Vier dagen Kathmandu

De eerste nacht viel me niet tegen.. Om de paar uur werd ik wakker en toen het al grotendeels licht was en ik mezelf al redelijk uit- en bijgeslapen voelde, besloot ik maar eens te gaan checken hoe laat het was.. Voor mijn gevoel rond een uur of tien.. Helemaal mis: 5uur!!!! Toen ik eindelijk weer weggedommeld was, was mijn eerste kennismaking met de huistempel (next door ;))! De vrouw van Sughanda steekt wierook een en gaat bidden en deze 10minuten durende ceremonie gaat letterlijk gepaard met toeters en bellen :D Hierdoor was ik nu helemaal wakker en ben maar uit bed gegaan. Om 7uur staat er thee in de gemeenschappelijke ruimte voor ons. En twee uur later staat het ontbijt klaar en deze bestaat uit...: Rijst, curry en groente!!

Om 10u ben ik naar het VSN kantoor gelopen, welke aan het eind van de straat ligt. Het kantoor is tevens het huis van VSN eigenaar Tej en zijn familie en op de 2^e verdieping zijn nog een aantal kamers waar ook vrijwilligers verblijven.
Hier werd ik officieel welkom geheten door Sughanda en voorgesteld aan Sofie, zij gaat mij de komende dagen (een beetje) Nepali leren! Deze les duurt 2uurtjes. En Nepali valt niet mee.. ;) Maar het gaat me goed af!
Het is echt waar: Friezen vind je overal!!! :D Want na een uurtje kwam Jannie (uit Joure) even om de hoek kijken. Zij is voor 2maanden vrijwilliger in een weeshuis in Kathmandu. Voor beide was het heerlijk om weer even Fries te praten!

Na de les nam Sofie me mee te lunchen, wat ze hier snacken noemen. Hier heb ik eindelijk wat anders gegeten als rijst en wel: Momo’s (soort van deegballetjes gevuld met vlees) en noedels.

Hierna hebben we ons in het verkeer gemongen en de bus naar Pashupatinath genomen. Dit is Nepals belangrijkste Hindu tempel welke aan de heilige Bagmati rivier ligt. Indrukwekkend!! Helemaal omdat je crematie’s, bijna, eersterangs meemaakt! Aan de enekant voor het gewone volk en iets verderop voor de hogere mensen. Mijn mond viel helemaal open toen ik zag dat nog geen 2meter vanaf deze crematie ceremonie (poedelnaakte) kinderen in de onwijs vervuilde rivier aan het spelen waren. Een onderdeel van de crematie is dat mensen fotolijstjes van de overledene in het heilige water leggen. Vervolgens werden deze gebruikt door de kinderen als frisbee...!! Volgens Sofie was dit geen probleem, want zodra de foto’s in aanraking waren geweest met het water waren ze heilig.... Wauw!
Terug in PepsiCola heb ik nog een beetje rondgewandeld in de omgeving (het is hier overdag rond de 30 graden en dat is goed vertoefen. ’s Ochtends en ’s avonds is het tegen het frisse aan en is een vest geen overbodige luxe) De straten zijn hier opgebouwd in vierkantjes en op elke hoek van elke straat, EN de ruimte daar tussenin, zit een kleine shop of internetcafe en werkelijk alles lijkt hier op elkaar!! Gelukkig ligt er centraal in de wijk een voetbalveld welke ideaal is als orientatiepunt.

’s Avonds kwam er nog een nieuwe vrijwilliger; Omrie, ook uit Nederland.
Rond 7uur herhaald zich de tempelceremonie, deze ervaar ik op dit tijdstip als minder vervelend. Na het avondeten (rijst ;)) wilde ik nog even gaan douchen.. Naast geen warm water kun je hier ook GEEN water hebben!

De 2^e nacht ben ik om de 2uur wakker geweest. ’t Zal allemaal nog wel een beetje moeten wennen...
Vandaag geen “school” maar een picknick! Sughanda, zijn vrouw, het hulpje, May, Omrie en ik zouden om 8u opgehaald worden door het schoolbusje van het disabled centre en samen met een aantal leraressen van het DC gingen we daarvoor naar Bhaktapur. Acht uur werd half 9 en (te) laat komen schijnt hier erg normaal te zijn. En daar stond hij dan: De schoolvan! Deze heeft net als bijna alle gemotoriseerde voeruitgen hier een APK die al minstens 10jr verlopen is. Daarentegen investeren ze (gelukkig!) wel in de ABS!! Mijn conclusie is inmiddels dat je het beste af bent als er volgas gereden wordt en je met zoveel mogelijk mensen in 1voertuig zit, zodat je als elkaars airbag fungeert. Wij zaten met 16man en voedsel in dit busje (in Nederland noemen we zo’n busje: 10persoons) Ondanks dit alles was er nog ruimte om de NepalMail te lezen, waar op de voorpagina een foto van ons eigen Maxima en WillemAlexander stond met een stukje over Koninginnedag (wereldnieuws!!)
De picknickplaats ligt aan de voet van de Suriya Binayak Temple en geeft ontzettend mooie vergezichten! We hebben hier ontbeten, geluncht en avondeten genuttigd en dit keer erg gevarieerd en weinig rijst ;) Tussendoor hebben we de tempel bezocht, spelletjes gedaan, gedanst en veel (groeps)foto’s gemaakt. Automatisch ga ik vooraan staan, maar meestal wordt ik naar de achterste rij gestuurd!! :D Erg leuk om me op deze manier eens “groot” te voelen! Tijdens deze dag moest ik natuurlijk ook op zeker moment naar het toilet.. Een openbaar toilet hier is: een gat in de grond! En qua geur herinnerde me deze aan de herentoiletten aan het eind van de avond van een (tent)feest.. Zo’n doordringende ammoniak-/urinegeur!! Ik was ook zeer verbaasd dat er een oud vrouwtje naar me toe kwam toen ik “het toilet” verliet, dat ik nog moest betalen!! 3Rupee en dat is omgerekend ongeveer 3eurocent :D Ze zal dit “toiletgeld” vast voor voedsel gebruiken ;)
Aan het eind van de middag begon het bewolkter te worden, af en toe voelde we een regendruppeltje en het begon stilletjes aan harder te waaien. Inmiddels hadden we vanuit Kathmandu bericht gehad dat het daar stormde. Toen we rond 5uur terug naar PepsiCola reden, konden we nog een beetje met de naweeën daarvan meegenieten. Een grote bruin/grijze muur van opwaaiend stof en vuil! Omrie, May en ik zijn nog even naar het VSN kantoor gegaan waar ik kennis heb gemaakt met Sieta (Nederlandse) en Chloë (Belgische). Thuis weer eens een koude douche genomen en ik moet zeggen (als je weinig keus hebt): het went! Deze avond iets langer “op” gebleven in de hoop dat ik ’s ochtends wat later op sta...

Woensdagochtend was het kwart voor 7 toen ik de wake-up-call vanuit de huistempel kreeg. Om 8uur ben ik nog even naar kantoor gelopen, maar nog steeds geen internet. Ik kwam Chloë tegen die mij vertelde dat de rekening (nog) niet betaald was en samen zijn we naar een internetcafe gelopen. Tegen negen uur liep ik terug naar Sughanda’s huis en ik wist (bijna) zeker waar ik langs moest.. Toen aan het eind van de straat, me niks meer bekend voorkwam bleek ik dus verdwaald te zijn! Uiteindelijk kwam ik weer bij het voetbalvald uit, overigens totaal aan de andere kant waarvan ik dacht dat ik was.. maar vanaf hier wist ik de weg weer!! Tijdens het ontbijt kwam Kathryn (Ierse) ons vergezellen, zij had een poosje rondgereist en ging vanaf nu weer op een van de projecten werken. Omdat mijn witte shirtje tijdens de picknick, lichtelijk bruin was uitgeslagen, ben ik deze eerst maar even gaan wassen: buiten en met de hand. Ik had al gehoord dat ze in Pokhara laundry services hebben en daarom spaar ik mn was nog wel even op ;)

Om 10uur weer in de “schoolbanken” dat betekend hier: op een kussen op de grond voor een whiteboard! Vandaag veel herhaling, omdat Omrie nu samen met mij les krijgt. En dit was wel even lekker, omdat ze qua grammatica alles door elkaar gooien.
Voordat we voor sightseeing gingen heb ik nog een Nepalese simcard gekocht en ook dat is een belevenis opzich: Hiervoor ga je naar een stalletje wat er uit ziet als een snoepwinkeltje.. Je moet een papiertje invullen met naam en adres gegevens en zelfs de namen van je ouders willen ze weten!! Daarnaast hebben ze een kopie van je paspoort en visum nodig en een pasfoto! En dat is nog niet alles, want je moet naast een handtekening ook nog een vingerafdruk zetten van je linker en rechterduim!! Daarna moet je een paar uur wachten voordat je het nummer in gebruik kan nemen, maar tegen mij zeiden ze dat ik het morgen moest proberen.. Naja ook prima!

