Onderweg naar het hostel sloeg ik nog wat snacks in voor de, nog, langere zit die nog komen ging. Het taxiavontuur was als een soort van generale repetitie geweest. Alleen dat wist ik toen nog niet..

Busje komt zo..
Ik droogde de laatste (angst)zweetdruppels af en friste me nog even op.
Het was iets voor vijven en “De bus kan elk moment komen” zegt Steve van de receptie van het hostel. Om half 6 komt hij over een half uurtje, “De bus heeft iets vertraging, want het is bad traffic.”
Geen probleem! Kan ik nog even rustig op adem komen en inmiddels ben ik leuk in gesprek met Patrick uit Utrecht die voor het eerst sinds eergisteren buiten Europa is. Hij is vandaag en gisteren ook alleen op pad geweest en ik denk, bij het aanhoren van zijn avonturen, aan één van mijn favoriete quotes: ‘Alleen ga je sneller, samen kom je verder’. Echter in ons geval: alleen zijn we beide niet echt opgeschoten in Jakarta, samen hadden we zeker verder gekomen!
Waarom tref ik hem nu, nu ik op het punt sta te vertrekken..?
‘Timing is a bitch and that’s a story of my life..’

Om kwart over zeven is daar dan eindelijk de shuttlebus. Ik neem afscheid van Steve, Patrick en de Spaanse Carmen die morgen ook naar Yogjakarta vertrekt, maar dan op de fiets! Dacht ik dat ik badass was; je hebt altijd baas boven baas!
Ik stap in, in het twaalfpersoons busje. Drie stoelen zijn al bezet en we hebben twee chauffeurs. De airco staat aan en we rijden met de ramen open.. Heel zinvol!
Buiten is het al donker en we staan dik in de file. Het enige wat ik zie als ik naar buiten kijk is koplampen, achterlichten en de verlichting van de gebouwen.. Ik besluit maar om te gaan slapen. Dat wordt uiteindelijk wat dommelen, want om de zoveel tijd stoppen we om andere passagiers op te pikken. Dik drie uur later, om half elf, laten we Jakarta -nog steeds stapvoets rijdend- langzaam achter ons. ‘Dit kan wel eens een lange rit worden’ weet mijn intuïtie me op dat moment te vertellen.
Nu heb ik nooit problemen gehad met slapen onder minder comfortabele omstandigheden dus in dat opzicht ben ik geknipt voor dit bestaan en deze manier van reizen. Daarnaast heb ik ook nog eens het geluk dat de stoel naast me lang leeg blijft, wat het leven op dat moment nog nèt even wat leuker maakt. Hier kon ik wel aan wennen!
Rond middernacht word ik weer eens wakker. Het busje staat met draaiende motor aan de kant van de weg en chauffeur en bijrijder zijn in geen velden of wegen te bekennen. Ik heb, voor de tweede keer deze dag, geen idee waar ik ben, maar heb er dit keer alle vertrouwen in!
Dik een kwartier later komt passagier nummer tien de stoel naast me bezetten. We rijden weer en ik sluit mijn ogen maar weer..

We zijn er bijna, we zijn er bijna..
Rond 2.15u. stoppen we bij een tankstation/parkeerplaats en probeer ik een antwoord op de vraag: ‘hoever zijn we op de route?’ te krijgen. Noch chauffeur, bijrijder als twee Indonesische medepassagiers snappen de vraag. Het gesprek blijft bij ‘what is your name?’ en ‘where are you from?’.
Mijn verkoudheid die ik als aandenken mee uit Nederland genomen heb, is inmiddels goed op de terugweg. De zakjes vloeibare natuurlijke Indonesische medicatie hier en daar ondersteunt door wat westerse synthetische pillen heeft letterlijk flink wat los gemaakt. Echter bij bet betreden van de openbare toiletten in ‘Joost mag weten waar ik momenteel ben’ wenste ik toch weer even een flink verstopte neus. Een echt oosters toilet zal nooit wennen!
Hoe kon het ook anders of de plaatselijke kiosk- en standhouders, die nog volop in bedrijf waren op dit tijdstip moesten van de gelegenheid gebruik maken en na de zoveelste fotoshoot namen we weer plaats in het busje.
We reden op een goed geasfalteerde snelweg, wat ik ook wel anders meegemaakt heb in andere Aziatische landen, in een soort van snelrijdende file. Ik wilde van de gelegenheid gebruik maken dat ik in een wakkere toestand was en probeerde wat van de omgeving mee te krijgen.. Kansloos! Want het was nog steeds pikkedonker.
Ik baal, want ik had me zo verheugd op de sightseeing tijdens de rit Jakarta naar Yogjakarta.
Er zat niks anders op dan maar weer slapen..
Ik schrik wakker, door m’n buurjongen die voor de derde keer wakker schrikt, omdat hij weer op mijn schouder in slaap gevallen is..

