Time flies

Oei, oei, oei.. Ik loop alweer een aantal weken achter met mijn blog...
Naast een aantal veranderingen is hier ook veel hetzelfde gebleven zo door de seizoenen en de jaren heen en in het werken en leven in de sneeuw. Desondanks geniet ik het leven hier nog elke dag en maak ik nog regelmatig het een en ander mee wat noemenswaardig is, maar ik wil natuurlijk niet te veel in herhaling vallen en wel een gebonden publiek blijven houden.
Ik realiseer me nog wel dagelijks dat ik zeker geen standaard leven leidt en doorsnee baan heb, maar ondanks dat besef, slaat ook hier de woon/werk sleur en de routine er soms in.
Ik ben me er ook zeker van bewust dat ik met mijn woon/werk situatie een bevoorrecht mens ben!
Vandaar maar weer een verhaaltje:

Mijn tweede zondag was ik niet ingedeeld voor een groep.
Door een miscommunicatie stond er een Nederlands stel op ons meetingpoint/kinderland in het dal te wachten op hun leraar, welke op zijn beurt bij ons meetingpoint op de gletsjer stond. Hierdoor kreeg ik deze man en vrouw toebedeeld. Omdat de temperaturen in het dal boven nul waren, ontvingen wij de eigenlijk als sneeuw bedoelde neerslag als regen..
Iets wat zeker niet hetzelfde gebleven is in de afgelopen 3 jaar is de waterbestendigheid van onze gele jassen.. Ik voelde me net Spongebob :D
Het stel had (gelukkig) maar twee uurtjes privéles geboekt en daardoor had ik de namiddag vrij en kon ik een warme douche nemen en de jas uithangen te drogen.

Deze week was het erg rustig en daardoor waren er veel leraren vrij of op ‘bereitschaft’ (oproep basis). In eerste instantie stond ik ook op deze lijst, maar (wederom gelukkig) wilde een collega een weekje vrij, waardoor ik haar groepje over moest nemen. Dit betekende: de groep met de allerkleinsten en totale beginners van hooguit 5jaar oud. Waarbij de groep ’s ochtends vaak groter is als ’s middags, omdat 2 uurtjes voor die ukkies vaak al inspannend genoeg is. Of ze komen soms maar één of zelfs maar een halve dag en is het meer een probeerles, welke bij ons bekend staat als ‘Schnupper Kurs’.
Zo ook deze dag; 5 kinderen ‘s ochtends en ’s middags maar 2. Daarom ’s middags met ze naar de “grote” Lechnerberg gegaan: lange stok mee, ik in het midden en aan weerszijden van mij een kind. In de lift aan elk been een kind en zo heeft de juf ook nog een leuke ski-middag in plaats van continu kindertjes oprapen, vooruit duwen, op de lopende band zetten, snotneuzen vegen, tranen drogen, handschoenen aantrekken enz enz in ons Kinderland.
Eind van de middag hadden we weer de 2-wekelijkse meeting/werkbespreking en na een snel avonddiner zijn we ’s avonds met een aantal collega’s naar de SnowNight geweest op de Lechnerberg. Aansluitend hebben we nog een drankje in Pavillon gedaan.

De volgende ochtend had ik maar vier kinderen en ’s middags weer met dezelfde twee als de voorgaande dag naar de Lechnerberg gegaan.
Na het dagelijkse rapport bij de baas, dit keer snel naar huis om een broodje te eten.
‘Wegens succes herhaald!’: Ook deze week werd er weer een Glühwurmchenlauf gehouden. ..En alles wat hier verplicht gebeuren moet, gaat inmiddels met frisse tegenzin..
Welgeteld één van mijn kinderen kwam opdagen. Gelukkig ook maar, want mijn “groep” was ook nog niet in staat om de Lechnerberg, zelfstandig, al bochtjes makend op ski’s (in het donker), beneden te komen.
In een grote pizza en met het kind tussen mijn benen en ski’s, zijn we toch vanaf de top naar beneden gekomen.

Woensdag had ik in de ochtend nog maar drie jongens en ’s middags twee. Omdat de twee waarmee ik nu al een aantal keer op de Lechnerberg geskied had, al redelijk goed konden remmen en zelfstandig achter mij aan konden skiën, ben ik de hele dag op de Lechnerberg geweest. De volgende stap voor de grootste van de drie was nu: zelf met de lift, zodat ik weer een been vrij had voor het 3^e jongetje.
’s Avonds was er een Hüttenrally. Ook een soort van Hüttenabend, maar dan anders..: Laatste lift omhoog en bij elke berghut drink je een (paar) biertjes of schnaps en dit is skileraren only! Bij de laatste apres-skihut aangekomen de skischoenen omgewisseld voor de dansschoenen en het feest afgesloten in Pavillon.

Donderdag wederom met mijn drie jongens naar de Lechnerberg geweest waar het alweer tijd was voor de wekelijkse skirace. Na de les, snel boodschappen gedaan, naar huis: omkleden, opfrissen en oorkondes schrijven voor de prijsuitreiking. Na de prijsuitreiking meteen naar huis gegaan en vroeg naar bed gegaan, omdat ik (alweer) een fikse verkoudheid opgelopen had.

vrijdag kwam één van de jongens niet meer en de 2e was er alleen ’s ochtends. Daarom’s ochtends nog op Lechnerberg gebleven en ’s middags met de ‘last man standing’ naar de Maiskogel gegaan.
Zoals sommigen van jullie misschien al hebben kunnen zien op de foto welke op facebook voorbij gekomen is, ben ik heerlijk verwend deze (valentijns)dag: twee dozen chocolade, een flesje sekt en een mooie bos bloemen.

Zaterdag moest ik vroeg op om Pytsje naar Zell am See te brengen voor haar ‘skileraren- fresh-up- cursus’. Ik ben de deur overdag niet uit geweest en heb me op het huishouden gestort.
‘s Avonds hadden we nog weer een meeting om ons volkomen geïnformeerd en theoretisch perfect uitgerust aan de komende drukke(re) werkweken te laten beginnen.

De daarop volgende week had ik, zoals wel verwacht, weer een groepje kinderen. (Je zou bijna denken dat het eentonig wordt.. Dit bedoelde ik met de eerdergenoemde routine;) )
Negen kinderen; uit Engeland,Nederland en Duitsland, welke al rond de 4 weken ski ervaring hebben en waarvan ik er vier in één van de afgelopen seizoenen ook al eens in een van mijn groepjes heb gehad. Eén van hen heb ik in mijn eerste seizoen de grondbeginsellen van het skiën geleerd, erg leuk om de vorderingen te zien en ze nu weer les te mogen geven.
’s avonds hebben we de verjaardag van één van de collega’s in Blauhaus gevierd.