Hierna zijn we met het openbaar vervoer naar Bodnath (Boudha) gegaan. Tijdens “de reis” stonden ze op de snelweg, waar werkelijk alles gemotoriseerd of niet overheen jaagt, doodleuk met de hand witte strepen te kalken, ik vraag me nog steeds af hoeveel gevarentoeslag deze mannen zullen krijgen...

Bodnath was ook weer heel indrukwekkend. Middenin een van de vele super drukke, beter gezegd chaotische, straten van Kathmandu ga je een poortje door en je begeeft je in een heel andere wereld.. Een grote Stupa, opgesierd met de welbekende Nepalese gekleurde gebedsvlaggetjes en rondom de gebedswielen. Hier hebben we een uurtje rondgelopen, waarna we ons weer in de chaos hebben begeven en de bus terug hebben genomen naar PepsiCola.

De nacht van woensdag op donderdag was de minste tot nu toe.. “Het” kwam van alle kanten. Nu werd mijn ontlasting al met de dag vloeibaarder maar het feit dat nu ook mijn maag volledig geledigd werd, kwam waarschijnlijk doordat ik iets verkeerds gegeten had. Uiteindelijk heb ik gelukkig nog een paar uurtjes slaap kunnen meepakken.

Mijn ontbijt heb ik maar even terug gebracht tot thee met suiker en rijst met suiker, waardoor ik toch een beetje op de been kon blijven. Om 10uur de laatste 2 uurtjes Nepali les. En ’s middags hebben we de projecten in Kathmandu bezocht. Helaas was dat net rond de pauze, waardoor er op de meeste projecten weinig te zien was.. Alleen op de basisschool was het een dikke chaos van joelende, schreeuwende en rondrennende kinderen.

Om zes uur ’s avonds moesten we “ergens” zijn.. We hadden een plattegrondJE van Sughanda gekregen en als we bij “de boom” waren, moesten we hem bellen.. Net een speurtocht!! De plattegrond hebben we aan de eerste de beste taxichauffeur gegeven en deze heeft ons keurig netjes op de plaats afgeleverd! Het laatste stukje moesten we lopen en toen begon het keihard te regenen waarop ik niet voorbereid was.. Zomaar een wildvreemde vrouw bood me aan om bij haar onder de paraplu te komen! Wat vond ik dat een ontzettend mooi gebaar!!

Bij “de boom” (welke overigens het enigste stukje groen is wat ik tot nu toe in Kathmandu heb gezien) kwam Sughanda ons ophalen. We liepen een paar straatjes door en toen we de hoek om wilden lopen naar het laatste straatje moesten we onze pas even inhouden, omdat er een kleine wervelwind van stof en vuil ons zicht belemmerde. De seconde daarna een oorverdovende klap en voelde ik glassplinters langs mijn been vliegen.. Op nog geen 2 meter van ons verwijders was net een raam van 3hoog naar beneden gesodemieterd (daar ging mn eerste engel ;)) Iedereen kijkt even naar boven en vervolgens gaat het leven weer gewoon verder..!! Ook wij liepen weer verder en iets verderop in een smal straatje ging een deurtje open en kwamen we in een trappenhuis. Hier woonde de broer van Sughanda en die gaven een feest. Op een van de verdiepingen kregen we in een van de vele kamertjes tika op ons voorhoofd, 20 Rupee, een druif en een bloemetje. Een Hindu ritueel. Daarna gingen we naar het dakterras waar nog meer mensen waren en een buffet klaar stond. De mensen bleken allemaal familie, vrienden en bekenden, maar de reden voor dit alles is me nog steeds niet bekend.. Na het eten zijn we weer door een taxi naar PepsiCola gebracht.

Hier heb ik mijn backpack grotendeels weer ingepakt voor mijn vertrek de volgende dag naar Pokhara. Omdat het rond 7uur al zo goed als donker is, gebeurde dit inpakken bij het licht van een hooflampje!

En zo zaten de vier dagen introductie in Kathmandu er alweer op!

Reis en een eerste impressie van Nepal; Kathmandu

Kind met een rugzakje!

Geleidelijk aan heb ik afscheid genomen van het winter(sport)seizoen en waar iedereen zich druk maakte om het (nog niet echt mooie) voorjaar en de jaarlijks terugkerende festiviteiten die daarbij horen, ben ik in de laatste voorbereidingen voor de grote reis gerold..
De afgelopen weken zijn weer voorbij gevlogen. Waarin ik heit en mem's verjaardag gevierd heb, met m'n broer een aantal dagen op de vrachtwagen mee ben geweest, nog twee voetbalwedstrijden gespeeld heb en besloten om mijn voetbalcarrière (voorlopig..) te beëindigen, veel vrienden nog eens gezien en leuke dingen ondernomen, nog een aantal dingen gedaan en voornamelijk gegeten, voordat ik ze een half jaar moet missen, dubbel-en-dwars genoten van elke douche, normale toilet en helder stromend water ;) Sommige collega's waren koud één dag terug, maar ook alweer een Kaprun-reünie gehad met de Nederlandse leraren! Nog een potje rummikub gespeeld met beppe, introductiedag gevolgd voor het project in Cambodja en met de laatste loodjes meegeleefd van zwangere vriendin Tjitske. En wat heeft ze het spannend gemaakt.. maar uiteindelijk toch bevallen is van de prachtige Mika!

De vertrekdatum kwam steeds dichterbij, wat me meestal door mijn omgeving duidelijk werd gemaakt.. maar daarbij kwam vaak ook het besef dat ik straks echt ‘ergens anders' zit. Ik heb alle adviezen en waarschuwingen opgeslagen en zal voorzichtig zijn ;)
Af en toe raakte ik wel eens even lichtelijk in paniek en was ik het overzicht even kwijt, maar achteraf heb ik ruim de tijd gehad om nog 'mijn dingen' te doen en me te focussen op het komende avontuur.

In de tussentijd vormden zich langzaamaan stapeltjes met (lichtgewicht) kleding, (mini) toiletartikelen, (praktische) reisaccessoires en (must-have) medicijnen.

En dit alles is in één tas gekomen. Nooit gedacht dat, dat mij in één keer zou lukken (de eerste overwinning!)

Ook mijn (globale) reisplanning ligt klaar:

Ik vertrek zaterdag 28 april om 15.30u. vanaf Schiphol. Na een tussenstop in Dubai en Delhi zal ik de volgende dag om 14.55u. landen in Kathmandu (Nepal).
Vanaf 30 april begint daar mijn eerste vrijwilligersproject met een vierdaagse introductie, daarna reis ik naar Pokhara waar ik tot 12 juni de handen uit de mouwen ga steken. Hierna heb ik nog een aantal weken om de rest van Nepal te bewonderen en hopelijk Tibet.
Daarna reis ik door noordelijke India richting Delhi, waarvandaan ik naar Bangkok vlieg. Over land reis ik naar Cambodja, waar ik van 11augustus tot 8 september vier weken op een project ga werken. Daarna heb ik nog tijd om de rest van Cambodja te ontdekken en mijn reis in Thailand af te sluiten. 24 Oktober zal ik weer huiswaarts vliegen!
(voor degene die goed hebben opgelet! Ja, er mist een land. In een vorige blog schreef ik dat ik ook nog naar Laos wilde, deze bestemming heb ik -voorlopig- uit mijn planning gehaald)

Hepatitis A&B, buiktyfus, Rabiës, DKTP, TBC.. (10 prikken verder..): check

Paspoort: check

Vliegticket: check

Verzekering: check

Uitrusting: check
dubbel dubbel dubbel check!

