Oei, oei, oei.. Ik loop alweer een aantal weken achter met mijn blog...
Naast een aantal veranderingen is hier ook veel hetzelfde gebleven zo door de seizoenen en de jaren heen en in het werken en leven in de sneeuw. Desondanks geniet ik het leven hier nog elke dag en maak ik nog regelmatig het een en ander mee wat noemenswaardig is, maar ik wil natuurlijk niet te veel in herhaling vallen en wel een gebonden publiek blijven houden.
Ik realiseer me nog wel dagelijks dat ik zeker geen standaard leven leidt en doorsnee baan heb, maar ondanks dat besef, slaat ook hier de woon/werk sleur en de routine er soms in.
Ik ben me er ook zeker van bewust dat ik met mijn woon/werk situatie een bevoorrecht mens ben!
Vandaar maar weer een verhaaltje:

Mijn tweede zondag was ik niet ingedeeld voor een groep.
Door een miscommunicatie stond er een Nederlands stel op ons meetingpoint/kinderland in het dal te wachten op hun leraar, welke op zijn beurt bij ons meetingpoint op de gletsjer stond. Hierdoor kreeg ik deze man en vrouw toebedeeld. Omdat de temperaturen in het dal boven nul waren, ontvingen wij de eigenlijk als sneeuw bedoelde neerslag als regen..
Iets wat zeker niet hetzelfde gebleven is in de afgelopen 3 jaar is de waterbestendigheid van onze gele jassen.. Ik voelde me net Spongebob :D
Het stel had (gelukkig) maar twee uurtjes privéles geboekt en daardoor had ik de namiddag vrij en kon ik een warme douche nemen en de jas uithangen te drogen.

Deze week was het erg rustig en daardoor waren er veel leraren vrij of op ‘bereitschaft’ (oproep basis). In eerste instantie stond ik ook op deze lijst, maar (wederom gelukkig) wilde een collega een weekje vrij, waardoor ik haar groepje over moest nemen. Dit betekende: de groep met de allerkleinsten en totale beginners van hooguit 5jaar oud. Waarbij de groep ’s ochtends vaak groter is als ’s middags, omdat 2 uurtjes voor die ukkies vaak al inspannend genoeg is. Of ze komen soms maar één of zelfs maar een halve dag en is het meer een probeerles, welke bij ons bekend staat als ‘Schnupper Kurs’.
Zo ook deze dag; 5 kinderen ‘s ochtends en ’s middags maar 2. Daarom ’s middags met ze naar de “grote” Lechnerberg gegaan: lange stok mee, ik in het midden en aan weerszijden van mij een kind. In de lift aan elk been een kind en zo heeft de juf ook nog een leuke ski-middag in plaats van continu kindertjes oprapen, vooruit duwen, op de lopende band zetten, snotneuzen vegen, tranen drogen, handschoenen aantrekken enz enz in ons Kinderland.
Eind van de middag hadden we weer de 2-wekelijkse meeting/werkbespreking en na een snel avonddiner zijn we ’s avonds met een aantal collega’s naar de SnowNight geweest op de Lechnerberg. Aansluitend hebben we nog een drankje in Pavillon gedaan.

De volgende ochtend had ik maar vier kinderen en ’s middags weer met dezelfde twee als de voorgaande dag naar de Lechnerberg gegaan.
Na het dagelijkse rapport bij de baas, dit keer snel naar huis om een broodje te eten.
‘Wegens succes herhaald!’: Ook deze week werd er weer een Glühwurmchenlauf gehouden. ..En alles wat hier verplicht gebeuren moet, gaat inmiddels met frisse tegenzin..
Welgeteld één van mijn kinderen kwam opdagen. Gelukkig ook maar, want mijn “groep” was ook nog niet in staat om de Lechnerberg, zelfstandig, al bochtjes makend op ski’s (in het donker), beneden te komen.
In een grote pizza en met het kind tussen mijn benen en ski’s, zijn we toch vanaf de top naar beneden gekomen.

Woensdag had ik in de ochtend nog maar drie jongens en ’s middags twee. Omdat de twee waarmee ik nu al een aantal keer op de Lechnerberg geskied had, al redelijk goed konden remmen en zelfstandig achter mij aan konden skiën, ben ik de hele dag op de Lechnerberg geweest. De volgende stap voor de grootste van de drie was nu: zelf met de lift, zodat ik weer een been vrij had voor het 3^e jongetje.
’s Avonds was er een Hüttenrally. Ook een soort van Hüttenabend, maar dan anders..: Laatste lift omhoog en bij elke berghut drink je een (paar) biertjes of schnaps en dit is skileraren only! Bij de laatste apres-skihut aangekomen de skischoenen omgewisseld voor de dansschoenen en het feest afgesloten in Pavillon.

