Mijn spijkerbroek, 3 lagen aan shirtjes en vesten, wollen sokken en sjaal waren de perfecte outfit voor tijdens een 12 uur durende vlucht, maar niet echt voor het tropisch regenwoudklimaat waar ik momenteel middenin stond. En met voornamelijk thermoshirts, en - leggings, truien, handschoenen en mutsen in m’n rugzak, voelde ik me dan ook ietwat ‘overdressed’.
Dat gevoel dat je, na met alle zorg je kleding te hebben uitgekozen voor dat ene feestje erachter komt dat je toch de verkeerde outfit draagt…
Hoe haalde ik het ook (weer) in m’n hoofd! Hoezo dacht ik dat dit leuk zou zijn? Waarom wilde ik dit ook alweer? En vervolgens bedenk ik me of ik nou in het vervolg beter geen tropische tussenstop vóór een nieuw winterseizoen moet plannen ÒF beter geen winterseizoen meer de zomer moet laten doorbreken..?

Laten we eerst even inzoomen
Ik bevond me in de hoofdstad van één van de 17.508 eilanden van Indonesië. Nee, daar zit geen typfout in, daar staat echt zeventienduizend vijfhonderd en acht!
Ja, Java!
Ja, Jakarta!
Jakarta ligt aan de westzijde van Java en is met zo’n 10 miljoen inwoners de grootste en meest dichtbevolkte stad van Indonesië.
Tien miljoen!! Voor de beeldvorming: Da's de helft van de Nederlandse bevolking plus “een beetje” meer. Op een oppervlakte zo groot als twee keer gemeente Amsterdam of Texel..
Jakarta staat vol met enorme shopping malls en ik ben er in geen één van de ruim 100 geweest. Daarnaast heeft het een paar grote parken, diverse musea en eigenlijk verder niet veel meer.. Ja, smog en hectiek! Met name veroorzaakt door de (geschatte) 18 miljoen gemotoriseerde voertuigen. Achtien miljoen!! Dat is dus de HELE Nederlandse bevolking plus “een beetje” meer.

Dat je het verder maar even weet:
… Indonesië valt in verschillende tijdzones
… Indonesië heeft nog ongeveer 129 actieve vulkanen
… Voetbal en badminton zij de belangrijkste sporten in Indonesië
… De rijsttafel is in Indonesië geïntroduceerd door Nederlanders (Die wist je vast niet!?! Ik ook niet hoor ;) )
… En de gemiddeld haalbare snelheid in het verkeer is 8 km per uur

It’s all about the money
Met 18 miljoen voertuigen en 10 miljoen inwoners moest het niet een al te grote opgave zijn om van vliegveld naar hostel te komen. Maar om dit transport te kunnen financieren had ik geld nodig. Eerst maar even polsen hoeveel zo’n ritje gaat kosten. De eerste de beste taxichauffeur die ik vroeg, strak in het pak, een volledig opgepoetste glimmende auto met leren stoelen en een carrier die mijn backpack al bijna van mijn rug haalde, noemde het bedrag van IRP 250.000. Een stemmetje in mijn hoofd zei: meer dan de helft gaan we hiervoor dus niet betalen en hardop zei ik dat ik eerst nog moest pinnen.