Dinsdag; om 8 uur weer skilerarentraining. Daarna met de kids wederom naar de gletsjer, waar we weer verwend werden met een super zonnige dag.
Na het dagelijkse rapport, boodschappen gedaan en langs de Mc Drive voor een ‘warme Apfeltasche’, welke hier nog steeds verkocht wordt (dus we nemen het er van!!)
Daarna snel naar huis gescheurd om Sven z’n Zilveren 10 te zien...

Woensdag; met collega kindergroepen voor de afwisseling naar Zell gegaan. Omdat het liftpersoneel hier niet echt meewerkt en meehelpt, had ik na de zware arbeit van deze dag wel een biertje verdiend :D Na de les hebben we daarom in Lederhosen nog één gedronken met een aantal collega’s.

Donderdag: Racedag. Dat betekend: iedereen is op de Maiskogel vandaag.
Nadat mijn groep de race gedaan had, bleef er nog maar één meisje over, de anderen gingen allemaal met papa en mama skiën op de gletsjer, omdat het nog steeds zulk mooi weer was, waren de condities daar ook beter. Ik heb haar aan een andere leraar meegegeven waardoor ik heerlijk een midagje vrij had.
Zelf daarna nog een aantal keer de Maiskogel afgeknald en thuis alvast gedoucht en weer oorkondes schrijven voor de prijsuitreiking.
Deze dag kwamen ook het broertje en een vriendin van Pytsje aan in Kaprun om Pyts op te halen. Na een pizza in Paletti nog even naar huis geweest en de avond afgesloten in Pavillon

Aangezien ik de voorgaande dag al (bijna) geen kinderen overhad, verwachtte ik niet dat ze deze laatste lesdag nog in grote getale op zouden komen dagen. Zoals ik al vermoedde: er kwam geen één meer opdagen. Daardoor was ik een dagje vrij en ben ik met een collega op de Maiskogel gaan skiën en al snel belanden we in een heerlijke luie stoel, van bergrestaurant Glocknerblick, met uitzicht op de zonnige gletsjer aan een warme choco.

Zaterdag hadden we om elf uur training op de Maiskogel. De uitgelezen kans om mijn nieuwe ski’s, Atomic redster SL, uit te proberen. Onder redelijk zware condities, want het had lekker gesneeuwd en gedurende de dag sneeuwde het ook nog steeds, waardoor het zicht er ook niet beter door werd. De pistes waren één groot bultenfestijn. Heel goed om de ‘hoog-laag-beweging’ te oefenen en uiteindelijk korte bochten te maken. Na de lunchpauze en aan het eind van de training nog een klein stukje poedersneeuw meegepakt.
Conclusie na deze eerste kennismaking tussen Atomic en mij: we moeten nog even aan elkaar wennen.. Ik heb in elk geval weer een aantal valpartijen en ‘faceplants’ op mijn naam mogen schrijven. Mijn kindertjes moesten eens weten!! De afgelopen week merkte één van mijn kinderen nog op: ,,Juf, jij valt nooit hè!” Ik heb toen maar heel diplomatiek geantwoord: ,,Bijna nooit..”
Ze moesten eens weten...
En dan sluit ik af waarmee ik ook begonnen ben. Zoals ik al schreef: ,,veel is hier hetzelfde gebleven..’’: rond half vijf zaten we (weer) aan een welverdiend biertje in Lederhosen.

Met de neus in de boter

Zoals gezegd mocht ik zondag 2 februari meteen aantreden.
Om 10 voor 9 stond ik weer tussen de rode dino’s op ons meetingpoint/kinderland.
Na een hartelijk welkom met alle oude bekende collega’s voelde dat meteen als thuis komen en was ik er klaar voor om meteen weer ‘back in business’ te gaan.
Na het dagelijkse ochtendpraatje van de baas, werden de groepen ingedeeld en ik kreeg een kindergroep toebedeeld ..nog niks veranderd dus, alsof ik nooit weg geweest ben ;) ..
Van de drie kinderen hadden er er twee vorig seizoen ook in mijn groepje gezeten. Ideaal, want papa en mama weten organisatorisch grotendeels hoe en wat en dat scheelt enorm veel uitleggen en informatie verstrekken op zo’n eerste dag. Daarna kreeg ik er nog vier V.I.K.’s bij. (Very Important Kids) Dè ORF-kinderen, kinderen van medewerkers van de Oostenrijkse publieke omroep!
Nadat ik een aantal keer Lechnerberg af was gegaan, werd al snel duidelijk dat deze groep uit twee verschillende niveau’s bestond. Nadat ik de ene drie kinderen aan de ene leraar had overgedragen, mocht ik daarna de resterende vier (ORF-kinderen) aan een andere leraar meegeven.
En weg was mijn groep!
Ik moest daarna bijspringen op Kinderland, de groep van één van mijn collega’s telde inmiddels 18 kinderen. De helft ervan heb ik onder mijn hoede genomen en heb ze de grondbeginsellen van het skiën geleerd.
Na de les moet er nog steeds gerapporteerd worden bij de baas. Na dit gedaan te hebben, ben ik met een aantal collega’s een drankje gaan drinken in Lederhosen en vervolgens naar Paletti gegaan voor het avondeten: pizza. Na thuis snel omgekleed te hebben, want ik liep nog steeds in mijn ski/werk-outfit, nog een drankje in Pavillon gedaan en de eerste werkdag was weer een feit.

Maandag kon ik met mijn kindertjes al naar de touwlift van ons kinderland. Hier is het iets steiler en een goede test en voorbereiding voor de Lechnerberg. Bovendien had ik de iets oudere en grotere beginners en het verschil in kracht en uithoudingsvermogen merk je daardoor ook.
Omdat er op maandag altijd nog nieuwe kinderen starten, had ook ik er nog één of twee bij gekregen, daarna nog één van de ene collega en één van een andere collega...
..Het werd tijd om maar eens koppen te gaan tellen en ik telde 14 kinderen (officieel toegestaan is max. 12). Viel meteen met m’n neus in de boter dus!
Gelukkig wordt ook hier af en toe even door de vingers gekeken..
Het heerlijke zonnetje maakte ook veel goed deze dag en daarom regelmatig een (drink)pauze ingelast. De arme kindertjes kregen we goed ingepakt afgeleverd, maar in het dal is het deze week niet onder 0 geweest, ze dreven hun skipakken uit!!
Omdat het goed ging bij de touwlift ben ik ’s middags naar de Lechnerberg gegaan, hierbij kreeg ik gelukkig hulp van een collega om de kinderen, en mij ;), te helpen met de kids in en uit de lift te halen en één en ander te organiseren.

