Soms zit het mee... Soms zit het tegen..

Inmiddels was Lee, maandag, in Nederland in het vliegtuig richting Nepal gestapt en toen ik dinsdagochtend wakker werd, kreeg ik een berichtje dat hij veilig en wel in Kathmandu was geland.
Voordat hij in Pokhara zou zijn, moest hij, net als ik 5 week geleden had gedaan, de bus nemen. Deze reis duurt nog eens (minimaal) 6uur. Eind van de middag zou ik hem dan eindelijk weer zien!! Jullie kunnen wel raden hoe blij ik was, toen ik het berichtje kreeg dat hij nog een ticket had kunnen bemachtigen voor de binnenlandse vlucht Kathmandu-Pokhara, welke zo’n 20minuten duurt.
Nadat ik de kindjes voor de allerlaatste keer naar school gebracht had, ben ik meteen doorgelopen naar het vliegveld(je) van Pokhara.
Om kwart over 11 konden we elkaar weer een hele dikke knuffel in levende lijve te geven.

Met de taxi terug naar FFN gereden, daar mijn laatste spulletjes ingepakt en daarna naar Castle Resort gereden. Een hotel buiten het centrum, net ten noorden van Pokhara gelegen, een paar honderd meter de berg op. Geweldig uitzicht over Lakeside en het meer en MET zwembad!! waar we eerst een verfrissende duik in hebben genomen.

Rond half 3 zijn we weer naar Lakeside gelopen en heb ik de kindjes nog één keer opgehaald van school.
Erg leuk om Lee te kunnen laten zien waar ik de afgelopen tijd geleefd heb, wat ik heb gedaan, waar ik geweest ben en de locals die ik ontmoet heb (de jongen, zijn vrouw en dochtertje bij het winkeltje tegenover de school, de mensen bij de winkeltjes tijdens mijn dagelijkse route(s), de kindjes en de familie enz..)
Na een bakje thee en een aantal spelletjes met de kinderen zijn we weer terug gegaan naar het hotel, met de taxi, want inmiddels was het weer begonnen te regenen. De regen weerhield ons er niet van om nog een duik te nemen.

's Avonds in het restaurant van het hotel gegeten en daarna met het personeel nog een potje Yoghi gespeeld, een Nepalees spel, gespeeld op een tafel en lijkt op wat wij kennen als biljart of poolen alleen doe je dit met schijfjes en je vingers. Erg leuk!

Woensdag de dag begonnen met een heerlijk simple breakfast, met toast en ei, welke voor mij meer een 'deLuxe' was! Daarna naar het centrum gegaan. Hier en daar lekker, plaatselijke gerechten (maar geen daal bhaat ;D), gegeten en gedronken en toen de temperatuur voor deze dag op zijn hoogtepunt was, lagen wij weer in het zwembad!!
Eind van de middag voor de allerlaatste keer naar FFN. Waar ik dit keer het middelpunt van de afscheids-, Tikaceremonie was. Ik had de kindjes als afscheidskado een vlieger met een zakje chips en een lollie gegeven en ik kreeg van alle kindjes een mooie tekening. Iedereen nog een hele dikke knuffel gegeven en toen was het echt tijd om te gaan!
In het centrum lekker uiteten geweest, waarna we naar Club Amsterdam zijn gegaan voor de wedstrijd Nederland-Duitsland. Deze werd pas half 1, Nepaleze tijd, gespeeld. Tijdens de 1e helft van Portugal-Denemarken, konden we al bijna niet meer wakker blijven en hebben toen maar een taxi terug naar ons kasteeltje genomen! (Achteraf wederom niks gemist)

Donderdag een scooter gehuurd en naar Sarangkot gereden, waar vandaan je ook weer een prachtig uitzicht hebt op Pokhara en de bergen. Ook is dit het beginpunt voor het paragliden. Wederom weer genoeg te zien en beleven en heerlijk van alles, en het weer bij elkaar zijn ;), genoten.
Bij het hotel weer in de regen gezwommen en nog eens een blik geworpen op de bergen achter ons waar we eerder deze dag nog naar het dal stonden te kijken.
's Avonds weer naar Lakeside gegaan voor de avondmaaltijd en wederom heerlijk gegeten.
Omdat het, voor Nepaleze begrippen, laat geworden was (tussen 10 en 11uur), duurde het even voordat we een taxi hadden bemachtigd. Nadat we een prijs hadden genoemd (welke we eerder voor dit zelfde ritje hadden betaald) en geen respons kregen, gingen wij er vanuit dat het wel goed was.. Nooit doen! Toen we boven aankwamen bij het hotel vroeg meneertje ineens het dubbelle!! Een lange discussie volgde, welke uit elke keer dezelfde woordjes van zijn kant bestond. Omdat, voornamelijk ik, er op een gegeven moment helemaal klaar mee was, hebben we hem toch maar zijn gevraagde tarief gegeven, maar wel op een manier dat voor hem goed duidelijk was, dat we het er niet mee eens waren..

van A(ardbeving) tot Z(en)

Na de domper van vorige weekend deze zaterdag één dag yoga- en meditatiecursus gevolgd. Hier had ik eerder al de yogales en de Chakra Healing gevolgd en dat was me goed bevallen.

Deze dag bestond, grotendeels, uit nieuwe ervaringen en hierover kan ik wederom veel vertellen. Toch zal ik het kort samenvatten: Yoga is concentratie, dus 'gewoon' doen. Meditatie is: zijn. Dat laatste is voor iedereen anders en ook omdat dit (erg) persoonlijke ervaringen zijn, net als de Chakra Healing, waarover ik in een eerdere blog ook niet uitgewijd ben, doe ik dit nu ook verder niet.

Tijdens de lunchpauze, was ik het centrum even in gegaan. Net toen ik rustig in een boekwinkeltje aan het rondneuzen was, begon alles ineens te schudden...!!
Een aantal boeken kwamen me vanuit de stellingen tegemoed en zo plots als dat het was begonnen te schudden, zo plots hield het ook weer op. Ik wisselde een verbaasde blik met de verkoopster, raapte de boeken weer op en beide gingen we weer verder waar we mee bezig waren.
Van de 'meester' hoorde ik later die middag dat we getuige waren geweest van een 5 seconde durende aardbeving van 5.1 op schaal van richter.
's Avonds helaas niet meer de Ek wedstrijd Nederland-Denemarken kunnen kijken, hoewel alle wedstrijden hier wel op groot scherm uitgezonden worden, in ‘Club Amsterdam' nota bene. Maar achteraf niks gemist!

Zondag; de eerste dag van mijn laatste 'week'. Langzaam aan begonnen mijn kamer op te ruimen. De bult was, die ik inmiddels weer verzameld had, maar weer eens naar de laundry service gebracht. Spulletjes en kleding die ik niet meer gebruikte alvast weer ingepakt. En 's middags kwam Dinesh, de regiocoordinator van VSN, nog even langs voor een kleine evaluatie en gedag zeggen.

Ook maandag niet veel gedaan. Nog maar eens naar het centrum gegaan en bij alle leuke winkeltjes langs geweest.
's Middags werd er nog een jongen bij FFN gebracht, Om. Een hele open, toegankelijke jongen van 8jaar, die uit zichzelf wilde spelen met mij en de andere kinderen. Heel mooi om te zien dat dit nieuwe lid van de familie zich meteen zo thuis voelde.

Eind van de middag kwamen er van een andere, Engelse, vrijwilligerswerkorganisatie, een aantal vrijwilligers een kookcursus bij Rekha en Sushma volgen. Een aantal kende ik daarvan, die tref ik 's ochtends en 's middags bij de school. Erg leuk om daar nu eens wat langer mee te kunne praten en ook weer ervaringen uit wissellen. En dan kom je er achter dat het leven van een vrijwilliger nooit en nergens het zelfde is. Ook ik ben nog even aangeshoven en heb mijn eerste momo's (gevulde deegtasjes) gevouwen! De een iets beter gelukt als de ander, maar ze smaakte heerlijk!!

Nog één week memorie..

Ondanks dat ik deze week (die inmiddels 2 week geleden is :D) niet dagelijks op pad geweest ben, toch weer het een en ander beleefd en heb ik het ook dit keer weer niet kunnen beperken tot een klein verslag..

Vrijdagochtend kwamen Neil en Sarah nog even langs om officieel afscheid te nemen. Dat betekende dus weer een Tika (rode stip) ceremonie.
Nadat ik de kindjes, nu dus weer alleen, naar school had gebracht ben ik mijn tasje in gaan pakkken. Ik had voor dit weekend een 3daagse yoga- en meditatiecursus geboekt.
Rond 1uur, in de brandende zon, naar het yoga- en meditatiecentrum gelopen, welke aan de andere kant van Lakeside is. Hier, weer eens badend in het zweet, aangekomen, kreeg ik te horen dat de cursus niet door ging..!! Voor zover ik het begrijpen kon (uit het prachtige engels wat ook deze meneer sprak) was de ‘meester’ niet (of vergeten?) naar Pokhara te komen.
Rechtsomkeert dus en thuis alles weer uitgepakt en geinstalleerd.

Voor zaterdag een plan de campagne gemaakt: in noord Pokhara en net daarbuiten was nog het een en ander wat mijn interesse getrokken had.
8 uur zat ik weer eens op het fietske, welke steeds goedkoper wordt. Waar ik eerst nog NR300 voor een halve dag betaalde, betaalde ik dat nu voor een hele.
Eerst maar 5km richting het noord oosten gefietst waar ik de Bat Cave heb bezocht. Entreekaartje gekocht, welke hier overal voor toeristen 2 soms 3 x zo duur zijn als voor Nepalezen.. Maar voor dit geld kreeg ik er wel een zaklamp, naja een halve tl-buis in een bak en een gids bij. En deze weet natuurlijk een aantal andere weggetjes in deze vochtige vleermuizengrot dan de standaardroute. Helaas was het erg druk, met voornamelijk veel groepen jongeren. En nu zijn Nepalezen nogal een luidruchtig volkje, dus je kunt nagaan hoe dat in een grot klinkt.. Om de grot uit te komen moet je niet claustrofobisch zijn. Door een nauwe spleet geklauterd stond ik een half uurtje later weer in het daglicht.
De gids probeerde me nog naar de nabij gelegen Mahendra Gufa, ook een grot, te lokken, welke in eerste instantie ook op de planning stond. Toch heb ik het aanbod maar afgeslagen, na deze grot had ik het wel gezien.

