Zoals gezegd mocht ik zondag 2 februari meteen aantreden.
Om 10 voor 9 stond ik weer tussen de rode dino’s op ons meetingpoint/kinderland.
Na een hartelijk welkom met alle oude bekende collega’s voelde dat meteen als thuis komen en was ik er klaar voor om meteen weer ‘back in business’ te gaan.
Na het dagelijkse ochtendpraatje van de baas, werden de groepen ingedeeld en ik kreeg een kindergroep toebedeeld ..nog niks veranderd dus, alsof ik nooit weg geweest ben ;) ..
Van de drie kinderen hadden er er twee vorig seizoen ook in mijn groepje gezeten. Ideaal, want papa en mama weten organisatorisch grotendeels hoe en wat en dat scheelt enorm veel uitleggen en informatie verstrekken op zo’n eerste dag. Daarna kreeg ik er nog vier V.I.K.’s bij. (Very Important Kids) Dè ORF-kinderen, kinderen van medewerkers van de Oostenrijkse publieke omroep!
Nadat ik een aantal keer Lechnerberg af was gegaan, werd al snel duidelijk dat deze groep uit twee verschillende niveau’s bestond. Nadat ik de ene drie kinderen aan de ene leraar had overgedragen, mocht ik daarna de resterende vier (ORF-kinderen) aan een andere leraar meegeven.
En weg was mijn groep!
Ik moest daarna bijspringen op Kinderland, de groep van één van mijn collega’s telde inmiddels 18 kinderen. De helft ervan heb ik onder mijn hoede genomen en heb ze de grondbeginsellen van het skiën geleerd.
Na de les moet er nog steeds gerapporteerd worden bij de baas. Na dit gedaan te hebben, ben ik met een aantal collega’s een drankje gaan drinken in Lederhosen en vervolgens naar Paletti gegaan voor het avondeten: pizza. Na thuis snel omgekleed te hebben, want ik liep nog steeds in mijn ski/werk-outfit, nog een drankje in Pavillon gedaan en de eerste werkdag was weer een feit.

Maandag kon ik met mijn kindertjes al naar de touwlift van ons kinderland. Hier is het iets steiler en een goede test en voorbereiding voor de Lechnerberg. Bovendien had ik de iets oudere en grotere beginners en het verschil in kracht en uithoudingsvermogen merk je daardoor ook.
Omdat er op maandag altijd nog nieuwe kinderen starten, had ook ik er nog één of twee bij gekregen, daarna nog één van de ene collega en één van een andere collega...
..Het werd tijd om maar eens koppen te gaan tellen en ik telde 14 kinderen (officieel toegestaan is max. 12). Viel meteen met m’n neus in de boter dus!
Gelukkig wordt ook hier af en toe even door de vingers gekeken..
Het heerlijke zonnetje maakte ook veel goed deze dag en daarom regelmatig een (drink)pauze ingelast. De arme kindertjes kregen we goed ingepakt afgeleverd, maar in het dal is het deze week niet onder 0 geweest, ze dreven hun skipakken uit!!
Omdat het goed ging bij de touwlift ben ik ’s middags naar de Lechnerberg gegaan, hierbij kreeg ik gelukkig hulp van een collega om de kinderen, en mij ;), te helpen met de kids in en uit de lift te halen en één en ander te organiseren.

Dinsdag = trainingsdag. Om 8uur stonden we weer paraat bij de Maiskogel om aan ons ‘eigenes können’ te werken.
Terug naar de werkvloer: na twee kinderen ‘weg gegeven’ te hebben aan collega’s, kon ik met het toegestane aantal van 12 vandaag wederom naar de Lechnerberg.
Na het rapport bij de baas een drankje in Lederhosen gedronken om de tijd te doden.. Ook hiermee viel ik met m’n neus in de boter, want deze week was ook de jaarlijkse ‘Glühwurmchenlauf’, georganiseerd door de plaatselijke VVV. Alle kindergroepen van alle skischolen uit Kaprun, gaan bij schemering de Lechnerberg op. Daarna skiën we met z’n allen, in een lange slang, naar beneden waarbij de kinderen breeklichtjes (Glühwurmchen) in hun hand houden. Fakkeltocht voor beginners, zeg maar. Moet er vast erg leuk uitzien vanuit het dal en erg aandoenlijk zijn voor de ouders.. Voor ons leraren allemaal niet zo spannend en betekend het eigenlijk alleen maar een extra laaaange dag.
Om 7uur ‘s avonds, zo’n 12 uur nadat ik ze had aangetrokken, kon ik eindelijk de skischoenen uittrekken!

Ik weet al niet eens meer wat er gebeurd was maar woensdag had ik toch ineens weer 14 kinderen achter me aan skiën. Dit weerhield me er niet van om vandaag naar de Maiskkogel te gaan.
’s Avonds bijkomen en genieten van een Huttenabend in Anita’s (officiele naam= Untereigen). Cultuur snuiven en ons mengen tussen de toeristen. Erg leuk en zeker een aanrader voor degene die nog van plan zijn om, of ooit, nog eens langs te komen. Tussen de nodige alcoholische versnaperingen door werd er gegeten, gezongen en gedanst op de traditionele Oostenrijkse volksmuziek.

Donderdag stond ik alweer om 8uur voor de lift van de Maiskogel. Uit collegialiteit had ik geruild met iemand om de race op te zetten. Na deze ‘racedag’ op de Maiskogel, hadden we om vijf uur de prijsuitreiking bij Pavillon.
Thuis nog een powernapje gedaan, gegeten en gedoucht, waarna ik in Landhaus naar de (bijna) wekelijkse ‘pokernight’ ging. De opkomst was deze week schijnbaar zwakjes en al snel stonden we in Kitsch & Bitter te karaoken.

Vrijdag, de laatste les- (en vaak ook werk-) dag van de week, kwam de helft van mijn groepje opdagen. Helaas waaide het te hard om naar de gletsjer te gaan, dus nog maar een dagje naar de Maiskogel. Omdat bijna alle kindergroepen hier vandaag waren, konden we ’s middags een gigantisch sneeuwballen gevecht houden. Om half drie moest ik alweer voor het eerst afscheid nemen van “mijn” kindertjes.
’s Avonds arriveerde Pytsje. Zij was afgezet in Blauhaus, één van de skilerarenhuizen waar ik mijn 2^e en 3^e seizoen verbleven heb. Haar koffers en ski’s in mijn auto overgeladen en daarna naar Pavillon een drankje gaan doen.

Zaterdagochtend weer hetzelfde repertoire als een week eerder: langs de skischool, maar nu om Pytsje haar jas en skipas op te halen. Daarna zijn we doorgereden naar Zell am See. Heerlijk geskied en onze nieuwe sport- en actiecamera’s uitgeprobeerd.
Het eerste (amateur)beeldmateriaal ’s avonds in een filmpje gemonteerd, welke vele van julllie inmiddels al hebben kunnen zien op facebook.
Na het skiën zijn we nog ‘even’ langs het winkelcentrum met oa de MediaMarkt en de H&M gegaan. Waarbij ik bij die laatste mijn fooi van de afgelopen week meteen ver-shopt heb..
Met de laatste euro’s nog een aantal boodschapjes voor de dagelijkse en eerste levensbehoefte kunnen halen en ’s avonds weer vroeg onder de wol voor de nieuwe werkweek.