Dinsdag = trainingsdag. Om 8uur stonden we weer paraat bij de Maiskogel om aan ons ‘eigenes können’ te werken.
Terug naar de werkvloer: na twee kinderen ‘weg gegeven’ te hebben aan collega’s, kon ik met het toegestane aantal van 12 vandaag wederom naar de Lechnerberg.
Na het rapport bij de baas een drankje in Lederhosen gedronken om de tijd te doden.. Ook hiermee viel ik met m’n neus in de boter, want deze week was ook de jaarlijkse ‘Glühwurmchenlauf’, georganiseerd door de plaatselijke VVV. Alle kindergroepen van alle skischolen uit Kaprun, gaan bij schemering de Lechnerberg op. Daarna skiën we met z’n allen, in een lange slang, naar beneden waarbij de kinderen breeklichtjes (Glühwurmchen) in hun hand houden. Fakkeltocht voor beginners, zeg maar. Moet er vast erg leuk uitzien vanuit het dal en erg aandoenlijk zijn voor de ouders.. Voor ons leraren allemaal niet zo spannend en betekend het eigenlijk alleen maar een extra laaaange dag.
Om 7uur ‘s avonds, zo’n 12 uur nadat ik ze had aangetrokken, kon ik eindelijk de skischoenen uittrekken!

Ik weet al niet eens meer wat er gebeurd was maar woensdag had ik toch ineens weer 14 kinderen achter me aan skiën. Dit weerhield me er niet van om vandaag naar de Maiskkogel te gaan.
’s Avonds bijkomen en genieten van een Huttenabend in Anita’s (officiele naam= Untereigen). Cultuur snuiven en ons mengen tussen de toeristen. Erg leuk en zeker een aanrader voor degene die nog van plan zijn om, of ooit, nog eens langs te komen. Tussen de nodige alcoholische versnaperingen door werd er gegeten, gezongen en gedanst op de traditionele Oostenrijkse volksmuziek.

Donderdag stond ik alweer om 8uur voor de lift van de Maiskogel. Uit collegialiteit had ik geruild met iemand om de race op te zetten. Na deze ‘racedag’ op de Maiskogel, hadden we om vijf uur de prijsuitreiking bij Pavillon.
Thuis nog een powernapje gedaan, gegeten en gedoucht, waarna ik in Landhaus naar de (bijna) wekelijkse ‘pokernight’ ging. De opkomst was deze week schijnbaar zwakjes en al snel stonden we in Kitsch & Bitter te karaoken.

Vrijdag, de laatste les- (en vaak ook werk-) dag van de week, kwam de helft van mijn groepje opdagen. Helaas waaide het te hard om naar de gletsjer te gaan, dus nog maar een dagje naar de Maiskogel. Omdat bijna alle kindergroepen hier vandaag waren, konden we ’s middags een gigantisch sneeuwballen gevecht houden. Om half drie moest ik alweer voor het eerst afscheid nemen van “mijn” kindertjes.
’s Avonds arriveerde Pytsje. Zij was afgezet in Blauhaus, één van de skilerarenhuizen waar ik mijn 2^e en 3^e seizoen verbleven heb. Haar koffers en ski’s in mijn auto overgeladen en daarna naar Pavillon een drankje gaan doen.

Zaterdagochtend weer hetzelfde repertoire als een week eerder: langs de skischool, maar nu om Pytsje haar jas en skipas op te halen. Daarna zijn we doorgereden naar Zell am See. Heerlijk geskied en onze nieuwe sport- en actiecamera’s uitgeprobeerd.
Het eerste (amateur)beeldmateriaal ’s avonds in een filmpje gemonteerd, welke vele van julllie inmiddels al hebben kunnen zien op facebook.
Na het skiën zijn we nog ‘even’ langs het winkelcentrum met oa de MediaMarkt en de H&M gegaan. Waarbij ik bij die laatste mijn fooi van de afgelopen week meteen ver-shopt heb..
Met de laatste euro’s nog een aantal boodschapjes voor de dagelijkse en eerste levensbehoefte kunnen halen en ’s avonds weer vroeg onder de wol voor de nieuwe werkweek.

Guess who's back..?!

Lieve familie, vrienden, bekenden, nieuwsgierigen en geintereseerden,

Tetontour is terug van weggeweest!
Nu ik de kop en deze voorgaande regel terug lees klopt er al niks van: want ik ben sinds de winter van 2010 eens een poosjeniet weg geweest en ben nu juist wel weer weg!
Afin, hierbij de doorstart van mijn blog!

Met name mijn grootste fan en inmiddels erelid: beppe Siets, miste vorig seizoen mijn (bijna wekelijkse) portie leesvoer. Daarnaast is het erg leuk om zelf alle belevenissen nog weer eens terug te lezen! Herinneringen voor later maak je nu.. Maar aangezien ik me de afgelopen jaren overladen heb met zoveel (kostbare) herinneringen ontgaan er nog wel eens een paar van deze grote en kleine schatten. En dan is dit de ideale manier om alles te archieveren :D

Ik zal jullie in vogelvlucht een update geven sinds mijn laatste blog;
Nadat ik begin oktober 2012 terug kwam uit Azië stond ik nog geen maand later alweer op de ski’s (en het snowboard) op de Kitzsteinhorn voor mijn Landes 1 (de 1^e van twee modules waaruit de vervolgopleiding na Anwärter bestaat). In November had ik deze deels gehaald (snowboardonderdeel, theorie en Lehrauftritt). Voor de zogenoemde Gelände afdalingen had ik de herkansing later in het seizoen nodig. Maar ook dit papiertje heb ik inmiddels ‘in the pocket’!
Zoals al gezegd: vorig winterseizoen, waarin ik van half December tot half April (af en toe non-stop) gewerkt heb, geen blog bijgehouden. Afgezien van een aantal privé-lessen aan volwassenen heb ik alleen kindergroepen les gegeven.

