Omdat ik elke keer om 5uur wakker word van de kinderen (en ouders) die totaal geen rekening houden met medebewoners, buren of wie dan ook, slaap ik tegenwoordig van 5 tot 7 met mn oordopjes. De uitvinding!
In tegenstelling tot andere zaterdagen, de vrije dag, wat voor ons dus zondag is, was deze zaterdag alles weer, voor 1 dag, open.
Toch ben ik de hele dag thuis gebleven. Door de verkoudheid voelde ik me totaal niet fit. 's Nachts was ik wat koortsig en overdag had ik erg weinig energie. Heb daarom 's middags ook nog 2 uren geslapen.
Om 5uur begon het weer eens te regenen, maar deze keer veel heftiger, we hebben zelfs hagelstenen gehad!

Rond 9uur zondagochtend kwamen de kinderen ineens in beweging en maakte zich klaar voor school.. Huh?! Het is toch nog banda (staking)? ‘Ja klopt, maar ze moeten voor een medische test naar school'. Een half uur later trok iedereen de uniformen weer uit en hingen de kinderen weer aan me: ‘come! play!' uuhm.. jullie moesten toch naar school?! ‘No, no' is het antwoord. Bij DB nagevraagd, maar inderdaad: nee, het ging niet door vanwege de banda.
Communiceren is hier niet echt (echt niet) hun ding.. En je moet overal naar vragen: wat er gebeurd? Wat ze gaan doen? etcetc... en dan nog moet je hopen dat je een antwoord krijgt. Of beter gezegd een antwoord op je vraag krijgt, meestal zorgt het antwoord voor nog meer vragen! Maar gelukkig ben ik (positief ;)) nieuwschierig aangelegd en is vragen stellen mij niet vreemd.
Ook is het Engels is toch niet zo goed als dat ik dacht en ze praten ook heel veel Nepali. Of ze beginnen dapper 2 woorden in het engels en switchen dan over in Nepali doordat jantje en pietje zich er ook mee gaan bemoeien en de conversatie onderling verder gaat, terwijl ik daar nog met een (nog groter) vraagteken blijf staan. Soms zou ik echt even tt888 aan willen zetten!! Daarentegen is het volgens mij soms ook wel lekker dat je het juist niet verstaat!
De hele dag dus weer de kinderen thuis en daardoor voel ik me ook een beetje verplicht om thuis te blijven. Maar als die Banda nog een week duurt.. pff dan worden het lange dagen. Memorie, domino en 4-op-een-rij kan ik de komende 20jaar niet meer zien!!! Dus ben ik maar met zoveel mogelijk duidelijke steekwoorden met DB een gesprek begonnen. We hebben nu afgesproken dat ik 's ochtends de kinderen help met huiswerk, welke ze inmiddels al 10x af hebben, maar ze houden hier van herhalen, herhalen, herhalen. Daarna nog even spelletjes doen en dan ben ik 's middags vrij om te doen wat ik wil.
Deze dag ben ik nog wel thuis gebleven omdat ik nog niet helemaal fit was.
Sujata, hun jongste dochter, was muurschilderingen aan het maken van kalk. Ik heb toen maar voorgesteld om alle handafdrukken van de kinderen op de muur te zetten en dat vonden ze geweldig.
's Middags kreeg ik een sms van een aantal van de vrijwilligers uit Kathmandu. Zij waren voor een aantal dagen in Pokhara en vroegen of ik 's avonds mee uiteten ging. Ja graaaag!! Eindelijk een keer geen daal bhaat!
Sieta, May en Umrie waren er en nog een nieuwe vrijwilliger Matt (uit nieuw zeeland) Heerlijk gegeten bij de Japanner! Blijft aziatisch, maar ik had nu keus en heb geen rijst gekozen!

Maandag weer de hele dag thuis gebleven. Toch maar mijn was weer weg gebracht. Had inmiddels zoveel verzameld, dat ik dat echt niet meer met de hand ging doen. En daarmee sponsor ik de plaatselijke economie ook nog een beetje en ach, zo duur is het nou ook weer niet!