En zo’n eerste keer bij een nieuwe pinautomaat is.. als een eerste keer: onwennig, onhandig en zenuwslopend!
Vijf pinautomaten op een rij, waarbij er twee gebruikt werden en waarvoor één een rij stond. In het algemeen en in de hoop dat er op z’n minst waarschijnlijk wel iemand zou antwoorden vroeg ik aan de rij wachtende waarom iedereen voor die specifieke automaat stond. “Omdat deze automaat het hoogst maximale bedrag uitgeeft en voor internationale bankpassen kon ik ook het beste deze automat kiezen” antwoordde een mannenstem. Bedankt! Sluit ik achteraan..
Na een mislukte poging bij deze pinautomaat (zo zie je maar weer dat je niet altijd de kudde moet volgen) had ik gelukkig nog vier kansen. Het leek wel een spelshow! En even later, maar zonder gouden koffertje en geen Linda de Mol, was ik wél in het bezit van een paar miljoen.
Terug bij de taxistandplaats, had ik het systeem door: vooraan stonden de opgepoetste, full-service en dure taxi’s. Hoe verder naar achteren, hoe goedkoper het werd. Ondertussen zat ik op IRP 200.000 en het einde van de rij taxi’s was bijna in zicht.. Ik moest nu bijna wel gaan beslissen..
“IRP 170.000”
“okay, 150.000” zei ik, maar daarop werd niet geantwoord.
Ik nam plaats in de verkoelende auto en liet de chauffeur, die weinig Engels sprak (misschien dat hij daarom niet antwoordde..?) de naam en het adres van de eindbestemming zien.
Snel werd duidelijk dat bij dit ritje geen navigatie inbegrepen was, want de chauffeur heeft zeker vier keer moeten uitstappen en rondvragen waar hij moest zijn. Tussendoor stopte hij bij alles wat op een hotel leek en zei dan: “this is here!”. Half in de slappe lach antwoordde ik keer op keer: “No, my friend, this is not here”. Na flink wat extra minuten en kilometers kon ik zeggen: “Here it is!” om uiteindelijk IRP 100.000 af te rekenen, inclusief fooi.

Alles wat ik (niet) gedaan heb
Ik ga meteen maar met de billen bloot: want jullie dachten natuurlijk allemaal dat ik altijd goed voorbereid ben, maar in werkelijkheid moet ook bij mij alles altijd op het laatste moment (dat zag je net wel bij die taxi..)
En één van de eerste dingen die ik deed was ‘wat te doen in Jakarta’ Googlen. Maakt ook meteen duidelijk hoe verwend en makkelijk het tegenwoordig voor ons, globetrotters/(wereld)reizigers, het is gemaakt. Iedereen kan het. Ja! ook jij!! Maar hierover wellicht later nog eens een blog..

Mijn research bracht me als eerste bij Kota, ook wel bekend als Old Town. Dit is het historische deel van Jakarta, waar de overblijfselen van het vroegere Nederlandse bewind nog redelijk zichtbaar zijn. Letterlijk om de hoek bij mijn hostel was het Taman Fatahillah plein, dit was ooit het centrum van het oude Batavia.
Een autovrij pleintje. AUTO-VRIJ! DE hemel op, dit kleine stukje, aarde!
En even waande ik me gewoon in Nederland, toen ik de gekleurde -paars, roze, oranje, rood, wit en blauw geschilderde- Hollandse omafietsen zag staan. Omdat ik al een foto in mijn collectie heb, van toen ik 6 jaar werd en waarin ik voor een roze fiets poseer, heb ik dit maar overgelaten aan de uitgelaten kinderen en de (echte) toeristen.
Rondom het plein en in de zijstraatjes staan meerdere koloniale gebouwen en musea. Eén daarvan is het oude stadhuis, tegenwoordig het ‘Jakarta National History Museum’ met nog de originele naam ‘Gouverneurshuis’ op de gevel. Het meest zinvolle wat ik hierover kan vertellen is de entreeprijs van IRP (Indonesische rupiah) 5.000. En reken maar even mee: met een wisselkoers van 0,000068 is dat omgerekend zo’n €0,35.