De zomer van 2013 heb ik even pas op de plaats gemaakt; Na thuiskomst had ik binnen 2 maanden een sollicitatie met positieve afloop. Op het hoofdkantoor van één van Nederlands grootste winkelketens, gevestigd in Noord-Holland, heb ik menig telefoontje of email beantwoord. Daarvoor twee keer verhuisd en tijdelijk gebivakkeerd in Purmerend en Lelystad (toch nog een beetje rongereisd ;P).
Samen met partner in crime: Pytsje, serieuze plannen gehad om dit seizoen elders les te gaan geven en wel in: Japan. Helaas kon dat organisatorisch en deels financieel niet doorgaan.. Kaprun is een goed alternatief ;P

Ook ben ik in het najaar van voirg jaar nog begonnen met de HBO-module ‘klinische psychologie’.

Ik heb dus niet stil gezeten en ben momenteel ook weer volledig ‘on the move’.

Ik heb weer genoten van alle afspraakjes, ontmoetingen en avondjes (uit), in de weken voor mijn vertrek, om iedereen nog even gedag te zeggen!
Donderdag 30 januari om 6uur heb ik de deur bij Action (voorlopig..) dicht getrokken. Donderdagavond zelf voor Wie is de mol? gaan zitten en memmie de was laten draaien en vrijdag lag alles netjes gewassen en gestreken op m'n bed, bij deze: nog bedankt mem! ;)
Vrijdagochtend nog even wat frisse boslucht opgesnoven tijdens m'n 'morningrun', langs de fysio om nog één en ander recht te laten zetten, de laatste boodschapjes (lees: chocolade vlokken, appelstroop en stroopwafelsinslaan) En daarna mochten eindelijk de koffer en mijn skispullen weer van zolder! De koffer zat ook dit jaar binnen no-time weer (over)vol.
Broodjes smeren, het galgenmaal en de laatste uurtjes (nacht)rust gepakt. De bikini bijna vergeten! Die nog snel bij in de koffer gepropt en rond half 11 gaf het navigatiesysteem aan dat ik over een kleine 10 uurtjes in Piesendorf zou arriveren...

Na verder een goede reis, was ik nog geen half uur de Oostenrijkse grens gepasseerd en..: *Flits*
Grrr..!!! Ik reed rond de 20km te hard.. L Schade! De daarop volgende tankbeurt was een stuk leuker, dit jaar scheelt dat zo’n 15euro per tankbeurt! Nog een paar keer tanken en met die besparing is de bekeuring weer betaald ;p
Een kleine 12uur na vertrek uit Nederland kwam ik op de eindbestemming aan. Piesendorf, een dorpje net buiten kaprun, welke vanaf nu mijn thuisbasis in Oostenrijk is.
Omdat er een hele nachtrust overgeslagen was, ben ik deze eerst maar even gaan terugwinnen.
Eind van de middag de oude vertrouwde gele jas en skipas opgehaald bij de skischool en ’s avonds vroeg naar bed gegaan. Arbeit gaat nog even door: zondag werd ik meteen op Sammelplatz verwacht.

Zweten, spierpijn en blauwe plekken!

Ik zal jullie even mee nemen door een gemiddelde dag in de Gym!

Om 6.30 gaat de (gemeenschappelijke) wekker en om 6.45 sta ik beneden in mijn sportbroekje, shirt en speciaal nog aangeschafte 'hardloop'schoenen (type: wegwerpsneakers, made in China). Klaar voor het aperitiefje: een half uurtje hardlopen, waarin we tussen de 5 en 10 km afleggen.
Hierna begint pas de warming up en gaan we touwtje springen, gevolgd door een serie rekken en strekken met de hele groep. Daarna worden mijn handen ingezwachteld door de trainer en begin je met 'shadow boxen' en/of 'drills'. Shadow boxen is voor de spiegel, in de ring of op een zak de verschillende bewegingen uitvoeren. Drills is hetzelfde maar nu commandeerd de trainer de bewegingen.
Daarna gaan de trainers de ring in, waarna wij om beurten ook de ring in moeten. Je staat 1 op 1 met je trainer en deze, ingepakt in pads, geeft je de drills waarna je ze, op hem, uitvoert. De bewegingen gaan in rap tempo achter elkaar en ondertussen beweeg je door de ring. Eén sessie duurt zo'n 2 tot 3 minuten en doe je 2, 3 soms 4 keer achter elkaar. In de tijd dat je niet aan de beurt bent, word je geacht shadow boxing of bagwork te doen.
Bag work is dus de bewegingen op de bokszak, maar is ook series knieheffen tegen de zak aan. Het belangrijkste is: als je maar beweegt! Inmiddels is het rond half 9 en hebben we nog een kwartiertje krachttrainen. Opdrukken en diverse buikspieroefeningen, maar ook gewichten en autobanden komen hier aan te pas. Als afsluiter moeten we vaak series maken. Dit kunnen ook weer (buik)spieroefeningen zijn of op de zakken, meestal 50 keer achtereen het knietje of de zijwaartse of voorwaartse trap. Na 1 zijde zit je vaak al stuk en dan heb je nòg een kant..!!
Tegen negenen begint de Cool Down en het Stretchen. En dan mogen we onder de welverdiende douche. Koud, maar een heerlijke afkoeler!
Rond tienen heeft màmà het ontbijt klaar. Ontbijt en avondeten bestaan uit rijst met kip, ei, groenten en garnalen. En dat gaat er goed in na twee uurtjes van intensieve arbeid!
Daarna hebben we rust, waar we dan ook echt wel aan toe zijn!! Alle spieren worden nog even goed ingesmeerd en gemasseerd met de 'wonder olie' en meestal gaan we dan eerst weer even op bed of in de hangmat liggen. Na een uurtje zijn de meesten wel weer op de been en gaan we film kijken, een rondje lopen (gewoon wandelen ;D), naar de supermarkt of naar een van de wijken in het centrum van Bangkok.

