Op een "onbewoond" eiland, daar zou ik willen zijn (daar was ik!!)

Eindelijk weer een beetje tijdsbesef. Dagen zijn hier allemaal hetzelfde doordat alles kan en doordat dat altijd kan en kan het vandaag niet (meer), dan morgen wel!

Toevallig was het dat ik deze trip precies in het weekend had geboekt.
Zaterdagochtend al m'n spullen weer ingepakt. Mijn backpack kon ik het hotel laten staan en met m'n rugzakje met alleen het hoogstnodige, bijtijds naar de pick-up plaats: Monkey Republic restaurant.
12.00uur stond er op mijn ticket en ik kon me nog goed herinneren dat ze bij het boeken van het ticket ook hier weer zeiden: ,,Be on time!'' Want de boot vertrekt om 12.30uur!
Maar om 12.30 was ik nog steeds niet opgehaald.. ,,No problem, don't worrie'' zei de meid achter de bar.. Oké.. Nu heb ik ook hier al ondervonden dat je overal zeker een half uur bij op kunt tellen en ook dat het altijd nog goed gekomen is. Dus die gedachte gaf de burger weer een beetje moed! En helemaal gerust gesteld was ik toen ik bij een tweede persoon navraag deed en zei: ,,the pick-up will come, some time..''
'Some time' was uiteindelijk nog een half uurtje wachten en om 13.30 zat ik weer op het water van de Golf van Thailand.

Niks nieuws om te vertellen dat het ook vandaag weer regende, maar na anderhalf uur, vanaf dat we op de boot zaten, stopte het. En alles stopte! Want ook de motor van dit bootje hield er mee op! Technische problemen, maar dit keer midden op open water.. Na een kleine reparatie voeren we weer verder en uiteindelijk heeft dit zich 7 (!!) keer herhaald! Waarbij we de laatste keer zo lang stuurloos hebben stil gelegen dat het bootje een heel eind uit koers was gedreven. Dit heeft ons meer dan een uur langer dan gepland op het water gehouden..
In de tussentijd kwam het water ook alweer van boven, maar nu ook van de hoge golven, door de opkomenede storm, die kapot sloegen tegen het bootje.
Ik had geen droge draad meer aan m'n lijf! Doorweekt en ijskoud kwam ik aan op het eiland Koh Rong, oftewel Monkey Island. Hier legt de boot aan, aan een houten steiger en vanaf daar loop je het strand op waaraan de bungalows staan.
Ik heb mijn bungalow opgezocht, natte kleren uitgetrokken en eerst maar even met een dekentje over, in de hangmat en met uitzicht over het strand en de zee, opwarmen. Daarna was het tijd voor een lekkere warme kop thee en een warme maaltijd.
De meeste medepassagiers van de boot trof ik in het restaurant/bar van Monkey Island Bungalows en daardoor heb je snel aanspraak. Eerst met 2meiden uit Zwitserland, daarna heb ik mijn avondmaal gegeten met een Noorse meid en uiteindelijk zat ik met die laatste, een Belgische, een Zwitserse en een Engelse cocktails te drinken en speelden we een aantal drankspelletjes.
Om half elf zochten de meeste hun bungalow op. Bungalow is een beetje een groot woord, want het was niet meer als een rieten/strooien hut op houten palen en binnen was het er erg vochtig en klam door het regenachtige weer. Door de stro-geur deed de hut me erg denken aan de hooizolder op de boerderij: dus voelde me alweer helemaal thuis..!! Even niet meer toen ik na het ontwaken de volgende ochtend oog in oog stond met mijn medebewoners: 2grote hagedissen!
Eén nachtje was wel genoeg hier, was mijn conclusie..
Ook regende het voor de verandering weer eens, dus mijn besluit stond vast: ik zou de boot om 16.00uur terug nemen. Maar om half 4 kregen we te horen dat deze niet ging vanwege de (opkomende) storm.

Daar zit je dan, vast op een, bijna onbewoond, eiland. Gekleed op en tas gepakt voor maar één nachtje weg.. Maar hé, even realistisch blijven: Er zijn ergere plekken om verplicht te moeten blijven..
Drie Engelse meiden die ook op dezelfde boot heen zaten, wilden ook met dezelfde boot als mij terug. Alle vier hadden we onze spullen alweer ingepakt en uitgecheckt, maar moesten nu toch nog een nachtje bijboeken in de strohut. De Engelsen boden meteen aan om voor deze avond een bungalow te delen met z'n vieren. Helemaal goed!
We werden flink in de watten gelegd, want we kregen de grootste bungalow met eigen 'badkamer' ..een tuinslang met koud water en een gat in de grond.. en een discount!
Nadat we alles weer geinstalleerd hadden in de bungalow (muskietennetten opgetrokken, alle waardevolle spullen in de lockbox en al het eetbare goed weggestopt voor de muisen en het ongedierte..) zijn we maar gaan zwemmen om een beetje op te warmen! Klinkt gek misschien, maar de temperatuur van het zeewater was lekker warm ..warmer als onze 'douche'.. En bovendien was het zoute water wel even goed voor mijn opgelopen verkoudheid en verstopte neus- en hoofdholtes.

Daarna zijn we maar weer naar de bar/restaurant gegaan om nog meer te relaxen, chillen en kaartspelletjes te spelen. 's Avonds zijn we met een groep, allemaal gestrande eilandgangers, wezen eten bij een klein restaurantje verderop aan het strand. Na het eten weer in de bar bij Monkey's Bungalows beland waar we nog meer gestrande reizigers troffen.
Eerlijk gezegd was dit verplichte nachtje op koh Rong achteraf nog leuker en gezelliger als de eerste. Waarschijnlijk omdat we inmiddels allemaal bondgenoten waren en dat schept een band ;) Deze avond is het vrijwel de hele avond droog gebleven en daarom konden we ook nog getrakteerd worden op een FireShow door het personeel van Monkey's. Het was snel laat en het werd tijd dat we ons bedje op gingen zoeken.
Gelukkig ging de boot de volgende ochtend al om 8uur. Stampvol zat deze! Iedereen wilde van het (Monkey) Island af! ..waar ik overigens geen aap gezien heb..
Dit keer geen motorpanne en regen, maar werden we beloond met prachtig weer en zon! En om 10 uur, de tijd dat normaliter de ochtendboot vanaf Koh Rong vertrekt, stonden we weer op het vaste land van Sihanoukville.
Ik ben naar het hotel gegaan en heb m'n spullen weer naar de kamer gebracht, even opgefrist, omgekleed en een ontbijtje genomen.

Voor deze maandag had ik al een busticket naar en een overnachting in de volgende plaats geboekt. Deze moesten door bovenstaande gebeurtenis een dag verschoven worden. Na twee telefoontjes en binnen 5 minuten was het geregeld dat beide een dag verschoven werden. Heerlijk!! dat alles zo makkelijk, snel en kostenloos kan!
Een geluk bij een ongeluk was nu dat ik nog een extra middag in Sihanoukville had. En die had ik nog net nodig om alles gedaan te hebben wat er op mijn 'to-do' lijstje stond..
Voor deze missie was er nog een klein probleempje: ik beschikte niet over de juiste en voorgeschreven outfit. Weer één telefoontje, daarna nog een aantal keer over en weer smsen en het was alweer opgelost! En zo gebeurde het dat ik maandagmiddag op een 250cc crossmotor zat! Ik werd voorgesteld aan mijn instructeur en bij het horen van zijn naam gingen mijn wenkbrauwen wel even omhoog: Thiran. Als dat maar goed kwam..!
Hij deed zijn naam geen eer aan en was ontzettend aardig en bovenal geduldig! Ik werd naar een afgelegen open veldje gebracht en hier kreeg ik mijn eerste motorles en leerde ik de beginsellen van het motorcrossen. Goed voor mijn zelfvertrouwen was dat ik hier geen schade aan andere mensen aan kon brengen en mocht ik crashen dan zouden ik en/of de motor er goed vanaf komen, omdat dit veldje tot enkelhoogte onder water stond. Na en beetje rondcrossen in de eerste 3 versnellingen gingen we naar een zandvlakte en uiteindelijk moest ik mijn pas geleerde skills op een grindweg showen. Immer-geraude-aus werden hier ook de hogere versnellingen uitgetest. Thiran was tevreden over mijn voortgang en techniek en de echte trip kon beginnen: Op naar de Kbal Chhay waterval!
Deze lag 4km. bergopwaarts en de weg ernaartoe ging dwars door de jungle, bossen, bergdorpjes en open vlaktes. Onderweg kwamen we van alles tegen: kleine, grotere en hele grote plassen, zandpaden, gladde en slipperige modderpaden en rotshellingen. We gingen bergjes op, bergjes af, over bruggen, door riviertjes.. Bomen die de weg blokeerden moesten omzeild worden en af en toe moest ìk zelfs bukken om niet achter een tak of struik te blijven hangen. Tot twee keer toe zat ik muurvast in een modderpoel en moest Thiran het stuur even overnemen om me, correctie: de motor, weer te bevrijden. Maar naar mate de rit vorderde, voelde ik de motor steeds beter aan en groeide mijn zelfvertrouwen aan dit stuur!
Ik was best een beetje trots op mezelf toen we op de terugweg over de weg reden waar ik eerder die middag nog achterop zat richting het veldje waar ik begonnen was. Nog geen 5uur later (èn al een avontuurlijke motorrit rijker) draaide ik mijn rechterhand een slag om, waardoor ik nog wat extra gas bijgaf en bestuurde ik zelf diezelfde motor!!

's Avonds zijn we nog een keer met een deel van de 'eilandploeg' in Sihanoukville uiteten geweest; de 3 Engelse meiden, 2 Duitsers en een Israeliër. Daarna moest de backpack weer ingepakt worden en was het alweer bedtijd. De volgende dag zou weer deels in een bus worden doorgebracht.

Van de regen in de drup...

Helaas hoort bij dit goeie leven hier ook regen.

Woensdag heeft het de hele dag geregend! Elke keer als ik dàcht dat het bijna gestopt was, diende de volgende hoosbui zich alweer aan.
Eind van de middag, toen het wel iets vaker droog als nat was de deur nog maar even uit gegaan. Eens kijken wat er hier te doen en beleven is..

Bij het eerste kantoor: Scuba Nation met de (spreekwoordelijke) deur in huis gevallen: ,,Ik wil duiken! En heb het nog nooit eerder gedaan!''
'Oké. Cool!' vond Alain die achter het bureau zat. Voor mij en iedereen die onder de categorie beginners valt, hebben ze dan Discover Scuba Diving.
Na de introductie en uitleg over de cursus moest er het één en ander ingevuld worden. Alain was nogal onder de indruk van m'n naam (en dat maak ik niet vaak mee, want meestal vinden ze hem 'strange' of 'very difficult'). En dat een Nederlandse skilerares is vond hij ook heel erg: 'oké, Cool!'
Daarna kreeg ik een half uur durend informatiefilmpje te zien met aansluitend een examen.. Cum Laude geslaagd en vervolgens moesten er nog een aantal verklaringen ingevuld en ondertekend worden. Toen het hele administratieve deel afgehandeld was kon ik meteen wetsuit en verdere uitrusting gaan passen. Ik was er klaar voor!!
Ik moest nog even geduld hebben, want mijn scuba adventure zou de volgende dag pas plaats vinden.
En wat kun je nog meer gaan doen als het buiten slecht weer is.. Dan neem je maar weer eens zo'n lekkere en bovenal goedkope massage!