Ik ben er klaar voor!

En zoals heit het zo mooi zei: ,,ik heb nu ook een kind met een rugzakje!'

Let's dream with my eyes wide open!

Visite, visite..!!

Zaterdagochtend zou ik lekker uitslapen, maar helaas werd ik om 8uur al wakker. De rest van de dag een beetje opgeruimd, een wasje gedraaid en blog getypt. In eerste instantie had ik weer met Margriet in Zell afgesproken, maar dit kon helaas niet doorgaan. 's Middags nog wel naar Zell geweest en grote boodschappen gedaan met Kadri. Miri is deze dag naar huis gegaan en eind van de middag stond Dominik, Duitser, op de stoep. Hij is hier voor maar één week.

Inmiddels had ik een sms van vriendin Tamara gekregen dat ze, samen met haar ouders, gearriveerd was in Thumersbach. Dit ligt op een kwartiertje rijden van Kaprun en na de boodschappen thuis te hebben gebracht, ben ik naar haar toe gereden en het was erg leuk om haar weer real life te zien.

Na het avondeten in Blauhaus kwamen er weer een aantal collega's uit de andere lerarenhuizen langs en na een aantal drankjes zijn we maar weer eens naar Pavillon afgezet. Hier was het heel erg druk, dus zijn we maar doorgelopen naar Kitsch&Bitter en hebben we daar een gat in de nacht gemaakt.

Zondagochtend, de eerste dag van de tweede drukke vakantieweek. En allemaal weer bekende gezichtjes! Twee zusjes, waarvan ik vorig jaar één in mijn groepje had, wilden dit jaar graag allebei in mijn groepje. Maar ik was ook al voor privé geboekt door een Fries gezin uit Oldeberkoop, ouders en vier zonen, wie ik vorig jaar ook een aantal dagen les heb gegeven. Op mijn weg naar kantoor, waar ik het gezin zou treffen, werd ik door Kadri gebeld over dat iemand mij wilde spreken. Ik kreeg een moeder aan de lijn, waarvan ik vorig jaar ook twee kinderen in een van mijn groepjes heb gehad, welke mij wel weer graag als hun skilerares wilden. Helaas, moest ik deze ochtend alweer twee kindjes teleurstellen..

Met de familie ben ik naar de Maiskogel gegaan. Erg mooi weer was het niet, maar hoe hoger, hoe beter het was, dus zoveel mogelijk helemaal naar boven geweest, waar de sneeuwkwaliteit ook stukken beter was.

Na rapport weer naar Thumersbach gereden en onder het genot van een drankje weer lekker bij zitten kletsen met Tamara.

Maandag ben ik met de familie naar Zell geweest. Omdat ze allemaal al redelijk kunnen skiën, was ik meer een gids en ben je niet meer continu aan het corrigeren en lesgeven. Ik had een mooie route uitgestippeld waar we de hele dag wel zoet mee konden zijn en hier hebben we een super dag gehad. Ook Tamara was deze dag in Zell aan het skiën en zo kon ik na de 'lessen' nog mooi even een afdaling met haar pakken.

's Avonds wederom de Show on Snow, daarna naar huis gegaan om, om te kleden. En na eerst een fles Jägermeister burgemeester te hebben gemaakt bij Joost en Pavel, de dag afgesloten en de nieuwe begonnen in Pavillon.

Dinsdag weer naar Zell geweest met de familie en dit was alweer hun laatste dag. Ze wilden graag bijboeken, maar na een telefoontje naar kantoor hoorde ik dat ik vanaf woensdag alweer voor nieuwe privélessen geboekt stond.

Na de les, als afscheid, nog een paar glühwein met de familie gedronken en na rapport eerst mijn ogen maar een beetje rust gegeven. Ik heb deze week regelmatig een powernapje ingelast om het slaap tekort van de afgelopen korte nacht in te halen. En na een verfrissende douche en een goede maaltijd heb je weer genoeg energie om de komende nacht 'iets' langer op te blijven.. :D

Zo ben ik deze avond dus ook, later op de avond, weer naar Baumbar geweest. Hier trof ik Margriet weer. Ik zou 'even' één drankje doen, maar dan weet je wel weer hoe het gaat...

Woensdagochtend kon ik een 'beetje' uitslapen.. Om half tien zaten er twee jongens, tien en twaalf jaar uit Drachten, op me te wachten. Ze hadden al eerder geskied een aantal jaar geleden en ze wisten niet meer of ze het nog wel konden. Daarom eerst met ze naar de Lechnerberg gegaan en ze waren het zeker nog niet verleerd. Na de middag met ze naar de Maiskogel gegaan en deze, inclusief funpark, ook helemaal afgeskied in een middag. Deze dag begon een beetje regenachtig, maar zoals het spreekwoord al zegt: na regen komt zonneschijn en zo ook deze dag. In de middag hadden we er een stralend zonnetje bij!

's Avonds nog 'even naar buiten' geweest en met een (con)cullega die ik nog van vorig jaar kende, maar bij een andere skischool werkt, een paar drankjes gedaan..

Donderdag ben ik met de jongens naar de zonovergoten gletsjer gegaan. En ook bij deze jongens hoefde ik geen technische verhalen op te hangen, maar gewoon en zoveel mogelijk skiën. 's Avonds met de concullega van gister bij Zucchini gegeten, daarna Tamara opgepikt en daarna zijn we in Pavillon beland.

Vrijdag niet echt een bijzondere dag. Met de jongens wederom naar een zonovergoten gletsjer gegaan. En 's avonds even pas op de plaats gemaakt.

Zaterdag is normaliter mijn vrije dag. Maar deze week niet, omdat de jongens voor nog een, hele, dag les bijgeboekt hadden. Omdat de jongens uitgekeken waren op de gletsjer ben ik met ze naar Zell geweest.

In de loop van deze dag is huisgenoot Thomas weer naar huis gegaan en ook Dominik ging ons weer verlaten. László, een Hongaarse collega snowboardleraar, had zijn eerste week in Landhaus doorgebracht en doordat wij nu bedden over hadden, is hij bij ons in Blauhaus gekomen. En ook Peter, uit Engeland, is vanuit Landhaus bij ons ingekomen, beide blijven voor nog één week.

Na mijn werkdag ben ik met Cornelia richting Zell gereden voor, hoognodige, grote boodschappen. We gingen er vanuit dat op een zaterdag in een toeristisch Oostenrijks dorpje de supermarkt(en) op een wisseldag toch wel tot minimaal 19.00 à 20.00 u open zouden zijn.. Maar toen wij om één minuut over zes voor de deur stonden, bleek dat de supermarkt om zes uur gesloten was.. Snel naar een andere grote supermarkt gereden en ook deze was al gesloten. Dit hebben we bij nog twee ketens geprobeerd en uiteindelijk zijn we terug gereden met een lege kofferbak. Thuis stond een half lege koelkast op ons te wachten... Met de ingrediënten die we nog hadden, kon je geen fatsoenlijke maaltijd voor meerdere personen maken en daarom zijn we maar naar Flair, pizza- en kebabzaak, gegaan voor ons avindmaal.

En dan komt het einde al bijna weer in zicht.. In eerste instantie zou het 'einde' al daar zijn. Ik zou tot begin maart (week 10) blijven, maar na zo'n mooie, stralende en gezellige week zag ik weinig redenen om nu al naar huis te gaan en heb ik besloten nog maar een weekje te blijven!
Enjoy the good life!

Kind kwijt!