De fiets daarna richting het westen gestuurd en via de ‘Pokhara-Baglung Hwy’ de stad verlaten. Na een kilometertje viel mijn oog op een grote hangbrug over de (cementkleurige) Seti River, deze rivier loopt de eerste kilometers parallel met de weg. Hiervoor even afgestapt en zoals jullie op de foto’s (op facebook) kunnen zien, werd ik tijdens mijn overtocht vergezeld door 2 jongetjes :D Aan de andere kant van de brug was een soort parkje waar vandaan ik heel mooi zicht had op een van de later bezochte kloosters.
Aan de andere kant van de P-B Hwy was de Penguin Pool: een zwembad!! Hier had ik geen rekening mee gehouden, want dit stond niet op de kaart en helaas was ik mijn bikini vergeten..
Nog geen kilometer verder was het klooster.
Hier kon je heerlijk op een overdekt terras zitten. Geweldig uitzicht en lekker koel door het windje. Ook waren hier een aantal monnikken hun vrije tijd aan het doorbrengen en een van hen bood me een rondleiding aan. Doordat we in gesprek raakten kwam ik er achter dat ik momenteel niet bij het klooster was welke in de LP staat. Ook vertelde hij, zoals wel in de LP staat aangegeven, dat er vandaag, tussen 3 en 5u, geen gebedssessies zijn, omdat het holiday is.
Maar daarom kunnen we natuurlijk wel altijd even een kijkje nemen..
Pas toen ik weer naar mijn fiets liep, viel het me pas op dat het klooster beschilderd is met de Nederlandse rood, wit, blauwe kleuren. Helaas wel omgekeerd, waardoor het eerder aan de Franse vlag doet denken.
Toen ik de mtb weer besteeg, werd ik nog uitgenodigd door een andere monnik om bij zijn voetbalwedstrijd te komen kijken later op de middag. Helaas moest ik dit afslaan, omdat dit te laat was op de middag en ik ook nog weer terug moest. Maar ik had dit graag even willen zien, helemaal toen ik het voetbalveld zag, deze bestond voor 80% uit stenen (zie ook de foto op fb)
Na nog een paar kilometer doorgetrapt te hebben was daar het klooster welke in de Lp staat, de Jangchub Choeling Gompa. Ook hier werd me weer een rondleiding aangeboden door een van de monnikken. Ook mocht ik hier een kijkje en foto’s nemen IN de tempel. Daarna heb ik nog een poosje met de monnik, over zijn en het leven in een klooster zitten praten.

Tijdens het kopen van een (simpele) fles water, weer een leuke ervaring rijker geworden.
Dit heeft me namelijk 10min. gekost! Ik moest zelf mijn wisselgeld uitrekenen, nu was dat niet zo tijdrovend, maar om dit over te brengen.. Eerst met de rekenmachine en in mijn beste Nepaleze Engels, daarna op papier geschreven en nadat een vierde monnik zich erover boog, kreeg ik (uit)eindelijk mijn wisselgeld!

Iets verderop achter een voetbalveldje, welke wel uit gras bestond, stond nog een gebouwtje. Hier waren ze net begonnen met een gebedssessie, wel dus! En ook zoals in de LP staat aangegeven MET de toeters en bellen; trommels en horens!
Ik was buiten op een muurtje gaan zitten en door de deuren en ramen die wagenwijd openstonden kon ik het een ander horen en zien. De monnik die me had rondgeleid, zag me zitten en kwam naar me toe om te zeggen dat het geen probleem was dat ik naar binnen ging en ook hier mocht ik foto’s maken (wat ik uit respect maar niet te veel gedaan heb) Ik mocht alleen niet met de mensen praten. Momenteel was er een groep die een aantal dagen in stilte leefde en aan het vasten waren (de gebeden en hymnen mogen ze natuurlijk wel meezingen) Om dit voor de eerste keer mee te maken was best indrukwekkend en ik heb er bijna 2 uren gezeten.
Daarna nog een beetje rondgelopen in Tashi Palkhel Settlement.
Inmiddels was het grootste gedeelte van de dag voorbij en was het weer tijd om naar huis te gaan.

Zondag en maandag rustig aan en niet veel gedaan.

Dinsdag de verjaardag van 3 van de meiden gevierd.
Weer taart, dezelfde als de vorige keer, maar deze keer minder vochtig en lekkerder!
’s Avonds ben ik deze keer de keuken ingedoken en heb Sushma geleerd hoe je wentelteefjes maakt. Nu zullen ze dat niet snel nog eens maken, want dit gerecht is voor Nepaleze begrippen al aan de dure kant!! Ze vielen overigens wel goed in de smaak en ze vonden het allemaal heerlijk! En natuurlijk moest dit ook gedeeld worden: de buren lieten ze ook kennis maken met de wentelteefjes die ‘hun Anju’ had gemaakt!
Na het stukje taart en 2wentelteefjes waren we allemaal bomvol. Maar veranderingen zijn lastig weten jullie inmiddels... Daal bhaat overslaan?! No way!! Dus kregen we daarna ook allemaal nog een bord daal bhaat!!

Woensdag weer rustig aan gedaan. De temperatuur liep weer hoog op, gedurende de dag weer eens 40graden. Met afsluitend in de middag, toen ik de oudste kinderen uit school haalde, dikke hoosbuien.
Het regenschema is inmiddels, helaas, veranderd, vanaf afgelopen week begint het al tussen 3 en 4 uur, wanneer ik de oudste kinderen dus uit school haal, te regenen. En daarvan kennen ze hier maar 1 soort: met bakken uit de lucht!!

Donderdag maar weer eens op pad geweest; naar het International Mountain Museum.
Vanaf huis is dit een eindje lopen, dus twijfelde ik vooraf of ik misschien weer een mtb zou huren. Gelukkig was het door het vele regenen van de afgelopen dag en nacht flink afgekoeld en was het vandaag aangenaam en te voet wel te doen.

En maar goed dat ik niet op de fiets was, want nadat ik de weg vroeg aan een man op een motor, heb ik een nieuwe tactiek geleerd: vraag altijd de weg aan iemand op een motor (als je alleen bent)! Dit in verband met het aanbod voor een eventuele lift :D Helaas heb ik dit in de laatste week moeten ontdekken, maar wie weet voor in de toekomst..
Achterop de motor gesprongen bij deze aardige meneer en netjes voor het museum afgezet. Later op de middag weer mogen genieten van de, inmiddels dagelijkse, regenbuien.

Vrijdag maar weer eens bij Mike’s langs voor een ‘echt’ ontbijtje. In het gezelschap van Tobie uit New York waarmee ik in gesprek raakte. Hij is ook vrijwilliger bij een weeshuis in Pokhara en dan heb je altijd een goed gespreksonderwerp. Beter als de standaardvragen die je meestal stelt of gesteld worden: Where are you from? What is your age? How long are you here? Of How long do you stay?

Ook bij FFN maar weer eens wat variatie in het eten gegooid. Getrakteerd en kennis laten maken met kaas- en chocoladecroissants. En ja! Ook deze worden in de thee gedoopt! Maar wederom viel het goed in de smaak ;)
Ook werden deze middag mijn multitasking skills uitgetest. Voor een van de kinderen moest ik een tekening maken, met een 2^e speelde ik (mijn laatste?!) potje memorie en ondertussen was ik voor de 3^e, die schooltje speelde, een leerling in haar klasje. En dat je daardoor niet continu de (volle) aandacht bij de juiste persoon of spel hebt, vinden ze helemaal niet erg..!
’s Avonds deden de kinderen nog een wonderbaarlijke ontdekking: ze zagen een bewegende ster!! Nadat ik dit fenomeen ook even had aanschouwt, heb ik ze moeten teleurstellen dat het, maar, een vliegtuig was.. En ja, die kunnen ook ’s nachts vliegen als het donker is ;D Dit was moeilijk te bevatten en ik weet nog steeds niet zeker of ze mij nu geloven of dat ze nog steeds denken dat ze getuige waren van een ‘natuurwonder’

In mijn vorige blog heb ik jullie uitgebreid over school, huiswerk maken, Nepalees/Engels en begrijpend lezen verteld. Daarvan ook deze week nog een goed voorbeeld:
tijdens het huiswerk maken, vraagt de 8jarige Hem of ik hem wil helpen met wiskunde: ‘concept of numbers’
Eerst de opdracht lezen en daarna het voorbeeld, waarbij een overzichtelijke tabel stond over de waarde van alle getallen. Ook moest ik zelf nog snel even aan de studie, want na tienduizend komt hier –ik had er nog nooit van gehoord- lakh, ten lakh en crore (resp. honderduizend, miljoen en tien miljoen) deze benamingen van eenheden worden alleen nog in, sommige landen, in dit werelddeel gebruikt. Ook weer wat geleerd!!
De tabel voor zijn neus neergelegd en toen ik vroeg “hoe schrijf je 4 crore in cijfers?” (dus 4x 10 000 000) kreeg ik geen antwoord.. Dan maar in stapjes, simpel beginnen, zoals ik het zelf ook geleerd heb: eerst de nullen weghalen. “Wat is 4x10?” was mijn volgende vraag dus. Na een kleine stilte is het antwoord: “No” Uuuhm, dat is geen antwoord op mijn vraag... Nog maar eens proberen: “wat is 4x10?” Na nog enig twijfelen is ditmaal zijn antwoord: “Yes!!”
Oke, die begrijpt het dus nog niet helemaal.. Hoewel ik ze in mijn eerste week wel de ‘tafels tot 10’ heb zien maken, naja overpennen.

Weer een bewijs dat dat dus niet hetzelfde is als leren!

Al het goede komt langzaam..

Zaterdag een uurtje eerder opgestaan. Om 7.30 had ik met Sarah en Neil een yogales, en dat was zweten! Maar achteraf een goeie warming up voor wat die dag nog komen ging..
Na weer eens een “normaal” ontbijtje in het centrum, mountainbikes gehuurd en eerst maar eens richting de stadsdelen New Bazaar en Mahendra Pul gefietst.
Iets ten oosten van New Bazaar ligt de Karma Dubgyu Chokhorling Monastery. Welke als eerste op de bezoekplanning voor vandaag lag. Na tientallen treden kregen we boven aangekomen, wederom gutsend van het zweet, zeker weer de beloning. Een groot en kleurrijk mannenklooster. Waar je overal mag rondlopen. Naja, bijna overal.. Sarah en ik voelden ons iets te vrij toen we naar een paar schattige kleine huisjes liepen achter het klooster en werden daar dus weggestuurd, dat was privegebied.
Na de trap ook weer neerwaarts getrotseerd te hebben, zouden we weer op de mtb’s stappen. Hier aangekomen stond er nog maar 1. De mijne, omdat die toevallig achteraan stond. En ik had nog wel, naast het eigen slot van de fiets ook nog een kabelslot om alledrie de fietsen gedaan. Deze was met grof geweld gesloopt en bungelde nog aan mijn mtb.. Twee fietsen verdwenen dus..
Neil zag boven aan de heuvel, waar een geasfalteerde weg liep, 2jongetjes op mtb’s, die toen wij arriveerden nog op een muurtje zaten (zonder fiets) Hij zette meteen een sprintje in, maar eenmaal bij de jongens aangekomen, bleken dit niet onze fietsen te zijn. Ik zag de jongens naar beneden wijzen, waar nog een weggetje liep. Ik liep in die richting en zag achter een paal, half in de bosjes, 2 mtb’s, dat moesten onze zijn. En dat waren ook de onze! De sloten waren flink aangerand, maar die konden we (lees: ik ;)) gelukkig, na een beetje prutsen weer open krijgen.