De middagtraining begint tussen 15.00 en 15.30. En op deze training komen meestal ook een aantal locals.
De warming up bestaat 's middags uit alleen touwtjespringen, het is dan al warm zat. Gevolgd door rekken en strekken, inzwachtelen en shadow boxing. Daaropvolgend weer het bag- en padwork. En rond 5 uur komt er variatie in en ga ja 'sparren', oefenen met een tegenstander! De eerste dagen kreeg ik dan vaak techniektraining en waren de 'echte jongens' aan het sparren, maar op dag 3 was ik ook aan de beurt ..langzaamaan wordt het steeds echter.. Maar aldoende leert men! En ook heb ik al kennis mogen maken met het 'clinchen': elkaar, bij het hoofd, omklemd hebben, in elk geval je tegenstander in deze positie proberen te krijgen en deze dan met de knie of elleboog te bewerken of met judoworpen tegen de vloer te werken. Klinkt heel erg spannend allemaal en af en toe komt het er ook wel op aan (daar wordt je dan weer harder van..), maar het blijft een training en zowel bij het sparren als het clinchen wordt wel geacht een beetje rekening met de tegenstander te houden. Owh, en om je scheenbenen heb je beschermers tot aan je knieën om (daarom is het ook zo vewonderenswaardig dat ik van enkel tot knie toch bont en blauw ben..)
Drie kwartier later is het alweer tijd voor de series, waarin je vaak nog een beroep moet doen op je allerlaatste energie en krachten of op je karakter! En dan is het alweer tijd voor de cooling down en het stretchen. Rond 6 uur staan we voor de tweede keer onder de verkoelende sproeier. Na iedere training heeft niemand meer een droge draad om het lijf ..de jongens hebben meestal alleen een sportbroekje aan, wat dan wel weer leuk voor het zicht is.. Maar voor mij gaan er heel wat wasjes doorheen! Om kwart voor 7 heeft màmà het avondmaal weer op tafel, waarna we nog een aantal uur om te relaxen hebben. We gaan dan nog een film kijken of naar de 'night market' in de buurt. Rond 9 à 10 uur ligt iedereen plat.

De tijgerbalsem en het speciale middeltje van de Gym 'boxing liniment' waren de eerste dagen mijn beste vrienden. Spierpijn op spierpijn op spierpijn.. Maar de beste remedie is het oplossen met de oorzaak! Dus we gaan stug door en mijn (Friese) karakter komt ook hier goed van pas! Ik, maar ook de andere jongens, gebruiken de olie nog dagelijks, maar steeds minder spiergroepen hebben dit, echt, nodig en nu gebruik ik het vaak uit voorzorg. Met de dag en training begin ik me soepeler te voelen. Dit ook mede door de kuitmassage van de trainer. Welke ik pijnlijker vond dan de trappen en stoten die ik tot nu toe gekregen heb! en was dus totaal niet ontspannend, zoals ik tot nu toe gewend was. Er wordt dus goed op me gepast! ;)

In de loop van de week merk je ook dat iedereen vermoeider raakt, mede door de laatste paar slechte nachten. Als je niet wakker wordt van de keiharde donder klappen of bliksem flitsen dan word je wel gewekt door water in je gezicht! Door de storm waait de regen, door de rasters bovenaan in de muur, naar binnen. Deze zijn bedekt met muskietengaas en de openingen kun je verder niet afsluiten of afdekken.. En als je dan je deken (hoe dun die ook is) over je heen trekt, wordt je na een half uurtje badend in het zweet wakker, omdat dat weer te warm is.. Vandaar dat er overdag ook vaak nog even (bij)geslapen wordt.

Maar het gaat met de dag beter en door het sparren leer ik alles ook steeds beter in de praktijk over te brengen. Inmiddels is er ook twee keer een meid op de training geweest. Zij heeft, ongeveer dezelfde lengte en gewicht als mij en dat komt goed uit met het sparren. Zij doet dit nu een jaar, is (nog wel ;D) iets beter, maar ik word in ieder geval niet helemaal in elkaar getimmert en kan haar steeds meer weerstand bieden. Nog even doortrainen en misschien kan ik haar later in de week nog een keer de baas..!

En.. Actie!!

Om 11.45 reed daar een grote touringcar voor die richting Bangkok ging.

Na een bijna non-stop reis arriveerde ik om 18.00 uur middenin het centrum van deze 'big and bustling city'.
Bagage verzameld en op zoek naar een taxi. Opzich niet moeilijk in zo'n grote stad, maar geen enkele taxichauffeur wilde mij meenemen. Want waar ik heen moest, lag aan de andere kant en ver buiten het centrum, en ze daarvoor dwars door de spits moesten. Kost natuurlijk tijd EN geld..!
Het beste alternatief was een scooter.. Met de backpack achterop, tas voorop en m'n kussen er ook nog ergens tussen, achterop de scooter (gelukkig kreeg ik hier wel een helm op!).. Nu had ik dit al een aantal keer vaker gedaan, maar ik bevond me nu in een wereldstad! En ik wist dat dit niet een kort ritje zou worden. Maar ja, je moet wat!
Een dik half uur rijden. Eerst kris, kras slalommend door de spits: tussen auto's, bussen, tuktuks en andere scooters door. Het enigste wat ik hier kon denken was: 'denk om je knieën Tet!'. We lieten de spits achter ons en kwamen in de buitenwijken van Bangkok. Links af, rechts af, links af, nog maar eens links en op het laatst verlieten we ook de hoofdweg en gingen we over op de kenmerkende weggetjes van hier: betonnenpaden boven, erg ranzige en vervuilde, slootjes. Rechtdoor was dit nog wel oké, maar er zaten ook nog eens een paar bochten in en inmiddels was het pikkenacht en straatverlichting kennen ze hier niet ;) Gelukkig zag ik de volgende ochtend pas dat de weg hier en daar ook niet meer helemaal recht stond..
Maar ik had het overleefd en was op de plaats van bestemming! Bij de familie Sor. Vorapin.

Deze laatste week heb ik gepland om het luie zweet er uit te werken.. Of om winterfit terug te komen.. Of om straks in Nederland veilig over straat te kunnen.. En misschien wordt het wel m'n nieuwe hobby/sport, nu ik niet meer voetbal.. En om natuurlijk weer goed voor de dag te komen in mijn nieuw aangeschafte zwemkledij!!
In elk geval, en vooral voor mijn gemoedstoestand, moest er weer wat gebeuren!! Tijd voor actie!!

Meer actie!! Èchte actie!! Want ik wil nu niet oneerbiedig overkomen: actie zat er wel in de afgelopen weken. Maar ik realiseerde me dat ik al 8 à 9 weken niks meer aan sport gedaan had! ..een beetje sport- en actieverslaafd ben ik toch wel.. Maar ook daarvoor ben je in Azië en Thailand op de juiste plaats.
Ik bevind mij in een echte: Thaibox gym voor een weekcursus Muay Thai, de nummer 1 sport van Thailand.

