Ik word wakker met het bericht dat KLM er even wat stakingen in gooit vandaag, vrijdag 15 september. Of hoe ze het zelf noemen: ‘ werkonderbrekingen’.
Waarom ik hier mee begin weet ik eigenlijk ook niet, want ik vlieg met SAS.

Gáán we weer
Bij het inchecken krijg ik ‘zomaar’ Priority Lane en Lounge Service aangeboden. Nice!
Desondanks bezorgt dit aanbod me Hollands argwaan. Vervolgens bezorg ik dat de douanier door mijn handbagage en wandelschoenen.
Daar gaan we weer.
De bestemmingen Kopenhagen; Denemarken, Chiang Mai; Thailand en Perth; Australië liggen voor mij in het verschiet. En daarna de voorlopige eindbestemming Nieuw Zeeland met hoogstwaarschijnlijk een winterbreak in Japan.
Een kwartiertje na het inchecken en het douanegedoe staar ik naar de vertrekborden. In lounge 26; ‘By invitation only’.
Dat ziet er niet rooskleurig uit. De schermen kleuren rood van de cancellations en delays. Op één regel na: vlucht SK1550 AMS- CPH blijft mooi zwart.
Ik plunder het buffet, want: gratis! En laad mijn telefoon nog even bij, omdat die overuren maakt door alle lieve en attente berichtjes die ik ontvang voor m’n vertrek. Dank.

Een culinaire reis en een flitsbezoekje
Ondanks de korte vlucht krijgen we een maaltijd voorgeschoteld. Voorgekubust. Voor me staat een lief kubusvormig doosje.
Na positief verrast over de presentatie, ben ik dat vervolgens over hoe appetijtelijk ze het -meestal- smakeloze vliegtuigvoer schriftelijk weten te presenteren: 'Danish Red Cattle roast beef from central Jutland with Stora Tollby patatoes with asparagus, salted broccoli and red wine cream served with rosemary oil and apple crumbs’. Dit was een culinaire verrassing. Kregen we ook nog eens drie luxe chocolade bonbons na.
De originaliteitprijs èn publieksprijs gaan unaniem naar SAS!

Door de stopover van 20 uur in Kopenhagen was dit een waardeloze vlucht naar Thailand geweest voor menig reiziger. Voor ons meant to be. Liv, skicollega en vriendin uit Kopenhagen, kon ik hierdoor weer even zien. Na 1,5 jaar.
Kort samengevat: diner in een Deens hipster restaurantje, een goede nachtrust in een Ikea kamer en ontbijt met pannenkoeken Dutchstyle, eindelijk gebakken door Liv zelf, met uitzicht over de stad.

Ik checkte 2 kilo minder bagage in als gister. Liv is namelijk gek op appelstroop, stroopwafels, hagelslag en ik heb haar nu ook kennis laten maken met chocolade kruidnoten.
Er stond vandaag een vlucht van 11 uren op het menu en verbazingwekkend: géén maaltijd. Verder geen klagen hoor Norwegian Airways. Weinig geslapen, ondanks dat ik weer fortuinlijke bezitter was van twee vliegtuigstoelen, maar dat lag ook meer aan mezelf. Ik heb me verder goed weten te vermaken op de afdeling ‘entertainment’.

In Bangkok nog een overstap en twee uur later zit ik in een vliegtuig van Thai Airways. Wederom een korte vlucht. En wat schetst mijn verbazing: hier krijgen we wèl weer een maaltijd. En dat is op een vlucht van een uurtje, entertainment an sich.
Anderhalf uur later sta ik op de stoep van Chiang Mai Airport waar ik letterlijk in de wacht gezet word voor een taxi. In geen velden of wegen zie ik tuktuks of motorbikes.. Mijn visioen over een paard en wagen wordt onderbroken als er zo’n 170PK komt voorrijden in de vorm van een Toyota Fortuner. Verwacht je ook weer niet.
Een kleine omgerekende €4 later sta ik voor m’n, met zorg vanuit Nederland al uitgezochte, guesthouse.