De 2 jongens waren Neil gevolgd en kwamen ook even kijken, inclusief de halve straat want er stonden inmiddels zeker 10 mensen om ons heen. Nadat ik de jongens vroeg of zij ook wat “verdachts” gezien hadden (zij moeten de hele tijd in de buurt zijn geweest) zeiden ze van niet en gingen weg. Toen we onze weg vervolgden, fietsten de 2 jongetjes ineens weer achter ons.. Heel verdacht vond ik het toen zij de achtervolging stopten, nota bene bij een huisje waar ze druk bezig waren met fietsen reparen..

Na dit avontuur meer noordwaarts gefietst. Waar Sarah bijna aangereden werd door een motor en ik ietsje later bijna onder een vrachtwagen lag. Volgens de chauffeur gaf ik waarschijnlijk niet genoeg ruimte en dan blijven ze gewoon recht op je af/in rijden.. Een hele survival om Old Pokhara veilig door te komen. Daarnaast werden we natuurlijk ook afgeleid door alles wat er om ons heen gebeurde. De Newari Houses die we passeerden. Newari is een bevolkingsgroep in Nepal, en hun huisjes zijn versierd met decoratief metselwerk en sierlijke houtgesneden ramen.
In Lakeside voel ik me soms al een attractie, maar hier werden we helemaal na- en toegekeken en dat kan soms best intimiderend zijn. Maar ook de mensen hier hebben mij weer verbaasd. Het is in dit noordelijke deel van Pokhara veel vuiler, maar je ziet er wel de echte armoede en leefwijze. Kinderen die ‘Namaste’ zeggen, meteen vervolgd door ‘give me sweets’ of ‘give me money’. En op een gegeven moment fietste we door een straatje, waar net een man uit een huisje kwam met een papiertje in zijn hand met daarop: zijn (ik ga er maar vanuit) eigen behoefte!! Deze gooide hij zonder blikken of blozen op straat, net naast mij, neer... :S

Ook was in dit stadsdeel de Bindhya Basini Temple, gewijd aan de god van de oorlog. Het was even zoeken, Mede door de vele straatjes die hier kriskras door elkaar heen lopen, waren we onze orientatie even kwijt. En omdat de mensen iets minder behulpzaam zijn hier, wat waarschijnlijk komt omdat het engels van ze (nog) minder goed is, het even duurde voordat we deze terug gevonden hadden!
De Bhimsen Temple lag ook op de route, dus daar ook nog maar even langs. Maar waar stond dat ding.. ook hiervoor weer een hele speurtocht opzich. Achteraf bleek dat we deze tempel al gepasseerd waren op de heenweg. We verbaasden ons er nog over dat deze, ipv de meeste tempels hier die “gewoon” aan de doorgaande weg staan, deze midden op de weg staat. En dat, vond ik, het enige spectaculaire aan deze hele tempel.
Tempels. Er stonden er namelijk 2. En waarvan ik dacht dat het de Bhimsen Temple was, want deze was verre weg het mooist, kwamen we er na navraag achter dat dat de tempel 100meter verderop was; donker, oud en vervallen.. Ook wel weer logisch, dit heiligdom is al 200jaar oud. Hier hebben we niet veel tijd gespendeerd en het maakte zo weinig indruk op me dat ik er niet eens een foto van gemaakt heb, bedenk ik me nu.

Terug in Lakeside, met inmiddels een goeie 15km op de teller, eesrte even thuis onder de douche. Daarna met z’n 3en pizza gegeten en in een restaurantje om de hoek nog een lekkere cocktail gedronken. Toen we halverwege onze drankjes waren begon het weer eens te regenen, waaien en onweren, maar dit keer wel erg hard. Verplicht zijn we hier maar wat langer blijven zitten en toen het weer weer wat rustiger was, naar huis gegaan. (Waar ik eerst mn voeten weer heb gewassen, want als je weet en ziet wat hier op straat ligt, dan voel je je behoorlijk smerig als je door de plassen hebt moeten lopen..)

Zondag, rustig aan gedaan. De kilometers een beetje uitgelopen ;)
Ook heb ik mijn jas voor het eerst moeten gebruiken, want het regende op het moment dat we de oudsten uit school moesten halen. Ik voelde me wel net een broedmachine, want koud was het totaal niet. Door de regen werd het alleen maar klammer.
Dat Nepalezen zo gesloten als een deur zijn, was ik al achter. Maar de deur staat inmiddels op een kiertje.. Het vele vragen naar alles werpt zijn vruchten af, want een van de kinderen vertelde spontaan dat er morgen geen school is. Waarom kon weer niet beantwoord worden, maar zie het als een goed begin!

Maandag kwam het antwoord: ‘Happy Republic Day 2069’ kreeg ik via sms van mijn provider. Weten we dat ook weer!!
Vandaag de kinderen getrakteerd op vitamientjes en daarvoor bij 1 van de vele fruitkramen kilo’s appels, bananen en watermeloen gehaald voor weinig!
Ook schijnt het water toch niet echt een probleem te zijn, want ik mag weer thuis douchen!

Dankzij mijn kompas (bedankt mem; hij heeft me al vaak geholpen en bijgestaan en door de thermometer die er ook bij zit kan ik jullie qua temperatuur zo goed up to date houden, als ik dan toch bezig ben wil ik heit ook meteen bedanken voor het bûsmes; ook deze is al vaak ‘fan pas kaam’ en Tjits dankzij jou sticky kan ik de foto’s overzetten! ;)) maar dankzij deze navigator en de plattegrond in de LP wisten we dat we de goeie richting op bleven gaan. Je moet namelijk nog al eens overstappen, ‘waar?’ dat moet je zelf maar uitzoeken. Na hier en daar voor de zekerheid nog een beetje navraag gedaan, arriveerden we een half uurtje later bij het museum. Het naastgelegen militair trainingsgebied mochten we helaas niet betreden, maar wel het pensioenkantoor. Welke ik omgedoopt heb tot pensioentuin! Want dat was het ook: een tuin met in het midden bankjes en zitjes, aan de andere kant een open maar wel overdekte wachtruimte en een soort van kantine. Aan de andere kant een hele rij met loketten waar de oudstrijders, of hun nabestaanden, hun pensioen kunnen ophalen. Helaas kon ik ook in deze tuin geen geldboompje vinden..
Daarna zijn we naar de Seti River Gorge gelopen, Hier kun je, volgens de LP, de melkwitte Seti Rivier bewonderen. De kleur van het water deed ons meer aan cement denken..
Hierna de bus weer terug genomen. Waar een hele rij bussen stonden, vroegen we welke naar Lakeside ging? ‘Ja deze’ antwoorde de jongen. Net op het moment dat we in willen stappen worden we bij de arm genomen en meegesleurd door een andere jongen naar een andere bus. Even later werd ons duidelijk hoe het bussysteem hier werkt. Ze hebben een tijdschema, welke ik alleen nog maar IN de bus heb zien hangen en nergens daarbuiten, maar nu werd ook duidelijk waarom die niet werkt: wanneer een bus arriveerd, moet deze achteraan aansluiten, passagiers stappen in de voorste bus en wanneer hij (zo goed als) vol is (of misschien toch wel op tijd) vertrekt de bus. Wij werden dus in een van de middelste bussen gepraat (business!) en terwijl de jongens, die aan de bus hangen en als soort van conducteur fungeren, nog wat aan het bekvechten waren, hobbelden wij alweer terug naar Lakeside.

Woensdagochtend bij het yoga- en meditatie centrum waar we de yogales hadden, een Chakra Healing ondergaan.
Inmiddels zijn ze ook half Pokhara aan het verbouwen. Overal worden restaurants, hotels en straten gesloopt of deels gesloopt en elke dag ziet een zelfde straat er weer anders uit, de restaurant zijn overigens gewoon geopend en hitteverlet of bouwvak kennen ze hier niet! En ook vele andere arbo-regels heb ik ze zien overtreden ;)

Donderdag weer een beetje rondgewandeld door Lakeside. En toch maar weer wat was met de hand gewassen.
’s Middags vertelde een van de oudste kinderen, dat een jongen uit haar klas moest huilen vandaag. Natuurlijk vraag je dan ‘waarom?’ En dan krijg je het welgevreesde antwoord: ‘omdat de juf hem geslagen had, omdat hij iets verkeerd deed’. ’s Avonds bleek ook het oudste meisje geslagen te zijn, omdat: ‘she did wrong’.

Vrijdagochtend kregen de kinderen nog eens een reprimande van DB en Rekha.. En daar staan dan 10 vertrokken gezichtjes voor je met de lipjes naar beneden..
Het enigste wat ik heb kunnen doen is ze vertellen dat als je dat in Nederland zou doen, je hoogstwaarschijnlijk in de gevangenis beland. De reactie is dan ‘O’ en daarna doet het een groot beroep op je acceptatie vermogen!
Ondanks dat je wel weet dat dit soort dingen gebeuren in deze landen, is het echt geen fijn moment en voelde ik me behoorlijk oncomfortabel toen ik hier in werkelijkheid mee werd geconfronteerd.
Net als de momenten dat Roman van bed wordt gelicht voor het avondeten. We eten vaak pas rond 7 of 8, soms pas 9uur. Roman sneakt er eind van de middag wel eens tussenuit en gaat op bed omdat hij zo moe is dat hij zijn ogen niet meer open kan houden. Niet zo vreemd ook: de kinderen zijn ook al vanaf 5uur/6uur op. Zonder pardon wordt er een plens koud water in zijn gezicht gegooid. En dit schijnt erg grappig te zijn, want moeders staat me altijd vol trots en met een grote glimlach aan te kijken.. Roman kijkt volledig gedesorienteerd om zich heen, knipperend met zn ogen die hij nauwelijks open kan houden en het huilen staat hem nader als het lachen... (Iedereen kan zich wel voorstellen hoe zoiets eruit ziet) Net uit bed gelicht, in een kamer met 15 mensen gezet worden en een bord eten voor je neus.. Mijn hart breekt om zo’n moment, en ik heb het helaas inmiddels 3x mee mogen maken, het liefst pak ik hem op en breng hem weer naar bed! Maar ja wie ben ik hier?! Moeders blijft net zolang naast hem staan te comanderen totdat hij begint te eten.
Nu is dit sowieso wel een dingetje hier. Als je de kinderen vraagt: ‘Are you tired?’ of ‘sleepy?’ Nadat ze uitgebreid zitten te gapen of al een poosje hun ogen niet meer open kunnen houden of dat ze al half liggen te slapen op tafel, is het standaard antwoord: ‘’No! No!’ De meiden hadden Sarah verteld dat ze ’s avonds vaak een wedstrijdje doen: ‘wie het langste wakker kan blijven’ Iets wat wij alleen op schoolkamp deden (maarja, nu sliep ik in mijn jeugd ook niet met 8 meiden op een kamer..)
Mij was verteld dat de kinderen rond 7, 8 uur naar bed gingen, maar tel hier gerust 2, soms wel 3uurtjes bij op! Ik heb het nu 2 keer ter sprake gebracht en uitgelegd hoe het dagritme van een kind van deze leeftijden er in Nederland uitziet. En dat een kind veel slaap nodig heeft en dat het niet erg is dat hij daardoor een maaltijd overslaat, anders wordt hij uit zichzelf wel wakker! Maar beide keren liep degene waarmee ik in gesprek was met een korte ‘Oke’ bij me weg... En daar sta je dan weer...(en met pijn in mijn hart) Accepteren.