Hier werd ik voorgesteld aan 'màmà' die voor ons zorgt door elke dag 2, voedzame en krachtige, maaltijden op tafel te zetten. De 2 trainers. En de 4 andere 'students': 2 Italiaanse jonges, een Chileen en een Chinees, zij zitten hier allemaal al een poosje en hebben me alvast op het één en ander voorbereid. De rest van de avond heb ik nog maar goed van mijn rust en lichaam in, toen nog, zorgeloze en gave staat genoten! En vroeg naar bed!!

Druk, druk, druk weekend: Ik zoek het hoger op in Koh Chang en de potten en pannen komen uit de kast

Alweer toevallig was het, dat ik het weekend op een eiland doorbracht, deze wel iets bewoonder dan de vorige keer! Koh Chang is het op één na grootste eiland van Thailand.
Het eerste wat ik hier zaterdagochtend hoorde na het ontwaken was: het gekletter van de regen! Ik laat mij hierdoor nog steeds niet uit het veld slaan! En ik had ook alweer een paar dagen stil gezeten, ondanks dat ik dat ook wel even lekker vond en zo ook nog een beetje kon uitzieken ..buiten dat ik weer eens snotverkouden was, was ik vorige week, tijdens mijn activiteiten in Sihanoukville, ook grieperig en koortsig. Maar alles moet doorgaan, want we zijn er nu nog!! Wat ik al zei: backpacken is geen vakantie! Het is onder alle omstandigheden genieten en blijven genieten! ;)..
Maar Tet werd weer een beetje onrustig, de adrenaline was uitgewerkt! Thailand en in dit geval Koh Chang zou deze wens vast en zeker kunnen vervullen..

Geen gek ongedierte, maar een zwarte kat kwam later op deze ochtend mijn bungalow binnenwandelen en ik kreeg deze vlooienbaal er maar moeilijk weer uit. Uiteindelijk is de kater uit zichzelf weg gegaan ..maar wat zeggen ze ook alweer over een zwarte kat die op je pad komt: dat voorspelt weinig goeds toch?! Gelukkig heb ik het geluk van mijn naam nog ;)..

Ik hoefde niet heel ver te zoeken voor een nieuwe portie adrenaline: een paar kilometer van waar ik verbleef ligt het Tree Top Adventure Park! Een hoogteparcours door de jungle van platform naar platform, van boom naar boom..
Voor een euro extra ging één van de kliminstructeurs me voor om tijdens het klimmen (actie)foto's te maken. Ik hoop alleen wel dat deze man voor het geld een goeie douchegel en deo koopt.. Oei joei joei, wat een stank!! Gelukkig had ik het druk met andere, beter gezegd: mijn eigen dingen en werd daardoor genoeg afgeleid van de geur. Maarrr hij heeft zijn werk goed gedaan en genoeg foto's gemaakt om jullie te laten zien wat ik deze middag gedaan heb. Ik ben natuurlijk druk en zeer geconcentreerd bezig, dus niet op alle foto's sta ik even fotogeniek ..nu ben ik dat sowieso al niet echt..

Het eerste parcours begon makkelijk en geleidelijk aan ging ik steeds iets hoger de bomen in, tot zo'n 8 meter. Afwisselend over bewegende plateaus, wiebelende touwbruggen en onstabiele trappetjes. Slingerend, schommelend en wankelend baande ik mijn weg op hoogte door de jungle met ondertussen mooie uitzichten over het eiland, de kust en de zee. Maar wat het echt maakte waren de apen die af en toe voorbij kwamen slingeren en even lieten zien hoe het echt moet!
Het einde van dit eerste deel kwam uit in de boomhut, waar we een kleine drinkpauze hadden, want het was hard werken. En na een aantal regenbuitjes in de ochtend is het de rest van de dag droog en mooi weer gebleven en met deze bezigheid was dat zweten!!
Het tweede parcours was iets hoger.. 20 meter ging ik (letterlijk) de boom in! Daarna over de 'Sky Walk' loopbrug en met een 150m. lange zip line bereikte ik het volgende platform. Na nog een aantal kortere zip lines stond ik weer 'met beide beentjes op de grond' en om het parcours af te maken mocht ik weer de boom in! Hierna volgden nog de 'Giant Tarzan Swing' (type: spring maar van het plateau, geen idee waar naartoe -je ziet alleen maar bomen onder je- en zie maar wat er gebuerd..) het 'Flying Skateboard' en de 'Air Bike'!
Tijdens dit klimmen en klauteren helemaal lek gestoken door de muggen, maar dat merkte ik pas toen de adrenaline uitgewerkt was..
En wat een heerlijk gevoel dat je voor de ontspanning na deze inspannende activiteit zeker de helft minder kwijt bent voor een (welverdiende) massage! En daardoor lig je nog lekkerder op de massagetafel!! Bovendien was het ook alweer een poosje geleden, één week zo even uit mijn hoofd.. 'Ik neem het er nog even van, zolang het nog kan', momenteel toch wel één van mijn favoriete uitspraken!..

Zondag: rustdag?! Het backpacken kent geen weekend of vrije dagen!
De dag begon ook weer net als de voorgaande: bij het ontwaken om 7uur hoorde ik regen.. Heit zou wel zeggen: ,,It is mar ien soarte waar: Slieperswaar (slaapweer)'' En af en toe wil ik nog wel eens naar mijn ouders luisteren, dus ik heb me nog maar een keer omgedraaid!
Toen ik een uurtje later mijn bed uit was en de deur opende van de bungalow was hij er weer: de zwarte kat. Degene die mij wat beter kennen, weten dat ik weinig van katten moet hebben en wat ik ook deed ..beter gezegd: juist niet deed en geen aandacht geven.. hij bleef maar bij me. En vandaag was hij niet alleen, hij had een dood vogeltje voor me meegenomen! Ik heb het toch maar even opgezocht en een zwarte kat die je huis binnenkomt staat voor: Geluk en succes zal je ten deel vallen. Ik heb hem toen maar laten zitten! ;D

