Zaterdag een uurtje eerder opgestaan. Om 7.30 had ik met Sarah en Neil een yogales, en dat was zweten! Maar achteraf een goeie warming up voor wat die dag nog komen ging..
Na weer eens een “normaal” ontbijtje in het centrum, mountainbikes gehuurd en eerst maar eens richting de stadsdelen New Bazaar en Mahendra Pul gefietst.
Iets ten oosten van New Bazaar ligt de Karma Dubgyu Chokhorling Monastery. Welke als eerste op de bezoekplanning voor vandaag lag. Na tientallen treden kregen we boven aangekomen, wederom gutsend van het zweet, zeker weer de beloning. Een groot en kleurrijk mannenklooster. Waar je overal mag rondlopen. Naja, bijna overal.. Sarah en ik voelden ons iets te vrij toen we naar een paar schattige kleine huisjes liepen achter het klooster en werden daar dus weggestuurd, dat was privegebied.
Na de trap ook weer neerwaarts getrotseerd te hebben, zouden we weer op de mtb’s stappen. Hier aangekomen stond er nog maar 1. De mijne, omdat die toevallig achteraan stond. En ik had nog wel, naast het eigen slot van de fiets ook nog een kabelslot om alledrie de fietsen gedaan. Deze was met grof geweld gesloopt en bungelde nog aan mijn mtb.. Twee fietsen verdwenen dus..
Neil zag boven aan de heuvel, waar een geasfalteerde weg liep, 2jongetjes op mtb’s, die toen wij arriveerden nog op een muurtje zaten (zonder fiets) Hij zette meteen een sprintje in, maar eenmaal bij de jongens aangekomen, bleken dit niet onze fietsen te zijn. Ik zag de jongens naar beneden wijzen, waar nog een weggetje liep. Ik liep in die richting en zag achter een paal, half in de bosjes, 2 mtb’s, dat moesten onze zijn. En dat waren ook de onze! De sloten waren flink aangerand, maar die konden we (lees: ik ;)) gelukkig, na een beetje prutsen weer open krijgen.

De 2 jongens waren Neil gevolgd en kwamen ook even kijken, inclusief de halve straat want er stonden inmiddels zeker 10 mensen om ons heen. Nadat ik de jongens vroeg of zij ook wat “verdachts” gezien hadden (zij moeten de hele tijd in de buurt zijn geweest) zeiden ze van niet en gingen weg. Toen we onze weg vervolgden, fietsten de 2 jongetjes ineens weer achter ons.. Heel verdacht vond ik het toen zij de achtervolging stopten, nota bene bij een huisje waar ze druk bezig waren met fietsen reparen..

Na dit avontuur meer noordwaarts gefietst. Waar Sarah bijna aangereden werd door een motor en ik ietsje later bijna onder een vrachtwagen lag. Volgens de chauffeur gaf ik waarschijnlijk niet genoeg ruimte en dan blijven ze gewoon recht op je af/in rijden.. Een hele survival om Old Pokhara veilig door te komen. Daarnaast werden we natuurlijk ook afgeleid door alles wat er om ons heen gebeurde. De Newari Houses die we passeerden. Newari is een bevolkingsgroep in Nepal, en hun huisjes zijn versierd met decoratief metselwerk en sierlijke houtgesneden ramen.
In Lakeside voel ik me soms al een attractie, maar hier werden we helemaal na- en toegekeken en dat kan soms best intimiderend zijn. Maar ook de mensen hier hebben mij weer verbaasd. Het is in dit noordelijke deel van Pokhara veel vuiler, maar je ziet er wel de echte armoede en leefwijze. Kinderen die ‘Namaste’ zeggen, meteen vervolgd door ‘give me sweets’ of ‘give me money’. En op een gegeven moment fietste we door een straatje, waar net een man uit een huisje kwam met een papiertje in zijn hand met daarop: zijn (ik ga er maar vanuit) eigen behoefte!! Deze gooide hij zonder blikken of blozen op straat, net naast mij, neer... :S