Ook haak ik deze week nog even in op het Engels en de manier van lesgeven in Nepal.
Sommige vertalingen zijn best grappig, andere verwarrend en sommige kunnen echt niet of bestaan zelfs niet. In de lesboeken had ik al een en ander gelezen wat volgens mij geen goed engels is en dit werd dus ook bevestigd door Sarah en Neil. Zelfs in het woordenboek (engels/Nepali) staan woorden die niet eens bestaan!
Veel woorden kunnen de kinderen wel schrijven en lezen, doordat ze ze uitentreure moeten overpennen en alle woorden worden eerst gespeld. Maar 9 vd 10 keer hebben ze geen idee wat ze lezen of opschrijven.
Bij een van de kinderen zag ik dat ze een opdracht inmiddels al 14x (!!) had overgeschreven. Toen ik haar er, hele simpele, vragen over ging stellen, oa waar de opdracht over ging? Keek ze me met grote vraagtekens aan begon een beetje zenuwachtig te lachen en zei uiteindelijk voltrots: ‘copy, copy! Now finish!’ ze bladerde snel verder en liep weg..
Veranderingen zijn hier dus (heel) erg lastig. En niet Nepalees’ sterkste kant!

-Als je weet dat ze al vanaf 2008 bezig zijn hun grondwet te veranderen en dat 27 mei de einddatum was, vandaar ook alle stakingen, welke er waarschijnlijk, zeer, binnenkort weer aan zitten te komen, want de einddatum is met 3 maanden verschoven en het einde nog lang niet in zicht..-
Wat wil ik dan in die 6 weken?!

Maar gelukkig kan ik ook, een beetje, koppig zijn(:D) en geef ik niet zomaar op! Ik heb de kinderen de afgelopen tijd vaak gecorrigeerd, vragen gesteld over wat ze opschrijven, lezen en moeten doen en net zolang volgehouden tot ze een antwoord geven.
Met huiswerk maken moeten ze eerst de opdracht, bijbehorende tekst plus het gegeven voorbeeld lezen in plaats van alles domweg overpennen en dan ‘this, this’ roepen en van mij verwachten dat ik de opdracht maak en de antwoorden op een presenteerblaadje geef. Dat noemen wij in Nederland: begrijpend lezen!
En ook dat ik maar 1 kind tegelijk kan helpen. Dat het dus geen zin heeft om 10 keer in mijn andere oor te tetterren of het boek en schrift over dat van diegene te gooien, wie ik net aan het helpen ben!
En nu, stilletjes aan, begin ik wat verandering te zien. Ze komen nu regelmatig naar me toe om de betekenis van een woord of zin te vragen en de progressie lijkt met de dag vooruit te gaan!
Ook heb ik ze, eindelijk, zover dat ze ‘Help me, please’ zeggen, of ‘Me, no play’ als ze zomaar middenin een spel weglopen, want dat was hier ook heel gewoon. En de oudsten corrigeren de jongsten inmiddels als ze me weer eens met ‘come’, ‘you, play’ en ‘you this’ commanderen.

En er was nog meer goed nieuws. Er stond weer kip op het menu! Ook nu werd er weer een kleine verklaring afgelegd :D We hadden een week geen “vlees” gegeten, omdat de kinderen dat niet mochten ivm hun medicatie tegen de wormen!!
Ook was het de afscheidsavond voor Sarah en Neil. Deze hebben we feestelijk afgesloten met dansshows van de kinderen en uiteindelijk moesten we zelf ook in actie!

(zie de foto’s, welke ik momenteel alleen nog op facebook zet, omdat het erg lang duurt om ze op deze site te uploaden en vaak foto’s niet upload omdat ze te groot zijn )

Banda! Geen banda! Of toch weer wel.. Of niet..?!

Omdat ik elke keer om 5uur wakker word van de kinderen (en ouders) die totaal geen rekening houden met medebewoners, buren of wie dan ook, slaap ik tegenwoordig van 5 tot 7 met mn oordopjes. De uitvinding!
In tegenstelling tot andere zaterdagen, de vrije dag, wat voor ons dus zondag is, was deze zaterdag alles weer, voor 1 dag, open.
Toch ben ik de hele dag thuis gebleven. Door de verkoudheid voelde ik me totaal niet fit. 's Nachts was ik wat koortsig en overdag had ik erg weinig energie. Heb daarom 's middags ook nog 2 uren geslapen.
Om 5uur begon het weer eens te regenen, maar deze keer veel heftiger, we hebben zelfs hagelstenen gehad!

Rond 9uur zondagochtend kwamen de kinderen ineens in beweging en maakte zich klaar voor school.. Huh?! Het is toch nog banda (staking)? ‘Ja klopt, maar ze moeten voor een medische test naar school'. Een half uur later trok iedereen de uniformen weer uit en hingen de kinderen weer aan me: ‘come! play!' uuhm.. jullie moesten toch naar school?! ‘No, no' is het antwoord. Bij DB nagevraagd, maar inderdaad: nee, het ging niet door vanwege de banda.
Communiceren is hier niet echt (echt niet) hun ding.. En je moet overal naar vragen: wat er gebeurd? Wat ze gaan doen? etcetc... en dan nog moet je hopen dat je een antwoord krijgt. Of beter gezegd een antwoord op je vraag krijgt, meestal zorgt het antwoord voor nog meer vragen! Maar gelukkig ben ik (positief ;)) nieuwschierig aangelegd en is vragen stellen mij niet vreemd.
Ook is het Engels is toch niet zo goed als dat ik dacht en ze praten ook heel veel Nepali. Of ze beginnen dapper 2 woorden in het engels en switchen dan over in Nepali doordat jantje en pietje zich er ook mee gaan bemoeien en de conversatie onderling verder gaat, terwijl ik daar nog met een (nog groter) vraagteken blijf staan. Soms zou ik echt even tt888 aan willen zetten!! Daarentegen is het volgens mij soms ook wel lekker dat je het juist niet verstaat!
De hele dag dus weer de kinderen thuis en daardoor voel ik me ook een beetje verplicht om thuis te blijven. Maar als die Banda nog een week duurt.. pff dan worden het lange dagen. Memorie, domino en 4-op-een-rij kan ik de komende 20jaar niet meer zien!!! Dus ben ik maar met zoveel mogelijk duidelijke steekwoorden met DB een gesprek begonnen. We hebben nu afgesproken dat ik 's ochtends de kinderen help met huiswerk, welke ze inmiddels al 10x af hebben, maar ze houden hier van herhalen, herhalen, herhalen. Daarna nog even spelletjes doen en dan ben ik 's middags vrij om te doen wat ik wil.
Deze dag ben ik nog wel thuis gebleven omdat ik nog niet helemaal fit was.
Sujata, hun jongste dochter, was muurschilderingen aan het maken van kalk. Ik heb toen maar voorgesteld om alle handafdrukken van de kinderen op de muur te zetten en dat vonden ze geweldig.
's Middags kreeg ik een sms van een aantal van de vrijwilligers uit Kathmandu. Zij waren voor een aantal dagen in Pokhara en vroegen of ik 's avonds mee uiteten ging. Ja graaaag!! Eindelijk een keer geen daal bhaat!
Sieta, May en Umrie waren er en nog een nieuwe vrijwilliger Matt (uit nieuw zeeland) Heerlijk gegeten bij de Japanner! Blijft aziatisch, maar ik had nu keus en heb geen rijst gekozen!

Maandag weer de hele dag thuis gebleven. Toch maar mijn was weer weg gebracht. Had inmiddels zoveel verzameld, dat ik dat echt niet meer met de hand ging doen. En daarmee sponsor ik de plaatselijke economie ook nog een beetje en ach, zo duur is het nou ook weer niet!
Om 5uur weer storm. Maar de goden waren ons goed gezind, want om 6uur was het weer droog, en zo kon ik weer met de 4 medevrijwilligers uiteten. Ik had een enchilada (een halve maar..) met heerlijke gezoete verse groente en witte rijst.. Dit beetje 'normale voedsel' was genoeg om lang genot van te hebben, want ik heb de hele avond kramp gehad.

Dinsdag
Om 9.00 uur wederom daal bhaat ontvlucht en met de medevrijwilligers bij Mike's weer eens een echt breakfast gehad: haam/kaas omelet!! Verukkelijk!!
Tussen 10 en 11 uur zijn we de voettocht naar de World Peace Pagoda begonnen. Hier keek ik al verschillende keren naar, je kunt de tempel die bovenop een berg staat vanaf Lakeside zien, maar durfde de wandeling niet te maken wanneer de kinderen naar school moeten.
De officiele route, welke wij gingen lopen, begint aan de andere kant van de berg net buiten Pokhara en Damside, een stukje verder als de Devi's Falls. Hier ben je eerst al een uur voor onderweg.. Daarna begon de echte klim, van een paar kilometer en gelukkig had ik deze tocht niet op een schooldag gedaan! Want de paden en geimproviseerde trappetjes gehakt uit rotsblokken waren niet altijd even makkelijk begaanbaar. Helemaal niet als je uit je slippers glijt van het zweten. Maar ik mocht niet zeuren: Matt heeft deze hele tocht op blote voeten gelopen!! De omgeving was heel mooi. Het ene uitzicht was nog mooier als het vorige. Af en toe kom je voorbij huisjes waar ‘gewoon' mensen wonen en omatjes die je passeert, in deze hitte, met bossen takken op hun rug. (Zie je je oma het al doen?!)
We liepen op het heetst van de dag en deze week liepen de temperaturen hoog op, net als in Nederland.. Heb vaak aan jullie gedacht hoor, want ik had graaag gewild dat het 25gr. was, ipv de 40 die we hier nu bijna dagelijks hebben. En dan loopt het zweet je bij alles naar beneden zonder daar iets voor te hoeven doen.. Zelfs 's nachts bleef de temperatuur vaak steken rond de 30gr en airco kennen ze hier niet!!
Maar de grote beloning krijg je echt als je bovenaan op de tempel staat en over heel Pokhara kunt kijken en in het inieminnie het restaurant ziet waar je een aantal uurtjes geleden je ontbijtje nog nuttigde.
Nadat we al het natuurschoon en vergezichten in ons hadden opgenomen, de terugweg ingezet. Voor deze hebben we de korte route genomen die eindigd aan het meer en daarna kun je een bootje terug nemen naar Lakeside. Onderweg konden we op zeker moment links of rechts, dus hebben we een beroep gedaan op de behulpzaamheid van een Nepalees: ‘Ja gewoon naar beneden..' was zijn ongeinteresseerde antwoord en hij wees naar de linkerkant, hoewel rechts ook naar beneden ging.. maar hij zal het wel weten! Uiteindelijk kwamen we uit op een strandje waar alleen half gezonken bootjes aan een ketting lagen. We waren dus de verkeerde kant op gestuurd! Gelukkig konden we via een smal voetpad, letterlijk langs het randje van het eiland lopen en hoefde we niet helemaal weer terug omhoog. Na een poosje lopen kwamen we bij een bewoond huisje aan. In het water dobberden bootjes en er zaten een aantal mensen buiten. Nadat we weer een beroep op hun behulpzaamheid deden en vroegen of iemand ons terug wilde brengen naar Lakeside, duurde het even, maar uiteindelijk kwam er iemand met een mannetje naar buiten die de opdracht kreeg ons naar de overkant te brengen. Langleve de (wel) behulpzame mensen die je hier voor (weinig) geld, altijd wel willen helpen!
Nadat we weer voet aan wal hadden gezet was de lucht betrokken en trok de wind aan.. Het was inmiddels rond 5uur: weer storm opkomst? Ik heb daarom maar afscheid genomen van de medevrijwilligers en ben naar huis gelopen. Waar ik niet heel laat, moe maar voldaan in slaap gevallen ben.

