Blindelings liep ik tussen de twee bomen op het Alun Alun plein door. Kom maar door met het geluk!
Wat tijd betreft liep het al tegen middernacht, het was een lange dag geweest en in gedachten lag ik al in m’n bed..

En ’s nachts.. gaat het ritme door
Echter in het hostel werden we muzikaal verwelkomd. We vielen middenin een jamsessie van het hostelpersoneel en hun muzikale, lokale vrienden. De sfeer was heerlijk ontspannen en vrijblijvend. Ik heb dan ook heel hard geluisterd en filmpjes gemaakt, waarvan één al enige tijd op Instagram en Facebook staat.
Het was ontzettend gezellig; zoals er vaak en veel woorden in het Engels zijn die de lading van gevoelens en emoties perfect omschrijven, zo kan ‘gezellig’ dat in het Nederlands. Uiteindelijk waren we alweer een aantal uren in de nieuwe dag onderweg toen ik mijn bed indook. Daarom toch maar wel weer even een wekker gezet, want de volgende ochtend werden we, wederom door een privéchauffeur, vroeg opgepikt.
Na twee uurtjes rijden -konden wij nog mooi even ons slaaptekort bijslapen- kwamen we bij een parkeerplaatsje in de middle of nowhere aan. Maar echt! Een modderig veldje tussen een toiletgebouw en een geitenhok. Verbaasd stapten we uit. We is trouwens nog steeds Nick, Joke en ik. Even dachten we dat we in de maling werden genomen, we hadden toch duidelijk gevraagd om ons naar ‘Timang BEACH’ te brengen.

Niets is wat het lijkt
Het strand bleek een paar kilometer verderop te zijn, maar de weg was vanaf hier niet meer toegankelijk voor auto’s. Nick, Joke en ik sprongen ieder achterop een scooter bij een local. En drie -lange- kilometers volgden. Een modderig pad en af en toe stukken met veel losse en natte stenen waardoor het achterwiel van de scooter -met mij daar boven- van links naar rechts schoot. Waardoor ik me alleen maar afvroeg of deze weg eigenlijk überhaupt wel toegankelijk was voor vervoermiddelen met wielen. De gedachte goed verzekerd te zijn, stelde me daarin gerust!

Na de eerste stappen op het “strand” liep het blubber me al in de sandalen. Maar een aantal stappen verder, net over de heuvel, openbaarde zich daar het uitzicht..
Na de eerste vijftien minuten alleen maar door de schermpjes van mijn mobiel en digitale camera te hebben gekeken, en alles wat ik daar door zag vanuit elke mogelijke hoek vast te hebben gelegd, gingen we eigenhandig de omgeving maar even verder verkennen. Al snel kwam één van de locals naar ons toe om te vragen of we op ‘adventure’ wilden?
Altijd!
Een extra wandeling van een half uurtje bracht ons naar de top van de naastgelegen heuvel, met nog betere, verdere en mooiere uitzichten! Ik waande mezelf in ‘Expeditie Robinson’ waarbij je de deelnemers gewapend met machete tussen het hoge gras en de Pandan bomen op de top van een heuvel ziet staan, wanneer zij het eiland verkennen of op zoek gaan naar voedsel..
Zonder machete en zonder ons zorgen te hoeven maken over dat laatste, want wij hadden, ieder, een zak chips in onze rugzak. En in de middle of the middle of nowhere was ook nog gewoon een restaurantje.
Maar dat uitzicht: wauw! Natuur, nog zo in zijn pure vorm tot zover het oog kon kijken. Onbeschrijfelijk!