De ouders en kinderen stonden nog eerder op Sammelplatz dan dat wij er stonden, deze zondag van de eerste 'Crazy-vakantie-weken'. En ook deze week waren er weer een aantal kinderen en ouders die me nog herkenden van vorig jaar!
Ik was ingedeeld bij de groep vijf kinderen, dat betekend dat ze al minimaal een week ski-ervaring hebben. Binnen no-time had ik twaalf (Nederlandse) kinderen om me heen. Dus ook twaalf paar ouders, soms nog broertjes, zusjes eventueel opa's en oma's die ook meegekomen waren en allerlei vragen op je afvuren. Gelukkig was iedereen erg blij dat hun kindertjes een Nederlandse juf kregen. Na twaalf leskaarten hebben laten invullen, skipassen geregeld te hebben en bonnen voor het middageten hebben ontvangen voor alle kinderen kon de lesdag eindelijk beginnen. Eerst naar de touwlift op Sammelplatz om te kijken of iedereen wel echt een bocht en een pizza-stop kon maken. Dit is ook het ideale moment om, aan de hand van de ingevulde leskaarten, de namen van de kinderen nog eens door te nemen. En ook is dit het eerste moment dat je koppen gaat tellen, dit doe je de rest van de week minimaal om de minuut! En tot mijn grote schrik was ik, op Sammelplatz!, het eerste kind al kwijt: Niels!! En ik wist bijgod niet meer wie het zou kunnen zijn.. Toen Chris (chef kinderen) en Gernot (de baas zelf) naar mij toe kwamen met een overstuur jongetje die zijn groepje kwijt was, was de eerste gedachte die door me heen schoot: ‘Ohooooh, daar gaat m'n carrière als skilerares..!' Gelukkig kwam hij me al niet erg bekend voor en toen ik naar zijn naam vroeg, antwoordde hij: ‘Ik heet Lars!' Pfieuw, sowieso nog even skilerares! Ik heb maar van het moment gebruik gemaakt en eerlijk opgebiecht dat ik wel een kind miste, maar dat die dus Niels heette. Na alle groepen langs zijn geweest en geen Niels kunnen traceren, ben ik uiteindelijk met elf kinderen richting de Lechnerberg gegaan. En al snel kreeg ik een twaalfde erbij, een Roemeens meisje, maar verstond en sprak goed Engels. Daarna moest ik een Nederlands jongetje een groep naar beneden sturen, omdat hij geen bocht kon maken op de Lechnerberg en ook deze plek was binnen no-time opgevuld door een Nederlands meisje.
Rond de middag was het begonnen te sneeuwen en daarom zijn we met de collega's na de lessen nog een keer over een vers besneeuwde Maiskogel geskied.

Maandag zijn er drie kinderen naar een hogere groep gegaan, volgens de ouders waren ze veel beter als de rest. ‘Ja hoor.. Het is jullie feestje!' (zucht). Altijd leuk om aan het eind van de dag van m'n collega te horen dat ze keihard moeten werken om het niveau van de nieuwe groep bij te benen. Ik begon dus met negen, maar voordat ik in de lift op Lechnerberg zat had nummer tien zich alweer gemeld, een Nederlands meisje.
Om 17.00 uur hadden we deze namiddag nog een werkbespreking. Herr Gernot die in het plat Pinzgauerisch weer een heel verhaal verteld over wat wel en niet goed gaat op het moment. Daarna snel wat gegeten en om 20.00u was weer de Show on Snow. Dit keer een speciale versie: het 10-jarig jubileum! En het is een speciale versie geworden.. Alles wat mis kon gaan, ging mis. De muziekinstallatie was te laat, of dit nou kwam doordat de meneer van de muziek nou ziek was of dronken weet nog steeds niemand.. Toen de installatie er eenmaal was, deed deze het eerst niet, uiteindelijk is er toch muziek uit de speakers gekomen. Tijdens de show is er in bijna alle acts wel iets mis gegaan; of er viel iemand of het ging niet gelijk etc.. Als klap op de vuurpijl viel de stroom ook nog een keer uit voor vijf minuten... Het was een show om nooit te vergeten!
Na een glühwein na afloop van de show zijn we naar huis gegaan om, om te kleden en daarna nog met een groepje collega's naar Pavillon geweest.

Na een korte nachtrust deze dinsdag geen training maar om 8.00 uur paraat op Sammelplatz voor Fasching-dinsdag (carnaval). De hele boel en onszelf versieren. Net als vorig jaar gingen wij, Schermer-skileraren, deze dag als bij de dag door. Met een zwarte neus en een lik gele en zwarte schmink op de wangen met de kinderen met de Maiskogelbahnlift naar de Maiskogel gegaan. Het was smoordruk, lang wachten voor de bus en liften en deze dag waren de kinderen niet op hun best en daardoor de juf ook niet zo.. ;) 's Avonds Fasching in Pavillon gevierd, waar het ook erg druk en niet bijzonder gezellig was, daardoor niet al te laat thuis.

Woensdag negen kinderen, omdat er een ziek was. De kindertjes waren deze dag net zo stralend als de overheerlijke zon en dat maakt de dag meteen een stuk aangenamer!! Het was heerlijk rustig op de Maiskogel, omdat bijna iedereen op de gletsjer zat. Gelukkig stonden de ouders aan het eind van de dag allemaal al klaar om de kindertjes weer op te pikken om zelf nog met ze te skiën. Doordat dit snel afgehandeld was, was ik lekker vroeg klaar. Eenmaal thuis gekomen, kwam ik er achter dat ik geen huissleutel had. En de collega's die er wel één hadden, zaten nog op de gletsjer of waren nog op hun weg terug. Toen maar voor straf een uurtje op een bankje in de zon gezeten.
Na het avondeten ben ik naar Baumbar gegaan waar ik, Margriet, collega van vorig jaar heb ontmoet en onder het genot van een drankje hebben we lekker bijgepraat.

Donderdag weer negen kinderen en ook weer op de Maiskogel, omdat het de dag van de Skirace is. En deze ging erg goed, ahum.. twee kindjes gingen zo hard dat ze uit de bocht vlogen, eentje snapte het spelletje gewoon niet of ze had helemaal ging zin om de bochten te maken en ging om de hele slalom heen en twee stopten tien meter voor de finish, omdat papa daar stond te filmen! Ach, ik kon er wel om lachen.. Na de les met een paar collega's nog iets in Lederhosen gedronken, daarna snel naar huis: oorkondes uitschrijven, voor rapport weer naar kantoor en na de prijsuitreiking weer met een grote afvaardiging naar Paletti gegaan, waar inmiddels elke donderdagavond een tafel voor ons staat gereserveerd. En hiermee was de avond geopend! De jongens in het gezelschap wilden deze avond graag naar Baumbar, omdat ze wel eens wat anders dan Pavillon wilden, zeiden ze. Wij wisten wel beter, want het is donderdagavond Playboy-avond in Baumbar! Maar we hebben ze hun zin gegeven. Toen we bij de Baumbar arriveerden bleek dat ze nog maar net open waren en waren we de eerste binnen. Daarom zijn we eerst nog even voor een drankje naar Lederhosen gegaan. Hier konden we nog net één drankje bestellen, zij gingen namelijk net sluiten. Hierna onze weg vervolgd richting centrum en Kitsch&Bitter was onze volgende missie, hier was het ook al zo rustig, dus uiteindelijk toch maar weer in Pavillon beland. Later op de avond, speciaal voor de jongens, toch nog even terug gegaan naar Baumbar. Na het optreden van de schaars geklede konijntjes de nacht toch weer geëindigd in Pavillon.