Om 5uur weer storm. Maar de goden waren ons goed gezind, want om 6uur was het weer droog, en zo kon ik weer met de 4 medevrijwilligers uiteten. Ik had een enchilada (een halve maar..) met heerlijke gezoete verse groente en witte rijst.. Dit beetje 'normale voedsel' was genoeg om lang genot van te hebben, want ik heb de hele avond kramp gehad.

Dinsdag
Om 9.00 uur wederom daal bhaat ontvlucht en met de medevrijwilligers bij Mike's weer eens een echt breakfast gehad: haam/kaas omelet!! Verukkelijk!!
Tussen 10 en 11 uur zijn we de voettocht naar de World Peace Pagoda begonnen. Hier keek ik al verschillende keren naar, je kunt de tempel die bovenop een berg staat vanaf Lakeside zien, maar durfde de wandeling niet te maken wanneer de kinderen naar school moeten.
De officiele route, welke wij gingen lopen, begint aan de andere kant van de berg net buiten Pokhara en Damside, een stukje verder als de Devi's Falls. Hier ben je eerst al een uur voor onderweg.. Daarna begon de echte klim, van een paar kilometer en gelukkig had ik deze tocht niet op een schooldag gedaan! Want de paden en geimproviseerde trappetjes gehakt uit rotsblokken waren niet altijd even makkelijk begaanbaar. Helemaal niet als je uit je slippers glijt van het zweten. Maar ik mocht niet zeuren: Matt heeft deze hele tocht op blote voeten gelopen!! De omgeving was heel mooi. Het ene uitzicht was nog mooier als het vorige. Af en toe kom je voorbij huisjes waar ‘gewoon' mensen wonen en omatjes die je passeert, in deze hitte, met bossen takken op hun rug. (Zie je je oma het al doen?!)
We liepen op het heetst van de dag en deze week liepen de temperaturen hoog op, net als in Nederland.. Heb vaak aan jullie gedacht hoor, want ik had graaag gewild dat het 25gr. was, ipv de 40 die we hier nu bijna dagelijks hebben. En dan loopt het zweet je bij alles naar beneden zonder daar iets voor te hoeven doen.. Zelfs 's nachts bleef de temperatuur vaak steken rond de 30gr en airco kennen ze hier niet!!
Maar de grote beloning krijg je echt als je bovenaan op de tempel staat en over heel Pokhara kunt kijken en in het inieminnie het restaurant ziet waar je een aantal uurtjes geleden je ontbijtje nog nuttigde.
Nadat we al het natuurschoon en vergezichten in ons hadden opgenomen, de terugweg ingezet. Voor deze hebben we de korte route genomen die eindigd aan het meer en daarna kun je een bootje terug nemen naar Lakeside. Onderweg konden we op zeker moment links of rechts, dus hebben we een beroep gedaan op de behulpzaamheid van een Nepalees: ‘Ja gewoon naar beneden..' was zijn ongeinteresseerde antwoord en hij wees naar de linkerkant, hoewel rechts ook naar beneden ging.. maar hij zal het wel weten! Uiteindelijk kwamen we uit op een strandje waar alleen half gezonken bootjes aan een ketting lagen. We waren dus de verkeerde kant op gestuurd! Gelukkig konden we via een smal voetpad, letterlijk langs het randje van het eiland lopen en hoefde we niet helemaal weer terug omhoog. Na een poosje lopen kwamen we bij een bewoond huisje aan. In het water dobberden bootjes en er zaten een aantal mensen buiten. Nadat we weer een beroep op hun behulpzaamheid deden en vroegen of iemand ons terug wilde brengen naar Lakeside, duurde het even, maar uiteindelijk kwam er iemand met een mannetje naar buiten die de opdracht kreeg ons naar de overkant te brengen. Langleve de (wel) behulpzame mensen die je hier voor (weinig) geld, altijd wel willen helpen!