Ook was in dit stadsdeel de Bindhya Basini Temple, gewijd aan de god van de oorlog. Het was even zoeken, Mede door de vele straatjes die hier kriskras door elkaar heen lopen, waren we onze orientatie even kwijt. En omdat de mensen iets minder behulpzaam zijn hier, wat waarschijnlijk komt omdat het engels van ze (nog) minder goed is, het even duurde voordat we deze terug gevonden hadden!
De Bhimsen Temple lag ook op de route, dus daar ook nog maar even langs. Maar waar stond dat ding.. ook hiervoor weer een hele speurtocht opzich. Achteraf bleek dat we deze tempel al gepasseerd waren op de heenweg. We verbaasden ons er nog over dat deze, ipv de meeste tempels hier die “gewoon” aan de doorgaande weg staan, deze midden op de weg staat. En dat, vond ik, het enige spectaculaire aan deze hele tempel.
Tempels. Er stonden er namelijk 2. En waarvan ik dacht dat het de Bhimsen Temple was, want deze was verre weg het mooist, kwamen we er na navraag achter dat dat de tempel 100meter verderop was; donker, oud en vervallen.. Ook wel weer logisch, dit heiligdom is al 200jaar oud. Hier hebben we niet veel tijd gespendeerd en het maakte zo weinig indruk op me dat ik er niet eens een foto van gemaakt heb, bedenk ik me nu.

Terug in Lakeside, met inmiddels een goeie 15km op de teller, eesrte even thuis onder de douche. Daarna met z’n 3en pizza gegeten en in een restaurantje om de hoek nog een lekkere cocktail gedronken. Toen we halverwege onze drankjes waren begon het weer eens te regenen, waaien en onweren, maar dit keer wel erg hard. Verplicht zijn we hier maar wat langer blijven zitten en toen het weer weer wat rustiger was, naar huis gegaan. (Waar ik eerst mn voeten weer heb gewassen, want als je weet en ziet wat hier op straat ligt, dan voel je je behoorlijk smerig als je door de plassen hebt moeten lopen..)

Zondag, rustig aan gedaan. De kilometers een beetje uitgelopen ;)
Ook heb ik mijn jas voor het eerst moeten gebruiken, want het regende op het moment dat we de oudsten uit school moesten halen. Ik voelde me wel net een broedmachine, want koud was het totaal niet. Door de regen werd het alleen maar klammer.
Dat Nepalezen zo gesloten als een deur zijn, was ik al achter. Maar de deur staat inmiddels op een kiertje.. Het vele vragen naar alles werpt zijn vruchten af, want een van de kinderen vertelde spontaan dat er morgen geen school is. Waarom kon weer niet beantwoord worden, maar zie het als een goed begin!

Maandag kwam het antwoord: ‘Happy Republic Day 2069’ kreeg ik via sms van mijn provider. Weten we dat ook weer!!
Vandaag de kinderen getrakteerd op vitamientjes en daarvoor bij 1 van de vele fruitkramen kilo’s appels, bananen en watermeloen gehaald voor weinig!
Ook schijnt het water toch niet echt een probleem te zijn, want ik mag weer thuis douchen!

Dinsdag was het plan om weer richting het noorden van Pokhara af te reizen om onder andere het Gurkha Museum te bezoeken. Sarah en Neil wilden nog graag een Nepaleze busrit ervaren dus de eerste de beste bus aangehouden en het was ook nog de goede, dat is hier dus altijd maar de vraag. Hobbeldebobbel daar gingen we, minder comfortabel als een taxi, maar een nulletje goedkoper!

Dankzij mijn kompas (bedankt mem; hij heeft me al vaak geholpen en bijgestaan en door de thermometer die er ook bij zit kan ik jullie qua temperatuur zo goed up to date houden, als ik dan toch bezig ben wil ik heit ook meteen bedanken voor het bûsmes; ook deze is al vaak ‘fan pas kaam’ en Tjits dankzij jou sticky kan ik de foto’s overzetten! ;)) maar dankzij deze navigator en de plattegrond in de LP wisten we dat we de goeie richting op bleven gaan. Je moet namelijk nog al eens overstappen, ‘waar?’ dat moet je zelf maar uitzoeken. Na hier en daar voor de zekerheid nog een beetje navraag gedaan, arriveerden we een half uurtje later bij het museum. Het naastgelegen militair trainingsgebied mochten we helaas niet betreden, maar wel het pensioenkantoor. Welke ik omgedoopt heb tot pensioentuin! Want dat was het ook: een tuin met in het midden bankjes en zitjes, aan de andere kant een open maar wel overdekte wachtruimte en een soort van kantine. Aan de andere kant een hele rij met loketten waar de oudstrijders, of hun nabestaanden, hun pensioen kunnen ophalen. Helaas kon ik ook in deze tuin geen geldboompje vinden..
Daarna zijn we naar de Seti River Gorge gelopen, Hier kun je, volgens de LP, de melkwitte Seti Rivier bewonderen. De kleur van het water deed ons meer aan cement denken..
Hierna de bus weer terug genomen. Waar een hele rij bussen stonden, vroegen we welke naar Lakeside ging? ‘Ja deze’ antwoorde de jongen. Net op het moment dat we in willen stappen worden we bij de arm genomen en meegesleurd door een andere jongen naar een andere bus. Even later werd ons duidelijk hoe het bussysteem hier werkt. Ze hebben een tijdschema, welke ik alleen nog maar IN de bus heb zien hangen en nergens daarbuiten, maar nu werd ook duidelijk waarom die niet werkt: wanneer een bus arriveerd, moet deze achteraan aansluiten, passagiers stappen in de voorste bus en wanneer hij (zo goed als) vol is (of misschien toch wel op tijd) vertrekt de bus. Wij werden dus in een van de middelste bussen gepraat (business!) en terwijl de jongens, die aan de bus hangen en als soort van conducteur fungeren, nog wat aan het bekvechten waren, hobbelden wij alweer terug naar Lakeside.

