Rond de middag stap ik de volgende dag, een uurtje vertraagd, op een nieuwe bus met een nieuwe driver: Romeo. En in plaats van “O Romeo Romeo” denk ìk alleen maar ‘O, O, Romeo..’
Is dit een voorbode voor een nieuwe tragedie!?

Ik zoek een plekje in de bus tussen de 3 jongens en 6 meiden die samen met Romeo deze zaterdagochtend vanuit Wellington van het noordereiland zijn gekomen.
We cruisen verder door de Marlborough regio in het noordoosten van het zuidereiland. Dé wijnregio van Nieuw Zeeland.
Het wijde platteland in de vallei van deze regio bevat erg vruchtbare grond. Dit in combinatie met het gematigde weer, met veel zon en weinig neerslag, heeft er voor gezorgd dat dit hèt centrum voor de wijnindustrie in Nieuw-Zeeland is geworden. Dit gebied bedekt een oppervlakte van zo’n 23.000 hectare. In heel Nieuw-Zeeland is ongeveer 35.000 hectare met wijnstokken beplant.
Hier in Marlborough, alle witte wijn liefhebbers nu opgelet: worden sommige van werelds’ beste Sauvignon Blancs gemaakt. Omdat we door de vertraagde ferry achter op schema lopen en nog een flink aantal kilometers voor de boeg hebben, is er helaas geen tijd om dit zelf te beoordelen.
We hebben een korte lunchstop in Nelson en in Motueka stoppen we voor boodschappen. Boodschappen voor het avondeten van deze avond is niet nodig: Romeo heet niet voor niks Romeo -de namen van de drivers zijn overigens nicknames- In dit geval niet om zijn uiterlijke vergelijking, maar Romeo, een vorse negroïde Engelsman met kroezige stekels, heeft een bovengemiddeld chille houding en een passie voor sociale verbinding en groupvibes. Vanavond hebben we dan ook ‘group diner’.

Aan het eind van de middag, in het donker, arriveren we in Marahau. Een relatief afgezonderd plaatsje aan de rand van het Abel Tasman Nationaal Park, met een oppervlakte van 22.500 hectare het kleinste nationale park van Nieuw Zeeland.
We hebben nog even tijd voor onszelf voordat Romeo de burgers op de bbq gooit voor de ‘build your own burger group diner’. En omdat het de 24e verjaardag van een medepassagier is, hebben we carrotcake als toetje.

Go high or go home
Als ik de volgende ochtend mijn benen strek tijdens een rondje over ‘The Barn’ zie ik pas duidelijk op wat voor een prachtige plek ik ben. Een goudgele bol beschijnt met warme stralen de 50 tinten groen en blauw om me heen.
Ik ben start klaar voor de Coastal Track; een wandeling van ruim 12 kilometer door het nationale park en, jawel, langs de kust ervan.
Het loopt echter allemaal even anders en Romeo was iets te chill in het communiceren van de activiteiten waarvoor ik me had opgegeven. Na mijn ontbijtje word ik opgepikt door een auto waarbij op de portier in een wolk staat: ‘Get up here. It’s epic’..
Een halfuurtje later schrijf ik me in, vul ik de ‘bij noodgevallen’-gegevens van heit en mem in en moeten er hier en daar wat handtekeningen gezet worden. Vervolgens word ik gewogen en krijg ik met 6 vrienden-voor-dat-moment een briefing over wat ons te wachten staat.
Nog geen uur later zit ik letterlijk met mijn “vrienden” in hetzelfde scheutje..
Uuh vliegtuigje. Op 3m2 met z’n negenen. Twee van mijn eendagsvrienden en ik. Ieder met een tandem master en een cameraman van Skydive Abel Tasman!
Ik heb me net staan inschrijven voor de 'Over the top': een tandem parachutesprong vanaf 16.500 ft.

We hangen inmiddels op een paar duizend ft. in de lucht en in cirkels stijgen we hoger en hoger. En als je net zo goed bent met Engelse lengtematen als ik: 16.500ft is omgerekend zo’n 5 km. Dat is hoog. En daarom moeten we het laatste stuk zelfs nog even een zuurstofmasker op.
Springen vanaf 5 kilometer in parachutistentaal betekent: een vrije val van zo'n 70 seconden.
En dat is ongeveer net zo lang als vanaf het moment dat je bij ‘Go high or go home’ begon te lezen tot hier.

Gelukkig hebben we de foto’s nog!
Of ik nerveus ben?
Nou nee, gek genoeg niet. Gek genoeg, want ik kan best wel last hebben van hoogtevrees.
Ik ben als laatste ingestapt, dus dat betekend als eerste er uit. En ook dat kunnen mijn zenuwen de baas.
Ik ben er klaar voor!
Ik heb er zin in!
De deur schuift open, ik draai me een kwartslag naar links en zoals me uitgelegd is moet ik mijn benen onder het vluigtuigje naar achteren buigen. Ondertussen slingert de cameraman die met ons mee springt in één handige beweging naar buiten en hangt nu naast me. Ik wilde dit moment natuurlijk niet ‘unrecorded’ voorbij laten gaan.
De rest van mezelf bungelt inmiddels ook buiten het vliegtuigje en ik word geconfronteerd met de diepte. Die splitsecond gieren de zenuwen toch wel even keihard door mijn lijf.. Maar veel tijd om hier bij stil te staan is er niet, want het volgende moment tuimelen en spinnen we het luchtledige al in. ‘Head first’ zoals ik later op de video en foto’s terug kan zien, vervolgens weer met mijn benen richting de aarde, daarna weer met m’n hoofd naar beneden om uiteindelijk ergens daar tussenin, horizontaal, de rest van de vrije val te beleven. Die eerste seconden gaan zó snel dat ik die niet bewust mee gemaakt heb.
Maar gelukkig hebben we de video en de foto’s nog!