Dat ik de geur van een stal rook, had ik goed. Niet met paarden, maar met olifanten! Ondanks dat ik in Nepal ook al een 'Elephant Walk' gedaan had, moest ik dit hier ook doen. Ten eerste omdat ik nu in het land van de olifant ben. En ten tweede Koh Chang betekend ook nog eens olifanteneiland! Ik had geen excuses meer: Het moest! ;)
Dit avontuur begon met een uurtje door de jungle banjeren op de rug van deze 'gentle giant'! Bij terugkomst in het olifantenkamp kreeg ik een show van twee kleine 2-jarige olifantjes waarin ze hun kunstjes toonden en lieten zien dat het ook nog eens slimme beesten zijn. Daarna mocht ik deze twee 'kleintjes' wassen en ging ik met ze in de zee zwemmen!! Wauw, wat was dat een geweldige belevenis!
Begin van de middag was ik weer terug bij de bungalow en eerst maar onder de douche gestapt, want zelf was ik er niet schoner op geworden. Daarna had ik nog even tijd om bij een aantal winkeltjes met kleding, zwemspullen en souvernirs langs te gaan ..ben al 2 bikini's rijker.. voordat ik opgehaald werd voor het volgende op mijn programma.
Om 3uur stond ik aan het fornuis mijn eerste Thaise gerechten in elkaar te draaien..

Diverse gerechten en technieken uit de Thaise keuken werden me geleerd. Als voorafje Spring Rolls, als hoofdgerecht Pad Thai, Tom Kha en Green curry en als toetje banaan in kokosmelk. Alles van begin tot einde zelfgemaakt, niks geen zakjes of poedertjes, maar alles met verse ingrediënten. Allemaal heerlijke gerechten (op het laatste na dan..) En ik vond het na al die weken bediend te worden, ook wel weer eens lekker om zelf te kokkerellen en het daarna ook nog zelf op eten was helemaal een feestje!
Het bananentoetje heb ik trouwens aan het vrouwtje van de receptie gegeven.

's Avonds was het alweer tijd om de backpack in te pakken en na zo'n drukke dag was een massage wel weer verdiend! ..het kan nu nog ;)..

100 km in 7 uur, oftewel: Bordercrossing

Daarna liet ik de rijstvelden en het Cardamom gebergte achter me en een half uurtje later stond ik bij de grens van Cambodja naar Thailand.
Alle bagage werd, zonder te vragen, op een kar geladen en naar de Thaise kant gereden. In de tussentijd konden de eigenaren van de bagage de administratie afhandelen.
Het land uit ging makkelijk: departure-kaart en paspoort overhandigen, even lachen in de (webcam) camera, 10 vingerafdrukken en klaar was Kees.. ik bedoel: Tet!
Thailand in ging ook prima: arrival-kaart goed invullen, stempeltje hier, stempeltje daar en bij de laatste controle waren ze er strenger op dat we links, in plaats van recht, om het hekje liepen dan op het controleren van het paspoort..
Zó, we zijn er!

Maar toen begon het pas...
Bij de stapel bagage stond een jongeman te wachten die ons verplichte te betalen om onze bagage terug te krijgen, omdat hij het vervoerd en beveiligd had. ,,Nou! Dacht het niet vriend!'' Ik had er niet om gevraagd en had best zelf m'n backpack kunnen sjouwen. Omdat we inmiddels met 5 mensen (sterk) stonden en weigerden te betalen, gaf de jongen de moed op en mochten we onze spullen pakken.
En toen was het weer wachten.. Waarop deze keer? Geen idee!
Inmiddels had ik wel een aantal mensen gevonden met dezelfde bestemming, waaronder twee Duitse meiden. Echter kwamen zij er achter dat de verkeerde eindbestemming aangekruist was op hun ticket. 'Gelukkig' hadden ze het betaalbewijs nog waarop wel de goeie bestemming stond. Maar als je denkt dat, dat hier voldoende is.. Neen! De Thaise heren die aan deze kant over het vervoer gingen, waren niet voor rede vatbaar en stonden geëgerd te schreeuwen en meer engels als: ,,No!No!No!'' en ,,Pay! Pay more'' kwam er niet uit.
De meiden weigerden dit (begrijpelijk natuurlijk, want het was niet hun fout!) Maar werden daarna wel terug gestuurd naar de Cambodjaanse kant en moesten het daar maar verder uitzoeken met de politie.. Welkom in corrupt Thailand!
Hierdoor werd ook mijn reis opgehouden, want ik moest hier nu op wachten.. En wachten.. En nog langer wachten..!!
Inmiddels wist ik waar ik op zat te wachten en wel een volgend busje. Naar Koh Chang of in elk geval langs Koh Chang. En dat dat zo lang moet duren komt omdat deze niet eerder vertrekt dan dat een busje vol zit en op deze manier kwam die nooit vol..
Uiteindelijk zat ik, na 1,5 uur wachten, om 15.45u in een minibusje met allerlei mensen met diverse eindbestemmingen, maar gelukkig ook weer een aantal naar Koh Chang. De Duitsers heb ik niet meer gezien..

De eerste grote plaats in Thailand, genaamd Trat, ligt zo'n 50 km. van de grens. En ondanks dat ik met eigen ogen zag dat het busje rond de 100 km/u reed, arriveerden we hier pas na een uur rijden. Tijdens de rit moesten we ook nog een keer overstappen, dit moet in Khlong Yai zijn geweest, en in Trat moest iedereen het busje uit. Een kwartier later konden we weer in een ander ..maar ik bedenk me nu dat het ook nog wel eens hetzelfde geweest kan zijn.. busje stappen en was het nog zo'n 20 km naar Laem Ngop, waarvandaan de boot ging. We arriveerden bij een soort van restaurant waar het busticket omgewisseld moest worden voor een bootticket en om kwart voor 6 zat ik in de laadbak van een auto die me naar de pier bracht. De boot vertrok om 18.00 uur en vanaf de boot heb ik nog net de zonsondergang kunnen zien.
Koh Chang is het eerste eiland wat je tegenkomt vanuit Cambodja en hiernaartoe varen dus wel gewoon boten tijdens het laagseizoen. Na een uurtje varen kwamen we in het pikkedonker aan in de haven van Koh Chang. Het duurde even voordat de boot goed aangemeerd was, maar toen konden we al goed zien dat deze haven niks voorstelt. We, omdat ik alweer reisgenoten had opgedaan, dit keer een stel uit Mexico. Voor ons beide was de vraag: Hoe kwamen we bij het hotel? We zaten niet in hetzelfde, maar toevallig wel bij elkaar in de buurt. De vrouwelijke helft liet zien dat ze een doorgewinterde backpacker was, ze was ook al 7 maanden op reis en had voor ik het wist geregeld dat we met iemand mee konden rijden tot onze plaats van bestemming. In elk geval dezelfde buurt.