Woensdagochtend bij het yoga- en meditatie centrum waar we de yogales hadden, een Chakra Healing ondergaan.
Inmiddels zijn ze ook half Pokhara aan het verbouwen. Overal worden restaurants, hotels en straten gesloopt of deels gesloopt en elke dag ziet een zelfde straat er weer anders uit, de restaurant zijn overigens gewoon geopend en hitteverlet of bouwvak kennen ze hier niet! En ook vele andere arbo-regels heb ik ze zien overtreden ;)

Donderdag weer een beetje rondgewandeld door Lakeside. En toch maar weer wat was met de hand gewassen.
’s Middags vertelde een van de oudste kinderen, dat een jongen uit haar klas moest huilen vandaag. Natuurlijk vraag je dan ‘waarom?’ En dan krijg je het welgevreesde antwoord: ‘omdat de juf hem geslagen had, omdat hij iets verkeerd deed’. ’s Avonds bleek ook het oudste meisje geslagen te zijn, omdat: ‘she did wrong’.

Vrijdagochtend kregen de kinderen nog eens een reprimande van DB en Rekha.. En daar staan dan 10 vertrokken gezichtjes voor je met de lipjes naar beneden..
Het enigste wat ik heb kunnen doen is ze vertellen dat als je dat in Nederland zou doen, je hoogstwaarschijnlijk in de gevangenis beland. De reactie is dan ‘O’ en daarna doet het een groot beroep op je acceptatie vermogen!
Ondanks dat je wel weet dat dit soort dingen gebeuren in deze landen, is het echt geen fijn moment en voelde ik me behoorlijk oncomfortabel toen ik hier in werkelijkheid mee werd geconfronteerd.
Net als de momenten dat Roman van bed wordt gelicht voor het avondeten. We eten vaak pas rond 7 of 8, soms pas 9uur. Roman sneakt er eind van de middag wel eens tussenuit en gaat op bed omdat hij zo moe is dat hij zijn ogen niet meer open kan houden. Niet zo vreemd ook: de kinderen zijn ook al vanaf 5uur/6uur op. Zonder pardon wordt er een plens koud water in zijn gezicht gegooid. En dit schijnt erg grappig te zijn, want moeders staat me altijd vol trots en met een grote glimlach aan te kijken.. Roman kijkt volledig gedesorienteerd om zich heen, knipperend met zn ogen die hij nauwelijks open kan houden en het huilen staat hem nader als het lachen... (Iedereen kan zich wel voorstellen hoe zoiets eruit ziet) Net uit bed gelicht, in een kamer met 15 mensen gezet worden en een bord eten voor je neus.. Mijn hart breekt om zo’n moment, en ik heb het helaas inmiddels 3x mee mogen maken, het liefst pak ik hem op en breng hem weer naar bed! Maar ja wie ben ik hier?! Moeders blijft net zolang naast hem staan te comanderen totdat hij begint te eten.
Nu is dit sowieso wel een dingetje hier. Als je de kinderen vraagt: ‘Are you tired?’ of ‘sleepy?’ Nadat ze uitgebreid zitten te gapen of al een poosje hun ogen niet meer open kunnen houden of dat ze al half liggen te slapen op tafel, is het standaard antwoord: ‘’No! No!’ De meiden hadden Sarah verteld dat ze ’s avonds vaak een wedstrijdje doen: ‘wie het langste wakker kan blijven’ Iets wat wij alleen op schoolkamp deden (maarja, nu sliep ik in mijn jeugd ook niet met 8 meiden op een kamer..)
Mij was verteld dat de kinderen rond 7, 8 uur naar bed gingen, maar tel hier gerust 2, soms wel 3uurtjes bij op! Ik heb het nu 2 keer ter sprake gebracht en uitgelegd hoe het dagritme van een kind van deze leeftijden er in Nederland uitziet. En dat een kind veel slaap nodig heeft en dat het niet erg is dat hij daardoor een maaltijd overslaat, anders wordt hij uit zichzelf wel wakker! Maar beide keren liep degene waarmee ik in gesprek was met een korte ‘Oke’ bij me weg... En daar sta je dan weer...(en met pijn in mijn hart) Accepteren.

