Zes weken terug geweest in Nederland. Weken, welke voorbij gevlogen zijn. Voor ik het wist stond de backpack alweer ingepakt te wachten op zijn vertrek.
In de 6 weken veel “fan hûs” geweest. Een groot deel van mijn tijd heb ik in en om Amsterdam doorgebracht, omdat ik daar tijdelijk een baantje had bemachtigd. Daarnaast ook alweer druk geweest met de voorbereidingen voor het komende (alweer 3e) winterseizoen in Kaprun en
daardoor helaas niet veel familie en vrienden, zoals eerder wel beloofd, gezien of gesproken.
Hierdoor kwam het besef dat ik eerst weer even naar een “heel andere wereld” ga, ook pas vrij laat bij me aan dit keer..
Ook nu neem ik jullie weer mee richting de hitte en de regen, het stof en de smog, de micro- en macro beestjes, waar arbowet en keuringsdienst van waarde niks te zoeken hebben en waar je je het veiligst voelt met een fles desinfect in de ene hand, een fles zonnebrand in de andere en omgeven door een muskietennet!

Donderdagochtend, de ochtend voor vertrek eerst nog even langs beppe geweest en daarna door naar Schiphol. Dit ritje begint al bijna te wennen en was een heel andere ervaring als het vertrek van een paar maanden eerder (voor een volgende reis mag ik hopen dat ik nog mensen beschikbaar kan vinden om me (op)weg te brengen.. Just kidding!! Ook nu heb ik een waardig afscheid op Schiphol gekregen en wil ik hierbij eerst iedereen bedanken die de moeite hadden genomen om het eerste stukje van mijn reis mee te gaan of die aan mij heeft gedacht voor of tijdens mijn vertrek!! (Ik merkte dat ik er dit keer zelf ook heel anders in stapte, het is misschien wat te vroeg om mezelf ervaringsdeskundige te gaan noemen.. maar zo voelt het al wel een beetje..)

Om 15.45 zat ik in het vliegtuig, iets minder luxe als de vorige heenreis richting dit werelddeel en met minimale entertainment, maar wel de hele rij stoelen voor mijzelf :D Door deze extra comfort me heerlijk kunnen nestellen en het opstijgen om 16.00 gemist, omdat ik toen al lag te slapen. Toen het diner geserveerd werd, werd ik vriendelijk gewekt en mijn eerste portie curry/rijst was weer achter de kiezen!! -Welcome back: You’re on your way to Asia :D-

Om 20.30 in Cairo een tussenstop van 3 uur. Door het aanbod van free wifi (waar je een backpacker al niet blij mee kunt maken) En met een aantal uren aan films (op mijn voor-deze-reis-speciaal-aangeschafte-netbook .. Ja, we worden een steeds beter doorgewinterde backpacker :S) de wachttijd kunnen doden. En dan mogen de tussenstops best wel wat langer duren.. Doordat een deel van je tijd ook al wordt opgeslokt door het verlaten van het ene vliegtuig, (wachten) bij de douanne en de wandeling naar een volgende gate, niet eens de hele film kunnen zien..

Na een lange zit van bijna 9uur, waarvan ik er weinig geslapen heb, kwam ik rond 14.00u in Bangkok aan. Een uurtje later, na alle verplichtplegingen weer eens goed te hebben doorstaan, het vliegveld verlaten. Met behulp van de routebeschrijving die ik al van Sabine ontvangen had en de plattegrond van Bangkok welke ik van vriendlief had meegekregen het hotel kunnen vinden waar Sabine verbleef.
Tijdens deze zoektocht kreeg ik weer even een flashback naar mijn kindertijd, want het voelde als een heuse speurtocht! Daardoor werd het beeld van: ‘ik bevind me momenteel in een wereldstad’ vertroebeld en realiseerde ik me dat pas toen ik op de 30^e verdieping in de hotelkamer naar buiten stond te kijken. Wauw-Immens-Hoog -Massa- Groots -Veel en wat een contrast..
We begeven ons weer in die “heel andere wereld”..

Sabine is medevrijwilliger op het project in Cambodja en was al een aantal dagen eerder vertrokken uit Nederland. Vooraf hadden wij al contact gehad en daardoor dit deel van onze reis samen kunnen plannen.
Zij was nog de hort op, maar gelukkig kon ik wel al op de kamer komen. Hier mijn backpack gedumpt en als eerst de bikini eruit gehaald en een verfrissende duik in het zwembad (op de 14^e verdieping) genomen!
’s Avonds in het hotel een hapje gegeten en na w(h)at(’s) appen en facebooken rond middernacht onder de wol gekropen, waar ik als een roosje in slaap viel.