De volgende ochtend was het eindelijk zover. Om 7.15 stond ik weer op de stoep bij Scuba Nation. De regen kwam alweer met bakken uit de lucht, maar vandaag zou 'geen water mij te diep zijn'.. ;)
Later die ochtend zat ik met Max en Graig, de twee divemasters en (miljonair) Thomas, twee uur lang op een bootje.
Thomas, oorspronkelijk uit Denemarken, maar woont en werkt nu all-over the world voor een groot fashionmerk. Een hele aardige man die in de afgelopen 20jaar ook al all-over the world gedoken heeft. Hij was nog een beetje moe, want hij was 's nachts net aangekomen vanuit Singapore en tussen het duiken door moest hij ook nog 'even wat business doen'.
Desalniettemin vroeg hij alles over het hoe, wat en waar van skilerares zijn en mijn reizen, die in het niet vielen bij zijn lijst en bijbehorende verhalen ..Maar ik ben nog jong ;).. Daarnaast heeft hij me ook goed voorbereid op de do's en dont's tijdens een eerste duik.
Vanuit de Baai van Kompong Som waren we richting de Golf van Thailand gevaren. Over en door de golven die elke minuut hoger en woester werden.. Tussen de twee grotere eilanden, Koh Rong en Koh Rong Samloem, ligt het kleine Koh Kon. Thomas en Max waren eerder al het water ingedoken en ik zou met Graig op het strand van dit eilandje afgezet worden.
Graig, een man van rond de 50, right? Heb ik de hele dag, buiten de momenten dat we in en onder water waren, met een sigaret in z'n mond gezien, right? En heeft een 'very strong'accent, right? EN een stopwoordje.. right?

Ik mocht m'n wetsuit en flippers aantrekken en daarna werd me nog eens uitgelegd welke toeters en bellen er aan mn BCD (=duikvest) hingen en waar deze voor dienden. Alle belangrijke info uit het filmpje herhaalde Graig nog eens en hij nam alvast hetgeen door dat we als eerste in het water zouden doen, omdat je onder water natuurlijk alleen met gebaren communiceerd.
De 5 belangrijkste commando's en gebaren werden nog eens doorgenomen en daarna kon ik de rest van de uitrusting aantrekken.
Ik had het stukje informatie 'we beginnen op het strand' iets te geromantiseerd.. Ik had gedacht: we zitten lekker op de beach, daar trek ik mn uitrusting aan en gaan dan stapje voor stapje verder en dieper het water in.. We lagen echter nog een mooi eindje voor de kust en de beach en voor ik het wist stond Graig op het randje van de boot, keek naar me en zei: 'one hand here' (schuinover je borst) en 'one hand here' (voor je mondstuk en duikbril) en weg was hij.. Ik was de volgende die op dat randje stond.. juiste positie innemen en gaaaan!

BCD opblazen en beetje op buik en rug rondzwemmen, voor zover je het zwemmen kunt noemen.. Daarna mondstuk in en met je hoofd onderwater verder richting de kust gezwommen. Daar zocht Graig een 'goeie spot' en moest ik de lucht uit m'n pak laten lopen.. en dan ga je zinken.. oja! gewoon door blijven ademen en NIET door je neus!!..ik had verwacht dat ik dit lastig zou vinden, maar dit ging allemaal automatisch.
Oren klaren (de druk uit je oren weghalen) deed ik ook al vrijwel automatisch en hoefde ik tot de eerste 3 meter niks extra's voor te doen.
Toen kwamen de skills: 1. mondstuk uit en weer in: geen probleem. 2. water uit mondstuk verwijderen: ook geen probleem. 3. mondstuk verloren en in 1 handeling terugvinden: geen probleem. 4. zuurstof en dieptemeter aflezen. En mocht je zonder zuurstof zitten op de zuurstoftank (octopus) van je buddie overgaan. Ook dit ging allemaal goed. Maar toen kwam 5: Duikbril klaren; eerst water in je bril laten lopen en deze er in één beweging weer uitblazen.. Op dit moment realiseerde ik me: Tet, je zit 'gewoon even' 3 meter onder water in de zee van Cambodja!! Ik ging teveek nadenken.. En nadat de eerste poging mislukt was, weer even terug naar de oppervlakte, rustig ademhalen en bij de 3e poging ging het helemaal goed.
Daarna gingen we een stukje zwemmen en was het de kunst om de juiste positie in het water te krijgen. Juiste gewicht door lucht in of uit BCD te laten lopen en balans vinden. En niet de vissen en het koraal aanraken! ..waar ik eerst nog wel even moeite mee had.. Ik keek maar weer eens op de dieptemeter en voor ik het wist bevond ik mij op 6 meter diepte.
Na een uurtje was het tijd voor de lunch. Even uitbuiken en zuurstofflessen wissellen.
Omdat mijn ademhaling rustig en gecontroleerd was en ik een laag zuurstofverbruik had, mocht ik de tweede duik meteen al met de grote mannen mee! We werden aan de andere kant van het eiland gedropt en zijn onderwater terug gezwommen. Een uur lang onderwater, nu ik er bij het schrijven zo over nadenk, toch wel erg lang, maar tijdens het duiken heb je geen benul van tijd. Deze duik ging ook al veel beter en heb meer om me heen kunnen kijken en kunnen genieten van de gekleurde koraalriffen, de kleine en iets grotere vissen. Helaas was het zicht troebel en kon je daardoor niet ver kijken. Maar een goed excuus om het in de toekomst nog eens te gaan doen!!
Rond 5uur waren we weer terug en op kantoor kreeg ik m'n Padi-certificaat. Hiermee mag je overal ter wered, onder leiding van een divemaster, tot 12 meter diepte duiken.

Daarna moesten er weer wat praktische zaken geregeld worden en heb ik 's avonds onder het genot van een wijntje nog heerlijk nagenoten van deze nieuwe ervaring.

Vrijdag alweer regen..
We kunnen niet meer ontkennen dat we middenin de regentijd zitten en wachten tot het droog wordt, is momenteel hetzelfde als water naar de zee dragen..
Daarom maar gewoon weer wat uitvinden: Om 8uur werd ik opgepikt en even later zat ik met de groep voor vandaag aan het ontbijt. De eetlust van de andere 6, een Engels/Amerikaans stel en 2 Belgische stelletjes, was nog niet zo groot, omdat ze allemaal een kater hadden.. The Hangover Part 3?!
Op een half uurtje rijden buiten Sihanoukville ligt het Ream National Park waar we overstapten op een bootje. De gids, zn naam weet ik al niet meer, wilde héél graag 'Ranger' genoemd worden, dus hebben we dat ook netjes de hele dag gedaan. De twee Belgische meiden kwamen al snel bij van de kater en daarmee de heenreis veel mee zitten praten en (reis)ervaringen uitwissellen.
Mijn offensief om de zonnebril en zonnebrand thuis te laten hielp, want het klaarde op en het zonnetje kwam er zelfs bij. De temperatuur steeg meteen en de regenjas kon weer uit!
Na een dik uur varen, kwamen we bij een klein strand en een dorpje. Daar begon de Junglewalk.. Of Mudwalk, want een groot deel moesten we door de blubber banjeren. Onze 'Ranger' lag na 5 minuten al languit in de modder! Goed voorbeeld! Maar niemand volgde..
Na een klein half uurtje lopen kwamen we uit bij een ander strand waar we een uurtje de tijd kregen om te relaxen, rondwandelen of zwemmen. De Belgen namen een verfrissende duik en de Engelse en Amrikaan hebben hun roes verder uitgeslapen. Ik ben een beetje gaan wandelen, want ik had ook de bikini niet meegenomen ..Mem zou wel gezegd hebben: ,,Bist wer net klaaid fan hus gongen!''..
Na dezelfde route weer terug hebben gelopen, stond de lunch al voor ons klaar. Rijst met baracuda! Jummie, vis..!! Ook hier hoorde ik weer een stemmetje, maar dit keer van heit: ,,Ite wat de pot schaft!'' Dus ik heb het netjes geprobeerd en het was nog lekker ook!
Het moment dat we weer in het bootje stapten om terug te varen, sloeg het weer weer om en kon de regenjas weer aan.

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan..

Na afscheid te hebben genomen van het PDC en de coordinatoren, daarna van mijn nieuwe (reis)vriendin Sabine en als laatste Smiley's werd het tijd Siem Reap te verlaten.

Zondagochtend rond 5uur in de bus naar het oosten vertrokken. De bus reed richting de Mekong rivier en de bergen (om alvast weer een beetje te wennen! ;D)
Aan de rivier ligt het plaatsje Kratie (spreek uit: Kracheh voordat niemand je begrijpt en Cambodjanen je gaan vragen in welk land dat ligt!)
Ik had me laten vertellen dat deze reis zo'n 10uur zou duren.. Viel dat even mee dat de uiteindelijke reistijd 7uur bedroeg. Ik zat op rij 1 en dan kun je volop meegenieten van de karaoke en slechte Khmer komedies, die met de volumeknop op max tijdens de busreizen worden afgespeeld. Gelukkig had ik herriestoppers bij me en heb ik een groot deel van de reis lekker kunnen slapen.
Begin van de middag kwam ik aan in het rustige dorpje, waar ik eerst lekker van deze rust en de vrijheid genoten heb. Daarnaast wel even moeten wennen aan het gemis van mijn bondgenoot..! Omdat Sabine, inmiddels in Kuala Lumpur, hier ook last van had, hebben we als zijnde van therapie een groot deel van de middag zitten skypen en foto's over en weer appen.
Eind van de middag nog even uit de 'luie stoel' gekomen en een rondje door het dorpje gelopen. Waar, op de lokale markt na, verder weinig te beleven is. En de markt is ook hier gelijk aan die van Siem Reap, Phnom Penh en Battambang..

Wat mij naar Kratie had gebracht stond voor maandag op het programma: dolfijnen spotten in de Mekong.
's Avonds werd ik in het guesthouse nog door een Amerikaanse knul getipt om op de fiets naar de boot te gaan. Deze kon je voor $1 huren, maar toen ik hoorde dat dit een normale fiets met mandje voorop zou zijn, had ik zo mijn twijfels ..doe mij maar een MTB!..
De volgende ochtend bij het openen van de gordijnen zag het er niet zo rooskleurig uit: donkere wolken. Tijdens mijn ontbijt brak de pleuris los en kwam het water met bakken uit de lucht. Donder, bliksem, alles er op en aan!
Fietsen was geen optie meer en rond half 10 ben ik in de rainproof-tuktuk gestapt. In de stromende regen arriveerde ik een half uurtje later in Kampi waar vandaan de bootjes vertrokken. Die natuurlijk (nog) niet gingen in verband met het weer.. Gelukkig zat ik droog, dus nog even lekker blijven zitten. Wachten en hopen dat het weer droog of droger zou worden. Uiteindelijk zijn we, inmiddels was er ook nog een Spaans stel gearriveerd. tussen de buien door in het bootje overgestapt.
Deze was gelukkig ook overdekt. Nu was het alleen nog de vraag of we uberhaupt nog gingen uitvaren: Bij poging nummer 20 kreeg onze 'kapitein' eindelijk de motor draaiende. Er stond een harde stroming en de man had grote moeite om ons naar de overkant te brengen.
Amper de 'haven' verlaten, zag ik al iets in het water drijven.. nu al dolfijnen? dacht ik nog. Maar al snel zag (en rook) ik dat dit iets anders was, namelijk: een kadaver van een koe!
Na een half uurtje hadden we de overkant bereikt en al snel werd de motor afgezet en was het, al turend over het water, wachten tot de dolfijnen zich zouden laten zien. Dik twee uren hebben we hier rongdobberd en hebben we veel dolfijnen kunnen zien. Waarvan vele op beeld zijn vastgelegd (uit de filmpjes heb ik diverse mooie shots geknipt, die inmiddels al op Facebook staan)
Toen moest de motor weer gestart worden..! Dit keer heeft het zeker de helft meer pogingen gekost voordat de kapitein de motor weer aan de praat had gekregen. Het, half uurtje, wachten was ditmaal iets minder erg omdat inmiddels het zonnetje weer tevoorschijn gekomen was!