Ik draai wat heen en weer op mijn stoel en kom er achter dat deze ook een ligstand heeft. ‘Hé, da’s handig!’ Dankbaar maak ik gebruik van dit comfort.
De volgende keer dat ik mijn ogen open, omdat ik merk dat we stilstaan, vullen mijn ogen zich met blauw en rode lichtflitsen van de zwaailichten van de politiewagen die voor ons busje staat..
Wat nooou weer?!
Niets ernstigs! Een doorsnee controle.
Het begint inmiddels licht te worden en ik zit aan het raam geplakt! Want overal waar ik kijk: adembenemende uitzichten over de sawah’s met op de achtergrond vulkanen en op dat moment eentje letterlijk voor mijn neus!

..Maar nog niet helemaal
Een paar uur later, de ramen van het busje zijn inmiddels allemaal dicht en het was aangenaam koel. De zon begint de dag meer en meer op te warmen en tegelijkertijd wordt het ook warmer en benauwder in het busje. We maken we nog een stop. Een technische stop. De airco blijkt niet meer te werken!
Het is nog maar ochtend.. Geen verkoelende airco meer.. ‘Zijn we er bijna?’
Mijn overlevingsinstinct komt weer naar boven en ik vraag meerdere mensen hoe lang het nog naar Yogjakarta is en ik krijg geruststellende antwoorden van ‘we zijn er bijna’, ‘nog een paar uurtjes’ tot aan verontrustende ‘we zijn nu bijna halverwege’.
Mijn hemel! Laat ik hopen dat de waarheid ergens in het midden ligt!
We rijden weer, zonder airco met de ramen weer open en ik voel dat er iets vaker een gat in de weg zit, waardoor slapen geen optie meer is..
Maar ik krijg mijn portie rijstvelden, tempels, vulkanen, bananenbomen, Javaanse dorpjes en overig Indonesisch binnenland!

De eerste passagiers stappen uit, er ontstaat letterlijk weer ruimte en alles wordt weer wat comfortabeler. De eindbestemming komt in zicht, maar het is nog veel te vroeg om te juichen, blijkt achteraf..
Uiteindelijk heb ik nog dik 3 uur in het busje gezeten. Ondanks mijn gedownloade Google maps en screenshot van waar mijn geboekte hostel zich bevond (dat leek me namelijk wel handig na de afgelopen avonturen) trof ik wéér een chauffeur die mijn eindbestemming niet kon vinden. Hieruit kan ik alleen maar concluderen dat Javanen gewoon geen kaart kunnen lezen.

Na bijna een volledige dag onderweg te zijn geweest, was ik op mijn volgende bestemming.
Ik stond middenin een tuin, bij de receptie van mijn nieuwe onderkomen, in Yogjakarta.
Groen! Natuur! Iets waar ik blij van wordt, na (te) veel stad.

Het moment van de waarheid
Ik was dit keer van mijn strategie afgeweken betreft het vastleggen van onderkomen en had in plaats van eerst maar één of twee nachten boeken, meteen maar voor de volledige duur van mijn verblijf in Yogjakarta geboekt.. Poeh, wat een lef!
‘Je laten verrassen. Voor even alle mogelijke risico’s te vergeten en zien wat er op je pad komt..’ of zoiets moet ik gedacht hebben. ;)
Ach, fout kan het eigenlijk niet gaan, hooguit anders dan verwacht..

Mijn backpack wordt naar de 8 persoonskamer gedragen met momenteel maar 4 bedden bezet. Dit begon al goed!
Ik heb mijn twijfels als ik de badkamer inspecteer, maar daar kan ik pas eerlijk over oordelen als ik hem gebruikt heb. Terug bij m’n bed en backpack word ik begroet door een kakkerlak.. Ja! Dit begon zeker goed!
De kakkerlak had ik in één handige beweging omgelegd en mocht je ook ooit oog in oog hebben gestaan met zo’n insect dan weet je dat is best een prestatie! Weer een zorg minder.
En na een heerlijke douche, leek het toch allemaal zo slecht nog niet..