Nadat we weer voet aan wal hadden gezet was de lucht betrokken en trok de wind aan.. Het was inmiddels rond 5uur: weer storm opkomst? Ik heb daarom maar afscheid genomen van de medevrijwilligers en ben naar huis gelopen. Waar ik niet heel laat, moe maar voldaan in slaap gevallen ben.

Woensdag hadden de kinderen ineens weer school! Natuurlijk werd dit niet gecommuniceerd en moest ik dit zelf achterhalen door de kinderen en DB te vragen. Waarom de school nu ineens weer open is en voor hoelang, was voor mij nog steeds de vraag. Maar ik was in elk geval blij dat de school weer open was!
Ook de straten liepen weer vol met auto's, bussen, scooters en motors. Waar ze die de afgelopen dagen verstopt hadden vraag ik me nog steeds af.. Het getoeter en de drukte moest in elk geval wel weer even wennen. De volle 100% concentratie was weer vereist, want de tweebaanswegen die het officieel zijn, zijn weer getransformeerd in (minimaal) vierbaanswegen.
Gelukkig kwamen er ook 2 nieuwe vrijwilligers. Een stel uit Engeland en Schotland van mijn leeftijd, Neil en Sarah. Zij komen de komende 10dagen ook meelopen bij FFN. Eindelijk westers gezelschap waarmee je een normale, volledige conversatie kunt hebben en voornamelijk over alles wat je hier ziet, ervaart en constateerd.
Zo ook aan het eind van de middag toen er een omroeper door de straten reed, die duidelijk iets, in het Nepali, te melden had (dat begrepen wij zelfs!) Toen ik ernaar vroeg gingen meteen alle schouders omhoog en lipjes naar beneden: ‘geen idee!' Nadat de auto ook door onze straat reed en ook Neil en Sarah ernaar hadden gevraagd, ging DB toch maar even beter luisteren.. Toen Neil nog maar eens vroeg wat er aan de hand was, was DB's antwoord: ‘ja, weet ik niet'. ‘Is het in het Nepali' vroegen wij. ‘Jawel (punt)' was het antwoord en daarmee was ook de conversatie beeindigd. Met z'n 3en hebben we nog even verder gespeculeerd en hebben ons daarna maar weer geconcentreerd op het potje memorie!

Donderdag was de school ook weer open!
Er was nu wel een ander probleem aan de orde. Er dreigt waterschaarste (zeggen ze) of dit overal geldt of alleen bij FFN is mij (weer eens) niet duidelijk, maar afin ik mag dus niet meer douchen en water wordt alleen nog voor drinken en koken gebruikt.. Gelukkig mag ik bij Neil en Sarah douchen, die een eindje verderop in een hotel verblijven!
Deze ochtend hebben we een bootje gehuurd en zijn naar de Varahi Mandir Tempel gepeddeld. Deze ligt op een eilandje middenin het meer. Toen we naar de grote tempel liepen, kwam er net een man naar buiten met een geit. Sarah en ik waren nog druk aan het speculeren: waarom je een geit naar een tempel op een eiland brengt en wat hij daarna met de geit zal doen.. Kregen we snel antwoord op onze vraag: Inmiddels waren we om de tempel gelopen en vanuit een klein gebouwtje ernaast hoorden we een zielige: beeeeheee.. Duidelijk! Dat was zijn laatste teken van leven. Vervolgens kwam de man met de kop van de geit naar buiten lopen en ging weer richting de grote tempel. Dat heet dus offerren! Nadat er een van de vele duiven (het leek de Dam wel) op Sara had gescheten, hadden we het wel gezien. Ik had er eerlijk gezegd ook meer van verwacht, van wat ik erover gelezen had.
We hebben nog een beetje op het meer rond gepeddeld en van zo dichtbij zie je dus nog beter hoe vies en goor het meer is! Met nog meer verbazing kijk ik nu naar de Nepalezen die er een verfrissende duik in nemen of hun was er in doen!