Woensdag hadden de kinderen ineens weer school! Natuurlijk werd dit niet gecommuniceerd en moest ik dit zelf achterhalen door de kinderen en DB te vragen. Waarom de school nu ineens weer open is en voor hoelang, was voor mij nog steeds de vraag. Maar ik was in elk geval blij dat de school weer open was!
Ook de straten liepen weer vol met auto's, bussen, scooters en motors. Waar ze die de afgelopen dagen verstopt hadden vraag ik me nog steeds af.. Het getoeter en de drukte moest in elk geval wel weer even wennen. De volle 100% concentratie was weer vereist, want de tweebaanswegen die het officieel zijn, zijn weer getransformeerd in (minimaal) vierbaanswegen.
Gelukkig kwamen er ook 2 nieuwe vrijwilligers. Een stel uit Engeland en Schotland van mijn leeftijd, Neil en Sarah. Zij komen de komende 10dagen ook meelopen bij FFN. Eindelijk westers gezelschap waarmee je een normale, volledige conversatie kunt hebben en voornamelijk over alles wat je hier ziet, ervaart en constateerd.
Zo ook aan het eind van de middag toen er een omroeper door de straten reed, die duidelijk iets, in het Nepali, te melden had (dat begrepen wij zelfs!) Toen ik ernaar vroeg gingen meteen alle schouders omhoog en lipjes naar beneden: ‘geen idee!' Nadat de auto ook door onze straat reed en ook Neil en Sarah ernaar hadden gevraagd, ging DB toch maar even beter luisteren.. Toen Neil nog maar eens vroeg wat er aan de hand was, was DB's antwoord: ‘ja, weet ik niet'. ‘Is het in het Nepali' vroegen wij. ‘Jawel (punt)' was het antwoord en daarmee was ook de conversatie beeindigd. Met z'n 3en hebben we nog even verder gespeculeerd en hebben ons daarna maar weer geconcentreerd op het potje memorie!

Donderdag was de school ook weer open!
Er was nu wel een ander probleem aan de orde. Er dreigt waterschaarste (zeggen ze) of dit overal geldt of alleen bij FFN is mij (weer eens) niet duidelijk, maar afin ik mag dus niet meer douchen en water wordt alleen nog voor drinken en koken gebruikt.. Gelukkig mag ik bij Neil en Sarah douchen, die een eindje verderop in een hotel verblijven!
Deze ochtend hebben we een bootje gehuurd en zijn naar de Varahi Mandir Tempel gepeddeld. Deze ligt op een eilandje middenin het meer. Toen we naar de grote tempel liepen, kwam er net een man naar buiten met een geit. Sarah en ik waren nog druk aan het speculeren: waarom je een geit naar een tempel op een eiland brengt en wat hij daarna met de geit zal doen.. Kregen we snel antwoord op onze vraag: Inmiddels waren we om de tempel gelopen en vanuit een klein gebouwtje ernaast hoorden we een zielige: beeeeheee.. Duidelijk! Dat was zijn laatste teken van leven. Vervolgens kwam de man met de kop van de geit naar buiten lopen en ging weer richting de grote tempel. Dat heet dus offerren! Nadat er een van de vele duiven (het leek de Dam wel) op Sara had gescheten, hadden we het wel gezien. Ik had er eerlijk gezegd ook meer van verwacht, van wat ik erover gelezen had.
We hebben nog een beetje op het meer rond gepeddeld en van zo dichtbij zie je dus nog beter hoe vies en goor het meer is! Met nog meer verbazing kijk ik nu naar de Nepalezen die er een verfrissende duik in nemen of hun was er in doen!
Hierna hebben we een terrasje aan het meer gezocht. En toen we daar lekker rustig aan ons theetje zaten, kwam er een groep Indiers langs. Zoals zovaak werd ons gevraagd waar we vandaan komen? Nog voordat we antwoord hadden gegeven, kwamen de fotocamera's tevoorschijn en moesten we met iedereen afzonderlijk of in groepjes op de foto (en dan ben je wel even bezig als je met zn 10en bent). Nadat ze eindelijk, al fotograferend , verder liepen, konden wij, volledig verbauwereerd, weer gaan zitten. Voor de mensen hier zijn wij een attractie, terwijl wij hier naartoe komen om hen te 'bekijken'.. Hilarisch achteraf!
Omdat de kinderen niet veel huiswerk hadden, waren ze vroeg klaar en omdat het er niet op leek dat het nog zou gaan regenen, mochten we de kinderen meenemen naar het park. Heerlijk! Even geen memorie en 4-op-een-rij!! Ondanks dat het eind van de dag is en de zon ook al ondergaat is het niet minder warm.. En helemaal niet als je met iedereen moet voetballen en touwtje springen. Gelukkig hebben ze ook frisbees en dat is momenteel mijn grote favoriet :D! Vanuit het park heb je een prachtig uitzicht op de bergen en de ondergaande zon. Toen ik daar foto's van aan het maken was, viel het me op dat dit wel heel snel ging. Ik heb letterlijk ‘de zon zien zakken'. Achteraf had ik beter een filmpje kunnen maken. Misschien voor de volgende keer.. Ik ben hier nog wel even!

Vrijdag. Het lijkt erop alsof de banda opgeheven is en het 'normale' leven is weer opgepakt, alsof er niks gebeurd is!
Nadat we de kinderen weer weggebracht hadden, hebben we weer even op een terrasje gezeten en zijn daarna ieder onze eigen weg gegaan. Omdat de kinderen vrijdags maar tot 1 uur naar school gaan, zou ik Neil en Sarah 's middags weer bij school zien.
Ik moest nog wat boodschapjes doen en kaarten posten. Dus opzoek naar de postoffice die 'duidelijk' staat aangegeven in mijn reisbijbel (de Lonely Planet). De straat, waar ik van dacht waar het was: geen postoffice te herkennen.. Maar ja, je weet ook niet waar je eigenlijk naar moet zoeken. Hier en daar de weg gevraagd en ja hoor: op een huisje welke half achter een restaurantje en terrasjes ligt, stond, naast vele Nepalese teksten: ‘Area Post' (dit geeft enigzins een idee van het niveau van het Engels hier ;)). Deze straat is een 'hoofdstraat' (zoals ze die hier zo noemen) en welke ik inmiddels al zeker wel 5 keer in de afgelopen weken gepasseerd ben! Nu werd me ook meteen duidelijk waarom het hier vaak zo druk was met voornamelijk Nepalezen, ze krijgen hier de post niet aan huis maar hebben allemaal een postbus!
Toen ik daarna, toevallig, langs huis ging om mn tas te droppen waren de kinderen al thuis.. Huh! Van Rijan, die nog wel redelijk engels spreekt en behulpzaam is, begreep ik dat ze medisch onderzoek hadden gehad. Uiteindelijk kwamen we er achter dat ze een tabletje hebben moeten slikken tegen wormen en dat ze uit de zon moesten blijven! Wederom alleen maar meer vragen, maar oke, het zal wel!!
Ik heb Sushma 's middags geholpen mijn favoriete gerecht hier te maken: Puri! (Gefrituurde deegbroodjes)
Aan het eind van de middag mochten we de kinderen weer mee naar het park nemen. Helaas nu geen mooi zonsondergang. Na een uurtje begon het te rommellen en weer eens te regenen.. Hier en daar gescholen, maar uiteindelijk toch doorweekt weer thuis aangekomen, een gratis douche zullen we maar zeggen.

Een greep uit het leven van een ‘vrijwillige toerist' ;)

Namasté (Hallo)

Voordat ik deze keer begin: Iedereen heel erg bedankt voor de likes en reacties via deze blog, facebook, apps of welke manier dan ook (mooi dat het kan :D) En doet me erg goed!!

Zaterdag: holiday!! Dus ietsje uitgeslapen, tot 8uur. Vervolgd door een lekkere douche en (iets minder lekkere) daal bhaat. Daarna spelletjes gedaan met de kinderen en 's middags naar Damside gelopen naar een internetcafe. Daar is het internet (meer dan) de helft goedkoper als in Lakeside en ik heb eindelijk een hele goedkope gevonden ;) en qua prijs/kwaliteit kan die het van mij wel doen!! Het is een kleine 30 minuten lopen, maar dan heb ik mijn dagelijkse portie beweging ook maar weer gehad!

Terwijl ik hier zat, begon het te regen, zeg maar gerust hozen!! Gelukkig zat ik droog en ben nog maar eventjes langer gebleven. Rond 5uur werd het gelukkig weer droog en ben ik weer terug gelopen.

Je kon de klok er bijna op gelijk zetten afgelopen week, want de rest van de dagen: rond 5uur, een uurtje nadat de kinderen uit school waren, begon het te regenen (soms gecombineerd met gedonderd, bliksem, onweer en/of harde wind) Begin van de moesson..?? Naja perfecte timing zo! En het is net Jantje huilt, Jantje lacht, want het kan ook zo weer droog en zonnig zijn.

Ik kwam er deze week achter dat we hier momenteel in begin februari 2069 leven, pff dat betekend dat ik al 82 ben! Gelukkig voel ik me niet zo!

Zondag kindertjes weer naar school en blokje om gelopen. Alsof ik er een neusje voor heb.. maar ik belande weer midden in een protest. Ietsje groter deze keer, nu hadden ze met bussen en taxi's de centrale rotonde en toegangswegen geblokkeerd. Gelukkig kon je er als voetganger wel gewoon langs.
Bij de bakker had ik een kaascroisantje gekocht en op de markt vers fruit. Beide smaakte heerlijk!!! En helemaal na 2weken daal bhaat was dit een sensatie voor mijn smaakpapillen!! Ga ik vaker doen ;) In het Bashundara Park weer boek gelezen en van het uitzicht en de rust genoten. En omdat mijn rug inmiddels net zo hard als mijn matras, de plank, is, heb ik mezelf daarna getrakteerd op een massage!

