Voordat ik verder ga, laat ik eerst nog even mijn originele reisplanning met jullie delen:
Vanuit Jakarta wilde ik over land met de trein, door de Javaanse sawah’s, met uitzichten op de vulkanen en tempelcomplexen, verder reizen via Yogjakarta naar het naastgelegen eiland: Bali. Hier was ik in januari ook al 10 dagen geweest en het liefst wilde ik deze keer een aantal dagen in het nog niet bezochte Ubud doorbrengen. Daarna had ik vanuit Denpasar toegang tot een vlucht naar Sydney.

Volg je hart, want die klopt
Het treinkaartje naar Yogjakarta zou ik in Jakarta regelen. “Dat kan ter plekke, een dag van tevoren, nog wel!” had ik hier en daar gelezen en dit werd bevestigd door bevriende ervaringsdeskundigen.
Soms best wel eens lekker om het avontuur “gewoon” op je af te laten komen. Vrijheid in de vrijheid. Niet alles te plannen of al gepland hebben, maar je te laten verrassen. Voor even alle mogelijke risico’s te vergeten en zien wat er op je pad komt. Los laten en volledig je intuïtie volgen en achteraf zien waar de omstandigheden je zullen brengen of gebracht hebben..

adventure starts where plans end and that’s where best things happen: in the unexpected!

Hier kom ik later in deze blog op terug..
Moge inmiddels duidelijk zijn dat ik deze reis niet tot in de puntjes voorbereid had en volledig onafhankelijk van Lonely Planet of andere reisgids op pad was. En voor degene die nog wel vertrouwen in mij heeft en er nog heilig van overtuigd is dat ik toch altijd wel goed voorbereid ben: het aankomende weekend bleek de start van de schoolvakanties op Java te zijn èn het begin van de Ramadan. Wist ik dus beide niet!
Treinkaartjes voor mijn geplande vertrekdag vanuit Jakarta, zaterdag, waren allemaal uitverkocht.. De eerst volgende mogelijkheid was maandag, in de economy class. Naast dat dit een te grote aanslag op mijn planning was, was dit ook het kaartje wat de locals boeken. En als de baliemedewerker van de Javaanse treinmaatschappij je dan aanraadt dit, als backpacker met heel je hebben en houden (wat eigenlijk verhoudingsgewijs voor ons westerlingen niet veel is) voor een 7 à 8 uur durende treinreis níet te doen in termen van ‘comfort and safety’dan volg je deze raad op en moet je op zoek naar een alternatief.

Uitdagingen
Voor de terugweg naar mijn hostel, ik bevond me nog rond Merdeka, besloot ik -minder eigenwijs- een ‘Go Jek’, een motorbiketaxi, te nemen. Ondanks dat we middenin de avondspits zaten, heeft de chauffeur geen één keer voet aan de grond gezet en we zaten dan ook ver boven de gemiddeld haalbare snelheid.
Via het hostel kon ik een shuttle bus naar Yogjakarta regelen die de volgende avond vertrok.
Mooi, ook weer geregeld! Ik kon met een gerust hart slapen gaan!
In het hostel was ik ondertussen een persoonlijk record aan het verbreken, want voor het eerst in mijn reiscarrière deelde ik een kamer met ruim 15 anderen. Ik sliep op een -niet volledig volgeboekte- 20 persoonskamer. Dat klinkt veel en dat is ook veel!! Maar doordat ieder bed hier aan alle kanten afgeschermd was met schotjes en “afgesloten” kon worden met een gordijn, heb ik nog nooit zoveel privacy in een dormroom ervaren.
Na het ontwaken de volgende morgen heb ik alles weer in m’n backpack gepropt. En jeminee, wat heb je eigenlijk weinig nodig met dit klimaat. Liep ik daar met m’n volledige wintergarderobe inclusief skischoenen! Afin, hier hadden we het al over gehad..

Koud twee dagen onderweg en het was de hoogste tijd om de reisplanning onder de loep te nemen en aan te passen.
Eerst onderdak voor de volgende bestemming, Yogjakarta, vastleggen. En dit doen we tegenwoordig via een virtuele brochure: waarbij je afgaat op de mooiste plaatjes, goedkoopste prijs, gunstigste ligging en beste recensies.
Maakt ook meteen weer duidelijk hoe verwend en makkelijk het tegenwoordig voor ons, wereldreizigers, het is gemaakt. Iedereen kan het. Ja, ook jij!! (Hé, waar heb ik dit eerder gelezen..?)
Na wat swipen en één druk op de knop was ook dat geregeld. Volledig afhankelijk en doodeng. Ja, je moet een behoorlijke portie moed bezitten als reiziger, want het is maar te hopen dat het beloofde waargemaakt wordt.. Maar dat voor latere zorg.
Vervolgens ging ik op jacht naar een vliegticket. Gezien de omstandigheden en de tijdsplanning leek het mij beter en bovenal wijzer om van Yokjakarta naar Denpasar te vliegen.
Een gunstig èn goedkoop vliegticket was zo gevonden, echter wel met een bagagelimiet van 20kg. Twee dagen eerder had ik op Schiphol nog 21.1kg staan inchecken.. 1,1kg overbagage. Dat klinkt alsof het niks is, maar in de wereld van het vliegverkeer zijn ze meestal onverbiddelijk. Ik had een aantal opties: de gok wagen dat ze het door de vingers zullen zien en/of een boete riskeren. Òf, bedacht ik me, toen ik visueel door de inhoud van mijn backpack ging, op skischoenen het vliegtuig in! Ook hier moest ik weer aanspraak maken op mijn moedigheid. Sowieso zou ik wéér overdressed het vliegtuig in moeten en ik zie je nu al uitkijken naar de blog waarin ik de uiteindelijke oplossing, van mijn huidige levensprobleem, deel. Voor nuwas dit-wederom- voor latere zorg.