Na wederom een erg korte nachtrust stond ik toch erg fris en fruitig op vrijdagochtend op Sammelplatz. Deze vrijdag was het voor mij niet de vraag hoeveel er kwamen, want ik wist dat twee kinderen deze dag weer zouden vertrekken en de overige zeiden donderdag na de lessen 'tot morgen!' Dus ik verwachte zeven kinderen. Dit werden er uiteindelijk acht, omdat het meisje wat twee dagen ziek was ook nog een dagje kwam skiën. Daardoor kreeg ik er geen kinderen van andere groepen bij en kon ik lekker nog een dagje met mijn 'eigen' groepje skiën, oefeningen wilden ze niet meer doen, ze wilden alleen heeeel snel en veel skiën! Ook prima! Na een mistige ochtend was het de rest van de dag wederom stralend weer, daarom heb ik na de lessen met een collega nog een biertje op het terras van Lederhosen genuttigd, deze hadden we dik verdiend, omdat we het ook zo zwaar hebben gehad!!
Enjoy the good life!
Van de baas kreeg ik nog een compliment tijdens rapport, hij zei dat ik 'gute arbeit gemacht' had, omdat alle kinderen ook deze laatste dag nog naar de les gekomen waren. (Nu mag ik zeker weten nog even skilerares blijven..)
's Avonds weer gezellig met z'n allen gegeten en een grote bowl punch gemaakt. Dit zou de start van een avondje stappen worden, omdat iedereen de volgende dag vrij was. Uiteindelijk bleef ik als enigste over die nog energie had om te gaan. Desalniettemin toch nog even naar Pavillon geweest en nog een aantal (con)collega's van een andere skischool ontmoet. Helaas was het niet erg sfeervol en ben ik niet lang gebleven.

Van Hotel naar Hel

Helaas konden we onze spullen vrijdagavond nog niet naar Landhaus overbrengen, dus dat betekende erg vroeg opstaan op onze enigste vrije dag...!

Alles naar de auto gesleept en naar Landhaus gereden. De sleutels moesten we ophalen bij de receptie van het naastgelegen hotel, 24 euro borg voor de sleutel.. dat beloofd wat..!!
En toen was eindelijk het moment daar dat we ons 'nieuwe' onderkomen betraden.
Landhaus: een heeeeel oud hotel, wat niet meer voor dat doeleinde gebruikt wordt en ook niet meer màg worden. Op de begane grond is een keuken, daarboven zijn een aantal verdiepingen met de kamers. We delen nu drie kamers met zeven personen. Ik slaap op een kamer met Kadri. Daarnaast wonen er nog een aantal mensen, welke volgens mij onder andere in het naastgelegen hotel werken, hiermee hebben we weinig tot geen contact.

In het begin lachten we nog om onze 'nieuwe omstandigheden' en probeerde iedereen nog positief te blijven, maar op een gegeven moment houd ook dat echt op! Landhaus is oud, de vloer kraakt onder je voeten vandaan. Het stinkt, de medebewoners roken in de 'keuken'. Welke je niet keuken kunt noemen, want hij bestaat alleen uit twee kookplaten, geen oven of magnetron. Er zit geen druk achter het water, dus douchen is een hele onderneming. Ons ontbijt nuttigen we op de slaapkamer, omdat de keuken en echte no-go zone is! Er is geen internet en geen televisie. Het heeft eigenlijk alles wat je bij een skileraren onderkomen zou kunnen verwachten, maar wij zijn inmiddels al zo verwend met het appartement in Blauhaus, dat dit voor ons wel even afzien is!

Er zijn ook heus wel een paar positieve punten aan Landhaus. Zo hebben we nu wel een balkon, welke dan weer niet op de zonkant zit en ook is er geen zon... Maar inmiddels fungeert deze als koelkast, naja.. met temperaturen van rond de -20 kun je het beter een turbovriezer noemen. Nog een voordeel is dat het naar Sammelplatz minder ver lopen is en het staat op steenworpafstand van kantoor. En verder proberen we zo weinig mogelijk 'thuis' te zijn. Lee probeerde al aangereden te worden door een auto, zodat hij een weekje, onder betere omstandigheden, in het ziekenhuis zou kunnen verblijven.
Het is maar voor een week: we will survive!!

Zaterdagmiddag nog even naar Zell geweest, paar boodschapjes gedaan en 's avonds bij Joost en Pavel gegeten. Zij kwamen voorheen altijd in Blauhaus, omdat hun keuken zo klein is, nu zaten we daar voor ons avondmaal. Met acht man verdeeld over twee bedden met de bordjes op schoot. Na het eten kwamen nog een aantal collega's van het andere skilerarenhuis en na een aantal drankjes zijn we naar de Burgparty gegaan. Dit is in de Burcht van Kaprun, erg mooie locatie. De muziekstijl was Oostenrijkse hip-hop en rap, niet echt onze smaak. Niemand vond het ook echt een leuk feestje, maar het was weer eens wat anders dan de après-skibar en desondanks is het ons gelukt om rond drie uur thuis te komen!

Alweer de derde zondag op Sammelplatz. En deze week was ik voor het eerst ingedeeld en wel bij de volwassenen beginners. Voorlopig bestaat de groep uit zeven Engelsen, twee Nederlanders en een Roemeense. Ik moest wel weer even heel hard, en snel, nadenken waar je mee begint enz. Met beginners is het zo belangrijk om de basis er goed in te stampen.

Na het rapport hadden we nog een, bijna twee uur durende, meeting voor de kinderskileraren in verband met de aankomende drukke vakantieweken.
Voor het avondeten zijn we naar restaurant Zuchini geweest, welke tegenover Landhaus zit, dit kun je ook weer als voordeel beschouwen ;)

Maandag waren er twee Engelsen minder in mijn groep en kwam er een Duitse bij. 's Ochtends nog op Sammelplatz geskied en ‘s middags naar de Lechnerberg gegaan.

Na de lessen ontdekten we nog een luxe voordeel aan Landhaus: het naastgelegen hotel heeft wellness faciliteiten (sauna, stoombad, infrarood cabine en whirlpool)! Officieel moeten we bij de receptie vragen of we op dat moment gebruik mogen maken van de sauna, want hotelgasten hebben voorrang.. Maar omdat we eerst de deur passeren naar de sauna besparen we ons de moeite om langs de receptie te gaan en gaan meteen linksaf de sauna in! En nog een bijkomstig voordeel aan deze luxe: de overheerlijke douche na! Na deze verwennerij weer afgezet naar de Show on Snow, waar je aan het aantal bezoekers kon zien dat het weer drukke weken zijn. Na afloop, omdat het nu weer op de route ligt: nog een drankje in Pavillon gedaan.

Dinsdag kreeg ik een Engelse uit Will's groep erbij, hij heeft deze week de groep boven mij. Waardoor mijn groep weer uit tien personen bestaat, welke ik weer een hele dag heb vermaakt op de Lechnerberg.

Na een uitgebreid sauna bezoek met de hele Landhaus-crew zijn we weer bij Joost en Pavel wezen eten: andijviestamppot met gehaktbal!

Woensdag weer een dagje Lechnerberg. De gletsjer was vandaag gesloten, omdat het te hard waaide in combinatie met de hoeveelheid sneeuw die de afgelopen nacht gevallen was, waardoor het lawinegevaar te groot was. Ook op de Lechnerberg kwamen af en toe flinke windvlagen voorbij. Het was de bedoeling om de namiddag naar de Maiskogel te gaan. Hier eenmaal aangekomen was het ontzettend druk, hier hoorde ik dat ook in Zell maar weinig liften en pistes open waren. Na een dik kwartier in de rij te hebben gestaan en gelukkig zat er nog niemand van de groep in de lift, kregen we te horen van het liftpersoneel, dat ook de Maiskogel vroegtijdig ging sluiten. De bus maar weer terug genomen naar de Lechnerberg, waar het daarna smoordruk was, omdat iedereen daar nu voor het laatste lesuurtje naartoe moest. Na thuiskomst en voor rapport meteen weer de sauna ingedoken!
Daarna naar het dorp geweest om naar m'n laptop te laten kijken. Afgelopen week vertoonde deze vreemde kuren: hij viel om de haverklap uit en uiteindelijk wilde hij niet eens meer opstarten.. Ik was even bang dat hij gecrasht zou zijn, maar het viel mee: de lader was kapot.

In de loop van de afgelopen dag en ook de hele nacht door had het gesneeuwd! Omdat dinsdag en donderdag de Maiskogellift om acht uur open gaat, hadden we met collega's afgesproken om voor de werkdag nog even een aantal strepen in de verse sneeuw te zetten. Helaas had het liftpersoneel het nog erg druk met alles sneeuwvrij maken, waardoor de lift een half uur later opging.. Ook moesten wij eerder op Sammelplatz zijn, als het sneeuwt moeten we 's ochtends 15 min. eerder aanwezig zijn om te preparen (sneeuw aanstampen). Hierdoor konden we maar een keer naar beneden en hebben we een short-cut, offpiste, genomen zodat we in het dorp dichterbij Sammelplatz uitkwamen.

