Recentelijk heb ik alweer twee verhaaltjes geplaatst, maar nog steeds loop ik achter, vandaar nu alweer een update vanuit Oostenrijk.

De vakantie-weken, die achteraf door de gespreide vakantie indeling door heel Europa, niet eens zo heel druk waren, waren weer voorbij en een flink aantal collega’s had Kaprun alweer verlaten. Desondanks werd er deze week toch nog drukte verwacht. Onder andere België, delen van Duitsland en deels Nederland hadden nog vakantie.
Ik had deze week negen kinderen, viel alweer mee dus, en er werd weer een beroep gedaan op mijn talen en communicatietalent. Het was een leuke internationale mengelmoes: de kinderen kwamen uit Nederland, Engeland, Duitsland, België (Franstalige deel natuurlijk), Italië en Polen.
Eén van mijn, onfortuinlijke, jongetjes heeft bijna de hele week met een grote blauwe bult op zijn voorhoofd geskied. De jongste en kleinste van mijn roedel, kreeg een ski tegen zijn voorhoofd. Net onder zijn helm natuurlijk. Op dit voorval na is er deze week verder niks spannends gebeurd tijdens het lesgeven.

Woensdagavond is in Kaprun de Touringski-avond; dat betekend dat de pistemachines de piste deze avond niet prepareren en ‘de baan’ vrij is om nog af te dalen. Tot nu toe heb ik alleen voor Hüttenrally’s gebruik gemaakt van deze gelegenheid. Maar nu, na vier seizoenen, ben ik ook eindelijk de Maiskogel opgetourd.. (bewijsmateriaal en actiefoto’s zijn al op facebook voorbij gekomen..)
Na de werkdag, samen met mijn Estse collega de speciale touringski’s en schoenen gehuurd en ons opgemaakt voor de tocht. Samen met nog een andere collega die dit regelmatig doet, hebben we de ruim 800 hoogtemeters, in een kleine 2uur (wat een normale tijd voor deze afstand is :D) weten te trotseren. Bergopwaarts wandelend op ski’s, kwamen we via de toeristische route door het bos, op de top bij restaurant Glocknerblick aan. Ze hadden me al gewaarschuwd en gezegd droge kleding mee te nemen en dat was ook zeker nodig. Werkelijk, niks was nog droog!! Ondanks dat de temperatuur nog ver onder nul was en we zelfs nog in een sneeuwbui terecht kwamen, heb ik nog nooit zoveel gezweten. Tijdens het lopen had ik daar totaal geen erg in, maar zodra ik stopte voelde ik het (luie) zweet overal stromen!! Na een stevige ‘bite’ in het restaurant hebben we onze touringski’s omgetoverd tot pisteski’s en zijn we via de piste weer afgedaald naar ons startpunt.
Dit kan ik ook weer afstrepen van mijn lijstje:‘Been there, done that’.

Zaterdags was ik de enigste die kwam opdagen voor de training, dit keer wel op de gletsjer gehouden.
En bijna had ik het volgende, wat erg hoog op mijn lijstje staat, af kunnen strepen: Niedernsill (een off-piste afdaling aan de achterkant van de gletsjer). Helaas hadden mijn collega en ik niet de juiste uitrusting (lawinepiepers, schep en zonde) bij ons, om aan deze tocht te beginnen: Safety first!
Heel erg balen, want dit stond hoger op mijn lijstje als het touringskien..
’s Middags kwamen er toch nog een aantal collega’s de training vergezellen en een goeie training en behoorlijke progressie in de moguls (bulten op en voornamelijk naast de skipiste) maakte veel goed.

De week erna, tweede week van maart, is de skischool van het dal naar de gletsjer verhuisd. Erg vroeg dit seizoen, dankzij te veel mooi weer. In het dal was het echt niet meer mogelijk om nog fatsoenlijk les te geven. Ook konden we merken dat het weer laagseizoen was, want qua werk was het een stuk rustiger. Ik was niet ingedeeld bij de groepen, maar heb weer privélessen gegeven. Waarbij ik ook af en toe een ochtend of middag vrij was, net als menig andere leraar en daardoor een aantal keer leuk en bovenal lekker zelf heb kunnen skiën.
Deze week hadden we ook het jaarlijkse teamuitje: ‘abschluss essen’ bij Anita’s, wat weer veel gezelligheid en lekker eten inhield.
De teamspirit hielden we er in en de volgende avond werden we uitgenodigd bij collega’s voor een ‘American style bbq’.

De daarop volgende week had ik weer een kindergroep. Deze week verliep erg rommelig qua hoeveelheid kinderen. Er waren twee die nog een aantal dagen van de vorige week mochten inhalen, omdat ze ziek waren. Vervolgens had ik ook een zieke. Maandag begonnen er nog een aantal nieuwe en dinsdag ook weer. Daarnaast kwam er nog weer iemand een dag niet opdagen en met name bij kinderen is het qua niveau erg snel te merken als iemand een dag mist. Sowieso was het verschil qua niveaus redelijk groot deze week en konden we ze op zes verschillende niveaus indelen, echter waren we, gezien het kleine aantal kinderen, maar met drie leraren. We hebben deze dagen een beetje ‘carpe diem’ gewerkt en aan de hand van de opkomst elke dag de groepen in- en verdeling gemaakt.
Zondag begon ik met twee kinderen en stond er een windkracht van een goeie 80 km/u op de teller. Ik ging ’s middags met ze de blauwe piste op en op bepaalde, open, stukken, moest ik ze goed vasthouden, want ze werden letterlijk omver geblazen. Best wel grappig om te zien en ze vonden het zelf ook wel grappig!
Na de 6-daagse werkweek dachten we vrijdagmiddag eindelijk welverdiend ons weekend in te luiden...: mochten we kinderland in het dal nog afbreken en opruimen. Dat betekende twee uur lang: liftonderdelen, palen, ijzeren borden, stijgers en grote schuimrubberen versiering sjouwen. Toen alles weer in de opslag stond ben ik snel naar huis gegaan en het zweet en de modder afgespoeld. De wandelstappers aangetrokken en een uurtje later stond ik bij de jeugdherberg waar ik de receptioniste van onze skischool ging helpen. We moesten een groep van ruim zeventig internationale studenten tijdens een nachtelijke fakkeltocht door Kaprun en over de omliggende bergen gidsen. Vooral de interessante gesprekken met een aantal van de studenten was erg tof en voor ik het wist waren we alweer terug.
Daarna had ik nog met twee collega’s afgesproken in Pavillon, waar we één drankje zouden doen. Dit zijn er achteraf, zoals wel vaker gebeurd als we dat zeggen, iets meer geworden...