Bij de opstapplaats stond de tuktuk driver alweer netjes op me te wachten. Tijdens de terugweg stopten we ineens voor een met bananenbladeren bedekte hut, wat ze hier huis noemen. ,,My family'' zegt de driver ..zie je het in Nederland al voor je, dat de bus- of taxichauffeur je laat zien waar hij woont..
Hier kreeg ik iets te eten en te drinken aangeboden. Ondanks dat ik inmiddels al wel een beetje trek had gekregen, de veilige weg gekozen. Ook omdat ik geen idee had wat deze mensen in de aanbieding zouden hebben, was alleen drinken eerst wel genoeg voor mij ..Ik moest onderhand ook hoognodig naar het toilet, maar dat hield ik nog wel even op totdat ik weer in het guesthouse zou zijn.. Qua drinken was er weinig keus: oud én jong kreeg Angkor Beer ingeschonken :S Na elke slok werd er meteen bijgeschonken en dan moest er eerst weer geproost worden..
Daarna kwam het eten op tafel ..correctie: op de vloer natuurlijk, want een tafel hebben ze niet!.. Naast een pannetje rijst zag ik alleen maar diverse soorten vis op de bordjes liggen ..ik ben al zo'n visliefhebber: NOT.. was ik even blij dat ik nog niet te enthousiast had gereageerd. En bij het zien van een familie rode mieren tussen èn over het voedsel had ik helemaal gegeten en gedronken! Opeens had ik (weer) last van een stomach upset!
Nadat de driver zn buikje vol had gegeten en voordat hij wéér een blikje bier open zou trekken, heb ik maar snel gezegd dat ik nog meer wilde gaan doen vandaag en dat we maar weer eens moesten gaan..
Uiteindelijk ben ik nergens meer heen gegaan en heb ik alleen nog het één en ander geregeld voor de komende dagen.
Ik had hier natuurlijk ook nog pagoda''s kunnen bezichtigen, floating villages bezoeken, biketours, trekkingen kunnen doen enz..enz.. Maar die en dat heb ik inmiddels ook allemaal wel gezien!
Tijd voor andere dingen, tijd voor actie! Immers heb ik nu vakantie!!

..En wat wil je als je op zomervakantie gaat?! Juist! Dan wil je zon, zee en STRAND!!!
Heading to te beach! Daarvoor moeten we richting het zuidwesten.
De volgende bestemming is kustplaats Sihanoukville.
Eerst met een minibusje naar Phnom Penh. In mijn naslagwerk staat dan 'express minivans are the fastest and most comfortable way to Phnom Penh'. Fastest? Ja! Comfortable? Nou..
Onder het volgende hoofdstuk las ik ..en gelukkig pas toen ik al overgestapt was naar de touringbus.. 'avoid minivans if you value things like comfort and your life'..
Met 18 man EN backpacks zaten we in een 12 persoonsbusje. Bijna 4uur lang, over een hobbelweg waar gewoon 80 en nog harder gereden werd, heb ik een stoel gedeeld met een militair uit Puerto Rico.
In Phnom Penh kon ik nog met de (touring)bus naar Sihanoukville van een uur eerder mee en daar had ik 2 stoelen voor mezelf. Dat noem ik pas comfort!!

Aangekomen op het busstation in Sihanoukville overgestapt bij een meneer achterop een moto en deze heeft me naar m'n hotel gebracht. Nadat hij hoorde dat ik uit 'Holland' kwam, wist deze beste meneer mij tijdens dit ritje precies te vertellen hoe ..ja, wie kent ze ook niet?!.. Sc Heerenveen ervoor staat!! De laatste wedstrijd hadden ze gelijk gespeeld tegen Ajax, 2-2. En in de Euro League, waar ze na een aantal jaar van afwezigheid weer in meespeelde, waren ze door 2 keer te verliezen uitgeschakeld door FK Molde..!! Vol verbazing heb ik deze meneer aangekeken, maar voelde me hier meteen thuis!! :D
Na het inchecken en m'n spullen gedumpt te hebben op de kamer, eerst maar langs het strand gelopen. Bij één van de vele strandtenten in een luie stoel gaan liggen en onder het genot van een Mojito de zon onder zien gaan.. Cheers op het goede leven!!

(nog meer) Laptop malheur

Helaas geen direct vervolg op mijn vorige verhaal..

Er lagen nog een aantal verhalen op de plank, maar toen ik hier de laatste hand aan wilde leggen, kwam ik er achter dat ik (dit keer) mijn Word-bestanden niet meer openen kan!
Van alles al geprobeerd, maar helaas zonder succes..

Ik had jullie graag alle mooie, hilarische, bizarre, smerige en indrukwekkende gebeurtenissen en belevenissen tot in detail willen vertellen, maar om nou alles nog een keer uit te typen..
Ik zal jullie dit keer in vogelvlucht meenemen door de afgelopen weken. En als goedmakertje plaats ik wat meer foto's! Hebben jullie er meteen een beeld bij ;)
Het nadeel van de foto's op deze blog is dat niet alle foto's opgeladen worden en na laden alles kriskras door elkaar heen staat.. Op mijn Facebook zal ik er een chronologisch fotoverslag van maken, mits ik meerdere foto's in één keer kan laden, want tot nog toe moest ik ze vaak 1 voor 1 laden..
Het zal ook allemaal eens meezitten!!

Mooi, waar waren we gebleven..
De tweede werkweek:

Je leert de kinderen en de groepen met de dag beter kennen. De ene les is de andere niet, het ene kind de ander niet en ook de ochtendgroep de middaggroep niet. Het verschilt elke dag en het is maar net hoe 'de pet' staat. Dit houdt het lekker afwisselend en uitdagend. Geen dag is hetzelfde en de dagen vliegen voorbij!
Ook de achtergrond van de kinderen wordt steeds iets inzichtelijker. Voor mij toch niet onbelangrijk om hier in behandeling en benadering naar de kinderen toe rekening mee te kunnen houden.
Schrijnende verhalen in de meeste gevallen: vaak hebben ze nog maar één of geen ouders meer (overleden of "gewoon" weggelopen), alcoholische ouder(s) en diverse vormen van misbruik. Maar laten we niet vergeten waarvoor we hier zijn en dat ze door de opvang en zorg van het PDC een geweldige kans hebben en krijgen!
En uiteindelijk blijven het kinderen en hebben die óók hier hun streken en de oudere jeugd ook gewoon last van de puberteit!

Doordat het in de loop van de weken steeds meer en vaker is gaan regenen is het, als voordeel, minder benauwd en de temperatuur is iets gedaald, jammer genoeg meestal maar tijdelijk.. Als nadeel worden er steeds meer en vaker kinderen ziek. Voor hun is dit de natte en koude periode/seizoen van het jaar en een extra dekentje of de verwarming iets hoger kennen ze niet in de met bananenbladeren beklede houten hutjes.
Ook is hun weerstand, ondanks alle goede zorgen, slecht.
Maar als je denkt dat er door het weer meer afwezigheid is, dan heb je het mis!! Als ze ziek zijn komen ze meestal gewoon naar het PDC, ook weer om de trieste reden dat er hier in de meeste gevallen beter voor ze gezorgt wordt als thuis.. Dat ze wel naar PDC komen heeft als voordeel dat PDC op deze manier wel een oogje in het zeil kan houden!
Maar als een kind echt afwezig is, wat toch wel regelmatig voorkomt, is dit omdat ze op broertje(s) en/of zusje(s) of het vee moeten passen of moeten helpen met oogsten of zaaien van de rijst.. Kinderen zijn dus niet afwezig omdat ze ziek zijn, maar omdat ze moeten werken! En ja, ook in mijn groep met de jongste kinderen gebeurd dit wekelijks!

De heupjes werden deze week losgegooid. Die van de 'teacher'in elk geval wel! Op de beats van Mr.Saxobeat en Tacata tijdens de workshop die in het teken stond van dans de kinderen een paar westerse danspasjes geleerd. De beats vielen bij de ene groep beter in de smaak als bij de andere..

Als er voetbal op het sportprogramma stond, kon ik het toch niet laten om een balletje mee te trappen! Te fanatiek kon niet, want voor mij was er geen douche na afloop..

Mijn visumverlenging is deze week geregeld. Ook altijd fijn! Nu kan ik na het project nog wat meer tijd, elders, in dit prachtige land spenderen.

Diverse malen heb ik inmiddels oog in oog gestaan met één of ander insect. Welke daarna, onder het hoofdstuk: delicatesse, in de mond van één van mijn kindertjes verdween.. (worden jullie al nieuwschierig naar de full version van mijn verhalen?! :D)

En nu we toch bij het onderwerp eten zijn: Ja, de dagelijkse lunch bestaat nog steeds uit rijst, af en toe aangebrand maar nog steeds met groente(soepjes).

Het weekend zijn we lekker een 'weekendje weg' gegaan. Een hotel geboekt in de hoofdstad Phnom Penh. Met de taxi heen en een touringcar terug. Beeldmateriaal van dit tripje staat zowel op mijn blog als op facebook (op die laatste in chronologische volgorde en met verslag!)
Zaterdag was een erg overweldigende en aangrijpende dag. We hebben de Killing Fields van Choeun Ek en het Tuol Sleng Museum bezocht. Die laatste was een schoolm, maar onder leiding van Pol Pot omgebouwd tot gevangenis. Beide herrinneren aan de Khmer Rouge en alle bijbehorende gruwelijkheden. Onbeschrijflijk. De foto's zullen genoeg zeggen..
Op de terugweg, naar het hotel, de Wat Ounalom tempel nog bekeken en bezocht. Na het shoppen in Art Street de dag afgesloten in Le Wok.
Zondagochtend, we staan nog iedere dag trouw om 6uur naast ons bedje, eerst naar de Royal Palace en de Silver Pagoda geweest. Na twee uren hier rondgelopen te hebben, hebben we een tuktuk naar de Wat Phnom tempel genomen en omdat we nog genoeg tijd hadden, voordat de bus terug vertrok, de terugweg gelopen. We hadden zelfs genoeg tijd om een koffiehuis aan te doen waar we onszelf verwend hebben met een grote kop koffie en wat lekkers erbij!

De derde werkweek en de eerste powercut ..er zouden nog vele volgen.. Net toen de computerles voor de middaggroep begon. 'Mini Loco' kwam uit de kast! En dat was puur jeugdsentiment voor 'de teacher'. Die het leuker vond als de meeste kinderen, die waren er na 3 opdrachten wel weer klaar mee, op dat moment had ik net uitgevonden 'hoe dit ook alweer ging'!!

Deze week ook veel meer en heftige regenbuien. Vaak de hele avond door en al dan niet met donder en bliksem.
Hierdoor veranderden de straten vaak in riviertjes en de tuktuks, moto's en auto's stonden tot de assen in het water. Moet in Nederland eens gebeuren! Hier geen paniek! Er veranderd niks. Naja, alle kinderen zijn nu op straat te vinden, in hun naakie of ondergoed in de plassen water zwemmen en spelen en de kwajongens achter de tuktuks hangen te waterskien.
Wat wel degelijk veranderd door de hevige regenbuien is het waterpeil van de rivieren, maar ook die van het toilet op PDC. Deze is inmiddels een 'no-go area'! Sorry, maar ik zal jullie toch nog enkele details geven: Zoals al gezegd: de toiletten zijn niet aangesloten op de riolering, maar er zit wel een afvoerputje in de grond. Hier stroomt echter geen water in, maar hier komt water uit omhoog en helemaal als het geregent heeft! Meestal sta je tot je enkels in de ranzige.. derrie!

Woensdag was de verjaardag van projectcoordinator Ineke. Verjaardagen worden hier over het algemeen niet gevierd (tijdens oud&nieuw wordt iedereen een dag ouder) maar 'de teachers' en de kids hebben haar zowel vocaal als creatief toch even in het zonnetje gezet.

's Avonds hebben Sabine en ik ons van ons creatiefste kant laten zien tijdens een workshop potten bakken! Nadat eerst iemand van het personeel mijn versgedraaide potjes omver had gegooid door iets te enthousiast met een vuilniszak te zwaaien, kon ik weer opnieuw beginnen. Het eindresultaat van de 2e productie was ook een teleurstelling, een ander personeelslid had beloofd nog een aanpassing te maken tijdens het drogingsproces maar heeft dit uiteindelijk niet gedaan. Persoonlijk het gevoel niet geslaagd te zijn, maar toch een diploma rijker: Master in de Cambodian Ceramic Arts!!

De, deze week, genoten massage was overigens wèl zeer geslaagd!