Voor mijn lunch, in café Batavia en onder een portret van koning Willem Alexander, Beatrix en Elizabeth, kon ik kiezen voor een uitsmijter.. Of toch de bitterballen? Besloot ik uiteindelijk voor de poffertjes te gaan! (Ze is zo lekker gewoon gebleven :P)

Ik zette mijn ontdekkingstocht voort in zuidelijke richting. Eigenwijs. Te voet. Want 8 km/u haal ik lopend ook nog wel!
Zo’n 6 kilometer , een uurtje en een paar liter water verder -lopen in deze tropische temperaturen haalt toch het gemiddelde wat omlaag- arriveerde ik bij het onafhankelijkheidsplein: Medan Merdeka of Merdeka Square. Even, héél even, vergeet je dat je, je te midden van vervuilde wateren, hoogbouw en het drukke verkeer begeeft, als je door de toegangshekken van dit “park” stapt. Het grootste plein van Jakarta: met een grootte van ongeveer een vierkante kilometer. In het midden van het plein staat een enorme, 137 meter hoge, marmeren spitse pilaar. De Monas; Monument Nasional. De pilaar is afgetopt met een vlam die is bedekt met 35 kilo aan bladgoud, deze herinnert aan de onafhankelijkheid van Nederland. En weer even voor het visualiseren: stel je een kaarsje in een vierkant kaarsenhoudertje voor, maar je kunt het natuurlijk ook even Googlen ;)
Het monument is open voor publiek en binnenin (in het kaarsenhoudertje) is een museum, met wederom een toegangsprijs van IRP 5.000, het bezoeken waard dus.
Via een lift die je naar de top brengt, heb je een ge-wel-dig- uitzicht over de stad. Klinkt fantastisch, niet!? Ik kan er niet over meepraten.. De wachttijd van bijna 2 uur, was voor deze ongeduldige Nederlander, het wachten op een lift niet waard. Dat geweldige uitzicht Google ik wel even.

‘’Als er één museum is dat je niet moet overslaan in Jakarta, dan is dat het Nationaal Museum van Indonesië’’ las ik ergens tijdens mijn research. En je raad het al! Ook hier ben ik níet geweest! Voornaamste reden hiervoor was: gebrek aan tijd. Ondanks dat ik een paar maanden eerder in dit zelfde land, maar op één van de andere 17.507 eilanden was, was ik toch even vergeten dat alles een stapje (of twee) langzamer gaat. Onder andere door de hitte, het verkeersoponthoud, maar met name door het foto’s maken.
Deze reis is nog maar één dag oud en ik ben al vaker gefotografeerd dan dat ik zelf foto's heb gemaakt. Of heb kunnen maken.. In de Monas bijvoorbeeld was op het moment van mijn bezoek ook een excursie van de plaatselijke basisschool. En als mieren op zoetigheid, kwamen de tientallen schoolkinderen èn leraren en begeleiders op me af alsof ik een bezienswaardigheid van dit museum was.. Er werd zelfs een heuse wachtrij gemaakt!
Dat het zoveel te weeg brengt als je een bleke huid ziet lopen, deels wit uitgeslagen, want ingesmeerd met minimaal factor 50, blond lang haar, maar zo hoog mogelijk bij elkaar gebonden en -alsnog- druipend van het zweet en blauwe ogen waar geen enkel cosmetische aandacht aan besteed is.. En alsof ik de eerste toerist in Jakarta ben!? Het zal wel iets met ‘bewonderen van iets wat je zelf niet hebt’ te maken hebben of de aantrekkingskracht van de ‘natuurlijke look’.
Op mijn vraag “waarom willen jullie met mij op de foto?” (in het Engels uiteraard) werd verlegen gegniffeld en “yes, yes..” geantwoord. Toen ik diezelfde vraag probeerde uit te beelden, werden ze alleen nog maar meer in verlegenheid gebracht.. Tja, alle antwoorden weten in het leven, maakt ook niet gelukkig! Egostrelend is het op z’n minst en wat is er mooier om iemand met zo iets eenvoudigs blij te maken. Mijn tolerantiegrens was ook nog hoog en terwijl er tientallen foto’s werden geschoten, realiseerde ik me ondertussen dat een sterrenstatus of beroemdheid zijn niks voor mij zou zijn! Laat mij maar lekker gewoon blijven..