Maandag in Lakeside bij een restaurantje met uitzicht over het meer gezeten. Verse juice en een stukje appel pie voor nog geen €2. Na een beetje in de shops te hebben rondgestruind weer aan het meer gesetteld.

's Middags kindjes weer uit school gehaald en vandaag was weer zo'n dag van weinig huiswerk waarbij ik ze kon helpen. Ik help momenteel voornamelijk de jongsten. Ja, ook Roman van 5jr heeft trouw elke dag een stapeltje huiswerk!! Gelukkig ook maar, want de ouderen komen alleen met wiskunde bij me en dat is voor mij inmiddels ook alweer 10 jaar(!!) geleden! Stelling van Pythagoras, wortelberekeningen, kwadratische- en proportionele vergelijkingen etcetc.. en dan in het engels.. pff op zulke momenten voel ik me wel eerder 82!! ;)

Ze beginnen me nu ook af en toe bij mijn eigen naam te noemen. Nou ja, ze proberen het.. ;) Maar het begint er op te lijken! (al het goede komt hier wat langzamer.. ;D)

De onvanzelfsprekendheid van internet heb ik ook weer mogen ondervinden. Geen geld om het internet te verlengen dus geen wifi meer... Mijn conectie met de buitenwereld en jullie is nu 2km verderop in een internetcafe in Damside. En ook heb ik weer eens mogen douchen bij kaarslicht.

Dinsdag heb ik een mtb gehuurd en hiermee het verkeer getrotseerd (links, Tet, links fietsen!!)

En ik kreeg het weer niet kado: alle hoofdwegen/afslagen/rotondes waren weer afgezet of geblokkeerd. Nog steeds staken en protesteren. Jaja ze houden vol!! Gelukkig wist ik hier en daar nog een sluipweggetje en had ik het juiste vervoermiddel hiervoor dus ben uiteindelijk bij Devi's Fall, waterval, aangekomen. En hij was geopend! Helaas staat er momenteel niet veel water omdat we aan het begin van de moesson zitten, maar daarom niet minder mooi.
Daarna de weg overgestoken naar de Gupteshwor Mahadev Cave. Een grot waardoor je de waterval van binnenuit kunt bekijken. Ook erg mooi! Hier moest je geen claustrofobie hebben, want om er te komen moest je een paar keer door smalle gangetjes!

Na een kleine pauze ben ik weer op de fiets gestapt en door Tashi Ling Tibetan Village gefietst. De huizen zijn allemaal versierd met grote en kleine Tibetaanse gebedsvlaggen die vrolijk in de wind wapperen. Aan de andere kant van het dorp, waar het berglandschap weer begint, even van de fiets gestapt en te voet verder gegaan. Bergje af op de fiets is leuk, maar je moet ook weer naar boven ;) Ook hier weer even van het uitzicht genoten en een paar mooie plaatjes geschoten!
Voordat ik de kindjes weer op moest halen, heb ik nog een traytje eieren gehaald voor de familie en ook hier waren ze weer erg dankbaar voor.

Mijn verantwoordelijkheid groeit inmiddels wel. Er komen steeds meer kindjes bij, met name op de weg van school naar huis, haken steeds meer klasgenootjes, buurkindjes, vriendjes en vriendinnetjes aan!

Ook loopt er nu elke dag een jongetje en stukje met me mee. Hij zit op een eerder gelegen school op mijn route. Tot aan de school waar ik de kindjes op moet halen heeft hij hele verhalen over wat hij gedaan heeft en wie wat niet allemaal verteld en gezegd heeft die dag.. Zoals gewoonlijk versta ik meestal de helft maar, omdat hij ook regelmatig Nepali praat, maar het is leuk gezelschap en elke dag staat hij weer voor de school op me te wachten! En elke dag weer betrap ik me op een glimlach als we afscheid nemen.. Waar je al niet gelukkig van kan worden! :D Dat heb ik ook 's avonds weer mogen zien: hoe blij de kinderen werden van de tas groenten die vader en moeder hadden gehaald. Op zulke momenten schieten er elke keer weer beelden door me heen van kinderen zoals ik, en ook jullie, ze kennen. Kinderen die 9 van de 10 keer hun neus ophalen voor groenten: ‘dat lust ik niet..'

Woensdag weer rondgelopen door Damside en Lakeside. Dit keer niet over de toeristische hoofdstraten maar de straatjes er omheen en binnendoor.

Op de terugweg nog even langs het internetcafe en toen dacht Tet dat ze de weg binnendoor naar school wel wist! Al helemaal nadat ik vandaag dus eens van het standaard pad afgeweken was.. Ook had ik mn Lonely Planet bij de hand en had op een kaartje al even de route uitgestippeld..Maar ook hier is niets wat het lijkt.. Ik was weer eens verdwaald!! Volgens mij staan niet alle straatjes op de kaarten in de LP.. of de schaal klopt niet.. of ik moet er gewoon nog ff aan wennen.. :D Maar ik had gelukkig nog iets, dacht ik. Met de LP in de hand 3Nepalezen, afzonderlijk van elkaar, gevraagd of ze mij konden vertellen waar ik me bevond. Maar het enige wt ze vragen (nadat ze het kaartje 5min hebben bestudeerd): ‘waar moet je naartoe?' Tja, leg dat maar eens uit als je geen (straat)naam weet.. Heb maar gezegd dat ik richting Lakeside moest (erg ruim begrip, maar vanaf daar wist ik het in elk geval wel weer). Vervolgens wijzen ze een richting aan en gelukkig wel allemaal dezelfde :D Het moest hier toch ook ergens zijn volgens mijn gevoel (en na mn kompas te hebben raadgepleegd ;) weer eens wat anders als google maps of tomtom).. Maar elk nieuw straatje die ik ook inliep: niets herkenbaars.. Toen mijn tijd een beetje begon op te raken, 3uur kwam steeds dichterbij, heb ik het aanbod van een taxichauffeur maar beantwoord. En zoals mijn gevoel al zei: Ik zat in de goede richting! Het was nog geen 2minuten rijden.

En ook over deze 2minuten kan ik jullie iets vertellen. Dit keer niet over de rijstijl, nee, die was prima! Over het algemaan rijden ze hier stukken beter en netter als in Kathmandu. Nee deze meneer vroeg waar ik vandaan kwam en wat ik hier deed. Ze zijn erg blij met vrijwilligers en als je zegt dat je volunteer bent hebben ze alleen maar lof! Vervolgens vroeg hij me waarom ik geen lange mouwen en/of een paraplu droeg, want zo werd ik nog bruin. Hij stroopte zijn mouwen op en zei: 'Kijk, net zo bruin als mij en dat is niet goed!' 'Uhm nou ja meneer, dat is ook een beetje wat ik wil..' dat is wat wij westerse bleekscheten graag willen: een gezond kleurtje zoals we dat ook wel noemen ;) Hij adoreerde mijn blanke huidskleur en die moest ik zo licht mogelijk houden. ‘Nepalese vrouwen zijn daar jaloers op' vertelde hij. Hoe blanker, hoe beter.. Vrouwen lopen hier ook bijna allemaal met een paraplu en in lange rokken en omslagdoeken die ze vaak ook over het hoofd dragen. In de winkels kun je ook geen foundation vinden, maar bleekmiddeltjes.. Waarom willen we ook altijd wat we niet hebben!?!

Net op tijd arriveerde ik dus bij school. Thuis aangekomen kregen we bij de thee: gepofte rijst!! Gelukkig had ik mezelf eerder die dag weer eens getrakteerd op een croissant, dus psychisch kon ik het deze keer wel verwerken. Jullie mogen eerlijk weten: de rijst komt me zo onderhand bijna de *** uit, ben zelf bijna rijst!! Als ik weer thuis ben ik wil eerst BAMI!!!

Donderdag maar weer eens geen school ivm de staking.

Gelukkig kwam er eindelijk een nieuw spel uit de kast! Uno! Je kunt wel raden, na eerder gegeven informatie, hoe dat ging met 6spelers..!!

's middags nog even naar Lakeside gelopen, maar bijna alle shops waren dicht. Daarom maar in een restaurantje neergestreken en mezelf op een stukje vlees getrakteerd (na bijna 3weken op een beetje kip na) was dat voor mij helemaal het einde! De milkshake en het ijsje na maakten het helemaal af en ik was weer als een kind zo blij :D

EN TOEN....!! Wie met vuur speelt kan zijn vingers branden.. En deze dag was ik heel dicht bij het vuur! Zoals elke dag was het rond 5en weer begonnen met regenen en waren we naar de studyroom verkast. Opeens paniek in de tent: iedereen in beweging en ik werd door een van de meisje meegesleurd ‘snel, snel naar binnen' zegt ze en ik hoorde DB en Rekha, die buiten om zich heen stonden te kijken, ook al roepen: ‘go all inside the house!' ..heel nuchter dacht ik nog: jullie zijn toch niet bang voor dit beetje onweer, zo heftig gaat het vandaag ook weer niet.. DB bleef buiten staan en liep richting de tuin, Chhitij kwam ik op de gang tegen met een stok.. In de keuken vroeg ik aan Sushma ‘vanwaar alle paniek?' (had ik het maar nooit gevraagd ;)) ‘Snake in garden' antwoord ze.. Aaaaaaaaaaah! Waaaaaat?!

Gelukkig was ik niet de enigste, want ze zijn hier bijna allemaal (op de stoere jongens na natuurlijk) bang voor slangen! Gedeelde smart is halve smart zullen we maar zeggen. Toch zien ze dit grote ONgedierte hier als een soort god en moet je het met respect behandelen..

De verhalen kwamen los en alle ontmoetingen van voornamelijk moeders met een slang weet ik inmiddels en dit keer was ik blij dat ik niet het hele verhaal in een keer mee kreeg (heb dit keer ook niet gevraagd of ze het nog eens wilden herhalen als ik het niet helemaal goed verstond. Het heeft ook zo zijn voordelen ;)) Voor mijn eigen gemoedsrust heb ik maar geconcludeerd dat het me mee viel hoeveel slangen ze hier gezien hebben in hun hele leven.. Daarna heb ik ze maar verteld dat ik niet bang ben voor slangen, maar DOODSBANG!! Je kunt het ook gerust een fobie noemen!! DB heeft me die avond nog wel 10 keer gevraagd hoe het met me ging :D Uiteindelijk ben ook ik rustig in slaap gevallen, maar ben voorlopig wel op mijn hoede..!!

