thuis maar even gegoogled, want ze willen hier nog wel eens zomaar iets meegeven, maar deze sloot inderdaad bij mijn symptomen aan. Daarna zijn we nog een rondje door Lakeside en langs het meer gelopen. Dat Lakeside toeristisch is zie je aan de vele (book)shops, internetcafes, touring- en trekkingoffices, laundryservices, restaurantjes, hostels, hotels, guesthouses, lodges, kappers etc etc.. Ook is het hier een stuk schoner en, ondanks het toeristische, rustiger. Maar wel warmer! Hier meet een gemiddelde dag rond de 35graden en dan is het wel lekker als er een beetje wind staat!

Ik mocht 's avonds meteen weer kennis maken met een powercut en FFN heeft geen generator! Dan merk je pas echt dat de stroom hier komt en gaat wanneer het wil.. nou ja, wanneer de regering het wil!! En daar zit geen enkele logica in, net als met zoveel dingen hier.. ;)
Diner bij kaarslicht dus... Ik eet samen met de kinderen en de eetgewoonte van een Nepalees (kind) daar moet ik nog even aan wennen. Ze eten met hun rechter hand, links is onrein. Ze prakken de klomp rijst (bhaat) met hun vingers door een vochtig mengsel van water met linzen (daal) dit gerecht heet dus: daal bhaat. En wordt meestal geserveerd met mis mas tarkari (gemengde, gekruide groenten van het seizoen). Dit alles gebeurd onder luid gesmak! Ik ben nog niet erg fan van de daal en krijg deze er nu eindelijk appart bij. Moeder, Rheka, spreekt heel gebrekkig Engels, dus komen mijn paar woordjes Nepali erg goed van pas, want gelukkig heb ik ook een aantal woordjes geleerd die ik aan tafel gebruiken kan! Verder kan ik redelijk tot goed in het Engels communiceren met de rest van de (oudere) kinderen, al moet ik wel nog een beetje aan hun accent en uitspraak wennen. Soms best grappig. Zo kunnen ze dus de Y niet uitsprekken en wordt yellow dus ellow en zo zijn er nog een aantal woorden waar ik soms 3x moet vragen wat ze nou zeggen of bedoelen.. Maar gelukkig hebben we ook nog handen en voeten!!

Ook heb ik al een nieuwe naamgekregen. Tetje is ook veel te moeilijk voor ze en daarom noemen ze me nu: Anju. Voor zover ik het kon begrijpen heeft dit iets met aanbidden te maken..

Mijn dagindeling, van zondag t/m vrijdag, wanneer de kinderen naar school gaan, ziet er als volgt uit:

7.00 opstaan
8.00 thee met koekjes, waarna ik de kinderen help met huiswerk of spelletjes doen
9.00 ontbijt (daal bhaat)
10.00 kinderen naar school brengen
15.00 kleintjes van school halen
16.00oudere kinderen van school halen
(Op vrijdag zijn alle kinderen om 13.00u vrij)
Daarna thee met koekjes en helpen met huiswerk maken
Rond 19.00/20.00 avondeten (daal bhaat)
Nog even spelen en naar bed

Zaterdag hebben ze weekend, nou ja wij zouden zeggen: een vrije dag. Ondanks dat noemen ze het hier: holiday

Mijn 'werk' bestaat eigenlijk alleen uit: de kinderen veilig naar school brengen en weer ophalen. En 's ochtends en 's middags hooguit een uurtje helpen met huiswerk. De oudste kinderen helpen in en om huis ook mee en dan zie je: vele handen maken licht werk. En is alles zo gedaan.
Tussen 10 en 15u ben ik vrij om te doen wat ik wil. Genoeg vrije tijd om zelf dingen uit te gaan vinden, alleen is dit wel op het heetst van de dag...

Mijn Nepalese simkaart heeft er uiteindelijk 3 dagen over gedaan, maar hij werkt.. in Nepal! Smsjes van mijn kant zijn (nog) niet in Nederland gearriveerd. Mijn voorkeur gaat dan ook uit naar appen, facebook, mail of deze blog! Maar voor eventueel noodgevallen oid.. mijn nummer is: +977 980 322 48 95.

En voor de ouwerwetse handgeschreven kaarten, brieven en overlevingspakketten (;)) is mijn adres: p.o. box no. 535, Baidam-6, Pokhara, Nepal