Hierna hebben we een terrasje aan het meer gezocht. En toen we daar lekker rustig aan ons theetje zaten, kwam er een groep Indiers langs. Zoals zovaak werd ons gevraagd waar we vandaan komen? Nog voordat we antwoord hadden gegeven, kwamen de fotocamera's tevoorschijn en moesten we met iedereen afzonderlijk of in groepjes op de foto (en dan ben je wel even bezig als je met zn 10en bent). Nadat ze eindelijk, al fotograferend , verder liepen, konden wij, volledig verbauwereerd, weer gaan zitten. Voor de mensen hier zijn wij een attractie, terwijl wij hier naartoe komen om hen te 'bekijken'.. Hilarisch achteraf!
Omdat de kinderen niet veel huiswerk hadden, waren ze vroeg klaar en omdat het er niet op leek dat het nog zou gaan regenen, mochten we de kinderen meenemen naar het park. Heerlijk! Even geen memorie en 4-op-een-rij!! Ondanks dat het eind van de dag is en de zon ook al ondergaat is het niet minder warm.. En helemaal niet als je met iedereen moet voetballen en touwtje springen. Gelukkig hebben ze ook frisbees en dat is momenteel mijn grote favoriet :D! Vanuit het park heb je een prachtig uitzicht op de bergen en de ondergaande zon. Toen ik daar foto's van aan het maken was, viel het me op dat dit wel heel snel ging. Ik heb letterlijk ‘de zon zien zakken'. Achteraf had ik beter een filmpje kunnen maken. Misschien voor de volgende keer.. Ik ben hier nog wel even!

Vrijdag. Het lijkt erop alsof de banda opgeheven is en het 'normale' leven is weer opgepakt, alsof er niks gebeurd is!
Nadat we de kinderen weer weggebracht hadden, hebben we weer even op een terrasje gezeten en zijn daarna ieder onze eigen weg gegaan. Omdat de kinderen vrijdags maar tot 1 uur naar school gaan, zou ik Neil en Sarah 's middags weer bij school zien.
Ik moest nog wat boodschapjes doen en kaarten posten. Dus opzoek naar de postoffice die 'duidelijk' staat aangegeven in mijn reisbijbel (de Lonely Planet). De straat, waar ik van dacht waar het was: geen postoffice te herkennen.. Maar ja, je weet ook niet waar je eigenlijk naar moet zoeken. Hier en daar de weg gevraagd en ja hoor: op een huisje welke half achter een restaurantje en terrasjes ligt, stond, naast vele Nepalese teksten: ‘Area Post' (dit geeft enigzins een idee van het niveau van het Engels hier ;)). Deze straat is een 'hoofdstraat' (zoals ze die hier zo noemen) en welke ik inmiddels al zeker wel 5 keer in de afgelopen weken gepasseerd ben! Nu werd me ook meteen duidelijk waarom het hier vaak zo druk was met voornamelijk Nepalezen, ze krijgen hier de post niet aan huis maar hebben allemaal een postbus!
Toen ik daarna, toevallig, langs huis ging om mn tas te droppen waren de kinderen al thuis.. Huh! Van Rijan, die nog wel redelijk engels spreekt en behulpzaam is, begreep ik dat ze medisch onderzoek hadden gehad. Uiteindelijk kwamen we er achter dat ze een tabletje hebben moeten slikken tegen wormen en dat ze uit de zon moesten blijven! Wederom alleen maar meer vragen, maar oke, het zal wel!!
Ik heb Sushma 's middags geholpen mijn favoriete gerecht hier te maken: Puri! (Gefrituurde deegbroodjes)
Aan het eind van de middag mochten we de kinderen weer mee naar het park nemen. Helaas nu geen mooi zonsondergang. Na een uurtje begon het te rommellen en weer eens te regenen.. Hier en daar gescholen, maar uiteindelijk toch doorweekt weer thuis aangekomen, een gratis douche zullen we maar zeggen.