Goed! De planning aangepast, de administratie bijgewerkt, hoogste tijd om te gaan doen waarvoor ik hier kwam: ontdekken en avonturen.
Bij het boeken van de shuttlebus werd me verteld dat deze mij om 6 uur bij het hostel op zou pikken, dit had ik vanochtend nog even nagevraagd en nu werd er gezegd: “om 5 of 6 uur”. Even later meldde een andere medewerker mij: "ergens tussen 5 en 7 uur komt de shuttlebus naar Yogjakarta hier.” 'Laat ik er maar voor zorgen dat ik om 5 uur terug ben bij het hostel' sprak ik met mezelf af.Het was inmiddels alweer na het middaguur, op het heetst van de dag, maar ik had dus nog een paar uur. Ik kon natuurlijk nog naar het museum gaan waar ik de dag ervoor geen tijd meer voor had en naar het uitkijkpunt in de Monas, maar dat ging tegen mijn principes in, om in zo’n grote stad weer naar dezelfde plekken te gaan waar ik een dag eerder al was geweest.

Ik koos er voor om het noordelijke deel van Jakarta te ontdekken en de Sunda Kelapa haven te bezoeken -ook een aanrader van Google-. Ongeveer een kilometer ten noorden van Kota, waar ik gister was geweest. ‘Eén van de oudste plekken van Jakarta en de laatste honderd jaar nauwelijks veranderd.’ Interessant! ‘Hier schijnen de zeilschepen nog steeds met de hand gelost te worden en bevinden zich ook nog verschillende historische gebouwen, waaronder nog oude VOC pakhuizen. Je kunt er de oude uitkijktoren beklimmen voor mooie uitzichten, het maritiem museum Bahari bezoeken of je ogen uitkijken op de kleurrijke Pasar Ikan;de vismarkt.’ Dat klonk als een perfecte invulling voor mijn laatste middag in Jakarta!

Een goede voorbereiding is het halve werk
Nog even snel de route in m’n geheugen geprent, want een duidelijke kaart van dit gebied kon ik niet vinden en wat is nou een kilometer?
Dapper begon ik te lopen.. Met mijn wandeling van gister, van Kota naar Merdeka, als referentie zou dit wandelingetje een eitje zijn. Qua afstand en qua tijd..
Het eerste deel ging door bekend terrein: de wijk Kota. Honderden glimlachen hadden me inmiddels alweer begroet. Onzekere 'helloooo's' en de iets brutalere, meestal van de grootste lefgozer als je een groepje jongens/mannen passeert: 'beautiful', waarna er zenuwachtig gegiecheld werd. Keer op keer dezelfde vragen, soms zelfs in het Nederlands, door willekeurige Javanen die even met je oplopen of kinderen die hun kunde van de Engelse taal met je willen delen.En wederom de fotomomentjes.
Na bijna een uurtje lopen en al drie keer van mijn ingestudeerde route te hebben moeten afwijken (ik liep dus inmiddels 100% op gevoel) stond ik op een kruispunt en letterlijk VAST. Als Frogger, van dat spelletje van vroeger, maar dan zonder levens.
‘Oké Tet, geef maar op. Wees verstandig -of dit ook daadwerkelijk verstandig was, zal later blijken..- en neem voor dit laatste stukje een taxi’. Ik had dit nog maar net gedacht en daar kwam al een taxi zich melden.