FYI: Chiang Mai; Thailand, +5 uur en een tropische 30 graden

Sawadika
Is Thai voor hallo.
Het is weer even wennen. Aan de taal. Aan de tropische warmte. En aan de culturele verschillen. Als ik over straat loop en me bij elke stap: 'taksiiiee miss' toegeroepen wordt, begin ik alweer driftig nee te schudden, terwijl dat hier ja betekend. Niet handig weer..
Wat wel snel weer went zijn de vriendelijke begroetingen en de goedlachse blikken, ondanks dat ze de zoveelste afwijzing te verwerken krijgen. Want de vele activiteiten en tours die je om de 10 stappen aangeboden dan niet opgedrongen worden, kunnen me niet (meer) zo bekoren. Elephant day care center bezoekjes, Flying squirrel zipline adventures, Extreme rafting tours, Asian culture and bike experiences, Stunning sunrises, Thai cookingclasses.. Ik word er niet meer warm van.
Wel van het zonnetje dus. Waar ik weer eens op het heetst van de dag doorheen stap, tegen het duidelijke advies op het doosje van de antibioticakuur in (die ik lastminute voor vertrek nog nodig was). Zie ik ook later pas. Net als het gevolg: zonne allergie.

Tijdens mijn eerste verkenningsrondje door de ‘Old City’ laat ik me leiden door de verwondering: Frans crêpes en croissants naast de All day American breakfasts op de ontbijtkaart. Een Italiaans reataurant en Coffee to go tentje in elke straat. Burgers met patat. ja Patat. Luxueuze spa's. Hippe kledingboetiekjes. Schitterende juwelierszaakjes. Moderne kunst. En in alle lokale en Aziatische restaurantjes er tussenin word je gelokt met de 'free wifi' in plaats van de lokale delicatessen. Zelfs de straathonden zien er schattig uit en zijn zo schoon dat je er niet met een boog omheen hoeft te lopen. De tuktuks rijden op navigatie via google maps op smartphones aan het stuur en regelmatig passeer ik een Facetimende Thai.
Waar is de handcrafted prullaria. De zwaaiende handen en voeten om proberen duidelijk te maken waar je naartoe wilt. En het Street food. Eten als de locals. Waar jij met een beetje pech en onzorgvuldigheid nog lang van kunt nagenieten. En de toiletpot nog minstens een dag ligt te knuffelen..

Na ruim 5000 stappen loopt het water me inmiddels úit de mond bij het zien van schattige kleine pannenkoekjes met diverse vulling. Althans, dat laatste veronderstel ik door de verschillende rijtjes waarin ze gepresenteerd worden op de bakfiets van deze Thaise opa. Ik koop er vier; aardbei, vanille en nog twee niet definieerbare smaken. De beste man kan me ontzettend afzetten, maar maakt geen gebruik van mijn goedheid. Ik betaal weer eens met te grote coupure voor wat ik betalen moet en krijg een aanzienlijke hand wisselgeld terug..
Deze wandeling gaat weer puur op het gevoel, want bewegwijzering en straatnaamborden zijn er nauwelijks en als ze er zijn heb ik er in elk geval niks aan. Ook heb ik (nog) geen maps gedownload en ben een plattegrond vergeten. Met mijn richtingsgevoel zit het denk ik nog wel goed als ik per ongeluk toevallig weer voor het guesthouse sta, toen ik nog niet eens officieel verdwaald was.

Je moet toch Wat..
‘Wat’ is Thai voor tempel.
Zondag. Ik loop langs de Wat Chedi Luang, de Wat Phra Singh, vervolgens de Wat Fon Soien, de Wat nog Wat en nog Wat anders..
Bij tempel nummer vijf vind ik het eigenlijk wel weer heilig. Tempelmoe.
Misschien is het dan toch de aantrekkingskracht van al het glanzende goud en reflecterende mozaïk onder de Thaise zon, want desondanks wring ik me toch weer in 1001 bochten om de mooiste foto's (die binnen mijn fotografische talenten en souplesse liggen) mee naar huis te krijgen en met jullie te delen.
Tja, je moet toch Wat..

Een kamergenoot vraagt me wat ik vandaag ga doen. Het is inmiddels maandag. Ik moet even nadenken en realiseer me dan dat mijn hoofddoel voor de dag het ondergaan van een massage is. Verder staat op mijn to do-lijst: een kopie van m’n paspoort (laten) maken en pinnen.
Het is weer eens zo'n dag.
Met Thaise tact werden mijn spieren, gewrichten en ledematen voor nog geen 5 euro door een kleine 1 meter 50 een uur onder handen genomen. Heer-lijk!
Later die dag raak ik nog letterlijk van het padje. Nadat ik wat doelloos rondloop in wat overgebleven tijd, een bepaalde kruising herken (waar ik al minstens vier keer eerder heb gestaan) maar wellicht daardoor volledig gedesoriënteerd raak en uiteindelijk de verkeerde kant op loop.

En toen was het even stil..