Het laatste weekend zijn Sabine en ik er maar weer op uit getrokken, het was ons zo goed bevallen! Dit keer de andere kant op, naar Battambang.
Een klein beetje extra luxe qua onderkomen na een drukke (vrijwilligers)werkweek hadden we wel verdiend. Ieder hadden we een tweepersoonsbed tot onze beschikking (en voor de mensen die op de hoogte zijn van mijn slaapgedrag, betekende dit voor mij: weer eens lekker kroelen!!!)
Om half 8 zaten we zaterdagochtend, na een heerlijke nachtrust, op de mountainbike voor onze All-in-Full-Day-Village-Cycling-Tour! Deze kan even zo goed de boeken in als Rijst-Tour.
Dacht ik in Nepal alle soorten rijst gehad te hebben (gekookte-, gebakken-, gefrituurde-, gestampte-, gepofte- en rijstepap) Met rijst kun je nog meer..
Voordat de tour begon had Sopheap, onze guide voor vandaag, gevraagd of we 'een beetje konden fietsen?' Ha! dat heeft hij geweten ;)
Door de kleine villages en communities rond Battambang kwamen langs de volgende stops en bezienswaardigheden:
- rijstpapier; een man en vrouw die aan huis het arbeidsintensieve werk verrichten met als eindproduct rijstpapier
- sjaals weven; een gezin die weeskinderen opvangt en hen het vak van weven leert. En ook wij mochten dit arbeidsintensieve werk even pproberen. Door de verkoop ervan hebben zij een inkomen.
- gedroogde bananen; een vrouwtje die bananen, die hier als heilig beschouwd worden, in dunne plakjes snijd en laat drogen in de zon, zodat er een soort van kroepoek/chips ontstaat. Omdat ik allergisch voor bananen ben heb ik niet kunnen proeven, de lucht was al genoeg voor me!
- Tijdens onze tocht tussen de rijst paddies door is Sopheap zelf nog even het rijstveld ingedoken. Hij miste het rijstplanten zó en kon het niet laten om ons te laten zien hoe je dat doet en de lokale bevolking een handje mee te helpen! Bij de vraag of we ook wilden proberen, hebben we maar bedankt..
- In de volgende communitie hebben we het hele proces voor het maken van rijstwijn gezien. Hoef ik vanaf nu ook niet meer..!
- Daarna langs de visafslag. Het was inmiddels rond het middaguur en ik begon een beetje trek te krijgen, maar bij het betreden van deze vishandel was ik blij dat mijn maag nog leeg was. Wát een lucht! Nu is vis al niet mijn favoriet, na het zien van deze bereidingswijzen, bedank je ook hier wel voor.
Op het moment dat Sabine en ik een versnellinkje hoger wilde gaan fietsen, het tempo was zo laag, we stonden bijna stil.. (we zouden wel even laten zien dat we wel degelijk konden fietsen!) kreeg ik een lekke band! Ik wisselde fiets met Sopheap, maar vervolgens gingen we lopen ..nog langzamer..
Dit gebeurde net voor de lunch, waarin we natuurlijk: Rijst! kregen voorgeschoteld. In de tussentijd kon de fiets mooi even naar de fietsenmaker! En na een uurtje werd de mtb weer in perfecte staat afgeleverd.
Na het uitbuiken in de hangmatten werd het weer tijd voor actie en zijn Sabine en ik demonstratief op de mtb gaan zitten, waarna Sopheap ook maar moest volgen ..hij lag nog wel lekker in de hangmat..
Het tempo een beetje opgeschroefd, waarbij we al snel commentaar kregen van Sopheap: 'wat fietsen jullie snel!'
- de eerste stop van de middag was bij een hutje waar ze Bamboo cakes maakten. Klinkt bijzonder, maar het is niet meer als kleefRIJST met wat bruine bonen in een bamboestok. En wederom een erg arbeidsintensief werkje.
- daarna nog een Killing Field bezocht. Een kleine, net buiten een communitie, maar wederom indrukwekkend.
- de laatste stop was bij een pagoda. Hier hebben we niet eens de moeite genomen om van het zadel af te komen, inmiddels zijn we wel een beetje tempelmoe! Wel heeft Sopheap hier nog een en ander over de geschiedenis verteld en de gevolgen die tot op heden nog aanwezig zijn.
olgens Sopheap duurde het daarna nog dik 30 minuten om terug te fietsen. Ons gevoel zei echter dat het eindpunt nooit ver kon zijn ..30 minuten in zijn tempo misschien.. En ja hoor! In een, voor ons, normaal tempo stonden we met 10 minuten weer voor de office. Zeer verbaasd werden we ook daar aangekeken: 'nu al terug?'. Op zn snelst waren groepen om 3uur terug, het was nu net half 3! Bewezen was in elk geval dat we zeker wel konden fietsen!!

Omdat we, ondanks het tempo, de nodige calorien verbrand hadden, 's avonds onszelf op een culinair uitje getrakteerd (even géén rijst)!

Zondag. DE dag.
Sommige van jullie hebben van deze dag al het een ander meegekregen via facebook. Via ditzelfde multimedia werd de avond tevoren al voor enige opschudding en vele vraagtekens ver buiten de Cambodjaanse grenzen gezorgd!!
Om 7uur zondagochtend zaten we in de make-up, krulspelden in en een uurtje later werden we in een traditioneel trouwkostuum gehesen, waarbij letterlijk alles uit de kast gehaald werd. Vervolgens werden we in diverse, soms onmogelijke houdingen voor de lens en 5 paar nieuwsgierige Cambodjaanse ogen gepositioneerd ..wat zullen die wel niet gedacht hebben.. Gezicht in de plooi, want het was een serieuze aangelegenheid.
Als ware modellen werden we in de volgende 'dress' geholpen, ondertussen wisselde persoon 2 de sieraden en was persoon 3 de make-up en het kapsel aan het bijwerken en aanpassen.
Na een 2e fotoshoot kon ons eigen kloffie weer aan en werden de tientallen nepwimpers, schuifspeldjes, diademen en haarclips verwijderd en stonden wij met een dikke laag make-up en een getoupeerd bos haar, stijf van de haarlak, weer op de stoep! Ja het leven van een model is niet alleen maar rozengeur en maneschijn!
Terug in de hotelkamer nog een aantal, spontane, 'backstage' foto's gemaakt. zoals te zien is op het beeldmateriaal hebben We ons een klein beetje misdragen en moest het net opgemaakte bed het daarbij ontgelden..
Nadat we uitgelachen en gegierd waren van de napret. En voorpret over de reacties op het komende resultaat en de manier waarop we deze aan de wereld zouden gaan tonen onder de douche door en weer helemaal getransformeerd naar onszelf. Kwam de Lux Whitening toch nog goed van pas! ;)

Met de tuktuk naar de Bambootrain, waarbij we door de driver langs diverse bezienswaardigheden en highlights van Battambang gereden werden . Helemaal 'for free'! De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Middenin een communitie net buiten Battambang moesten we plaatsnemen op een tapijt, niks geen stoeltjes of seatbelts, gewoon in lotushouding gaan zitten. De motor werd aangezwengeld, "hold your bag" werd ons nageroepen en daar vlogen we!! Snoeihard over de oude, scheve en bovenal kromme rails. God mag weten hoe hard het ging, maar ik vrees voor m'n leven als ik eraf gevallen was! Klinkt misschien raar, maar het was een hilarisch ritje.
Terug bij het hotel de spullen gepakt, naar de fotozaak om onze fotoreportage op te halen, welke nog even flink bewerkt is en door de fotoshop gehaald, maar we hebben zowaar een spontane lach :D
Van de foto's van deze happening hebben we een compilatiefilmpje (http://youtu.be/HOcyzXSOa3o) gemaakt om ook jullie mee te laten delen in onze feestvreugde. voor ons een waardevolle herrinnering en een perfecte afschildering van onze (vrije)tijd hier.
Turent over de rijstvelden, vanuit de bus terug naar Siem Reap, keek ik terug op een geweldig laatste weekend samen!

Dan, de laatste week PDC alweer:

Ook weer veel moessonregens deze week, waardoor ook wij het een paar keer niet droog hebben kunnen houden, maar hier geeft dat allemaal niet en kun je er zelfs kostelijk om lachen ..waarom kan dat in Nederland niet?!..
Hierdoor viel ook regelmatig de stroom en dus ok de internetconnectie weg, maar ook dat werd door ons volledig geaccepteerd. ..Zitten we hier te lang of zijn we inmiddels ingeburgerd..

Ik kan terug kijken op een, grotendeels, leuke en goede laatste week. Waarin we een zeer geslaagde workshop met als thema: Holland hadden.
De kinderen hebben we eerst foto's laten zien van Nederland en typisch Nederlandse dingen zoals het water (de zee, meren, rivieren en slootjes), de weilanden, bootjes, het strand, de winter, ijs, schapen, koeien, windmolens, tulpen, kaas en ga zo nog maar even door. Waarbij de 'Ooh's' en 'Aah's' door het lokalen gingen.
Daarna lieten we een filmpje over het land van de kaas zien, in het engels aan elkaar gepraat door een klein schattig muisje. Tien minuten waren de kinderen muisstil en diep onder de indruk van de bewegende beelden.
Als klap op de vuurpijl mochten ze letterlijk proeven van een Nederlands ontbijt: hagelslag, pindakaas, brood, boter, kaas, youghurt en melk. Voor 'de tachers' bijna net zo spannend als voor de kinderen. Eerst voorzichtig ruiken. De stoere jongens en nieuwschierige meisjes gingen na enige twijfel toch proeven en al snel was iedereen over stag. De boterhammen pindakaas en hagelslag was favorieter dan de melk en yoghurt, maar ze hebben alles geprobeerd. Petje af! Wetende dat dit wildvreemde producten en smaken voor ze zijn.
De overige workshops deze week stonden ook in het teken van Holland waarin we tulpen en windmolentjes hebben geknutseld. Waarbij de molentjes helemaal het einde waren!

Deze laatste week ook nog maar een massage genomen, om het af te leren!
En op de valreep nog over de Old Market en de Night Market, waar je dood gegooid word met kleding, schoenen, sjaals, fruit en stinkende vis. Aflsuitend uiteten geweest, ditmaal geen haute cuisine maar rijst met kip en we-hadden-er-zo-zin-in-maar-ècht-géén satésaus!!

Ik zei net ,,een grotendeels leuke en goede laatste week''.. Wèl, omdat de nacht van donderdag op vrijdag mijn slechtste tot nu toe was. Ik was koortsig en weer eens geveld door een flinke buikloop. Rood-wit gevlekt ben ik aan de laatste werkdag begonnen. We hadden beloofd nog eens op de fiets naar PDC te gaan.. (Wie hadden we dit eigenlijk beloofd!?!..) Maar wie 'A' zegt moet ook 'B' zeggen.
Dus alle krachten bijelkaar gesprokkeld en voor de laatste keer de ruim 10km op de fiets, gewoon over de snelweg, afgelegd. Meer dood als levend kwam ik aan. Maar onder het mom van 'ík probeer het eerst wel even' het eerste half uurtje het dictee gedaan. Dit was al te veel van m'n lichaam gevraagd en ben daarna snel ergens gaan liggen. Toen ik uiteindelijk ook zelf geaccepteerd had dat ik momenteel horizontaal beter af was als verticaal, heb ik me naar huis laten brengen.

Dat was het dan! Een erg abrupt einde aan vier mooie en intensieve weken op het Pure! Dream Center. Gelukkig had ik in de loop van de laatste week al beetje bij beetje afscheid genomen van de omgeving, de leraren, de lessen en de kinderen.
Omdat vanuit PDC geen aandacht besteed word aan een groots afscheid van vrijwilligers, omdat deze regelmatig komen en gaan en dat beter voor de kinderen is, was het ook wel goed zo. Met genoeg mooie herinneringen aan mijn Green en Orange groep, sommige kinderen in het bijzonder en de rest van het PDC ben ik zoals meestal bij mij, via de achterdeur weggegaan..

(cultureel) Weeeeekend!!

Onder het mom van: in het ritme blijven, ging de wekker ook op onze vrije dag om 6uur!
Het werd tijd om de ‘must-sees' en ‘must-do's' van Siem Reap te gaan bezoeken. En dan begin je natuurlijk met het werelderfgoed: de Tempels van Angkor!