Ergens middenin een winkelstraatje zijn we uitgestapt en dit bleek op steenworp afstand van mijn onderkomen.
Ik verblijf in Paradise Bungalows en dit zijn bungalows zoals bungalows horen te zijn! Bij het inchecken bij een vrouw, onee een man.. of was het toch een vrouw ..ook welkom in het land van de ladyboys!.. liet zij.. hij! eerst zijn pas gelakte nagels zien..! Bij het invullen van de papieren en zien van mijn naam kreeg ik alweer een compliment, dit keer over mijn achternaam. Volgens haar ..ik bedoel hem! leek deze op een Thais woord met een goede en positieve betekenis! De eerste pluspunten had ik makkelijk verdiend.
De weg naar de bungalows ruikt naar paardenstallen, ondanks dat die er, voor zover ik gezien heb, niet zijn! Maar alweer een herkenbare, vertrouwde geur naar huis!
Ondanks dat het visum gratis is (de eerste 15 dagen) kon ik nu al concluderen dat Thailand iets duurder als Cambodja is. In elk geval qua overnachtingen, maar ik investeer graag in een goede, schone en nette accomodatie!
En wat is het fijn om op de plaats van bestemming te zijn!! Pfff.. 7 uur gedaan over een stuk van nog geen 100 km!!

Maar laten we positief blijven: ik ben weer een stukje dichter bij huis.
Owh en nog een positief iets: het heeft vandaag niet geregend! Nu ik zo terug kijk heb ik elke keer op een reisdag goed weer getroffen. Lekker zou je zeggen, maar deze dagen breng je grotendeels in de bus door, waar de airco op volle toeren draait.. :( Dat moet ik toch maar eens anders proberen te plannen. Ik heb liever een mooie dag als ik weer eens iets wil/ga ondernemen!
We zullen het zien! En jullie zullen het snel kunnen lezen..

Lazy, rainy days in Koh Kong

Met een minibusje werden we naar het busstation gebracht. Daar overgestapt in een touringcar richting Koh Kong/Bangkok. En als je nu denkt dat het vandaag allemaal wel op tijd ging: in de bus hebben we een uur zitten wachten voordat we eindelijk vertrokken! Waarop? Geen idee!
Ook de drie Engelse meiden zaten in deze bus, zij gingen door naar Bangkok. Voordat we elkaar leerden kennen op Koh Rong hadden we het busticket geboekt en het had zo moeten zijn: ik zat ook nog naast één van de drie!
Tijdens deze rit ook alweer in contact gekomen met een andere reiziger. Gijs uit Amsterdam, die net als mij naar grensplaats Koh Kong ging.
Samen hebben we een tuktuk gedeeld van de busstop naar het centrum van dit kleine dorpje. Bij het zien van mijn hotel, die ik vooraf dus al geboekt had, besloot Gijs hier ook maar een kamer te boeken. Ondanks dat het zonnetje er weer bij was, heb ik de rest van de (reis)dag niet veel gedaan. Beetje rondhangen in het restaurant, voetjes in het zwembad (die dus ook bij het hotel zit), bijkomen van alle adrenaline-kicks van de afgelopen dagen, blogs typen en uiteindelijk nog een blokje door Koh Kong gelopen ..waar je ook echt voor de rust moet komen en niet voor de actie..
Tijdens het avondeten, samen met mijn nieuwe reisgenoot, een beetje een plan gemaakt voor de komende dagen, want samen dingen ondernemen is altijd leuker (èn goedkoper) dan alleen!
Ik ben 's avonds vroeg naar mijn kamer gegaan en de rust had ik hard nodig want al snel lag ik horizontaal met de oogjes toe.

De volgende ochtend hadden we om 9uur in het restaurant afgesproken. Dan konden we nog even ontbijten en daarna zou het volgens de weervoorspellingen droog zijn. In realiteit kwam het water om 10uur nog steeds uit de lucht en hebben we de planning maar even uitgesteld. Een half uurtje later was het zo goed als droog en zijn we snel een tuktuk ingesprongen die ons naar de TaiTai Waterval bracht. Bijna 18 km in een tuktuk.. Gelukkig was dit over de snelweg en was deze in goede staat! De laatste 2 km. moesten we te voet afleggen en deze wandeling was een echte, onvervalste junglewalk! Gewapend met bamboestokken, die we uiteindelijk gelukkig alleen als extra houvast gebruikt hebben om de gladde rotsen en paden te trotseren en niet om junglebewoners (zoals spinnen en slangen..) weg te jagen!
Uiteindelijk kwamen we uit op een rots welke een prachtig uitzicht over de waterval gaf. Hier hebben we even genoten van de rust en dit natuurschoon. Daarna nam de tuktukdriver ons nog een stukje verder mee de jungle in. En een minuut later stonden we middenin het water aan het begin van de waterval.
Dezelfde jungletocht weer terug gelopen en terug in het hotel een verfrissende duik in het zwembad(je) genomen. De rest van de dag weer lekker gerelaxed en een plan voor de volgende dag gemaakt: een dagtocht per boot naar Koh Kong Island. Bij navraag bij de receptie bleek deze trip in deze (regen)tijd niet te gaan en was er buiten de waterval en jungletrekkings, die we dus al gedaan hadden, niks anders te beleven. Verplicht maar weer in de relaxmodus en maar even goed bijslapen en bijkomen, want geloof me: backpacken is géén vakantie!!

Donderdag kwam het dus zo slecht nog niet uit dat het weer eens de hele dag regende. Er moesten nog een aantal praktische zaken geregeld worden zoals wasje (laten) draaien, geld wissellen, busticket kopen en alvast een hotel zoeken voor de volgende bestemming. En de rest van de dag kon er weer verder geluierd worden!

Vrijdagochtend (vanochtend dus) weer eem beetje actie! De backpack weer ingepakt, uitgecheckt en op dit moment zit ik te wachten op mijn pick up naar de volgende bestemming..
Op het busticket staat 14.00 uur, bij de receptie zegt de één 12.00uur en een ander 12.30uur.. We zullen zien hoe laat het wordt, ik zit er klaar voor!! En zal jullie in de volgende blog vertellen hoe dit weer afgelopen is..