En zo zit je weer in een vliegtuig. Veroordeeld tot stoel 47D voor 12 uren.
De eerste vier hiervan verklets ik met buurman Peter die even terug naar Nederland is geweest sinds hij 13 maanden geleden voor de Rabobank in Sydney is gaan werken.
Onderwijl kregen we de eerste maaltijd voorgeschoteld, waarvan de helft van de rijst met vis (in een rood sausje) in m'n schoot en op m'n witte shirt belandt. Typisch.

Ik begin wat trailers te bekijken omdat ik geen keus uit het ruime aanbod films kan maken. Buurman ook niet. En we besluiten voor elkaar een film te kiezen. Hij krijgt 'Gone Girl', ik krijg '17:15 to Paris'. Na 2,5 uur -want zo lang duurt de film die ik hem geef- is Peter meer tevreden met de keus dan ik.
We kletsen weer wat tijd weg. Ik ga nog wat lezen en zet een muziekje op. Vaak zijn die laatste twee activiteiten met in slaap vallen tot gevolg, maar vandaag even niet.. Ik besluit het dan maar te gaan forceren, ondanks ik eigenlijk nog niet moe ben. Het voelde alsof ik uren vertrokken ben geweest, maar in werkelijkheid bleken dit maar 10 minuutjes. Ik zet nog maar een film op, wil ook nog wel eens helpen, maar ditmaal ook tevergeefs.. Ik heb nog een half uurtje film over als ik om 7.10 lokale tijd in Guangzhou sta.

18 uur transit in Guangzhou (Kanton)
Na de quarantaine zone (nieuw voor mij: dit zijn poortjes die je lichaamstemperatuur meet om te checken of je geen koorts hebt) ga ik op zoek naar de 'transit/visa free' balie.
Snel gevonden: bij 'customs' links af.
Hier is het een beetje onduidelijk wat nou precies de bedoeling is. Er zijn ook net meerdere vluchten geland dus een beetje chaos is het ook wel.
Ik vul alvast maar een 'entry/departure card' in en word gevraagd plaats te nemen in de wachtruimte.
Uiteindelijk word ik na 1,5 uur (!) (en zonder de 'free airport wifi' werkende te krijgen) naar de balie geroepen en krijg ik na nog eens bijna een half uur wachten de verlossende 'temporary entry permit' stempel.
Duurt even.. maar dan heb je ook wat!
Wat dit allemaal precies inhoud? Ik mag nu 24 uur (die eigenlijk pas op de eerstvolgende dag in gaan) China in. Althans deze stad/regio.

Maar we zijn er nog niet...
Met de hele administratie verplaats ik me naar de douane, waar het weer even mag duren, omdat m’n paspoort niet wil scannen. Als dat dan uiteindelijk toch lukt word ik gezellig in eigen taal door de computer toegesproken om even van al m’n vingers een vingerafdruk te maken, een irisscan èn een foto.
De poortjes gaan open en het voelt alsof ik het volgende level gehaald heb.

In Amsterdam werd me gezegd dat ik in Guangzhou mijn bagage op moest halen. Het meisje bij de transitbalie bevestigde dit ook. Wat ik eigenlijk best vreemd vond, omdat mijn volgende vlucht met dezelfde maatschappij is.. Het zekere voor het onzekere nemende volg ik eerst toch maar even de bordjes 'bagage claim'.
Nu verwachte ik niet dat mijn tas hier -na ruim 2 uur- nog op een bagageband rond zou gaan, dus ik meld me bij de ‘baggage servicedesk’, maar die kunnen me niet veel verder helpen. Het Engels wordt trouwens ook met de persoon die ik spreek slechter.
Er wordt nog even iemand bij geroepen en ze verwijzen me door naar een andere 'transitdesk'. Lijkt me sterk dat ze m’n tas daar hebben.. Maar je moet wat dus je doet wat.
Zal me dat dan deze reis nog even gebeuren..!?

Als verwacht bij ‘transits’ ook geen tas, maar verzekerd de jongen mij aldaar: mijn bagage gaat door naar Christchurch.

Met een semi gerust hart ga ik door de laatste douane en sta in China.
In een spiksplinternieuwe glimmende terminal, waardoor ik mijn, nu toch wel steeds zwaarder wordende, oogleden weer even goed open kan houden.
Op zoek naar gate 50 waar de transferdesk van m’n vliegmaatschappij China Southern zit.
Ik was er namelijk achter gekomen dat je niet alleen van de airport mag, maar bij een layover van meer dan 8 uur ook nog eens een hotelkamer ter beschikking gesteld wordt.
For free!!
Ik kies het 'civil aviation hotel' uit een stuk of 8 hotels. Als dit nog niet een tip opzich is, stop dan de volgende keer ook even zwem- en/of sportkleding in je handbagage, want er zijn ook hotels met zwembad en/of fitness.
Met een shuttlebus word ik vervolgens een half uurtje later voor het hotel afgezet!