Donderdag wederom met mijn drie jongens naar de Lechnerberg geweest waar het alweer tijd was voor de wekelijkse skirace. Na de les, snel boodschappen gedaan, naar huis: omkleden, opfrissen en oorkondes schrijven voor de prijsuitreiking. Na de prijsuitreiking meteen naar huis gegaan en vroeg naar bed gegaan, omdat ik (alweer) een fikse verkoudheid opgelopen had.

vrijdag kwam één van de jongens niet meer en de 2e was er alleen ’s ochtends. Daarom’s ochtends nog op Lechnerberg gebleven en ’s middags met de ‘last man standing’ naar de Maiskogel gegaan.
Zoals sommigen van jullie misschien al hebben kunnen zien op de foto welke op facebook voorbij gekomen is, ben ik heerlijk verwend deze (valentijns)dag: twee dozen chocolade, een flesje sekt en een mooie bos bloemen.

Zaterdag moest ik vroeg op om Pytsje naar Zell am See te brengen voor haar ‘skileraren- fresh-up- cursus’. Ik ben de deur overdag niet uit geweest en heb me op het huishouden gestort.
‘s Avonds hadden we nog weer een meeting om ons volkomen geïnformeerd en theoretisch perfect uitgerust aan de komende drukke(re) werkweken te laten beginnen.

De daarop volgende week had ik, zoals wel verwacht, weer een groepje kinderen. (Je zou bijna denken dat het eentonig wordt.. Dit bedoelde ik met de eerdergenoemde routine;) )
Negen kinderen; uit Engeland,Nederland en Duitsland, welke al rond de 4 weken ski ervaring hebben en waarvan ik er vier in één van de afgelopen seizoenen ook al eens in een van mijn groepjes heb gehad. Eén van hen heb ik in mijn eerste seizoen de grondbeginsellen van het skiën geleerd, erg leuk om de vorderingen te zien en ze nu weer les te mogen geven.
’s avonds hebben we de verjaardag van één van de collega’s in Blauhaus gevierd.

Dinsdag; om 8 uur weer skilerarentraining. Daarna met de kids wederom naar de gletsjer, waar we weer verwend werden met een super zonnige dag.
Na het dagelijkse rapport, boodschappen gedaan en langs de Mc Drive voor een ‘warme Apfeltasche’, welke hier nog steeds verkocht wordt (dus we nemen het er van!!)
Daarna snel naar huis gescheurd om Sven z’n Zilveren 10 te zien...

Woensdag; met collega kindergroepen voor de afwisseling naar Zell gegaan. Omdat het liftpersoneel hier niet echt meewerkt en meehelpt, had ik na de zware arbeit van deze dag wel een biertje verdiend :D Na de les hebben we daarom in Lederhosen nog één gedronken met een aantal collega’s.

Donderdag: Racedag. Dat betekend: iedereen is op de Maiskogel vandaag.
Nadat mijn groep de race gedaan had, bleef er nog maar één meisje over, de anderen gingen allemaal met papa en mama skiën op de gletsjer, omdat het nog steeds zulk mooi weer was, waren de condities daar ook beter. Ik heb haar aan een andere leraar meegegeven waardoor ik heerlijk een midagje vrij had.
Zelf daarna nog een aantal keer de Maiskogel afgeknald en thuis alvast gedoucht en weer oorkondes schrijven voor de prijsuitreiking.
Deze dag kwamen ook het broertje en een vriendin van Pytsje aan in Kaprun om Pyts op te halen. Na een pizza in Paletti nog even naar huis geweest en de avond afgesloten in Pavillon

Aangezien ik de voorgaande dag al (bijna) geen kinderen overhad, verwachtte ik niet dat ze deze laatste lesdag nog in grote getale op zouden komen dagen. Zoals ik al vermoedde: er kwam geen één meer opdagen. Daardoor was ik een dagje vrij en ben ik met een collega op de Maiskogel gaan skiën en al snel belanden we in een heerlijke luie stoel, van bergrestaurant Glocknerblick, met uitzicht op de zonnige gletsjer aan een warme choco.

Zaterdag hadden we om elf uur training op de Maiskogel. De uitgelezen kans om mijn nieuwe ski’s, Atomic redster SL, uit te proberen. Onder redelijk zware condities, want het had lekker gesneeuwd en gedurende de dag sneeuwde het ook nog steeds, waardoor het zicht er ook niet beter door werd. De pistes waren één groot bultenfestijn. Heel goed om de ‘hoog-laag-beweging’ te oefenen en uiteindelijk korte bochten te maken. Na de lunchpauze en aan het eind van de training nog een klein stukje poedersneeuw meegepakt.
Conclusie na deze eerste kennismaking tussen Atomic en mij: we moeten nog even aan elkaar wennen.. Ik heb in elk geval weer een aantal valpartijen en ‘faceplants’ op mijn naam mogen schrijven. Mijn kindertjes moesten eens weten!! De afgelopen week merkte één van mijn kinderen nog op: ,,Juf, jij valt nooit hè!” Ik heb toen maar heel diplomatiek geantwoord: ,,Bijna nooit..”
Ze moesten eens weten...
En dan sluit ik af waarmee ik ook begonnen ben. Zoals ik al schreef: ,,veel is hier hetzelfde gebleven..’’: rond half vijf zaten we (weer) aan een welverdiend biertje in Lederhosen.