Omdat ik nog niet om de Maiskogel geweest was met mijn groep had ik deze donderdag de race op de Lechnerberg. Daarna meteen door naar de Maiskogel gegaan. Hier was het weer smoordruk, omdat de gletsjer nog steeds niet open was en ook de pistes en liften in Zell am See waren nog grotendeels dicht.

Deze dag heb ik een aantal van mijn vrouwelijke gasten niet blij gemaakt meet de afdaling op de Maiskogel, twee kregen behoorlijk de bibbers in de benen, omdat het (in hun optiek) zó steil is.. Sommige vrouwen komen ergens anders beter tot hun recht.. ;p
Om deze dag voor mezelf toch nog goed af te sluiten nogmaals de afdaling gedaan maar nu lekker volgas met twee collega's. Daarna naar 'haus' oorkondes geschreven, naar rapport en vervolgens weer door naar de prijsuitreiking. Daarna nog een aantal drankjes genuttigd met een aantal gasten, waaronder de bange huismoeder!
Na het vochtgehalte weer op peil te hebben gebracht met een groepje collega's naar Paletti gegaan voor het donderdagavondmaal. We zijn aangeschoven bij de grote vertegenwoordiging Schermers die net de pizza achter de kiezen hadden.

Met de hele meute zijn we daarna weer naar Pavillon gegaan, waar het deze keer niet bijster gezellig was. Op de terugweg naar 'haus' nog met een groepje collega's Kitsch&Bitter binnen gegaan en daar nog even lekker gebabbeld onder het genot van een sapje.

Mijn vrije vrijdag ben ik begonnen met een beetje uitslapen. Rond elf uur heb ik de bus naar Zell genomen en heb me daar 2,5 uur vermaakt op de inmiddels weer geopende pistes, ondanks dat het nog steeds aan het sneeuwen was. Daarnaast was het niks niet koud, opzich heerlijke ski-omstandigheden, maar helaas was het zicht niet erg goed.

's Middags de skikleding omgeruild voor de bikini en voor de laatste keer van de saunafaciliteiten gebruik gemaakt. 's Avonds chili con carne gegeten bij Joost en Pavel en daarna alvast begonnen met inpakken. Dit werd alweer ons laatste nachtje in Landhaus (time flies!).

Zaterdagmorgen moesten we voor elf uur uit de kamers zijn, dus ook vandaag kon ik iets langer blijven liggen, maar dit keer wilden we wel zo snel mogelijk onze spullen pakken!
Ik stond voor deze dag op Bereidschaft, maar werd niet opgeroepen. Dus alle tijd om te verhuizen. De auto zo snel mogelijk volgepropt, uiteraard de borg voor de sleutel weer geïnd en richting Blauhaus gereden. Hier konden we voor twaalf uur nog niet in het appartement, dus op het stoepje zitten wachten. Dit was helemaal niet erg, want de zon liet zich eindelijk weer zien en daarmee steeg de temperatuur ook boven de 0; heerlijk!!!

Bij het betreden van Blauhaus waren het alleen maar ‘ooooh's' en ‘aaah's' en grote glimlachen op onze gezichten!! En we hadden gelijk: het is grondig schoongemaakt! Hierover kregen we nog wel even een opmerking van de huisbaas: we moesten dit keer 'iets' schoner zijn..!

David en één van de Thomassen zijn dit weekend naar huis gegaan en we zitten nu met z'n zessen, Kadri, Cornelia, Miri, Lee, Thomas en ik, in dit appartement. We hebben ons alweer helemaal genesteld in alle luxe en 's middags ben ik met Lee en Kadri naar Zell geweest om (hele) grote boodschappen te doen om de lege voorraadkasten weer te vullen!
Om deze eerste avond ‘Back in Blauhaus' te vieren, hebben we pannenkoeken gegeten.

Eind goed, al goed!

Eine Woche Kinderschilehrerin

Zondag stonden we weer vol spanning op Sammelplatz. Nadat Gernot zijn dagelijkse bijna onverstaanbare in het plat Pinzgaurische praatje half tegen ons, half tegen de omliggende bergen had gehouden, kregen we de groepsindeling te horen en ik stond deze week weer op de reservelijst. Uiteindelijk moest ik bij de allerkleinsten in Kinderland helpen bij Astrid en Dorina. Er waren deze week twintig ukkies, in de leeftijdscategorie van 3 tot 5jaar, die voor

het eerst op ski's en skischoenen stonden.

Het leuke deze ochtend was dat er een aantal kindjes en ouders naar me toe kwamen die me nog herkenden van vorig jaar en sommige, buitenlandse kindjes!, wisten zelfs m'n naam nog (ik daarentegen die van hen vaak niet meer..)

Na de lessen nog een paar keer de Maiskogel geskied met een aantal collega's. Omdat we nu langer onderweg zijn van huis naar kantoor of Sammelplatz en vice versa blijven we vaak op of rond (lees: après-skibar) de pistes hangen voordat we op rapport naar kantoor gaan. Hier moeten we, nog steeds elke dag, tussen 16.00 en 16.30 uur melden uit hoeveel je groep bestaat, wat je die dag gedaan hebt en waar je geweest bent.

Net als de voorgaande avond kwam er ook deze avond iemand het huis binnen lopen. Alleen Lee had 's middags iets over hem gehoord en dit bleek onze nieuwe collega, snowboardleraar, te zijn. Een jongen dus: David, Oostenrijker. Het probleem was nu: wij bezetten de vier persoonskamer met de drie dames en de drie persoonskamer voor de mannen was inmiddels ook al vol bezet. De makkelijkste oplossing was natuurlijk om van kamer te wisselen.. maarrr, we hadden in de voorgaande dagen één en ander in de wandelgangen opgevangen over dat we zaterdag voor 9.00u uit het appartement moeten voor een week. Deze Lucky bastard sliep daarom voor een week bij ons op de kamer..

Inmiddels hadden we ook redelijk officieel, voor de maatstaven van hier, te horen gekregen dat we inderdaad naar een ander onderkomen gaan. Hoe, wat en waar was in elk verhaal weer anders. Ja, communicatie laat hier soms nog een beetje te wensen over òf het is gewoon anders dan hoe wij, Nederlanders, het gewend zijn..

Ik zat nog in dubio of ik voor deze paar weken uit m'n koffer zou gaan leven, maar had er toch maar voor gekozen om een stukje kast en de paar vierkante meters incl. m'n bed in de slaapkamer in te richten.. Mogen we dus alles weer inpakken en verhuizen. Maar we zien de voordelen van het verhuizen ook in: sinds de eersten hier zaten, begin van het seizoen, vanaf half december dus, is alleen de keuken één keer 'grondig' schoongemaakt en dat was dus vorige week door Lee en mij.. En dan zal ik nu de details van dat schoonmaken geven: dit was zonder bleek, ander schoonmaakmiddel, dweil of stofzuiger. Dit was met veger en blik en na lang zoeken een bezem. Wij gaan er vanuit dat ze het appartement zaterdag eerst écht grondig gaan reinigen, voordat er anderen inkomen en hopelijk doen ze dit nog eens voordat wij weer terugkeren!

Maandag heb ik Dorina en Astrid weer geholpen.

In de loop van de ochtend ontstond er een duidelijk niveau- en leeftijdsverschil in de groep. Dorina nam hierna de zes kleinsten onder haar hoede. Astrid en ik hielden daardoor veertien over. Waar het de ochtend nog ontzettend goed ging, waren ze 's middags (stront)vervelend. Ze bleven maar jammeren en janken. Ik was continu bezig de kinderen oprapen, helpen, toespreken en corrigeren. De kinderen kwamen uit Duitsland, Engeland, Nederland en Polen. Dus het is naast veertien namen zo snel mogelijk uit je hoofd weten, ook weten in welke taal je tegen ze moet praten. Kreeg daar 's middags nog wel een compliment over van een moeder: op dat moment stond er een Nederlands, Duits en Engels jongetje bij me en in één adem had ik ze in de drie verschillende talen gezegd dat ze de ski's weer aan moesten trekken en waar ze daarna heen moesten gaan en ondertussen was ik zelf bezig een vierde kindje te helpen met haar ski's aantrekken.