Code oranje
De eigenlijke ’beach’ van Timang beach is maar een klein strandje, de rest bestaat uit grote, steile rotsen. Zo’n tweehonderd meter verderop, middenin de zee, ligt Panjang Island. Panjang Stone door de lokale gemeenschap genoemd. En voor de beeldvorming dekt die laatste benaming beter de lading.
De twee rotsen, Timang Beach en Panjang Island, zijn verbonden via een kabelbaan. En voor de beeldvorming hiervan: dit is een half open houten bakje met vier fietsvelgen op een touwconstructie met een diameter van niet meer dan 4cm. De gemeenschap gebruikt de kabelbaan om te gaan vissen op Panjang Island, deze rots staat namelijk bekend als de beste plek om de jacht op kreeft. Daarnaast is het voor toeristen een trekpleister en dat is wat ons, hoofdzakelijk Nick en mij hier bracht. Joke was voor deze activiteit allang afgehaakt.
Door de harde wind en daardoor onstuimige zee kon de veiligheid niet gegarandeerd worden en de kabelbaan was dan ook gesloten. Het werd ons zelfs afgeraden om op de plateautjes die op de rand van de rots gebouwd waren te gaan staan. Wederom voor de beeldvorming of misschien duidelijker om te omschrijven in Nederlandse begrippen: code oranje. Ontzettend balen, want dit was, ondanks mijn hoogtevrees, een attractie naar mijn hart. Later in de middag leek het er even op dat we misschien toch konden gaan. Op eigen risico! Dat klonk als een uitdaging.. Nick en ik zaten behoorlijk in mentale spagaat na dit aanbod. We wilden ontzettend graag wat avontuur, maar -en ja ondanks die goeie verzekering- durfden we het uiteindelijk toch niet aan. Het water sloeg nog regelmatig tot ver over de rotsen en wij stonden toch al wel een metertje of vijf, zes boven het water.
Ontzettend wijs besluit, al zeg ik het zelf..
Inmiddels was het eb en zijn we nog even naar het eigenlijke strand(je) gegaan. Heerlijk de blubber van de tenen te spoelen in het warme zeewater.
En hoe heerlijk rozig je kunt zijn na al die zoute zeewind op je gezicht en door je haren. We zaten dan ook niet echt te wachten op de discussie die nog kwam. ‘IRP Fifty’ of ‘IRP Fifteen’ (respectievelijk taxichauffeur/wij). Kwantitatief toch wel even een verschil. En een klassieker in miscommunicatie. Gelukkig was dit onenigheidje na één telefoontje met het kantoor opgelost. Maar best vervelend, want dit was niet de eerste keer dat dit gebeurde.
En het zou ook niet de laatste keer zijn..

Zandhappen
De volgende ochtend weer vroeg op. Ditmaal om afscheid van elkaar te nemen. Nick en Joke hun paden gingen over land verder en de mijne, pas later die dag, via de lucht.
Ik had nog een halve dag om me in of om Yogja te vermaken. En omdat er nog weinig actie was geweest, moest dat toch wel het thema voor deze ochtend worden.
En actie vond ik!
Ekho, één van de lokale en muzikale vrienden van het hostelpersoneel was voor vandaag mijn privéchauffeur. Wederom achterop een scooter, maar ditmaal gewoon over de snelweg en verharde zijwegen. We reden 30km in zuidelijke richting vanaf Yogja naar het kustplaatsje Parangtritis (wat ook zomaar een naam voor één of andere aandoening had kunnen zijn..) We arriveerden bij Gumuk Pasir wat in het Javaans zandduinen betekend. Ik ging sandboarden!
En ondanks dat ik in Javaans gezelschap was, verliep ook hier de communicatie tijdens het afrekenen niet echt soepel. Elke keer ging de prijs weer omhoog of waren er ineens nog extra kosten. ‘Kom op nou jongens’ dacht ik bijna hardop en waarschijnlijk ook duidelijk aan mijn lichaamstaal te zien, in combinatie met mijn standvastigheid betaalde ik uiteindelijk alleen het originele te betalen bedrag.
Ik kreeg een houten plankje (een skateboard zonder wieltjes) met daarop twee antislipmatjes waardoor je voeten meer grip hadden en twee bandjes met een klittenbandsluiting moesten deze nog beter op zijn plaats houden. Daarnaast kreeg ik nog een blikje schoensmeer en twee uur de tijd om me uit te leven. Door voor iedere afdaling het board te moeten insmeren, in vijf seconden over het zwarte zand te glijden en vervolgens de heuvel weer op te moeten klimmen, was ik na een half uurtje al wel voldaan in mijn portie actie.
Hulde aan de skiliften!