Vrijdagochtend was het eerste wat ik gevraagd heb of de slang nog gesignaleerd was? Nee, de kust was veilig!! Nadat ik na een kwartiertje nog steeds 10 kindertjes op de speelplaats telde ben ik ook maar naar buiten gegaan :D

Ook vandaag weer geen school. De reden van de staking heb ik ook eindelijk kunnen achterhalen. Het is een protest tegen de regering. Deze wil de destricten van Nepal opnieuw indelen en daar is debevolking het niet echt mee eens. En omdat Nepal voor de helft uit voertuigen bestaat en van het ov leeft, is dit DE manier om een statement te maken. Ze beweren dat ze 10dagen door zullen gaan met stakingen en protesteren en dat in die tijd alles plat ligt..!! Geen bussen of taxi's, winkels gesloten en scholen dicht! Gelukkig is er deze dag nog wel goed nieuws: FFN heeft weer internet, dus af en toe wifi voor mij!

Het bewijs dat ik een echte Fries ben, is ook weer geleverd!! Gemiddelde temperatuur hier tot nu toe is rond de 35gr en Tet is (snot)verkouden!! Alle holtes potdicht, hoesten, loopneus, opgezette klieren: het hele pakket! Ik had gezegd dat Pokhara schoner was als Kathmandu, maar daar is ook alles mee gezegd. Het is een kleine troost dat het altijd erger kan.. Maar schoon is het niet! Zal ook wel een van de redenen van mijn verkoudheid zijn..Aan het einde van een dag denk ik elke keer weer: Wauw, ben alweer een paar tinten bruiner (oke Lee..: roder ;)). Maar na een douche blijkt de helft stof en vuil te zijn wat door het zweet als een magneet aan je (en je kleding!) is blijven plakken. Al het opwaaiende stof, de roetzwarte uitlaatgassen die je die lucht in ziet gaan en de ene helft van het vuil gooien ze hier maar net waar ze dan ook maar mogen zijn, de andere helft verbranden ze... Ook zo lekker gezond! Het verklaard wel meteen het vele geroggel en gespuug!! En waar je mee om gaat wordt je mee besmet: want ik betrap mezelf er nu ook af en toe op dat ik ongegeneerd mijn keel sta te schrapen en zo probeer een en ander aan vuil buiten mijn longen te houden.

Een greep uit het leven van een vrijwilliger

Zaterdagochtend werd ik om 5u wakker. Het wordt dan licht en de eerste kinderen gaan uit bed en naar buiten, omdat mijn kamer naast de speelplaats is kan ik daar goed van mee genieten. Gelukkig kon ik het rekken tot 7uur!!
Na eindelijk weer eens een warme douchen en daal bhaat ben ik met de kinderen spelletjes gaan doen en de namen maar eens gaan leren (die voor mij weer erg moeilijk zijn!! maar om nou 10 kinderen een andere naam te geven.. ;))
Ook kwam ik er achter dat opa, de vader van DB, hier ook nog woont. In een gebouwtje in de tuin.
Op de dag dat jullie de vrijheid aan het vieren waren, was hier in de buurt, 5km verderop ;) een landslide, 5 doden en nog meer als 50 vermisten waaronder 3 Ukrainers (meer details via google: 5mei/landslide/pokhara) Maar dit wilden (sommigen van) jullie vast niet weten ;)

's middags mijn muskietennet geinstalleerd. Niet zozeer omdat ik last van muggen heb, maar omdat ik al kennis heb mogen maken met 3 kakkerlakken. Deze weten precies wat ik wil en dat is: zo snel mogelijk een levenloze kakkerlak!! Ze zijn verdomd snel.. toch staan er al 3 kruisjes in mijn kamer en is het tot nu toe rustig!! Verder kennen ze hier de insecten zoals wij die kennen alleen dan 'ietsje' groter! Ik moet er erg op letten dat ik het ongedierte niet voor de ogen van de Nepalezen dood, want zelf zijn ze liefdevoller tegen deze medebewoners.

Na het avondeten.. daal bhaat... rond negen uur, zoek ik meestal mijn kamer op. Tussen zes en zeven uur is het al zo goed als donker en ook omdat iedereen zo vroeg op is, zit er weinig leven meer in.

Zondag mijn eerste werkdag, dacht ik. Maar de kinderen waren vrij omdat het Buddha Jayanti was, verjaardag van Buddha. Dus wederom met de kinderen spelletjes gedaan. Ze hebben 4 spellen: disney prinsessen memorie, 4 op een rij, fruitdomino en mens erger je niet. Dit is voor onze maatstaven weinig en lijkt saai, maar elke keer worden deze spellen met andere (elk kind zijn/haar eigen) spelregels gespeeld. En daardoor blijft het leuk!! En heb je echt wel genoeg aan vier spellen! ;) Verder vermaken ze zich met oa tekenen, dansen, touwtje springen, een frisbee en een bal. Ook doen we af en toe groepsspellen, waarvoor je praktisch niks nodig hebt. In onze ogen hebben ze niet veel speelgoed (voor 10 kinderen zouden wij zeggen weinig) toch vermaken ze zich de hele dag.

's Middags ben ik nog even wezen shoppen en dat het hier toeristischer is, merk je ook aan de prijzen. En deze avond, eindelijk, een beetje variatie in het avondeten: daal bhaat met EI!! Ook werd er een nieuw meisje gebracht, Sunita.

Maandag mocht ik ze dan eindelijk naar school brengen. Dit houd niet meer in dan ze voor de poort afleveren en weer naar huis lopen. De school ligt 3 straten verderop en met 5minuten ben je er. Er kwam nog een Duits meisje om de hoek kijken/helpen, zij 'werkt' maar 3 uurtjes per dag bij FFN (e dit was haar laatste dag) en gaat 's middags naar een ander project. 's Middags alle kindjes weer netjes uit school gehaald en na de thee met koekjes: huiswerk maken. Vaak is dit in Nepali of moeten ze hele pagina's tekst of opdrachten overpennen en de afbeeldingen erbij natekenen en dat soms 2 of 3 keer! Daar kan ik ze dus al niet mee helpen. Verder zijn ze erg ongestructureerd. Ze pakken het eerste boek wat voorhanden is, slaan het open en beginnen te lezen.. Nou ja, wij zouden dit zingen noemen (en dan 10 kinderen door elkaar) Vervolgens slaan ze nog ergens een bladzijde open en het kan zo zijn dat ze de volgende dag precies de zelfde pagina's weer doen. Ze weten volgens mij zelf soms ook niet echt wat ze doen, waar ze mee bezig zijn of watvoor huiswerk ze hebben.. En daarom maak ik me daar ook maar niet druk over!! Om me toch nog een beetje nuttig te maken, duik ik af en toe de keuken in om daar mee te helpen.

Eén van de jongens; Rijan, was deze dag jarig en omdat Sushila later deze maand jarig is, werd deze ook meteen gevierd. Ja, je blijft ook bezig met zoveel kinderen. Uit school heb ik ze kennis laten maken met mijn meegebrachte stroopwafels en deze vielen erg in de smaak.

Daarna met Sushma, de oudste dochter, taart gehaald en ik heb kip en frisdrank gekocht, wat echt een feestmaal voor ze is! Daarna hebben we de keuken versierd en konden we aan tafel. Opa kwam ook nog even uit zijn schuilplaats om beide jarigen te feliciteren.

Eerst werd er een half uur gedaan over 2 kaarsjes op een taart zetten en aansteken... Daarna kon dan eindelijk 'Happy Birthday' gezongen worden. Waarna de taart door de jarigen werd aangesneden. Vervolgens werd dit stukje taart uitgesmeerd over het hoofd.. :S Zonde!!
Moeder zet vervolgens een rode stip, Tika, op het voorhoofd en hierna volgt de rest van de familie.

De taart zag er smakelijk uit. Helaas was de cake heel vochtig, maar daar houden ze hier wel van merk ik inmiddels. Ze dopen alles overal in. Wanneer ze 's middags thee krijgen bijvoorbeeld: wij hebben koekjes BIJ de thee of dopen ze in de thee, hier gooien ze alle koekjes in de thee en lepelen het verkregen goedje vervolgens op. Ook de daal bij de bhaat is een vochtige substantie waar ze hun vingers bijna bij op eten.. En onderdeel van het avondeten was een soort van kroepoekchips, deze werd dus eerst in de frisdrank gedoopt.. Hmm, ze blijven me verbazen!!
Ook heb ik nog nooit (met name) kinderen, zolang zien doen over het eten van een stukje taart. Alles wordt opgepuizeld, voornamelijk de koekjes, het gebak en de andere 'speciale' voedingswaar worden heel zorgvuldig en bijna kruimel voor kruimel opgegeten.
Na deze feestpartij wilde ik gaan douchen.. En hopelijk is dit de laatste variatie qua badkamermomenten: GEEN licht.. Dus gedoucht bij kaarslicht en ik moet zeggen dat is de beste variatie. Moet je ook eens proberen (scheelt ook weer stroom ;))
Later op de avond was er weer stroom en net als ik worden de de kinderen dan ook helemaal gek!!

Dinsdag, nadat ik de kindjes naar school had gebracht ben ik naar de naastgelegen wijk Damside gelopen en op de terugweg door het Bashundara park, daar van het uitzicht op de bergen en het meer genoten. Om 3 en 4uur de kinderen weer opgehaald en geholpen met huiswerk. Na het avondeten nog een paar spelletjes gedaan en toen was het weer bedtijd.

Woensdag richting Lakeside north (Khaherey) gelopen, andere kant van het meer. Prachtig! Het plan was om naar het dorpje Pame Bazaar 4km verderop te lopen, maar met deze temperaturen en door de bergjes over half geasfalteerd, half zandpad is dat vrijwel niet te doen. (Ook heb ik hier mijn verantwoordelijkheden en moet ik er natuurlijk rekening mee houden dat ik weer op tijd bij school sta!) Ik kwam niet verder dan zo'n 500 m buiten Lakeside. Maar de beloning was er niet minder om, wederom prachtige uitzichten! Op de terug weg in een van de bookshops het boek ‘Eat, pray, love' voor RS 600 (ong. €5,50) gekocht, dus ik vermaak me de komende tijd wel!

Donderdag hadden de kinderen geen school omdat er een ov staking was.
De hele nacht had het geregend en onweer, daardoor was het een aantal graden afgekoeld. Lekker, toch is van 35 naar 25 gr hier koud genoeg voor lange mouwen. Rond 10 uur werd het weer droog en zonnig en verplaatste alles zich weer naar buiten. Ook was deze dag perfect om alle kindjes onder de douch door, hun uniform en schoenen te wassen, ondanks het stof en vuil dragen ze hier een witte blouse en witte schoenen... En ontluizen!! Dit alles hoef ik gelukkig niet te doen!! Heb wel meteen maar het nuttige met het aangename gecombineerd: en ben ook maar een paar shirtjes gaan gewassen. De temperatuur was weer richting de 35 gestegen en dan is met water spelen heerlijke verkoeling en zo heb ik ook weer RS 70 (€0,65) bespaard bij de laundryservice!
Ook noemenswaardig is het dat we daal bhaat aten maar gefrituurde deegbroodjes met krieltjes en groente. Beetje vreemd, maar wel lekker!! Ik heb deze keer ook lekker met mn rechterhand gegeten!! Tegen de avond begon het weer te regenen waardoor ik erg vroeg mn bedje heb opgezocht.