Ook haak ik deze week nog even in op het Engels en de manier van lesgeven in Nepal.
Sommige vertalingen zijn best grappig, andere verwarrend en sommige kunnen echt niet of bestaan zelfs niet. In de lesboeken had ik al een en ander gelezen wat volgens mij geen goed engels is en dit werd dus ook bevestigd door Sarah en Neil. Zelfs in het woordenboek (engels/Nepali) staan woorden die niet eens bestaan!
Veel woorden kunnen de kinderen wel schrijven en lezen, doordat ze ze uitentreure moeten overpennen en alle woorden worden eerst gespeld. Maar 9 vd 10 keer hebben ze geen idee wat ze lezen of opschrijven.
Bij een van de kinderen zag ik dat ze een opdracht inmiddels al 14x (!!) had overgeschreven. Toen ik haar er, hele simpele, vragen over ging stellen, oa waar de opdracht over ging? Keek ze me met grote vraagtekens aan begon een beetje zenuwachtig te lachen en zei uiteindelijk voltrots: ‘copy, copy! Now finish!’ ze bladerde snel verder en liep weg..
Veranderingen zijn hier dus (heel) erg lastig. En niet Nepalees’ sterkste kant!

-Als je weet dat ze al vanaf 2008 bezig zijn hun grondwet te veranderen en dat 27 mei de einddatum was, vandaar ook alle stakingen, welke er waarschijnlijk, zeer, binnenkort weer aan zitten te komen, want de einddatum is met 3 maanden verschoven en het einde nog lang niet in zicht..-
Wat wil ik dan in die 6 weken?!

Maar gelukkig kan ik ook, een beetje, koppig zijn(:D) en geef ik niet zomaar op! Ik heb de kinderen de afgelopen tijd vaak gecorrigeerd, vragen gesteld over wat ze opschrijven, lezen en moeten doen en net zolang volgehouden tot ze een antwoord geven.
Met huiswerk maken moeten ze eerst de opdracht, bijbehorende tekst plus het gegeven voorbeeld lezen in plaats van alles domweg overpennen en dan ‘this, this’ roepen en van mij verwachten dat ik de opdracht maak en de antwoorden op een presenteerblaadje geef. Dat noemen wij in Nederland: begrijpend lezen!
En ook dat ik maar 1 kind tegelijk kan helpen. Dat het dus geen zin heeft om 10 keer in mijn andere oor te tetterren of het boek en schrift over dat van diegene te gooien, wie ik net aan het helpen ben!
En nu, stilletjes aan, begin ik wat verandering te zien. Ze komen nu regelmatig naar me toe om de betekenis van een woord of zin te vragen en de progressie lijkt met de dag vooruit te gaan!
Ook heb ik ze, eindelijk, zover dat ze ‘Help me, please’ zeggen, of ‘Me, no play’ als ze zomaar middenin een spel weglopen, want dat was hier ook heel gewoon. En de oudsten corrigeren de jongsten inmiddels als ze me weer eens met ‘come’, ‘you, play’ en ‘you this’ commanderen.

En er was nog meer goed nieuws. Er stond weer kip op het menu! Ook nu werd er weer een kleine verklaring afgelegd :D We hadden een week geen “vlees” gegeten, omdat de kinderen dat niet mochten ivm hun medicatie tegen de wormen!!
Ook was het de afscheidsavond voor Sarah en Neil. Deze hebben we feestelijk afgesloten met dansshows van de kinderen en uiteindelijk moesten we zelf ook in actie!

(zie de foto’s, welke ik momenteel alleen nog op facebook zet, omdat het erg lang duurt om ze op deze site te uploaden en vaak foto’s niet upload omdat ze te groot zijn )