'Harbor?' vraag ik de chauffeur 'I want to go to Sunda Kelapa'
‘Yes yes..’
Ik stap in en meneer begint in volledig Indoeen verhaal tegen me af te steken..
'Aha.. no english' mompel ik.
Hij wist me al wel IDR 5.000 te ontfutselen en vervolgens rijden we het hele end wat ik net had gelopen in tegengestelde richting terug. Dit begon al goed..
Met handen en voeten en loze kreten over en weer proberen we iets wat communicatie moet heten. Ondertussen rijden we maar door en voor mijn gevoel moeten we nu toch wel bijna eens bij die haven zijn. Alleen alles behalve water wat ik zie, laat staan een haven en ik krijg sterk het idee dat we ook verre van in de buurt zitten. Ik begin in mijn beste hints: water uit te beelden. Alle mogelijke synoniemen voor haven te bedenken in alle talen en dialecten die ik ken of meen te kennen. ‘H-A-R-B-O-R’ spel ik, ‘SUN-DA KE-LA-PA’ alsof ik het tegen een doofstomme heb.. Om uiteindelijk mijn eigen vraag 'Do you understand me?' In dezelfde adem te beantwoorden met 'No, you dont..'
Zucht!
In gedachten zie ik mezelf een dikke streep door Sunda Kelapa haven zetten, ‘die ga je vandaag niet meer zien, Tet’.
Ondertussen zie ik de omgeving waar we rijden op z’n minst positief veranderen, tussen de vervuilde kanalen en steeds kleiner wordende panden die je inmiddels ook wel mag bestempellen als krotten, voel ik me -weer- meer een beroemdheid of bezienswaardigheid die rondgereden wordt. En het is ook zeker niet onopvallend meer dat de chauffeur dankbaar gebruik maakt van die situatie. Letterlijk midden op een kruispunt parkeert hij zijn auto en toeterend probeert hij de aandacht te trekken van iedereen die het wil zien en/of horen dat hij de gelukkige is waarbij ik in de taxi stapte.
In de krottenjungle van Jakarta voelt het alsof ik dit keer in de realityserie 'Ik ben een ster, Haal me hier uit!' zit. Ik voel me allerminst “koningin van de jungle”, maar de gedachte aan Jan Kooijman doet me daarentegen wel weer goed :)

Het voelt behoorlijk realistisch als ik naar mijn flesje water kijk waarvan de bodem inmiddels in zicht begint te komen. Letterlijk en figuurlijk probeer ik mijn hoofd koel te houden. En ik moet bluffen dat ik alles onder controle heb. Lichtelijk geïrriteerd zeg ik vriendelijk, doch dringend: 'go back!' Waarop de chauffeur mij duidelijk maakt dat ik twee keer IDR 50.000 moet betalen.
'O no. NO WAY!' antwoord ik standvastig en deze woordjes Engels begrijpt hij maar al te goed. Mijn lichaamstaal zei misschien inmiddels ook al wel genoeg.. of was dat mijn overlevingsinstinct die automatisch in werking was gegaan? Ik overweeg zelfs uit te stappen, echter het probleem is, ik heb echt geen idee meer waar ik ben en in wat voor buurt ik me op het moment begeef en ik zie ook weinig tot geen vervoersopties of taxi’s in tegenovergestelde richting rijden. Helder nadenken kon ik nog wel, realiseer ik me.
‘Rustig blijven, uiteindelijk komt alles wel goed!’ vertel ik mezelf nog maar eens.
En zo waar! Ik kon een aantal dingen uit mijn omgeving gebruiken als referentie en oriëntatiepunt, met als beste hint de richting en hoogte van een landend vliegtuig. (Tet's survival handboek 'Hoe overleef ik de grote boze stad' komt binnenkort uit ;))

Mocht je inmiddels je hart in je keel voelen bonzen? En de spanning niet meer aan kunnen? Een kleine gerust steller: ik zat tijdens deze rit niet continu alleen in de taxi! Gedurende de hele route stapten er voortdurend passagiers in en uit. Overduidelijk was wel dat ik het gesprek van de dag was. Niet dat ik dat woordelijk begreep, maar dat voel je (iets met sterk ontwikkelde intuïtie..)

Eind goed, al goed
Na zo’n anderhalf uur, vanuit mijn oogpunt, compleet verkeerd te hebben gereden, leek het erop dat we terug reden. Ik zat weer ietsje relaxter op m’n stoel'

‘Wat nou weer!?’ zul je denken.

Nou: het verkeer in deze richting, de stad in, stond ontzettend vast! De avondspits was inmiddels begonnen..
Nog steeds vriendelijk, maar iets dringender dit keer probeerde ik de chauffeur duidelijk te maken dat hij op moest schieten! Mijn loyaliteitsgrens was inmiddels flink overschreden en ik denk dat chauffeur dit goed aanvoelde. Hij probeerde me een sigaret aan te bieden, daarna bood hij me één of ander gefrituurde snack aan en vervolgens nog een soort van milkshake. Nadat ik ook voor die laatsten bedankte, niet omdat ik geen trek of dorst had, maar vanuit hygiënisch oogpunt, was de hint duidelijk. De rest van de rit was een stille tocht -die ik gelukkig navertellen kan-. Langzaam maar zeker kwamen we weer op -voor mij- bekend terrein en toen ik letterlijk het blokje weer om was, ben ik uitgestapt waar ik een paar uren eerder ook was ingestapt.

Vanaf hier wist ik de weg terug naar het hostel wel weer. Met grote opluchting klapte ik het portier dicht en meteen wist ik dit avontuur alweer te relativeren: weer iemand de dag van zijn leven kunnen bezorgen en ik hadvoor € 0,35 een stukje sightseeing waarover je niet snel in een reisgids zult lezen.
De zintuigen staan weer op scherp, we zijn weer een verhaal rijker en ach die Sunda Kelapa Harbor zoeken we nog wel eens op op Google..