Na drie uurtjes slapen was het weer (de hoogste) tijd om mijn eigen ski outfit aan te trekken: Ik ging wederom trainen. Enkele collega’s zijn eigenaar van de ‘Ski Instruct Academy’ en zij verzorgen voorbereidingstrainingen voor de diverse skilerarenopleidingen. Gezien ik binnenkort aan mijn volgende ski-opleiding wil beginnen, zal er eerst nog wel wat getraind moeten worden.
Aan het einde van de dag moest ik de baas bellen om te horen of het de komende week druk zou worden. Zo niet, dan kon ik de hele volgende week ook nog de training volgen. Gelukkig was dit het geval en werd ik uitgeschreven bij de skischool, want hij verwachte verder ook niet veel werk meer..
Helemaal blij was ik!
Natuurlijk ook omdat heit en mem gearriveerd waren. Nadat ik met hen uiteten was geweest ben ik wederom nog met een collega en een aantal van de trainingsgroep wat gaan drinken in Kaprun. En dit werd de derde avond op rij dat ik ver na middernacht naar huis ging...
Ondanks dat ik eindelijk eens geen wekker hoefde te zetten, ging mijn biologische wekker toch veel te vroeg: een half uur nadat ik normaal op moest staan..Bij het openen van de gordijnen werd ik echter getrakteerd op een heerlijk uitzicht: Het sneeuwde!!! En gezien wat er al lag, had het ook al even gesneeuwd. De slaap maar uit mijn ogen gewreven en een gezellige vrije dag met heit en mem gehad.

Na de rustdag begon op maandag de training weer. Eerste lift omhoog!
Op de Kitzsteinhorn lag een goeie 50 tot 80 cm verse sneeuw op ons te wachten!!! En daar wordt een skileraar heeel blij van. Probeer je dan nu maar in te beelden hoe het eruit ziet als je ruim 30 skileraren bij elkaar hebt.. :D:D
Door het slechte zicht en het lawinegevaar waren ’s ochtends helaas alleen nog de lager gelegen pistes open. Gelukkig konden we later op de dag ook verder de gletsjer op. Het zicht was nog steeds minimaal, maar ondanks dat had ik een ontzettend goede dag en leek het me geen moeite te kosten om me een weg te banen door de kniehoge berg sneeuw.
De daarop volgende dagen heb ik zeker nog een en ander geleerd en mijn techniek nog verder verfijnd. Ik genoot volop van het trainen en het les krijgen en.... Toen ik alweer stond te popellen voor de volgende trainingsdag, ging mijn telefoon: de baas!

En als je vier seizoenen meeloopt, weet je bij het zien van zijn naam op het scherm, al genoeg... Negeren of het smoesje ‘ik had’m niet gehoord of ik heb je oproep gemist’ gaan hier niet op en beter kun je de telefoon ook maar meteen beantwoorden. (kreeg ook meteen een dejavu naar de klantenservice: binnen 3x overgaan opnemen..)
Wat er in die ene seconde, bij het zien van zijn naam, door me heen ging, werd werkelijkheid: de baas had me weer nodig om les te geven!
Maakt niet uit dat je al uitgeschreven bent, je hebt maar te komen,want werken voor de skischool is toch de reden dat je hier bent... Tja, daar heeft’y dan ook nog weer helemaal gelijk in ook..

Waarom ik zo hard nodig was, was voor een groep Nederlandse advocaten.
Samen met een collega zouden we 11 beginners krijgen, dit werden er uiteindelijk 9.
Deze eerste dag hebben we alles nog gezamelijk gedaan omdat alles de eerste uurtjes nog basis is en er nog nauwelijks niveau verschil is.
Nadat we aan het eind van de middag begonnen waren met het maken van bochten, werd het verschil binnen de groep snel duidelijk.
Op basis van wat we eind van deze dag gezien hadden, hebben we de groepsindeling voor de volgende dag gemaakt. Ik zou de vijf betere de berg mee opnemen.
De volgende dag, zaterdag, kwamen er echter maar 2 opdagen. Ze hadden de avond tevoren een groot feest gehad en er bestond een grote kans dat de anderen ook niet meer zouden komen.
Gelukkig nog wel een goede dag gehad, waarbij we de advocaten die toch op waren komen dagen van hun laatste energie hebben ontdaan.
’s Avonds hadden we een afsluitingsfeestje van de training waar ik eigenlijk ook aan deelnam en daarna werden we weer uitgenodigd bij onze collega voor een bbq. Samen met een van mijn collega’s weer terug naar Kaprun gegaan en uiteindelijk op de jaarlijkse Burg-party geeindigd.