Vrijdag wederom vrij, nog steeds aan het staken...
Dit huis zit vol verrassingen!! Zo kwam ik er deze dag achter dat oma ook nog in de tuin woont! Dat je elkaar toch mis kunt lopen op zo'n klein oppervlak.. :D

‘s middags de deur maar even uit gegaan. Weer richting Damside. Vandaag geen druk gemotoriseerd verkeer op straat, maar overal fietsers. En een Nepalees op een fiets is denk ik net zo erg als een Nepalees in een auto.. Ook deze proppen ze vol met mensen en goederen en fietsen kriskras door elkaar en rakelinks bij elkaar langs.
Het was een aantal graden warmer als de afgelopen dagen, richting de 40gr, en dat is hot! Desondanks ben ik in deze hitte, met een tussenstop in Damside Park, naar de Devi's Falls gelopen. Dit ligt net buiten Pokhara; Damside en is vanaf FFN 4km (het kan dus wel ;)). Helaas werd mijn wandeling niet beloond..: Devi's Falls was gesloten.
Op de heenweg gingen ook bijna alle shops al dicht, vreemd.. Maar ja er zijn hier wel meer dingen (in mijn ogen) vreemd: Nothing is good or bad. Thinking makes it so ;)
Maar op mijn terugweg werd duidelijk waarom: iedereen was de straat op en had zich bij een rotonde verzameld om te staken! Tussen de mensenmassa door zag ik dat het op de rotonde letterlijk blauw stond van leger- en politiemensen, die hier uitgedost zijn met geweer en stok.. Ik moest hier natuurlijk weer net langs en na enige twijfel om misschien maar een omweg te nemen, kwam er een Nepalees bij me staan en vroeg waar ik heen moest.. 'ja, hier door die menigte en dan linksaf.' Hij verzekerde mij dat het veilig was om doorheen te lopen en desnoods wilde hij wel even stukje mee lopen. Ik heb hem bedankt en ben alleen verder gelopen en zoals hij al zei: no problem!

Restaurant 'dont pass me by' kon ik natuurlijk niet zomaar voorbij lopen en al helemaal niet als je weet dat een flesje, 2glazen dus, frisdrank RS45 (€0,42) kost! Het terras gaf een prachtig uitzicht over een deel van het Phewa Lake; heerlijk om even bij te komen. Ik raakte hier in gesprek met een Israelische die ook alleen op reis is, maar na het weekend naar India afreist, helaas... Af en toe, buiten FFN, een beetje gezelschap zou inmiddels wel leuk zijn..

Thuis had Chhitij de mtb van een vriendje te leen en wat een feest was dat!! Alle kinderen helemaal door het dolle want ze mochten elk een paar rondjes mee op de stang.

En daarmee zat de eerste week bij FFN er alweer op!

Pokhara; mijn nieuwe, tijdelijke thuis

Om 5uur had ik de wekker gezet om nog de laatste dingetjes in te kunnen pakken. Om 6uur werd ik door Sughanda en zijn vrouw naar de bus gebracht die mij naar Pokhara ging brengen. De bus, een touringcar (luxer als de gemiddelde busjes hier, maar natuurlijk niet zo luxe als wij die kennen) vertrok om 7uur. Tijdens de reis heb ik voornamelijk geslapen. Ik voelde me gelukkig al weer iets beter, maar kon merken dat mijn energielevel nog niet erg hoog was en ook mijn darmen waren nog een beetje overstuur. Tussen mijn slaapjes door kon ik een glimp van het mooie berglandschap meekrijgen, maar omdat ik aan het middenpad zat, kon ik het niet heel goed zien. Na een aantal tussenstops kwam ik 8uren later in Pokhara aan. Pokhara ligt 200km ten noordwesten van Kathmandu.
Hier stond zoals beloofd wèl iemand om me te wachten. Toch hier ook een maar!! Want deze meneer was niet met de auto, maar op de motor!! Met mijn backpack achterop, mijn dagrugzak op de borst en daartussen ook nog zijn rugzak kon ik me nog net aan hem vasthouden. En dat was ook zeker nodig, want de wegen bestaan hier grotendeels uit stenen, grind en zand en drempels kennen ze hier ook!! Erg grappig vond ik het detail dat hij zijn helm opzette en dat ik maar gewoon achterop moest stappen. Ach ja, ik had ook genoeg airbag om me heen!! Gelukkig duurde dit tochtje niet heel lang...
Ik verblijf hier in Lakeside, het toeristische gedeelte van Pokhara, bij het Phewa meer.

Het project heet FosterFoundationNepal (www.foster-foundation-nepal.org) en bestaat nog maar sinds drie jaar en is opgezet door DB, de vader van de familie. Verder bestaat de familie uit moeder Rheka, 2 eigen dochters en een zoon (17, 15 en 12jr). Ze hebben 9 kinderen (3 jongens en 6 meisjes, in de leeftijd van 5 t/m 11 jaar) in huis genomen. Deze zijn wees- of straatkinderen of hadden alleen nog een moeder die niet (meer) voor ze kan zorgen.
Na een kleine introductie door DB heb ik mijn spullen op mn kamer gedropt en heb mezelf rondgeleid door het huis.

'Het huis' bestaat uit de benedenverdieping van een huis dat 3 verdiepingen telt. FFN huurt het van de mensen die boven wonen. Aan een lange gang van nog geen 2 meter breed liggen aan weerszijde kamertjes van hooguit 3mx3m. Eerst het kantoor, daar tegenover woon/slaapkamer van de ouders en daarnaast de keuken. Aan de andere kant de slaapkamer voor de jongens en een slaapkamer voor de meisjes. In elke slaapkamer staan 3 stapelbedden, de meisjes delen deze dus met zn 8en! Ik heb hier dus echt een luxe: met 9m2 in mn eentje mag ik niet klagen, maar ik blijf tenslotte een Nederlander... Het bed bestaat uit een matras van nog geen 5cm... dat worden harde nachten!! Tegenover mijn kamer is de douche (met altijd warm water!!) en de wc: 'het gat'. Buiten is een kleine speelplaats, de 'wasruimte' en een gebouwtje welke als studeerruimte gebruikt wordt. Verder beschikken ze over internet en heb ik Wifi bereik (mits er stroom is)!
Met Chhitij, hun eigen zoon, ben ik nog maar even naar de dokter geweest, omdat mijn maag toch nog erg onrustig was. Deze stelt een aantal vragen, meet de bloeddruk en drukt hier en daar in de maag/darmstreek. Hierna kwam hij met de conclusie dat ik een bepaalde darmbacterie heb (welke precies is me even ontgaan) en vervolgens geeft hij me een antibiotica mee. Thuis maar even gegoogled, want ze willen hier nog wel eens zomaar iets meegeven, maar deze sloot inderdaad bij mijn symptomen aan. Daarna zijn we nog een rondje door Lakeside en langs het meer gelopen. Dat Lakeside toeristisch is zie je aan de vele (book)shops, internetcafes, touring- en trekkingoffices, laundryservices, restaurantjes, hostels, hotels, guesthouses, lodges, kappers etc etc.. Ook is het hier een stuk schoner en, ondanks het toeristische, rustiger. Maar wel warmer! Hier meet een gemiddelde dag rond de 35graden en dan is het wel lekker als er een beetje wind staat!

Ik mocht 's avonds meteen weer kennis maken met een powercut en FFN heeft geen generator! Dan merk je pas echt dat de stroom hier komt en gaat wanneer het wil.. nou ja, wanneer de regering het wil!! En daar zit geen enkele logica in, net als met zoveel dingen hier.. ;)
Diner bij kaarslicht dus... Ik eet samen met de kinderen en de eetgewoonte van een Nepalees (kind) daar moet ik nog even aan wennen. Ze eten met hun rechter hand, links is onrein. Ze prakken de klomp rijst (bhaat) met hun vingers door een vochtig mengsel van water met linzen (daal) dit gerecht heet dus: daal bhaat. En wordt meestal geserveerd met mis mas tarkari (gemengde, gekruide groenten van het seizoen). Dit alles gebeurd onder luid gesmak! Ik ben nog niet erg fan van de daal en krijg deze er nu eindelijk appart bij. Moeder, Rheka, spreekt heel gebrekkig Engels, dus komen mijn paar woordjes Nepali erg goed van pas, want gelukkig heb ik ook een aantal woordjes geleerd die ik aan tafel gebruiken kan! Verder kan ik redelijk tot goed in het Engels communiceren met de rest van de (oudere) kinderen, al moet ik wel nog een beetje aan hun accent en uitspraak wennen. Soms best grappig. Zo kunnen ze dus de Y niet uitsprekken en wordt yellow dus ellow en zo zijn er nog een aantal woorden waar ik soms 3x moet vragen wat ze nou zeggen of bedoelen.. Maar gelukkig hebben we ook nog handen en voeten!!

Ook heb ik al een nieuwe naamgekregen. Tetje is ook veel te moeilijk voor ze en daarom noemen ze me nu: Anju. Voor zover ik het kon begrijpen heeft dit iets met aanbidden te maken..

Mijn dagindeling, van zondag t/m vrijdag, wanneer de kinderen naar school gaan, ziet er als volgt uit:

7.00 opstaan
8.00 thee met koekjes, waarna ik de kinderen help met huiswerk of spelletjes doen
9.00 ontbijt (daal bhaat)
10.00 kinderen naar school brengen
15.00 kleintjes van school halen
16.00oudere kinderen van school halen
(Op vrijdag zijn alle kinderen om 13.00u vrij)
Daarna thee met koekjes en helpen met huiswerk maken
Rond 19.00/20.00 avondeten (daal bhaat)
Nog even spelen en naar bed

Zaterdag hebben ze weekend, nou ja wij zouden zeggen: een vrije dag. Ondanks dat noemen ze het hier: holiday

Mijn 'werk' bestaat eigenlijk alleen uit: de kinderen veilig naar school brengen en weer ophalen. En 's ochtends en 's middags hooguit een uurtje helpen met huiswerk. De oudste kinderen helpen in en om huis ook mee en dan zie je: vele handen maken licht werk. En is alles zo gedaan.
Tussen 10 en 15u ben ik vrij om te doen wat ik wil. Genoeg vrije tijd om zelf dingen uit te gaan vinden, alleen is dit wel op het heetst van de dag...

Mijn Nepalese simkaart heeft er uiteindelijk 3 dagen over gedaan, maar hij werkt.. in Nepal! Smsjes van mijn kant zijn (nog) niet in Nederland gearriveerd. Mijn voorkeur gaat dan ook uit naar appen, facebook, mail of deze blog! Maar voor eventueel noodgevallen oid.. mijn nummer is: +977 980 322 48 95.

En voor de ouwerwetse handgeschreven kaarten, brieven en overlevingspakketten (;)) is mijn adres: p.o. box no. 535, Baidam-6, Pokhara, Nepal