Onze vlucht naar Siem Reap ging pas om 18.45, maar desondanks ging op deze zaterdagochtend de wekker om 8uur. Na het ontbijt, waar geen (westerse of aziatische) nee te koop was met de trein en de boot naar China Town, oftewel: PlastickCity, zoals Sabine het zo mooi noemde. Alles kon je er krijgen, in de meest uiteenlopende en vaak bijzondere uitvoeringen en in hoeveelheden dat ook hier de conclusie was: geen nee te koop!
Terug bij het hotel nog even lekker met de voetjes in het water van het zwembad en daarna de bagage gepakt en met de trein richting vliegveld. Ondanks dat je een aantal keer over moet stappen is dit prima te doen. Maar tijdens deze rit was de trein na de laatste overstap: delayed. Natuurlijk net nu we onderweg waren naar het vliegveld.. Gelukkig waren we ruim optijd vertrokken, maarja: hoelang gaat zoiets hier nog duren..?!? Na wat wikken en wegen toch maar het zekere voor het onzekere genomen en in een tsxi gestapt voor dit laatste traject. Ondanks de spits (waar we rond dit tijdstip in terecht kwamen :D) toch nog vrij snel, maar met weinig (zeg maar gerust géén) service op tijd op het vliegveld gearriveerd.
Het inchecken werd nog even spannend, omdat Sabine niet zeker was of ze met haar bagage binnen het toegestane gewicht zou blijven, er daarna achter kwam dat haar naam op het ticket verkeerd geschreven was en ook had ze het verkeerde ticket uitgeprint. Gelukkig werd nergens een probleem van gemaakt en konden we snel door.
In de vertrekhal aangekomen zat een half klooster monniken op deze zelfde vlucht te wachten, dus deze was bij voorbaat al heilig!
Volgens de planning was de duur van deze vlucht 55 min, maar toen we goed en wel zaten, vertelde de piloot ons dat we over 40min in Siem Reap zouden staan. Nog tijdens het opstijgen kregen we al een stapel formulieren om in te vullen (en dit was echt een stapel: oa voor visum, arrival en depature en een declare formulier) en alleen met deze administratie was je al 40 minuten zoet. Helemaal als je onderaan het formulier er achterkomt dat je iets verkeerd hebt ingevuld of de handtekening op de verkeerde plaats staat te tekenen. En dan te weten dat het de formulieren voor je toelating tot het land zijn, twijfel je niet om ze weer opnieuw in te vullen. Dit wetende ..en inmiddels zijn we 30 minuten verder.. moet je je bedenken dat we ook nog, letterlijk, een doos vol eten, drinken en snacks kregen en een kop hete thee ..doos bewonderen, uitpakken, thee laten afkoelen en we zijn weer zeker 5 minuten verder.. Ondertussen werd de landing alweer voorbereid en ingezet en bovenstaande ingrediënten resulteerde in (voor ons) hilarische taferelen. De stewardessen renden panisch van voor naar achter om weer alle half lege (of half volle ;))dozen en kopjes koffie en thee op te halen, de tafeltjes weer ingeklapt te krijgen en de riemen vast. Ze hadden Sabine blijkbaar even over het hoofd gezien, maar zij heeft uiteindelijk met een kop thee in haar ene hand, de formulieren in de andere hand en een broodje hete kip op haar schoot de landing ook doorstaan. We kwamen niet meer bij van het lachen, dit hadden we nog nooit meegemaakt! En nu kunnen jullie wel raden hoe we het vliegtuig verlieten toen we ook nog eens ontdekte dat het stukje kip tussen Sabine haar broodje verdwenen EN onvindbaar was!
Met de tranen biggellend over onze wangen hebben wij voet aan Cambodjaanse bodem gezet.
Daar al snel het gezicht weer in de plooi want we moesten voor het visumcomité verschijnen. Na de hele papierwinkel, een pasfoto, het paspoort en de nodige dollars (al dat papierwerk en inkt moet natuurlijk ook bekostigd worden) aan meneer 1 te hebben overhandigt, mochten we een paar meter verderop gaan staan. Nadat de hele handel door zeker 10 mensen in uniform zittend achter een loket bekeken, beoordeeld, beplakt en bestempeld was, stond aan het eind van de rit een mannetje, in zo’n zelfde pakje, de paspoorten weer uit te delen. Dit deed hij door de naam op te lezen of bij moeilijke namen alleen de voor- of achternaam. Beetje jammer dat hij bij mij alleen mn paspoort in de lucht hield en niet eens de moeite nam om ook maar een deel uittespreken.. Maar goed, gelukkig was ik goed gehumeurd..

We zijn in Cambodja!