Eerst hadden we bedacht om deze op de fiets bij langs te gaan, maar tijdens het ontbijt toch maar besloten om tuktuk-Teach deze taak te laten vervullen.
Een aantal kilomer buiten Siem Reap vind je Angkor, wat in het Khmer ‘Heilige stad' betekent. 400km2 bebossing met daarin de ruïnes van de oude hindoeïstische en boeddhistische tempels en steden uit de periode van het Khmerrijk.

Om dit alles te mogen bezichtigen moet je een entreebewijs hebben. Dus eerst langs de Ticket Booth. Toen wij nog druk aan het kijken waren welke kassa we moesten hebben, voor het juiste ticket, werden we al door een potige dame naar een loket gesleurd. Hier werden we voor een webcam gezet en vervolgens mochten er weer een aantal flappen op tafel komen en werden we gesommeerd naast de desk te gaan staan wachten. Nog beduusd van wat er gebeurde, kregen we ons entreebewijs in de handen geduwd, MET foto..
Voor ons een nieuwe ervaring, maar voor Teach natuurlijk niet! Terug bij de tuktuk moesten we eerst de foto laten zien alvorens we weer mochten instappen. Zijn commentaar was niet mild: ‘Aah very bad' melde hij bij het zien van mijn foto :(..Ik heb inmiddels een redelijke olifantenhuid gekweekt hoor!! Als vrijwilliger en reiziger moet je stevig in je schoenen staan, voor je het weet is je een minderwaardigheidscomplex aangepraat..
Gelukkig werd dit later op de dag bij één van de tempels weer helemaal goed gemaakt. Bij iedere tempel moest je je entreebewijs laten zien en de jongeman bij deze zei, na eerst de foto uitgebreid bestuurd en daarna mij van top tot teen bekeken te hebben: 'Bjoetiefoel lady!!' :D

De eerste tempel waar we voor stonden was de Angkor Wat. Oppervlakte: 1 km², hoogste punt: 65 meter.
Groots en indrukwekkend. Maar dat we hier te maken hebben met een toeristische trekpleister werd na betreden snel duidelijk door de hoeveelheid aan lawaaierige, asociale toeristen. Welke zich niet helemaal naar de etiquette van hun omgeving konden gedragen. Door de rumoer kwamen deze imposante monumenten tijdens het aanschouwen niet het beste tot hun recht. Daarnaast hebben wij ons er aan geïrriteerd dat ze van alle kanten gefotografeerd werden. Nu hebben wij dat ook gedaan, maar niet zoals de 'echte toeristen'. In hun kleurenpallet aan hippe kleding, poseerden zij in allerlei, wat grappig moet heten, posities en poses voor, achter of tussen de prachtige monumenten.
Gelukkig hadden wij Teach bij ons en reed ons daarna naar eveneens prachtige tempels. Waaronder de Bayon, Angkor Thom en de Ta Prohm (die van de Tomb Raider film) waar de rust die deze indrukwekkende plekken uitstralen beter tot zijn recht kwam.

Ook treurig om te zien was de haag van slachtoffers van de landmijnen ..die tot op heden nog steeds aanwezig zijn in bepaalde gebiedenin Cambodja en nog doen herrinneren aan de tijd van Khmer Rouge..Langs het pad naar de tempels zitten zij muziek te spelen en proberen hun cd's aan de man te brengen om nog wat inkomsten te genereren. Het opmerken waard is dat de slachtoffers protheses hebben en deze ook benutten. Wèl, door het been of arm tijdens het bespelen van het muziekinstrument, naast hun neer te leggen. Ja, misschien levert het meer op..

In één van tempels werd ons door een oud mannetje wierookstokjes in de handen geduwd en kregen we uitleg over hoe we moesten bidden voor ‘good luck'. Dit wilden wij natuurlijk wel en voor al onze geliefden, naasten en vrienden waar ook ter wereld hebben we 3x voor good luck gebeden. Toen we weg wilde lopen, nadat we het ritueel hadden afgesloten, moesten we nog wel even een deut in het zakje doen! Anders zou de ‘good luck' niet uitkomen.. Voor geluk moet hier een hoge prijs betaald worden! ;)

Net als bij jullie (inmiddels 2 weken geleden, maar ik herrinner jullie er graag weer even aan!) was het dit weekend bloedheet. De temperatuur lag hier deze dagen boven de 35 graden. Dus helemaal bezweet en kapot van een dag tempels beklimmen kwamen we weer thuis.
Alles gaat hier, op de fietsers na, gemotoriseerd en bij het binnenrijden van de stad merk je dit door de uitlaatgassen die neerslaan op je huid. Er kleeft standaard zo'n vettige olielaag aan je gezicht, haren en overige ontblote lichaamsdelen en dit trekt weer ideaal stof en vuil aan.. Zodra we thuis zijn, spring ik daarom altijd meteen onder de douche om al deze ranzigheid weg te spoelen! Hierbij geholpen door Lux douche&body wash. Welke hier de variant ‘White Impress' in de schappen heeft staan. Deze heeft een Triple-Action-System voor een ‘overall white radiant look'. ‘Moisturized, gently polished dull skin' en het toegevoegde Mulberry extract zorgt voor een ‘whitened skin with special brightening agents'..

Na de douchesessie moesten we meteen weer in de benen: we gingen uiteten met de staf van het PDC. Naar een echte Cambodjaanse tent. En dat was ook weer een nieuwe ervaring. Bij het parkeren van de fiets kwam er meteen een mannetje naar ons toegesneld 'No,No, don't lock!'. ‘Nou liever wel, we willen hier vanavond toch wel weer weg komen' was onze gedachte. Maar dit was meneer zijn werk: parkeerwachter en alsof hij gedachten kon lezen antwoorde hij: 'Bike stolen, I buy new one'. Deze bevestiging hadden we net even nodig en met een gerust hart hebben we de fietsen achtergelaten ..deze parkeerwachters hoef je niet te betalen en staan in alle straten, bij supermarkten,winkels, restaurants etc.. Best handig en ik hoop niet dat ik er te gewend aan raak, voordat ik straks terug in Nederland de auto overal maar onafgesloten achterlaat..
Het eerste wat opviel bij het betreden van het openlucht restaurant was het megagrote scherm waarop de hele avond films, muziek en sport werd vertoond en de megaharde stereo die minstens op 30 stond!! Probeer dan maar eens een fatsoenlijk gesprek te voeren...
Helemaal uitgeteld, maar voldaan zijn we 's avonds ons muskietententje weer ingedoken.

Zondag dan toch uitgeslapen, de wekker ging om 7uur!
Voor vandaag stond er weer een cultureel tripje op de het programma.
En ook vandaag Teach voor ons karretje de tuktuk gespannen en hij heeft ons naar de Floating Villages gereden. Als je deze bezienswaardigheid opzoekt in de Lonely Planet ..daar is hij weer.. wordt je naar Chong Kneas gestuurd. Maarrr wij hadden ‘local' Teach die een betere plaats wist: het minder toeristische Kompong Phluk.
Dit was een vrij lange rit over hobbelige plattelands weggetjes, maar wel door geweldig mooie landschappen. Aan het eind van de weg, waar we halverwege alweer een aantal dollars lichter waren geworden bij de ‘ticket booth', werden we vriendelijk uitgezwaaid door Teach. De volgende local stond ons opwachten en we moesten: 'hurry hurry' aan boord.. nauwelijks tijd om nog een flesje water te kopen.. Wij toch maar een beetje hurry hurry.. Aangekomen bij de bootjes, waar op elke boot plaats is voor ruim 20 personen, kregen we per gezelschap een boot toegewezen ..hoezo hurry hurry?!.. Niet echt logisch, efficient en laten we het helemaal niet over milieuvriendelijkheid hebben..
De motor werd aangeslingerd en we begonnen te varen, voordat we het wisten was onze stuurman ..die nog lang niet de toegestane leeftijd voor een vaarbewijs had.. weer van boord gesprongen! Sabine en ik zagen onszelf al aan het roer door de Village rondscheuren en lagen alweer dubbel van het lachen.. Op het allerlaatste moment sprong hij toch weer aan boord en voer ons daarna naar het dorp op palen.
Alles wordt hier per boot gedaan omdat er geen auto's kunnen komen. Het weggetje wat richting het dorp loopt, staat grotendeels onder water en zeker in deze tijd nu het water begint te stijgen.
Middenin het dorp werden we afgezet bij een vlonder waarop een kantoor stond. Hier moest de portemonnee weer getrokken worden en stapten we over op een klein drijvend rieten matje. Een vrouwelijke dorpsbewoner peddelde ons vanaf hier door de mangrove. Toen wij net onze lof aan het uitspreken waren dat het zo knap was dat dit vrouwtje de weg zo goed wist tussen alle boomstammen door, zagen we dat de route aangegeven werd door rode plastick zakjes die aan de bomen hingen ..alweer een speurtocht!! ;D..
Bij het eindpunt aangekomen bleek dat wij, waterlanders, de enigste waren die netjes het knal oranje zwemvest aan hadden getrokken ..'goed opgevoed' zullen we maar zeggen..
Hier stond onze stuurman ook alweer om ons op te pikken en nadat er nog 2x geprobeerd werd ons bij een (floating) restaurant een maaltijd in de maag te splitsen ..want stiekem snappen ze het spelletje ‘toerisme' hier ook wel.. voeren we door naar het einde van de vaart. Welke uitmonde in het Tonlé Sap Lake. Deze gingen we een paar 100meter op en daar werd de motor afgezet. Heerlijk! Wat een uitzicht en wat een rust!
Daarna zijn we dezelfde weg weer naar het beginpunt terug gevaren en daar stond Teach ons alweer op te wachten.
Begin van de middag waren we weer terug en zaten meteen weer in de harde realiteit. We hadden nog (huis)werk te doen! Er viel nog het één en ander voor te bereiden. Uiteindelijk hebben we een groot deel van de middag (en avond) zitten knippen, plakken, tekenen en scheuren. En waren we weer klaar voor een nieuwe werkweek!

Het PDC (de ervaring) and NO more updates please!?!

De wekker gaat iedere werkdag om 6 uur.De dag wordt begonnen met een verfrissende douche, want zelfs met de ventilator op volle toeren is het 's nachts meestal zweten. Daarna grondig insmeren met zonnebrand en anti-mug, flesjes water vullen en tas inpakken, waarin het flesje desinfect niet mag ontbreken. Daarna bewegen we ons naar het 'reastaurant' van Smiley's voor het ontbijt. Deze bestaat uit een onvervalste franse petit, maar zeg maar gerust grande, pain. Een Franse kolonie zijn geweest, heeft zo zijn voordelen.. Deze pain wordt lekker met pindakaas of chocopasta besmeerd en met een kop thee is dit een goed begin van de dag. Chocopasta en pindakaas is hier 'gewoon' verkrijgbaar, hiervoor moet jewel enige, extra, dollars neerleggen, welke we er zeker voor over hebben!! Nadat we ook de nodige vitamine- en malariapillen achter de kiezen hebben, kunnen we er weer helemaal tegenaan!

Rond kwart over 7 komt de tuktuk voorrijden. Pure! heeft een eigen tuktuk en hiervoor een chauffeur in dienst. Hiermee worden niet alleen wij, de vrijwilligers, van Siem Reap naar het PDC vervoerd, maar ook de dagelijkse boodschappen en 20l. cans met water, welke op één van de vele markten in Siem Reap worden gekocht. Onze dagelijkse ochtendstop is bij deze markt en we zijn blij dat we momenteel maar met 2 vrijwilligers zijn, want door de tassen voedsel, schoolspullen, watercans etc.. blijft er niet veel (been)ruimte meer over in de tuktuk.. Hiernaast wordt de tuktuk ook gebruikt om kinderen, eventueel met ouders of begeleiding vanuit PDC te vervoeren naar de betere medische mogelijkheden.

Iets voor 8en arriveren we bij PDC. Daar worden we hartelijk onthaald door de kindertjes, welke al ruim op tijd aanwezig zijn. Vrijwel meteen vanuit de tuktuk kunnen en gaan we aan slag. De eerste zorg is dat alle kinds hun PDC-shirtje aantrekken en daarna kan de werkdag beginnen!