Je komt in zulke weken oren en ogen te kort! Want je moet naast al het bovenstaande de kinderen ook nog bij elkaar houden, snotneuzen afvegen, handschoenen opnieuw en opnieuw en opnieuw aantrekken, regelmatig met ze naar de wc. Tijdens het middageten jassen, helmen, sjaals, mutsen en wanten (helpen) uittrekken, het eten snijden, in de gaten houden dat ze niet (te veel) knoeien, hun glas drinken niet omgooien of een voedselgevecht beginnen, ondertussen wil je zelf ook nog wat eten, daarna met de hele karavaan naar de wc en als laatst moet je er weer voor zorgen dat iedereen de goeie jas, helm etc. aantrekt. En uiteindelijk komen ze hier om te leren skiën!

Na Kinderland hebben opgeruimd met een paar collega's Maiskogel één keer afgeknald. Bij jullie was het koud, maar ook hier zet de koude door. Overdag was het deze week vaak rond de -15! En ook vandaag was zo'n koude dag en na zo'n dagje kinderen heb je het ook wel gehad. Daarna weer naar rapport en met Pavel en Joost meegereden om grote boodschappen te doen in Zell. Snel een pizza gegeten met de huisgenoten, omgekleed en naar de Show gegaan.

Dinsdagochtend bestond de training uit formatie-skiën en net als vorige week ging ook deze training goed.

's Ochtends de laatste dag in Kinderland. Inmiddels blijven de meesten redelijk stabiel op de ski's staan en kunnen ze op commando stoppen. Tijd voor de volgende stap: Lechnerberg.

Met kinderen is het zo: Je doet een oefening, de eerste drie keer vallen ze, langzaamaan gaat het beter en hebben ze het door, je maakt het weer een stapje moeilijker en je begint weer vooraan en zo gaat het de hele week door. Het is dus twee stapjes vooruit en weer één terug.

Woensdag weer naar de Lechnerberg. Inmiddels had Dorina hulp gekregen van Marly en waren ook zij met de groep op de Lechnerberg. Van Gernot moesten we, met name onze groep weer splitsen. Astrid en ik hielden de acht betere en aan het eind van de dag is het gelukt om iedereen, zelf in de sleeplift, naar de top van de Lechnerberg te krijgen en natuurlijk weer heelhuids beneden.

's Middags nog maar eens navraag gedaan over de verhuisplannen. Wij hadden (onder andere) gehoord dat iedereen ergens anders ondergebracht zou worden, maar het blijkt dat we allemaal naar: Landhaus gaan en dan komt er nog weer iemand bij, Miriam. De anderen kennen haar al, omdat ze hier ook met kerst en Oud&Nieuw was. Ook hadden wij gehoord dat het voor één week was, maar nu had Burgi het ineens over twee weken of misschien langer.. Ook zei ze nog even tussen neus en lippen door dat ze hoopte dat de verwarming er weer gemaakt was. Hierdoor nog niet veel wijzer geworden en het enige wat we konden doen was afwachten..

's Avonds heb ik het nieuws gevolgd via BVN en door heit en mem op de hoogte gesteld over het wel en wee in Fryslân: Yes!! geen Elfstedentocht. Zó jammer dat hij (eerst) niet doorgaat :P Ik was denk ik één van de weinigen die blij was met deze uitkomst.

Na ons 'restjesdiner', pasta met een saus met alles wat we nog in huis hadden, hebben we de woonkamer omgetoverd tot bioscoopzaal en hebben we film gekeken inclusief popcorn!!

Donderdag weer de hele dag op de Lechnerberg doorgebracht. In de loop van de morgen hadden de kinderen de SkiRace, welke altijd erg spannend voor ze is. Omdat Astrid moest helpen met het tijdmeten heb ik een groot deel van de dag de groep alleen gedaan.

Na de les meteen naar huis gegaan: omgekleed, naar rapport, prijsuitreiking bij Pavillon en daarna hebben we met een groep collega's bij Paletti gegeten. Rond 22.00 uur weer naar Pavillon gegaan voor de grote apres-ski party. Hier was het erg druk, veel bezopen luidruchtige Nederlanders en een erg dronken Duitser, welke afgevoerd is met de ambulance, maar verder was het wel gezellig. We hebben zelfs een potje spijkerslaan gedaan en met vier slagen zat mijn spijker, als eerste, in het blok hout.

Met een kindergroep mag je, je vrijdag weer melden op Sammelplatz. Voor een week kinderlessen boek je zes dagen, waarvan de zesde dag optioneel is. Ook deze dag was het de vraag wie en hoeveel er zouden komen. Van onze groep waren dat er uiteindelijk maar vier, dus Astrid was zo aardig om de kinderen vandaag mee te nemen, zodat ik vrij was. Dus binnen een uur was ik weer thuis. Daar heb ik eerst al het Elfsteden-nieuws teruggekeken op internet en 's middags met een groepje collega's nog even naar de Maiskogel geweest, off-piste en lekker vrijblijvend skiën met warme choco na. Lekker uitgebreid gedoucht en begonnen met inpakken voor de grote verhuizing..

Back to reality: Schi Arbeit

Na mijn laatste werkdag bij Kruidvat had ik nog zo'n twee weken vrij. In deze weken heb ik nog een en ander voor mijn Azië-reis kunnen voorbereiden, vrienden- en familie bezoekjes gedaan en natuurlijk de voorbereidingen voor Oostenrijk, wat eigenlijk alleen bestond uit koffer en auto inpakken en dit moest (zoals altijd) weer op het laatste moment..

In eerste instantie zouden we pas vrijdagnacht rijden, omdat Johannes nog moest werken, maar omdat hij eerder vrij kreeg, konden we vrijdag overdag al rijden.

Na een redelijk voorspoedige reis met een overnachting in het hotel waar ik vorig jaar de heenreis ook geslapen had (als zielig, eenzaam reizend meisje heb ik vorig jaar vast indruk op hem gemaakt, want de eigenaar herkende me nog) kwamen we zaterdag eind van de middag aan in Kirchberg.
Gezellig, levendig dorpje, elke dag overheerlijk ontbijt en diner in het hotel (waar de eerste dagen ook het Zweedse skiteam verbleef i.v.m. de Hahnenkamm-Rennen die dat weekend in Kitzbühel waren)

Na de eerste twee dagen veel wind, bewolking en kou hebben we het de rest van de week getroffen. Elke piste kunnen doen met Johannes -op ski's!- in mijn kielzog. Na twee dagen boarden begon het bij hem wel weer te (s)kriebelen, dus ski's gehuurd en na een Masterclass van zijn privélerares van nog geen uur de gondel naar boven genomen en de rest van de week zijn we voornamelijk samen wezen skiën. Het skigebied en de pistes vielen me een beetje tegen, maar desondanks wel een heerlijke vakantie gehad.

Zaterdag 28 januari afscheid genomen van heit, mem en Johannes, zij reden weer terug naar Nederland, na een uurtje rijden kwam ik rond het middaguur in Kaprun aan. Het kantoor was open en meteen maar m'n werkkleding en skipas opgehaald. Daarna naar het appartement gereden. Ik verblijf dit keer ergens anders als vorig seizoen. Vergeleken met vorig jaar ligt het appartement iets verder weg, maar we hebben (iets) meer luxe!! Ik noem alleen even: afwasmachine, bank en flatscreen tv, welke in een ruime keuken/woonruimte staan met eethoek. Wel slapen we met drie meiden op een kamer, maar de kamer is erg ruim en ieder heeft zijn eigen eenpersoonsbed dus geen enkel probleem. Mijn huisgenoten zijn: Cornelia (Zweden) Kadri (Estland) en Lee (Nederlander).