Sensory overload
Zodra ik het seintje krijg mijn armen uit te strekken, bevangt me een gevoel van onwerkelijkheid, overweldiging en enorme vrijheid.
WAUW!
Het is onbeschrijfelijk wat ik allemaal zie. En niet zie. Want ik kom ogen te kort: ik kan oneindig ver de Tasmaanse Zee in kijken, kilometers langs de kustlijn (inclusief die van het noordereiland), het kleinste nationale park ziet er ineens toch wel heel groot uit, de bebouwing, wegen en rivieren zijn niet meer dan kleine vierkantjes en rechthoekjes verbonden met lijntjes en de groene en witte bergen zijn vanuit dit perspectief niet veel hoger als de vlakke landerijen.
Ik geniet wederom van alle tinten groen en blauw. En alsof dit allemaal nog niet mooi genoeg is, wordt de lucht ook nog versierd met een streep rood, oranje, geel, groen en blauw..

De cameraman komt dichterbij en we hebben een korte ‘close up fotoshoot’ voor de klassieke en ongegeneerde skydive-gezichten. Maar eigenlijk heb ik het hiervoor te druk met kijken en genieten van alles om me heen en onder me.
70 seconden. Het lijkt een eeuwigheid te duren en tegelijkertijd gaat het allemaal heel snel.
De parachute wordt open getrokken en, iets minder comfortabel, bungel ik weer verticaal door de lucht. Dit keer met mijn benen eerst. En na een parachutevlucht van zo’n 5 minuutjes sta ik weer, na een niet al te galante landing, weer met beide benen op de grond.
Terwijl ik de adrenaline rush laat bezinken, wordt mijn video van de sprong ge-edit. Wanneer deze klaar is, gaat hij meteen in première en mag ik de hele belevenis meteen nogmaals herbeleven!

‘Somewhere over the rainbow’
Ik heb nog genoeg tijd om even rustig te lunchen als ik terug ben bij onze accommodatie om deze overload aan prikkels en de adrenaline verder te laten bezinken.. Heerlijk in het zonnetje met uitzicht op de heuvels en bossen van het nationale park , het strand, de Tasmaanse Zee ernaast en Adele en Fisherman eiland voor de kust.
Begin van de middag stap ik aan boord van de aqua tax. Voor mijn gevoel gaan we de verkeerde kant op en met mijn richtingsgevoel en intuïtie blijkt het nog goed te zitten, want dit klopt. De kapitein laat ons eerst nog de ‘Split Apple Rock’ zien. Deze ligt net om de hoek, de andere kant op dus, voor de kust van Marahau. Geen meterteller op deze taxi gelukkig!

Een kwartiertje later spring ik van de boot en loop het strand op van Anchorage Bay, 12.4 km ten noorden van Marahau.
Ik ga de Coastel Track wandeling doen die eigenlijk al voor vanochtend gepland stond, maar heb de wandelschoenen toch maar verwisseld voor mijn hardlopers. De blauwe lucht heeft zich langzaam gevuld met grijs gekleurde wolken en af en toe valt er al wat neerslag uit en ik ren liever door de regen dan dat ik loop. Wanneer ik mijn eerste stap op de wandeltrack zet, begint het stevig te regenen.

Mijn prognose op basis van mijn huidige hardloop resultaten is om met een uur à anderhalf terug te zijn. Ik loop vervolgens mijn langzaamste eerste kilometer(s) ever!! Dit komt doordat het eerste stuk van de track pittig bergopwaarts gaat en dat wat ik nu doe meer iets is wat op snelwandelen lijkt. En anderzijds.. Kijk zelf maar:

Niets is zo veranderlijk als het weer in Nieuw Zeeland.
Als ik bijna op het hoogste punt van de heuvel ben, is het gestopt met regenen. De zon schijnt zelfs weer. Ik loop net, letterlijk, tegen een zijpaadje aan die richting een look out gaat en uitzicht biedt over Adele Island en Fisherman Island, twee eilandjes die vredig voor de glooiende kustlijn van het nationale park liggen. Om dit prachtige uitzicht en dit moment nog extra bijzonder te maken, heeft zich een halve gekleurde cirkel in de vorm van een regenboog over de eilanden gevormd. Ik doe mijn uiterste best om dit natuurverschijnsel vast te leggen om een fractie van dit moment met jullie te kunnen delen.
Ik vervolg mijn weg en het pad gaat nu door de bebossing, dus even geen verre uitzichten, wel kan ik nu even tempo maken. Af en toe neem ik een zijpad naar een baai, een waterval of een look out, waardoor het tempo weer even achter uit gaat.
Het loopt anders dan dat ik gewend ben, mijn tijd is uiteindelijk echter niet heel anders: ik leg de uiteindelijke 15km in 1uur en 15min af.
De laatste kilometers komt het water weer met bakken uit de lucht en ik spring bij ‘The Barn’ dan ook snel onder een warme douche. Vanwaar ik terug kan kijken op het laatste deel van de track door het nationale park, over de zee, ik kijk naarAdele Island en de lucht..
The Sky..
'The sky is the limit’ gaat voor mij niet meer op: 'The sky is the beginning of the limit!’


ps: de rest van de foto's bij dit verhaal staan hier: http://tetontour.reismee.nl/fotos/2416816/nieuw-zeeland/