We zijn inmiddels dinsdag en dat betekend dat ik het eerste half uurtje met de mediumgroep engelse boekjes ga lezen.
Om half 9 beginnen de lesuren en dinsdag staat Engels, de workshop en computerles op het programma. Om 4uur is de laatste middagles afgelopen. Onze laatste taak is dan nog: de shirtjes weer verzamelen, welke de kinderen zelf netjes opvouwen. En dan staat de tuktuk alweer klaar om ons naar huis te brengen.
Drie kwartier later zijn we weer in Siem Reap. Om daar vervolgens de voorbereidingen voor de volgende dag te treffen voor de diverse lessen, boodschapjes doen, (wanneer mogelijk) internetten (daarover later meer..), douchen en eten.
's Avonds eten we vaak gewoon ‘thuis', in het restaurant van Smiley's, omdat we het allemaal wel welletjes vinden en weinig puf meer hebben om nog op de fiets te stappen of uberhaupt de deur uit te gaan. Bovendien is het eten hier ook prima. Het bestellen is een ander verhaal..
Net als in Nepal, is het ook hier verstandig naast je eerste keus nog een alternatief gerecht, en in sommige gevallen twee alternatieven, te hebben. Want ondanks dat de kaart veel te bieden heeft, betekent dat nog niet dat dat ook geserveerd kan worden.. Of het bestelde vereist enige voorbereidingstijd, wat wel netjes gemeld wordt wanneer dit langer dan 20 minuten is. En dan hebben we het nog niet eens over het communiceren.. In zijn algemeenheid is het Engels niet heel goed, in elk geval niet goed te verstaan. Maar iedere avond lukt het ons weer de bestelde maaltijd onder ons neus geschoteld te krijgen en tot nu toe heb ik nog geen avond hetzelfde gegeten.

Woensdags begin ik de dag met het halfuurtje dictee voor mijn eigen groep. Het eerste lesuur rekenen , daarna is het tijd om het shirt te wassen en tanden te poetsen. Daarna de workshop, welke deze dag het thema: ‘Boomplantdag' had.
Het was de hoogste tijd dat de tuintjes van alle groepen weer eens flink onderhanden genomen werden. De mouwen werden opgestroopt en deze kinderen zijn niet gek: teacher mocht eerst zelf even het goede voorbeeld geven.. Nou, daar ging ik.. met mijn totáál-niet-groene vingers.. de Cambodjaanse aarde in..!! Naast een nest rode mieren waar ik middenin stond ..en dat merk je snel.. verder gelukkig weinig ongedierte tegengekomen. En kwam er wel iets boven dan had één van de kinderen dit ongedierte al lang bij een van z'n klasgenootjes in het shirt gestopt en dat was natuurlijk reuze grappig.. gelukkig bleef de teacher hierin bespaar!
Het achterstallige onderhoud weg kunnen werken, waardoor er weer plaats was voor wat nieuws. Dinsdagmiddag hadden we met Ineke al boompjes en plantjes gehaald bij het plaatselijke 'tuincentrum'. Alle groepen mochten 2 boompjes of plantjes in hun bak planten. Na enige opstart problemen kregen de kinderen uiteindelijk toch de smaak te pakken en zagen ze natuurlijk ook de tuintjes van de overige groepen, waardoor er een heuse competitie ontstond. Het ene boompje werd niet mooier en beter geplant als het andere. Hele constructies werden neergezet en tijdens het planten werd er zelfs op de positie ten opzichte van de zon gelet ..hier ben ik maar afgehaakt.. Uiteindelijk stonden er naast de 2 grotere ‘verplichte' planten ineens ook allerlei andere stekjes van bloemen, planten en vast hier en daar ook wat onkruid, elders uit de PDC tuin bemachtigd.
De kinderen waren bijna niet meer te stoppen, maar zijn uiteindelijk toch naar de laatste les, living vlaues, gegaan en dat betekend dat ik mijn tussenuur heb.
's Avonds hadden we met Mirte afgesproken en zijn we uiteten geweest in het centrum. Zij heeft 2 fietsen voor ons kunnen regelen, zodat wij ons iets mobieler kunnen bewegen (en eventueel, misschien, ooit, nog eens een keer op de fiets naar het PDC kunnen..)

Donderdag ga ik het eerste half uurtje engelse boekjes lezen met de mediumgroep. Het eerste lesuur is Engels. Daarna worden de tanden gepoetst en staat sport op het programma. Gedoucht komen de kinderen het lokaal van de laatste les: computeren binnen.
Nadat we na deze werkdag weer in Smiley's arriveerden, kennis gemaakt met de Cambodjaanse moessonregen en die viel me reuze mee. In tegenstelling tot Nepal, wordt het hier dezelfde dag ook weer eens droog :D

De laatste dag van de werkweek geef ik het eerste half uur mijn eigen groep weer een engelse woordjes dictee (waarbij ze geen idee hebben wat de woorden betekenen)
Het eerste lesuur beginnen we weer met Engels. Daarna tandenpoetsen en vrijdag is het weer shirtjes-wasdag. Daarna workshop, welke ik deze dag besteed heb aan groepsspellen, welke ook allemaal niet nieuw voor ze waren. Het laatste uur heb ik weer een tussenuur, omdat de kinderen dan living values hebben.
Van Pek, één van de jongens uit de ochtendgroep, kreeg opweg naar de wasplaats een bloemetje. Heel lief, maar deze was geplukt uit de tuin van het PDC.. EN dàt mag niet. Ik kon er wel om lachen, maar heb hem toch maar even gezegd dat hij zijn bloemstukje volgende keer ergens anders moet scoren.

Na deze eerste week kan ik jullie, na vorige keer de feiten genoemd te hebben, nu de persoonlijke ervaring en mening per les geven:

# engels
Ik probeer zoveel mogelijk ook les te geven, met nadruk op probeer.. De engelse woordenschat van 'mijn kindjes' blijkt nog niet heel groot te zijn en daardoor gaat deze les vaak grotendeels in het Khmer. Daarnaast blijkt de Phonics-methode iets anders als het ABC, wat ik ken, te zijn en dat levert nog al eens verwarring op. Voor mijzelf, tussen mij en de kinderen en tussen mij en Samnang..

Sabine en ik hebben al wel kostelijk kunnen lachen om diverse uitspraken, constateringen of antwoorden die op onze vragen gegeven worden.
Zo ging het bij engels over tegenstellingen. Big-Small, pretty-ugly, tall-short, fat and thin.. Zonder enige schaamte wordt er dan gezegd: Teacher, You're fat! Ik neem het maar niet te persoonlijk en (hoewel ze altijd zeggen: kinderen spreken de waarheid..) ga ik er maar vanuit dat ze groot bedoelen!!
Waar ze in Nepal bewegende sterren zien, zien ze hier ‘rockets' door de lucht vliegen.. Ik heb een aantal keer moeten herhalen dat het een aeroplane is en zal binnenkort nog eens testen of ze het begrepen en onthouden hebben.
Als Samnang kleine conversaties begint, naar mij wijst en de kinderen vraagt: ‘is she the teacher?' dan kan het maar zo dat ze weer eens antwoorden: ‘yes it can' opzich best grappig, maar het is ook een maatstaaf voor het niveau en dan zie je dat ze de helft van de tijd geen idee hebben wat ze zeggen..
Daarnaast weten ze vaak niet eens in welk land ze leven en zijn ze letterlijk nog nooit buiten de communitiegrenzen geweest. En ondanks dat enkele kinderen een horloge draagt, kunnen ze geen klok kijken. Hun biologische klok werkt daarentegen perfect, want ze weten altijd precies wanneer een lesuur afgelopen is..

# rekenen
Seut volgt netjes het uitgewerkte programma wat PDC voor rekenen gemaakt heeft. Deze leest hij als de les begonnen is nog snel even door. En als hij zelf een opdracht moet bedenken, is dat mijn taak!
Nadat ik eerst Seut heb uitgelegd hoe de getallenlijn verder gaat of wat de uitkomst van de som is, kan de les beginnen en kan ik het de kinderen uitleggen. Naast engels leren de kinderen in deze les ook in het Khmer rekenen en elke les weer moet ik Seut vragen of hij dat onderdeel van me over wil nemen.. en ook de kinderen begrijpen nog steeds niet dat ik géén Khmer spreek, versta of schrijf.
Ook het niveau van het rekenen is niet echt hoog. Tellen tot 10 gaat, tussen 10 en 20 wordt het lastig en na 20... (zover kom ik vaak niet eens) We zijn nu aan het optellen en aftrekken en met een flinke portie geduld kan ik het optellen redelijk noemen en aftellen.. daar is nog ietsje meer geduld voor nodig..

# sport
Dat sport voorgeschreven lessen heeft, heb ik nog niet kunnen merken in de uitvoering en heb ik jullie vorige keer kunnen vertellen omdat het zwart op wit stond! Sportleraar Sopheak is 17 jaar (zelf eigenlijk nog een kind) Hij doet het leuk, maar heeft niet altijd evenveel overwicht. En mijn kindertjes willen elkaar nog wel eens in de haren vliegen (gewoon omdat ze dat leuk vinden enomdat dat hier redelijk normaal is..)
Af en toe doe ik even mee met de sportles, maar met gemiddeld 35?C op het boze bolletje, zweet ik ook wel genoeg zonder te sporten ;) Owh en ook deze les is overgoten met Khmer..
Eerst maar even iets over de taal: Khmer is de meest gesproken taal in Cambodja en is een taal opzich. Deze bestaat niet uit woorden, maar voornamelijk uit omschrijvingen. En klinkt in mijn oren niet echt als charmant door de korte, felle en harde klanken. Het is net alsof je bij een vol en overstuur kippenhok staat. Nu is het Khmer voor westerlingen bijna een onbegonnen missie, andersom kost het Cambodjanen ook enige moeite om zich de engelse klanken eigen te maken. Dat verklaart dan ook wel grotendeels het niveau..
Owh en laten we het al helemaal niet over Nederlandse klanken hebben.. Of beter gezegd Friese, met betrekking tot mijn naam.. Ik luister tegenwoordig ook naar de naam: Sascha.

# computeren
Nadat ik er zelf 2 lessen over heb gedaan om de computerprogramma's waarmee gewerkt wordt te snappen, kan ik nu ook de kinderen helpen. Elke les beginnen ze met rijtjes engelse woorden overtypen. Mijn rol begint als ze daarmee klaar zijn en ik deze moet controleren en corrigeren. Omdat Seut, van het rekenen, ook deze les geeft, is het volgende onderdeel: getallenlijnen. Deze moeten de kinderen in paint maken en daar zijn ze alleen al een halve les mee bezig. Deze getallenlijnen zijn vaak door mij bedacht, en ja inmiddels ook die in het Khmer :D. Ik leg ook hier alles eerst Seut uit en daarna de kinderen (optimaal lesgeven!) En als er nog tijd over is ..wat vaak niet het geval is.. mogen ze een spelletje gaan doen.

# Workshops
Leuk! Een heel lesuur naar eigen inzicht invullen. Even lekker creatief aan de slag! Na de introductie meteen zitten brainstormen met Sabine en allerlei leuke ideëen bedacht.
Dachten wij! Alle leuke freubel en knutselideëen zijn de revue al eens gepasseerd en hierin zijn de kinderen zonder enige twijfel verwend! Niks is leuk en goed genoeg en daardoor zijn de 3 workshop momenten elke keer weer een uitdaging!