Andere collega's Joost (Nederlander) en Pavel (Roemenie) verblijven in dezelfde straat in een klein appartement met kleine keuken en daarom eten ze vrijwel altijd hier. In tegenstelling tot vorig jaar eten we nu vrijwel elke avond samen en dit geeft naast gezelligheid ook een huiselijk sfeertje.

Op mijn eerste avond stond er Sushi op het menu met als toetje Schnaps. Rond tien uur zijn we richting Pavillon gegaan om nog 'even' een drankje te doen, het was immers wisseldag dus vast niet druk.. Wel dus! Op de terugweg richting huis nog naar Kitsch&Bitter geweest, waarna we om drie uur onze bedjes in kropen.

Na een kort nachtje stond ik zondag na tien maanden weer op de Sammelplatz. Het voelde alsof ik nooit niet echt weggeweest ben en erg leuk collega's van vorig jaar weer te ontmoeten. In eerste instantie stond ik op de reservelijst, maar na vijf minuten kwam Heinz (chef volwassenen ski) al naar me toe of ik een zwakke groep 4 onder m'n hoede wilde nemen. Beginners zijn niveau 6 bij ons, dus ze kunnen al een beetje skiën en bochtjes maken.

Om half tien startte ik met tien Engelsen, Ieren en Britten: voor ons één pot nat, voor hen wel degelijk een verschil, maar dat had gelukkig geen invloed op de groepssfeer.
Ik begon op de Lechnerberg om te kijken of iedereen een beetje het zelfde niveau had en zo te zien zat dat wel goed. De middag al naar de Maiskogel gegaan en voor ik het wist zat mijn eerste werkdag er alweer op. En na deze eerste dag had ik meteen al een Verlängerung, dat betekend voor ons als leraar: extra centjes :D omdat je ervoor gezorgd hebt dat iemand lessen bijboekt!
's Avonds niet te laat naar bed gegaan om de gemiste nachtrust van de voorgaande avond in te halen.

Maandag kwam er een Duitse bij de groep, welke maar voor één dag een les had. Deze tweede dag weer naar de Maiskogel gegaan.

Tussen 17.00 en 18.00u hadden we werkbespreking, welke ook nog niks veranderd was vergeleken met vorig jaar.

Heel herkenbaar was de maandagstress door de strakke en (over)volle planning bij collega's die in de Show on Snow meedoen. Deze wordt ook dit jaar weer elke maandagavond tijdens het hoogseizoen gehouden. Voor mij dus geen stress en ik kon nog even rustig eten en omkleden voordat de Show om 20.00uur begint. Op de terugweg na de Show als vanouds nog even langs Pavillon, waar ik nog een aantal van mijn gasten trof en later met nog een paar collega's heb zitten praten onder het genot van een biertje. En voor ik het wist was het alweer half twee..

Dinsdagochtend vroeg op: 8.00 tot 9.00 uur (leraren)training; kreeg weinig commentaar op mijn houding en dat doet een skileraar goed!

In de les waren vandaag twee niet, omdat ze maandagavond kroegentocht hadden gedaan. Eén had een paraglide vlucht en één heb ik aan Sjoerd over gedaan, die een betere groep had, deze meneer vond dat hij te goed voor de mijne was, in realiteit was dit niet zo, maar het is zijn feestje.. Ik hield er nog zes over en met deze zes ben ik naar de Gletsjer gegaan, waar we een super mooie dag hadden, beetje koud, maar het zonnetje maakte het aangenaam.

Woensdag; De twee kroegtijgers waren weer hersteld van hun kater en vandaag weer twee Verlängerungen!! waarvan één graag een groep lager wilde, ook geen probleem. Voor de rest van de week telt de groep nu acht.

Vandaag was ook hier de Siberische koudegolf aangekomen. Het werd niet aangeraden, maar toch maar weer naar de Gletsjer gegaan, waar ik totaal geen spijt van heb gehad, want het was er heerlijk vertoeven.

's Avonds met huisgenoten en een aantal collega's bij een Engelse oud-collega (Graham), die dit seizoen ook nieuw bij de skischool was, maar er inmiddels al niet meer werkt, maar nog wel in Kaprun woont, Mexicaans gegeten en ijs met Amaretto na. Daarna de rest van de fles met behulp van een spelletje (waarvan ik de naam hier maar niet zal noemen) meester gemaakt!

Donderdagochtend was ik één van de gelukkigen die de wekelijkse slalom op de Maiskogel mocht uitzetten. Ik mag niet klagen vorig seizoen heb ik het geen één keer hoeven doen. Maar dit houdt dus in: om 8.00u bij kantoor staan en met alle start-, slalom-, finishvlaggen, afzetlint en boormachine in de stoeltjeslift.
Vandaag dus het laatste lesdagje voor de groepsles; op de Maiskogel. Omdat ik 's ochtends iets later begonnen was, 's middags wat langer doorgegaan. Daarna nog een keer omhoog om de slalom op te ruimen. Inmiddels was het al bijna vier uur en hierdoor kon ik meteen door naar kantoor voor de report. Daarna als een speer naar huis om, om te kleden en de oorkondes uit te schrijven. Om vijf uur stonden we allemaal weer paraat bij Pavillon voor de prijsuitreiking. Van mijn groep kreeg ik nog een kaart waar iedereen wat opgeschreven had en verder zaten er nog een paar briefjes en munten in de enveloppe die ik wel kan gebruiken ;) Na de prijsuitreiking naar binnen gegaan en tot na 21.00u nog één en ander gedronken met mijn gasten. Iedereen had inmiddels het diner in hun hotel gemist en omdat ik ook nog niet gegeten had, zijn we met z'n allen naar Paletti geweest voor een heerlijke pizza (dit diner en de drankjes werden mede mogelijk gemaakt door mijn gasten J) Rond twaalf uur afscheid genomen van een aantal en na een lange, hectische dag naar huis gegaan.

Vrijdag hadden twee van de groep me nog voor twee uurtjes privé geboekt (en wéér een Verlängerung!!) Omdat ze graag naar Zell am See wilden hadden we om 09.15 bij kantoor afgesproken. Samen met nog een aantal van de groep, die met elkaar gingen skiën maar ook naar Zell wilden, de bus genomen. Het eerste uur was het nog redelijk aangenaam, de piste lag er sprookjesachtig bij, zonnetje en een glinsterende bevroren fijne substantie dwarrelde naar beneden, het leken net zilverglitters. Maar toen het wat bewolkter werd, daalde ook meteen de temperatuur. Na deze twee uurtjes was ik zo koud dat ik moeite had mijn skistokken nog vast te houden en ook de connectie tussen mijn voetzolen en ski's was totaal verdwenen. Nadat ik het bergrestaurant in ging om weer op te warmen, en mijn doorbloeding weer een beetje opgang kwam, werd ik er 'raar' van. Toen ik weer een beetje bijgekomen was de baas gebeld en gelukkig was ik in de middag vrij!!

Bij terugkomst in Kaprun nog een drankje gedaan en toen echt afscheid genomen van mijn gasten van afgelopen week. Ik had echt een super week, met een super groep en het voelt alsof ik op de top begonnen ben.. Het ironische is dat ik vorig seizoen in de zelfde week net zo'n leuke groep Wester-buren heb lesgegeven.

's Avonds hebben we weer met het vaste clubje gegeten en vanaf 20.00uur druppelden de mensen, voornamelijk collega's, binnen en nadat we door alle drank heen waren, onder andere door het doen van drinking games, met een groep van vijftien man naar Pavillon gegaan. Hier hebben we de rest van de avond en een groot deel van de zaterdagochtend doorgebracht...

Bij het aanschouwen van de keuken, na een paar uurtjes slaap, deze samen met Lee van een grondige poetsbeurt voorzien, de rest lag nog in coma.
De vorige avond waren er ook nog twee nieuwe skileraren (Thomàs en Thomàs) bij ons ingetrokken, die nu samen met Lee de kamer delen. Ze zullen wel gedacht hebben.. Maar nu hebben ze ook onze 'andere' kant gezien!

Verder een erg lazy day gehad en vroeg naar bed gegaan om dit keer vol energie, fris en fruitig aan de nieuwe werkweek te kunnen beginnen.