De aanhouder wint
Het is inmiddels 10 uur geweest en begin onderhand behoorlijk in te storten.. Inchecken, kamer opzoeken en er is nu nog maar één ding wat ik wil: slapen!
2uur lang houd ik het vol.
Ik fris me even op, pak de meest noodzakelijke spulletjes bij elkaar voor een paar uurtjes ‘toeristen’ en ga op onderzoek uit..
Ver kom ik niet: al snel realiseer ik me dat ik een beetje onvoorbereid aan deze missie ga beginnen. Nog geen 10 meter buiten het hotel denk ik dat het misschien toch handiger is een soort van ‘plan de campagne’ te hebben. Nadat bijna al het hotelpersoneel zich er over gebogen heeft en ruim een half uur later, heb ik wifi op mijn telefoon. Om vervolgens binnen no time tot de conclusie te komen (“Oh ja!”-momentje) dat ik daar eigenlijk niks aan heb. Ik ben in China remember: waar alle social media en internet platforms, die wij in het westen dagelijks gewend zijn te gebruiken, verboden zijn. Dus niet via Whats’app of Messenger, maar virtueel laat ik het thuisfront en de mensen die er om gevraagd hebben, weten dat ik veilig aangekomen ben. En anders geen bericht, goed bericht.
Voor mij momenteel even geen goed bericht, want ook Google en maps vallen onder dit censuur. Nu kun je dit soort situaties omzeilen met VPN’s, maar verder dan dat ik weet dat dit kan, gaat mijn technische kennis niet.
In het hotel vind ik alleen een plattegrond van het metrostelsel en een visitekaartje van het hotel, beide volledig in het Chinees. Ik heb weer een strijdplan. Ik vraag waar ik me op de metrokaart ergens bevind -het Engels houdt ook hier niet over- Feixiang Station blijkt op 20 min. lopen.
De zintuigen en mijn richtingsgevoel op scherp, zet m’n zonnebril op m’n neus en sla zelfverzekerd links af. Mocht ik onverhoopt verdwalen, kan ik altijd nog een taxichauffeur het visitekaartje tonen..

Op dat zelfde moment realiseer ik me dat -of mocht ik het metrostation straks wel gewoon vinden- dat Chinese valuta dan wel handig is.
Ik vind een pinautomaat. Waar ik geen geld uit krijg. En mijn pasje de eerstvolgende 5 minuten ook niet.. Oef!
Ik ben er nog niet over uit wat me meer bezorgd maakt: geen lokaal geld bezitten of misschien straks ook wel geen pinpas meer (als de eigenlijke reis nog moet beginnen). Misschien is het de combinatie van..
Mijn dubben wordt verstoord door het gepiep van de automaat.
Omdat ik geen keus heb, stop ik mijn pas nog geen minuut later in de eerstvolgende automaat. Wederom zonder resultaat, maar dit keer ook zonder zenuwslopend wachten. De aanhouder wint, want na de vierde poging, sta ik met een paar honderd Chinese Renminbi in mijn handen.
Dat de Chinese valuta Renminbi heet, heb ik ook even op moeten zoeken. En niet op Google ;)
Het leven lacht me weer toe, want ook vind ik het metrostation.

Ik pak de metro naar het Baiyun Park. Ik meen deze naam te herkennen en verwacht hier een heuvel met kabelbaan.
Een kleine anticlimax als ik even later middenin een water- en speelpark voor kinderen sta. Ik kan er zelf ook wel om lachen en geniet van alle onbevangen blije jonge koppies om me heen.
Hierna pak ik de metro naar het Yuexiu Park. Deze werkelijkheid komt overeen met waar je aan denkt als je “park” zegt. Ik beklim de trappen naar het hoogste punt en geniet vanaf hier wederom van de lokale bevolking, van diverse leeftijdscategorieën.
Ik had bedacht om op de terugweg ergens een hapje te gaan eten. Maar omdat ik niets appetijtelijks tegenkom, ga ik naar het restaurant in het hotel.
De fried rice en dumplings zien er goed uit op de plaatjes van de menukaart. De eerste is echter erg zout, de tweede extreem vet. Weinig -spreekwoordelijk- waar, voor het toch best wel -letterlijk- veel geld voor deze twee gerechtjes. Ik laat de helft staan. Alleen de chopsticks zijn wel naar mijn smaak. Voor een voldaan gevoel neem ik die maar mee.
Stiekem kijk ik al uit naar wat ze straks in het vliegtuig voorschotelen.

Nu ik nog alle ruimte èn tijd heb, maak ik daar nog maar even goed gebruik van. Na een Yoga sessie voor de nodige stretches neem ik een heerlijke verfrissende douche en plof ik nog even neer op het bed.
Fris, fruitig, herboren, opgeladen en meer van dat alles stap ik weer in het shuttlebusje en word ik weer voor de airport afgezet.
Ondanks dat ik mijn boardingpas voor deze vlucht al heb, dubbelcheck ik toch nog even mijn bagage en er wordt nu -in duidelijk Engels- verzekerd dat mn baggage doorgechecked naar Christchurch is.

Perfecte timing
Douane.. Quarantaine zone.. Immigration.. Douane.. Great! Ik bedoel naar de gate.
Waar ik ruim op tijd aankom. Ik verreken me. Erg ruim: ik heb nog 2.5 uur. Wederom zonder deugdelijke free wifi. Maar dat mag de pret niet drukken en de tijd ook niet, want voor ik het weet schiet ik weer de lucht in. Om over zo’n 10 uur op mijn volgende bestemming te landen.

Wanneer ik de eerste maaltijd nèt achter de kiezen heb en aan mijn glaasje drinken wil beginnen, begint het al mijn kant op te schudden. We krijgen de verkondiging van de piloot ‘himself’ om onze stoelriemen vast te maken, de stoel rechtop te zetten en geen gebruik van het toilet te maken. Heftige turbulentie.
Even later pak ik nog een uurtje slaap.
Rond 5 uur ‘s ochtends word ik getrakteerd op een knalrode zonsopgang die overgaat in een scherp blauw/groen gekleurde oogverblindende maan.
Dit valt niet vast te leggen. Niet door mij althans, met mijn amateuristisch apparatuur.
Dat moet je ook niet altijd willen. Is ook niet altijd nodig. Ik zuig zoveel mogelijk van dit moment in me op. Om het daar voor altijd te bewaren.
Dit moment is van mij!