# Lunchtijd
Ik krijg hiervan altijd een beetje het kampgevoel: Elke groep heeft zijn eigen tafel en bij elke tafel zitten 1 of 2 teachers. Deze scheppen het eten (de massarijst) op en moeten de orde en rust handhaven (wat voornamelijk bij de jongsten nodig is..) Het afruimen doen de kinderen zelf volgens een corvee schema.
Uit eerdere blogs had ik begrepen dat deze maaltijd nog wel eens een FearFactor-achtige uitdaging kon worden ('..met vissekoppen in de soep en complete kippenpoten en -tenen door de rijst..') Maar tot nu toe heb ik best lekker gegeten van de plakrijst met groente al dan niet geserveerd als een (Daal Bhaat-achtig) soepje ..Zou ik dan toch inmiddels de titel ervaringsdeskundige mogen dragen..?!
Het enigste wat echt opvalt tijdens het lunchen is dat de meeste kinderen veel eten en 2 of 3 keer op(laten)scheppen geen uitzondering is. Weer eens wat anders dan de dagelijkse lunch-strijd die ik in de wintermaanden ken met de skiklasjes waar vaak geen maaltijd goed genoeg of ‘net als thuis' is. En het laat je ook weer even realiseren dat wij het zo slecht niet hebben met de overvloed aan en de keuze in voedsel (en met de chocopasta en pindakaas ;D) ..
Na het eten hebben de kinderen, èn de teachers, vrij totdat de middaglessen om 13.00uur weer beginnen. De kinderen moeten zichzelf vermaken, maar mogen wel gebruik maken van de leesboeken, teken- ,knutsel-, sport- en spelmateriaal. Tijdens dit moment ‘voor ons zelf' zitten 'de teachers' meestal in het computerlokaal. Waar we bijna allemaal achter de laptop zitten te internetten, skypen, muziek luisteren, filmpjes kijken of (soms) lessen voor te bereiden.

Als laatste wil ik het grootste leed van de eerste week nog met jullie delen: de laptop (dat ding waar de wereldreiziger niet meer zonder kan..) Was het eerst het internet wat niet -naar behoren- werkte, toen dat 'probleem' opgelost was, is nog geen 2 dagen later, door nog onverklaarbare redenen mijn hele systeem gereset.. @¡#*?%.. vreemdgenoeg deed alleen skype het nog. Maar dankzij Sitha, de Cambodjaanse PDC manager en plaatselijke computerexpert, heb ik inmiddels ook weer internetconnectie! Sabine is de eerste week nog redelijk bespaard gebleven met laptop- en internetleed, maar die heeft inmiddels ook haar portie gehad!! Op de een of andere manier leven laptops hier een eigen leven en wordt de ene na de andere update, automatisch, op onze laptops geinstalleerd.. Handig zul je denken. Nou nee! Want bij ons heeft het als gevolg dat daarna meestal weer functies uitvallen!! We kennen de laptop inmiddels van binnen en buiten en hebben 'de problemen' nog altijd weten op te lossen, maar.. No more updates please!!!

Mag ik u voorstellen: Het Pure! Dream Center (de feiten)

Met de juiste papieren op zak lieten ze ons lopen en we hadden het vliegveld nog niet verlaten of daar stond Mirte, de regiocoordinator, ons al op te wachten. Teach, de tuktuk-driver van ons huidige guesthouse wiens naam in een komende blog nog wel eens voorbij zal komen, nam onze bagage over en belaadde de tuktuk. We waren het vliegveld nog niet af of we stonden al voor een paar minuten stil door technische problemen.. Sabine en ik keken elkaar aan en hadden dezelfde gedachte: ‘het zal toch niet..?' Het leek mee te vallen.. en de weg werd vervolgd, maar.. na een aantal kilometer stonden we alweer stil, ditmaal op de snelweg tussen het drukke verkeer (welke in vergelijking tot Nepal gelukkig een iets georganiseerdere chaos lijkt). Uiteindelijk toch het guesthouse, waar we de komende 4weken verblijven, nog kunnen bereiken.
Smiley's, ons nieuwe tijdelijke thuis, staat in een straatje met een ‘happy end'.. Naast het guesthouse zit namelijk een bordeel!!
We hebben een nette kamer. Op de 2e verdieping met elk een eenpersoonsbed met een normaal matras. De waaier aan het plafond zorgt voor de nodige verkoeling (en van deze wordt dag en nacht gebruik gemaak. Het is hier momenteel rond de 35?C..) Daarnaast hebben we een eigen badkamer met een douche, welke we zelf op de gewenste temperatuur kunnen afstellen, een westers toilet en een balkonnetje aan de rustige en goeie kant van het gebouw, dus geen (geluids)overlast, inkijk oid. van de buren. ;)
Na aankomst hebben we meteen onze muskietennetten geinstalleerd, waarvoor nu hele constructies door de kamer hangen (waar inmiddels al een aantal tekeningen voor de teachers aan hangen)

Zondagochtend hadden we de officiele introductie door Mirte. Alle vrijwilligers van de diverse projecten in en rond Siem Reap worden in Smiley's ondergebracht, maar in tegenstelling tot andere periodes zijn wij momenteel de enigste twee vrijwilligers. Enerzijds jammer, maar dit gaat helemaal goed komen! Sabine en ik zitten qua ideeën, opvattingen en voornamelijk humor op dezelfde golflengte, dus wij hebben genoeg aan elkaar! ;)
Na alle informatie te hebben ontvangen en nadat alle vraagtekens van beide kanten opgehelderd waren zijn we op verkenningstocht gegaan in Siem Reap. Na dit rondje en ondedrweg de nodige boodschappen gedaan te hebben, zijn we niet te laat naar bed gegaan..

Maandag, onze eerste werkdag, ging de wekker om 6uur. Met gezonde spanning de roze Pure! tuktuk ingeklommen welke om 10 over 7 voor kwam rijden.
Uit eerdere blogs kon ik opmaken dat, door de kwaliteit van de wegen, je blij moet wezen wanneer je nog in de tuktuk zit wanneer je bij het Centrum arriveerd. Dit viel na eigen ervaring reuze mee! Alleen de eerste paar honderd meter is niet echt (echt niet) egaal.. Maar gelukkig draaien we daarna al snel de, geasfalteerde, doorgaande weg op. Na zo'n tien minuten laten we Siem Reap achter ons en rijden we inmiddels op de snelweg. Na een aantal kilometers verlaten we de snelweg weer en rijden we richting de communities (dorpjes) waar een redelijk tot goed begaanbare graffelweg naartoe ligt.
Om 8uur kwamen we in de eerste communitie aan en hier staat ook het Pure! Dream Centre.

Hier heette Ineke ons van harte welkom. Zij is de projectcoordinator en is hier sinds de start van het project in 2010. Zij gaf ons eerst een uitgebreide introductie en uitleg met aansluitend een rondleiding.

Voor de duidelijkheid zal ik in deze blog ook beginnen met een introductie over Het Pure! Dream Centre (vanaf hier PDC genoemd)

Is dus nog erg jong. In 2010 opgezet door de stichting Pure!
Het bestaat uit een 'school', een lunchprogramma, een naaiopleiding, een home based programma en verder doen ze wat ze kunnen voor de families achter de kinderen.
Het PDC probeert zo een veilige haven, verzorging en onderwijs aan ruim zestig kinderen, in de leeftijd van 7 tot 13 jaar, aan te bieden. Afkomstig van families uit een van de zeven communities in de omgeving van Siem Reap, waar geschat wordt dat er in totaal zo'n 400 kinderen wonen.
In Cambodja kunnen kinderen door gebrek aan leraren alleen of 's ochtends of 's middags naar de public school. Dat betekend dus dat ze de rest, een overgroot deel, van de dag vrij zijn. Om te voorkomen dat de kinderen tijdens deze uren rondzwerven, is het PDC opgericht. Vandaar dat ik school tussen aanhalingstekens had gezet, want het is dus meer een voor- en naschoolse opvang. Door de opvang binnen dit centrum verblijven de kinderen de hele dag in een veilige omgeving waar voor ze gezorgd wordt en waar ze bovendien dingen leren die ze in de toekomst nodig kunnen hebben of die ze zouden kunnen helpen.

De 60 kinderen zijn in 6 groepen verdeeld: 3 ochtendgroepen en 3 middaggroepen. Elk dagdeel heeft een weak, medium en strong groep. Om geen onderscheid te maken in niveaus heeft elke groep zijn eigen kleur.
Als vrijwilliger ben je assitent c.q. leerkracht voor één van de niveaus. Dat betekend dat je dus 2 groepen onder je hoede krijgt. De komende 4weken ben ik de ‘teacher', zoals de kinderen ons noemen, van de twee weak-groepen. Groen in de ochtend, welke bestaat uit 6 jongens en 6 meisjes. En oranje, de middaggroep, telt 7 jongens en 4 meiden. Dat zijn dus 23 Cambodjaanse namen en dan moet je denken aan namen als Sopha, Meng Chau, Pisath, Reaksa, Sokhorn, Chhay enz..En uit de naam is het vrijwel onmogelijk afteleiden of het nou om een jongetje of een meisje gaat. Zo heb ik Nik en Sean in mijn ochtendgroep, welke meisjes zijn. En Lin en Jane hebben ze hier ook, maar dat zijn dan weer jongens en Kay.. jullie raden het al, is weer een meisje!

Het PDC is gehuisvest in een soort van loods met daar omheen een stuk grond. Voor de loods is een kleine overdekte speelplaats en de parkeerplaats voor de Pure! tuktuk.
In de loods is een kantoorruimte, deze dient tevens als sport- en spel opslag en -uitleen voor in de middagpauze en voor voor- of nachooltijd. Ook liggen hier alle benodigdheden voor de verschillende lessen, workshops en specifieke benodigdheden zoals de t-shirsts, tandenborstels etc.. voor de verschillende groepen. Naast het kantoor is het computerlokaal, daarnaast een lokaal met naaimachines en een bibliotheek met engelse-, khmer- en lesboeken.
In detussenruimte, de gemeenschappelijke ruimte, staan 2 lange tafels waar de workshops gegeven kunnen worden. Verder is er een leeshoekje en staat er nog een kast waar alle tuingereedschappen en wasbenodigdheden liggen. Buiten bevinden zich 3, halfopen,stenen leslokalen. Tussen deze en de loods ligt de moestuin, waar elke groep zijn eigen stukje grond heeft en daarnaast een grotere tuin welke onderhouden wordt door een tuinman.
Achter de loods zijn de keuken, de lunchruimte en het sportveld, wat niet meer is als een afgezette zandvlakte. En ook zijn hier de douche, een wasplaats met grote wastafel en de wc's (één aziatische en één westerse, klinkt leuk, maar deze zijn niet aangesloten op een riolering en verdere details zal ik jullie besparen).
Achter de leslokalen staat nog een huisje, waar de Cambodjaanse manager en zijn vrouw, Sitha en Bopha, wonen.
Sabine heeft een klein inmpressiefilmpje op youtube.com gezet (te vinden onder de naam: cambodja vrijdag 17augustus2012 of via de volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=ABv-M_2NOZk ) hierin krijg je een kleine rondleiding door voornamelijk het overdekte gedeelte van PDC.

Elke (halve) lesdag begint met een half uurtje lezen/schrijven. Waarna er 3 lesuren van 50 minuten volgen. De verschillende vakken krijgen ze 2 tot 3 keer per week en worden door vaste (intern opgeleide) leraren gegeven. Deze leraren komen ook allemaal uit één van de communities. De lessen worden gegeven volgens een vast lesrooster en het ochtendprogramma is gelijk aan het middagprogramma. De verschillende lessen hebben hun eigen lokaal, dus wij gaan met de groep van les naar les.

# Lezen/schrijven
Mijn eigen, groene en oranje (weak), groep geef ik 3 keer in de week schrijfles. Een soort van overschrijf-dictee. De teacher schrijft het woord eerst op het bord, waarna de kids het een aantal keer in hun schrift moeten schrijven. Op de andere 2 dagen worden ze voorgelezen in het Khmer. Deze 2dagen ben ik de gelukkige die bij de mediumgroep mag helpen bij het engelse boekjes lezen. Deze 2 groepen zouden het natuurlijk ook wel leuk vinden dat de ‘teacher' hen namen kent.. Dus dat zijn nog eens 17 namen.. Phanna, Sotanh,Vathit, Naviv, Sey Ha...

# Engels
Deze lessen worden door Samnang gegeven en staat 4 keer per week op het programma. Hij bereid de les de werkdag ervoor voor en samen spreken we deze in de pauze kort door. PDC werkt met Let's Go en een eigen uitgewerkte Phonics-methode.

# Rekenen
Twee keer per week krijgen de kinderen rekenlessen van Seut. Ook voor rekenen heeft PDC, voor elk niveau, een zelf gemaakt programma en assisteer ik de leerkracht.

# Sport
Sopheak geeft 2 keer per week sportles. Het sportprogramma bestaat uit cycli van 4 lessen over 1 onderwerp. Na de sportles moet er verplicht gedoucht worden (en even voor het beeld: de douche is een, voor onze begrippen, ouderwetse pomp)

# Computerles
Seut geeft naast rekenen ook 2 keer per week de computerlessen. En ook hiervoor is per niveau een eigen lesprogramma in elkaar gezet.

# Workshops
3 Keer per week is er een workshop-uur en deze doet de vrijwilliger geheel zelfstandig. Deze les mogen we geheel zelf bedenken, invullen en voorbereiden.

# Living values
Deze les wordt 2 keer per week door Bopha gegeven. Als vrijwilliger heb je deze les een 'tussenuur'. Omdat (ook) deze les volledig in hun moedertaal gaat, maar meer nog omdat deze les vaak over thuissituaties, gevoelens en emoties gaat.
Naast deze lessen leren de kinderen ook het een en ander over persoonlijke hygiëne:
Elke dag tussen het 1e en 2e lesuur poetsen de kinderen hun tanden.
Ieder kind heeft 2 PDC t-shirtjes. Twee keer per week staan we met de kinderen rond de wastobbe en wordt het vieze shirt, door hen zelf, gewassen en kan het andere, schone, shirt gedragen worden.
Na de sportles de eerder genoemde verplichte douche en iedere andere dag mogen ze tussen de middag, na de lunch, gebruik maken van de douche- en wasfaciliteit.

# Lunch
Na de ochtendlessen, welke om 11.00uur afgelopen zijn, krijgen de kinderen, ook die van de middaggroepen, een lunch aangeboden waarbij er zoveel gegeten mag worden als dat er eten is. (bijna) Alle kinderen zijn op dit moment aanwezig daar dit vaak de eerste, of nog triester, soms zelfs de enigste maaltijd voor de kinderen op een dag is. Een soort van TSO dus, maar hier bedoeld om er voor te zorgen dat ze in ieder geval één goede maaltijd per dag krijgen.

Onze introductie en rondleiding was rond 11uur afgelopen, precies op tijd voor delunch.
Na de pauze konden wij om 13.00uur meteen aan de slag met de middaggroep.
De vuurdoop. Waarbij het voornamelijk meelopen en -kijken was en de namen van de kinderen leren en de kinderen leren kennen.. Na het half uurtje dicteren aan mijn eigen niveaugroep naar de Engelse les. Daarna tandenpoetsen, sport, douchen en het laatste uurtje rekenen.

Moe, maar voldaan en vol indrukken werden we weer door de tuktuk driver naar Smiley's teruggereden, waar nog het een en ander voor de workshop voor de volgende dag voorbereid moest worden. Na een verfrissende douche en het avondeten zijn we wederom vroeg ons muskieten-slaap-tentje ingedoken.

We zijn weer onderweg.. 24 uur in Bangkok en een reis om nooit te vergeten

Zes weken terug geweest in Nederland. Weken, welke voorbij gevlogen zijn. Voor ik het wist stond de backpack alweer ingepakt te wachten op zijn vertrek.
In de 6 weken veel “fan hûs” geweest. Een groot deel van mijn tijd heb ik in en om Amsterdam doorgebracht, omdat ik daar tijdelijk een baantje had bemachtigd. Daarnaast ook alweer druk geweest met de voorbereidingen voor het komende (alweer 3e) winterseizoen in Kaprun en
daardoor helaas niet veel familie en vrienden, zoals eerder wel beloofd, gezien of gesproken.
Hierdoor kwam het besef dat ik eerst weer even naar een “heel andere wereld” ga, ook pas vrij laat bij me aan dit keer..
Ook nu neem ik jullie weer mee richting de hitte en de regen, het stof en de smog, de micro- en macro beestjes, waar arbowet en keuringsdienst van waarde niks te zoeken hebben en waar je je het veiligst voelt met een fles desinfect in de ene hand, een fles zonnebrand in de andere en omgeven door een muskietennet!

Donderdagochtend, de ochtend voor vertrek eerst nog even langs beppe geweest en daarna door naar Schiphol. Dit ritje begint al bijna te wennen en was een heel andere ervaring als het vertrek van een paar maanden eerder (voor een volgende reis mag ik hopen dat ik nog mensen beschikbaar kan vinden om me (op)weg te brengen.. Just kidding!! Ook nu heb ik een waardig afscheid op Schiphol gekregen en wil ik hierbij eerst iedereen bedanken die de moeite hadden genomen om het eerste stukje van mijn reis mee te gaan of die aan mij heeft gedacht voor of tijdens mijn vertrek!! (Ik merkte dat ik er dit keer zelf ook heel anders in stapte, het is misschien wat te vroeg om mezelf ervaringsdeskundige te gaan noemen.. maar zo voelt het al wel een beetje..)

Om 15.45 zat ik in het vliegtuig, iets minder luxe als de vorige heenreis richting dit werelddeel en met minimale entertainment, maar wel de hele rij stoelen voor mijzelf :D Door deze extra comfort me heerlijk kunnen nestellen en het opstijgen om 16.00 gemist, omdat ik toen al lag te slapen. Toen het diner geserveerd werd, werd ik vriendelijk gewekt en mijn eerste portie curry/rijst was weer achter de kiezen!! -Welcome back: You’re on your way to Asia :D-

Om 20.30 in Cairo een tussenstop van 3 uur. Door het aanbod van free wifi (waar je een backpacker al niet blij mee kunt maken) En met een aantal uren aan films (op mijn voor-deze-reis-speciaal-aangeschafte-netbook .. Ja, we worden een steeds beter doorgewinterde backpacker :S) de wachttijd kunnen doden. En dan mogen de tussenstops best wel wat langer duren.. Doordat een deel van je tijd ook al wordt opgeslokt door het verlaten van het ene vliegtuig, (wachten) bij de douanne en de wandeling naar een volgende gate, niet eens de hele film kunnen zien..

Na een lange zit van bijna 9uur, waarvan ik er weinig geslapen heb, kwam ik rond 14.00u in Bangkok aan. Een uurtje later, na alle verplichtplegingen weer eens goed te hebben doorstaan, het vliegveld verlaten. Met behulp van de routebeschrijving die ik al van Sabine ontvangen had en de plattegrond van Bangkok welke ik van vriendlief had meegekregen het hotel kunnen vinden waar Sabine verbleef.
Tijdens deze zoektocht kreeg ik weer even een flashback naar mijn kindertijd, want het voelde als een heuse speurtocht! Daardoor werd het beeld van: ‘ik bevind me momenteel in een wereldstad’ vertroebeld en realiseerde ik me dat pas toen ik op de 30^e verdieping in de hotelkamer naar buiten stond te kijken. Wauw-Immens-Hoog -Massa- Groots -Veel en wat een contrast..
We begeven ons weer in die “heel andere wereld”..

Sabine is medevrijwilliger op het project in Cambodja en was al een aantal dagen eerder vertrokken uit Nederland. Vooraf hadden wij al contact gehad en daardoor dit deel van onze reis samen kunnen plannen.
Zij was nog de hort op, maar gelukkig kon ik wel al op de kamer komen. Hier mijn backpack gedumpt en als eerst de bikini eruit gehaald en een verfrissende duik in het zwembad (op de 14^e verdieping) genomen!
’s Avonds in het hotel een hapje gegeten en na w(h)at(’s) appen en facebooken rond middernacht onder de wol gekropen, waar ik als een roosje in slaap viel.

Onze vlucht naar Siem Reap ging pas om 18.45, maar desondanks ging op deze zaterdagochtend de wekker om 8uur. Na het ontbijt, waar geen (westerse of aziatische) nee te koop was met de trein en de boot naar China Town, oftewel: PlastickCity, zoals Sabine het zo mooi noemde. Alles kon je er krijgen, in de meest uiteenlopende en vaak bijzondere uitvoeringen en in hoeveelheden dat ook hier de conclusie was: geen nee te koop!
Terug bij het hotel nog even lekker met de voetjes in het water van het zwembad en daarna de bagage gepakt en met de trein richting vliegveld. Ondanks dat je een aantal keer over moet stappen is dit prima te doen. Maar tijdens deze rit was de trein na de laatste overstap: delayed. Natuurlijk net nu we onderweg waren naar het vliegveld.. Gelukkig waren we ruim optijd vertrokken, maarja: hoelang gaat zoiets hier nog duren..?!? Na wat wikken en wegen toch maar het zekere voor het onzekere genomen en in een tsxi gestapt voor dit laatste traject. Ondanks de spits (waar we rond dit tijdstip in terecht kwamen :D) toch nog vrij snel, maar met weinig (zeg maar gerust géén) service op tijd op het vliegveld gearriveerd.
Het inchecken werd nog even spannend, omdat Sabine niet zeker was of ze met haar bagage binnen het toegestane gewicht zou blijven, er daarna achter kwam dat haar naam op het ticket verkeerd geschreven was en ook had ze het verkeerde ticket uitgeprint. Gelukkig werd nergens een probleem van gemaakt en konden we snel door.
In de vertrekhal aangekomen zat een half klooster monniken op deze zelfde vlucht te wachten, dus deze was bij voorbaat al heilig!
Volgens de planning was de duur van deze vlucht 55 min, maar toen we goed en wel zaten, vertelde de piloot ons dat we over 40min in Siem Reap zouden staan. Nog tijdens het opstijgen kregen we al een stapel formulieren om in te vullen (en dit was echt een stapel: oa voor visum, arrival en depature en een declare formulier) en alleen met deze administratie was je al 40 minuten zoet. Helemaal als je onderaan het formulier er achterkomt dat je iets verkeerd hebt ingevuld of de handtekening op de verkeerde plaats staat te tekenen. En dan te weten dat het de formulieren voor je toelating tot het land zijn, twijfel je niet om ze weer opnieuw in te vullen. Dit wetende ..en inmiddels zijn we 30 minuten verder.. moet je je bedenken dat we ook nog, letterlijk, een doos vol eten, drinken en snacks kregen en een kop hete thee ..doos bewonderen, uitpakken, thee laten afkoelen en we zijn weer zeker 5 minuten verder.. Ondertussen werd de landing alweer voorbereid en ingezet en bovenstaande ingrediënten resulteerde in (voor ons) hilarische taferelen. De stewardessen renden panisch van voor naar achter om weer alle half lege (of half volle ;))dozen en kopjes koffie en thee op te halen, de tafeltjes weer ingeklapt te krijgen en de riemen vast. Ze hadden Sabine blijkbaar even over het hoofd gezien, maar zij heeft uiteindelijk met een kop thee in haar ene hand, de formulieren in de andere hand en een broodje hete kip op haar schoot de landing ook doorstaan. We kwamen niet meer bij van het lachen, dit hadden we nog nooit meegemaakt! En nu kunnen jullie wel raden hoe we het vliegtuig verlieten toen we ook nog eens ontdekte dat het stukje kip tussen Sabine haar broodje verdwenen EN onvindbaar was!
Met de tranen biggellend over onze wangen hebben wij voet aan Cambodjaanse bodem gezet.
Daar al snel het gezicht weer in de plooi want we moesten voor het visumcomité verschijnen. Na de hele papierwinkel, een pasfoto, het paspoort en de nodige dollars (al dat papierwerk en inkt moet natuurlijk ook bekostigd worden) aan meneer 1 te hebben overhandigt, mochten we een paar meter verderop gaan staan. Nadat de hele handel door zeker 10 mensen in uniform zittend achter een loket bekeken, beoordeeld, beplakt en bestempeld was, stond aan het eind van de rit een mannetje, in zo’n zelfde pakje, de paspoorten weer uit te delen. Dit deed hij door de naam op te lezen of bij moeilijke namen alleen de voor- of achternaam. Beetje jammer dat hij bij mij alleen mn paspoort in de lucht hield en niet eens de moeite nam om ook maar een deel uittespreken.. Maar goed, gelukkig was ik goed gehumeurd..

We zijn in Cambodja!